ตอนที่ 48 วังวนที่เน่าเฟะ

ฟู่เหวินโหลว คือชื่อที่ผู้คนทั่วแผ่นดินต่างเอ่ยถึงด้วยทั้งความยำเกรงชายผู้นี้มิใช่เพียงปราชญ์หลวง หากแต่เป็นเงาที่คอยชี้นำเบื้องหลังราชสำนักผู้มีอำนาจล้นฟ้าจนสามารถพลิกเมือง เปลี่ยนขั้วอำนาจได้เพียงกระดิกนิ้ว

จวนของเขาตั้งอยู่ไม่ห่างจากใจกลางนครหลวงนักหากแต่กินพื้นที่กว้างขวางจนแทบจะกลืนภูเขาทั้งลูกท่ามกลางเงาไม้และหอคอยสูงเสียดฟ้า…ทุกก้อนอิฐล้วนสลักชื่อของอำนาจสถานที่แห่งนี้…คือคำประกาศอันเงียบงันถึงบารมีที่ไม่มีใครกล้าเหยียบย่ำ ความสัมพันธ์ของเขากับองค์ฮ่องเต้ แน่นแฟ้นจนแม้แต่ขุนนางอาวุโสยังไม่กล้าเอ่ยวาจาวิพากษ์ไม่ว่าจะเป็นเพราะปรีชาสามารถ หรือวาจาลิ้นสองแฉกที่ล่อลวงได้แม้แต่หัวใจจักรพรรดิฟู่เหวินโหลว…ก็ได้รับความโปรดปรานเหนือผู้อื่น

และเพื่อเป็นหลักประกันแห่งความไว้ใจองค์ฮ่องเต้ได้พระราชทานวัตถุวิเศษอันเลื่องชื่อที่แม้แต่ห้องโอสถหลวงก็ยังเรียกขานว่าเป็น ของต้องห้ามจากสวรรค์

บุปผาเมฆคืนชีพ โอสถโบราณที่สูญสูตรไปเมื่อร้อยปีก่อนกล่าวกันว่าเกิดจากการกลั่นกลีบบุปผาเมฆหิมะบนยอดเขาสวรรค์พันปี สรรพคุณมิอาจเทียบได้กับโอสถใดในใต้หล้าเพียงเม็ดเดียว สามารถฟื้นฟูแขนขาที่พิการให้กลับมาเป็นปกติซ่อมแซมเส้นลมปราณที่ถูกทำลายให้กลับมาไหลเวียนดั่งเดิมและแม้แต่ผู้ใกล้ตาย…หากยังมีลมหายใจเพียงเสี้ยว ก็สามารถยื้อคืนกลับมาได้!

ในปัจจุบัน…ทั่วทั้งแผ่นดิน บุปผาเมฆคืนชีพ เหลืออยู่เพียงสองเม็ดเท่านั้นหนึ่งถูกเก็บไว้กับองค์ฮ่องเต้อีกหนึ่งประทานแก่ฟู่เหวินโหลว ด้วยพระหัตถ์ของจักรพรรดิเอง นั่นไม่ใช่เพียงของขวัญแต่มันคือสัญลักษณ์แห่งสายสัมพันธ์ระหว่าง ศิษย์กับอาจารย์ ที่ลึกยิ่งกว่าสาบานเลือดและมั่นคงยิ่งกว่าโซ่ตรวนใดในโลก

“อั่ก... ไอ้เด็กรุ่นหลังสารเลว!” เสียงคำรามต่ำแผดกึกก้องภายในห้องลับที่ซ่อนอยู่หลังม่านฉากทองคำฟู่เหวินโหลว นอนเอนกายบนตั่ง ภายใต้ชุดคลุมผ้าไหมลายมังกรที่บัดนี้ยับย่นไม่เป็นท่าใบหน้าอันชราภาพขมวดแน่นด้วยความเจ็บปวด ขณะฝ่ามือสั่นเทาแนบที่ท้องน้อย“ข้า... ข้าเป็นถึงปราชญ์หลวงแห่งแผ่นดิน!” เสียงแหบพร่ากระแทกออกมาจากลำคอ“แล้วเหตุใดต้องมานอนนิ่งไร้สติจากฝ่าเท้าของเด็กเวรนั่นถึงสามวันเต็ม!” แม้จะพ้นจากขอบเหวของความตาย แต่บาดแผลภายในกลับราวกับมีดนับสิบเล่มหั่นกระชากลมหายใจแต่ละครั้งเหมือนกลืนกล้ามเนื้อทั้งร่างแต่ถึงกระนั้น... เขาก็ยังไม่ยอมแตะต้อง บุปผาเมฆคืนชีพโอสถวิเศษที่มีเพียงสองเม็ดในใต้หล้า เพราะสำหรับเขา…มัน "มีค่าเกินกว่าจะเสียให้แผลแค่นี้"

