ตอนที่ 52 เหยียบย่ำ

หลานซือเหยียน ค่อย ๆ ยกขวดยาในมือขึ้นมาเพ่งมองแสงสะท้อนของของเหลวใสที่ยังหลงเหลืออยู่ก้นขวด กลิ่นอายบางเบาแต่เปี่ยมด้วยพลังแผ่ซ่านออกมา คล้ายสายหมอกที่โอบล้อมสรรพชีวิต ราวกับว่ายานี้มีวิญญาณของตนเอง

เขาเห็นบุตรชายผู้เกือบกลายเป็นซากไร้วิญญาณ กลับมาลุกขึ้นได้อีกครั้ง แขนขาที่เคยบิดเบี้ยว เส้นลมปราณที่เคยแหลกสลาย บัดนี้กลับพลิ้วไหวดุจแม่น้ำในฤดูน้ำหลากใจของเขาสั่นไหวไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เป็นเพราะความอัศจรรย์ที่แทบมิอาจเชื่อในสายตาตนเองเขาไม่รอช้า เอนขวดเล็กในมือลงเล็กน้อย ของเหลวหยดสุดท้ายรินผ่านริมฝีปาก เพียงสัมผัสเดียว... ลิ้นรับรสความเย็นเยียบเฉียบพลัน ตามด้วยพลังที่ไหลทะลักเข้าสู่เส้นโลหิต

“อึก...!”

ทั่วทั้งเรือนร่างของแม่ทัพใหญ่ถึงกับสะท้าน เส้นลมปราณที่เคยร่อยหรอ พลังภายในที่เคยหลับใหลกลับพลุ่งพล่านขึ้นราวกับตื่นจากห้วงนิทรา ลมหายใจแรกหลังกลืนหยดสุดท้ายนั้นลึกและแน่นหนา ราวกับเขาเพิ่งหวนคืนจากปากหลุม

ภายในร่างของเขารู้สึกเหมือนได้คืนวัยหนุ่มอีกครา ความเหนื่อยล้า ความสึกหรอที่สะสมมานานปีเหมือนถูกลบล้างไปในพริบตาเขาหลับตา แล้วค่อย ๆ ลืมขึ้น สายตาเปี่ยมไปด้วยประกายใหม่ รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“ไม่ผิดแน่...” เขาพึมพำ คล้ายเอ่ยให้ตนเองฟัง

“นี่คือ บุปผาเมฆคืนชีพ... ยานี้คือสิ่งที่คนทั้งแผ่นดินใฝ่หา ยาแห่งสวรรค์ที่ทำให้คนใกล้ตาย กลับมายืนหยัดได้อีกครั้ง... แม้ข้าได้รับเพียงเศษหยด แต่ฤทธิ์ของมัน... ช่างเกินคำบรรยาย”

หลานหย่งจวิน มองบิดาด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความแปลกใจและไม่คาดคิด ท่าทีของชายผู้ที่เขาเคยเห็นเป็นเสาหินแข็งกร้าว เคร่งขรึม ไม่เคยยิ้มแม้แต่ครั้งเดียวกลับเผยความปลาบปลื้มดั่งเด็กน้อยที่ได้ของขวัญล้ำค่า

“ท่านพ่อ...” เขาเรียกเสียงเบา

ภายในห้องเรือนที่ยังอบอวลไปด้วยกลิ่นยาจาง ๆ ท่านแม่ทัพหลานซือเหยียนนั่งนิ่ง สีหน้าครุ่นคิดเคร่งเครียด สายตาจับจ้องไปยังบุตรชายของตนที่เพิ่งฟื้นคืนสภาพร่างกายราวกับปาฏิหาริย์ เมื่อหลานหย่งจวินถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่วิธีที่เขาได้รับขวดยาจนถึงต้นตอที่แท้จริงสีหน้าของแม่ทัพผู้เกรียงไกรถึงกับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“หลานหย่งจวิน ลูกพ่อ เจ้าจงฟังให้ดี…” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย เพื่อให้ถ้อยคำของตนหนักแน่นยิ่งขึ้น

“ห้ามเอ่ยถึงเรื่องยานี้กับใครทั้งสิ้น ไม่แม้แต่เพื่อนร่วมสาบาน หรือข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์ที่สุด เพราะสิ่งที่เจ้ากลืนเข้าไป...มันไม่ใช่แค่ยาวิเศษ แต่มันคือหายนะของตระกูล”

หลานหย่งจวินชะงัก หันมามองบิดาด้วยความสงสัย แต่ท่านแม่ทัพก็ยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“เจ้ารู้ไหมว่าในแผ่นดินนี้ บุปผาเมฆคืนชีพมีเพียงสองขวด หนึ่งอยู่กับฮ่องเต้ อีกหนึ่ง...อยู่กับปราชญ์หลวงฟู่เหวินโหลว”

เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนกล่าวต่อด้วยแววตาที่หม่นลง

“แต่ตอนนี้ ขวดหนึ่งกลับอยู่ในมือเจ้า และมันได้ถูกใช้ไปแล้วห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”

บุตรชายพยักหน้ารับอย่างเคร่งเครียด ในขณะที่หลานซือเหยียนทอดสายตาออกไปไกลคล้ายกำลังจมลงในห้วงความคิด

หลานเยว่...ลูกสาวที่เขาเคยละเลย เด็กหญิงที่เขาเคยมองว่าไร้ค่า วันนี้กลับเป็นผู้ที่ปกป้องชีวิตของพี่ชายไว้ได้ด้วยสิ่งล้ำค่าที่สุดในแผ่นดิน ไม่เพียงแต่รักษาชีวิต หากยังกลบความสิ้นหวังด้วยประกายความหวัง นางที่เขาเคยผลักไสกลับยืนอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ทั้งหมด เป็นคนลอบนำยาวิเศษออกมาจากเงามืด เป็นผู้ที่แฝงตัวอยู่ในเงารัตติกาลเพื่อช่วยเหลือครอบครัวที่ทอดทิ้งนาง ท่านแม่ทัพหลุบตาลงเล็กน้อย ความเงียบปกคลุมห้องไปชั่วครู่ ก่อนเขาจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว

“บางที...สิ่งที่ข้าเคยทำกับนาง ข้าอาจต้องชดใช้ในสักวัน” น้ำเสียงของเขาไม่ใช่การเตรียมใจ แต่เป็นการยอมรับต่อความผิดในฐานะบิดาผู้เคยเพิกเฉยต่อเลือดเนื้อของตนเอง

เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมสายลมเย็นอ้อยอิ่ง หลานเยว่ยืนอยู่ที่ระเบียง พลางทอดสายตาไปยังเส้นขอบฟ้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนที่นางจะออกคำสั่งเรียบๆ ให้ข้ารับใช้คนสนิท “นำขวดยาที่ใช้แล้วกลับมาให้ข้า...”

ข้ารับใช้รับคำโดยไม่เอ่ยถามใด ๆ เพราะเขารู้ดีว่าแม้เพียงขวดว่างเปล่าในมือของนายหญิง ก็อาจมากพอจะทำลายจิตใจของใครบางคนให้แตกสลาย เมื่อตะวันลับฟ้า เงาคืนราตรีก็โอบคลุมจวนของฟู่เหวินโหลวอีกครั้งภายใต้ความเงียบสงัด ร่างหนึ่งเคลื่อนไหวราวกับวิญญาณ ไม่มีแม้เสียงฝีเท้าให้จับต้อง

เพล้ง!

เสียงขวดกระทบพื้นพร้อมแตกกระจายก้องกลางห้องนอนของชายชราเสียงแผ่วเบาแต่กลับรุนแรงพอจะสั่นสะเทือนจิตใจผู้ครอบครอง “นายท่าน! เกิดอะไรขึ้นขอรับ!” เหล่าองครักษ์พรวดพราดเข้ามาแต่เมื่อเห็นเพียงเศษแก้ว และใบหน้าของนายเหนือหัวที่ซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้าง สั่นระริกพวกเขาก็พลันนิ่งงัน ไม่กล้าแม้แต่จะขยับเข้าใกล้

ฟู่เหวินโหลว นั่งแน่นิ่งประหนึ่งถูกตรึงด้วยพันธนาการที่มองไม่เห็น ลมหายใจติดขัด สองมือสั่นเทา ดวงตาขุ่นมัวจากความตระหนกจับจ้องไปยังขวดยาวิเศษที่บัดนี้ว่างเปล่า

“...มันว่างเปล่า...” คำพูดแผ่วเบา ทว่าเปี่ยมไปด้วยแรงอารมณ์ดั่งเปลวเพลิงที่สุมอยู่ในอกระเบิดออกมาในพริบตา

“สารเลว! เจ้าเป็นใครกันแน่! หากกล้าพอก็ออกมา! ข้าจะฉีกเจ้าทิ้งจนไม่เหลือแม้แต่เศษธุลี!”เสียงกรีดร้องปะทุออกจากลำคอด้วยความคลั่งแค้น สะท้อนก้องไปทั่วเรือน กลืนกลบแม้เสียงลมหายใจขององครักษ์ที่ยืนตะลึงอยู่ในห้องอย่างไร้คำตอบและในเงามืดของหลังคาสูงสุด เงาร่างหนึ่งยืนนิ่งไม่ไหวติง ใต้แสงจันทร์สีเงินอ่อนหลานเยว่ทอดสายตาลงมายังเรือนของชายชรา ดวงตานิ่งสงบประหนึ่งบ่