ใบหน้าของเขาแสยะยิ้มเย็น ดวงตาขุ่นมัวฉายแวววิปลาสก่อนจะกล่าวกับองครักษ์ที่ยืนรอคำสั่ง“ไป... ไปหาสตรีงามมาให้ข้า” เสียงนั้นแหบพร่า แต่แฝงด้วยราคะชั่วร้าย “บางที... ความงามจะเยียวยาอวัยวะข้าดีเสียยิ่งกว่ายาเสียอีก”“ลูกใคร เมียใคร... ข้าไม่สน” เขากระซิบต่ำราวกับคำสาป “ขอแค่ผิวเนียน ตากลม ผมยาว ก็พอแล้ว”

องครักษ์หนุ่มโค้งตัวต่ำ รีบตอบรับด้วยท่าทีประจบประแจง“ขอรับนายท่าน... ข้าจะออกไปตามหาสาวงามที่เพียงสบตาก็ทำให้โลกลืมหายใจ มาให้ท่านแน่นอน”

เขาพูดราวกับนี่เป็นกิจวัตรอันเคยชินเพราะนี่… ไม่ใช่ครั้งแรกภายใต้จวนที่ยิ่งใหญ่ราวพระราชวังแห่งนี้มีเสียงคร่ำครวญของหญิงสาวไร้นามดังก้องเงียบอยู่เสมอสาวงามนับสิบเคยถูกลักพาตัวมาโดยไร้ซึ่งทางขัดขืนบางนางหายสาบสูญบางนางแค่เหลือชื่อในซอกหลืบของประตูที่ปิดตายและทุกครั้งฟู่เหวินโหลวจะนั่งจิบชาดอกเหมยยิ้มเยาะอย่างผู้มีชัยเหนือชีวิตคนอื่น ตำแหน่งของเขาคือปราชญ์หลวง เสาหลักของราชสำนักแต่เบื้องหลัง… คือเงาที่สกปรกที่สุดของแผ่นดินยิ่งแก่ตัวลง ความทะเยอทะยานในอำนาจก็ยิ่งกัดกินแต่ที่กัดกินเขาแรงกว่านั้น... คือ ตัณหาที่ไร้ก้นบึ้ง

“ข้าล่ะอิจฉาท่านจริง ๆ” เสียงข้ารับใช้หนุ่มดังขึ้นในระหว่างทางที่ทั้งสองเดินลัดเลาะกลางพงป่าทึบ"เพิ่งทำงานไม่กี่ปี ก็ได้เป็นองครักษ์คนสนิทของท่านปราชญ์หลวงเสียแล้ว ข้าว่าชาตินี้ข้าคงไม่ต้องงมเข็มในมหาสมุทรอีกต่อไปถ้าได้เดินตามรอยท่าน!" น้ำเสียงของเขาเจือทั้งความชื่นชมและความอยากได้อยากมีอย่างโจ่งแจ้ง ชายที่นำหน้าอยู่เหลือบหางตามามอง เขาหยุดยืน ยกยิ้มมุมปากอย่างยโส"โชคดีหรือ?" เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ "ไม่หรอก โชคมันไม่ช่วยใครถ้าเจ้าไม่รู้จัก…เลียให้ถูกจุด"เขาโน้มตัวกระซิบเสียงต่ำ"ข้าบอกเจ้าตรง ๆ เลยนะถ้าอยากก้าวหน้าในวังวนที่เน่าเฟะนี้เจ้าต้องรู้จักทำตัวให้ ไร้กระดูกสันหลังขอเพียงเจ้าชั่วได้ถึงใจเลียฝ่าเท้าท่านปราชญ์จนขึ้นเงาไม่ว่าทรัพย์ ตำแหน่ง หรืออำนาจ… มันจะวิ่งเข้ามาหาเจ้าเอง"

แววตาของข้ารับใช้หนุ่มลุกวาบ ดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กน้อยที่พบของเล่นชิ้นใหม่ความละอายถูกกลบด้วยความโลภอย่างสิ้นเชิงเขาพยักหน้าหงึก ๆ ดวงหน้าฉายความตื่นเต้นเหมือนได้เห็นบันไดลัดขึ้นสวรรค์

“ข้าจะจำไว้! ต่อไปนี้... ข้าจะไม่มัวมุดดินทำงานให้ตายเปล่าอีกต่อไป” องครักษ์หนุ่มหัวเราะในลำคอ เขาหันหลังให้ลูกน้อง ยกมือลูบผ้าคลุมอย่างอารมณ์ดีสำหรับพวกเขาแล้ว ความชั่วไม่ใช่บาปแต่เป็นบันไดและฝ่าเท้าของฟู่เหวินโหลว... คือประตูสู่ สวรรค์ของคนไร้ยางอาย

“นี่หรือคือหนทางสู่ความก้าวหน้าของเจ้า… ช่างน่าสนใจเสียจริง” เสียงเย็นเฉียบแฝงแววเสียดสีดังแทรกกลางความมืด คล้ายกระซิบจากเงาไม้ในยามราตรีองครักษ์หนุ่มหยุดชะงัก หันขวับไปยังทิศที่มาของเสียง ดวงตาแข็งกร้าวด้วยความระแวง “ผู้ใดกัน! ออกมาเดี๋ยวนี้!” เขาตวาดเสียงขุ่น มือแตะดาบที่เอวโดยสัญชาตญาณ

จากมวลหมอกจาง ๆ ใต้แสงจันทร์ สตรีนางหนึ่งก้าวออกมาด้วยท่วงท่าสงบเยือกเย็นนางงดงาม… งามจนน่าหวาดหวั่น งามจนความเงียบรอบตัวแทบหยุดหายใจเส้นผมดำขลับสะท้อนแสงจันทร์ แววตาคมล้ำเปล่งประกายเยือกเย็นจนทำให้ใบหน้าของนางราวกับแกะสลักจากน้ำแข็งนางไม่ใช่หญิงสาวที่หลงป่าหรือผู้ใดที่โชคร้ายมาเดินผ่านนางคือเงาที่แฝงตัวอยู่กับความมืดนางคือ หลานเยว่ มือสังหารไร้นาม… ผู้ที่แม้แต่ความตายยังเดินตามรอยเท้า

ชายคนสนิทเบิกตากว้าง ใจเต้นแรงด้วยความตกตะลึง… แต่เพียงครู่เดียว แววตาของเขาก็กลับมาเป็นประกายเจ้าเล่ห์“ลูกพี่…” เขากระซิบเบา ๆ พร้อมสะกิดข้อศอกองครักษ์ผู้เป็นหัวหน้า“นางช่างงดงามนัก… ท่านฟู่เหวินโหลวเห็นเข้า คงตื่นเต้นจนลืมเจ็บแน่” รอยยิ้มเจือความชั่วร้ายแสยะขึ้นมุมปาก

โอกาสที่ตกจากฟ้ากลางป่ามืด… พวกเขาคิดว่าโชคดีเจอ เหยื่อหารู้ไม่… ว่ากำลังยื่นคอตัวเองเข้าสู่กับดักของนักล่า

“สาวน้อย… ความงามของเจ้านั้น ช่างตราตรึงนัก” เสียงของชายคนสนิทเปล่งออกมาด้วยสำเนียงหยาบโลน สายตาโลมเลียไล่ตามเรือนร่างของหญิงสาวอย่างไม่รู้จักอาย“หากเจ้ายินดีใช้มารยาหญิง ปรนเปรอนายท่านของข้าให้ถึงใจ… ข้าว่าชีวิตเจ้าจะสุขสบายไปทั้งชาติ”

ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความละโมบและตัณหามือของเขายื่นออกไปช้า ๆ หวังจะแตะต้องเนื้อนวลตรงเบื้องหน้าเพียงปลายนิ้วใกล้แตะ...

ฉัวะ!เสียงคมโลหะเฉือนเนื้อดังแหลมก้องในความเงียบ มือที่ยื่นออกไปเมื่อครู่กระเด็นหลุดจากข้อมือ กลิ้งลงสู่ผืนดินอย่างน่าอนาถ “อ๊ากกกกก!!”เสียงกรีดร้องดังก้องป่า ความเจ็บปวดพุ่งทะลุจิตใจชายผู้นั้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวและไม่อาจเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นใบหน้าของหลานเยว่ยังคงเรียบสนิท นางเพียงถือมีดสั้นขนาดเล็กในมือ ปลายคมยังเปื้อนเลือดสดหยดลงกับพื้นอย่างเงียบงันคมมีดนั้นดูไม่ต่างจากเครื่องประดับเล็ก ๆ หากแต่ความแหลมคม… กลับเฉือนความโอหังได้ในพริบตา

ชายอีกคนผู้เป็นองครักษ์ยืนอึ้ง เบิกตากว้างแม้จะมีฝีมือเทียบชั้นแม่ทัพผู้เกรียงไกร แต่สายตาเขากลับจับจังหวะเคลื่อนไหวของนางไม่ทันสิ่งที่เขาเห็น… คือภาพมือเพื่อนร่วมทางลอยกลางอากาศ แล้วเลือดก็พุ่งราวม่านแดงต่อหน้าบัดนี้... พวกเขาจึงเริ่มเข้าใจว่า สตรีตรงหน้า ไม่ใช่ลูกแกะน้อยผู้หลงทางแต่มันคือ... อสูรร้ายในคราบดอกไม้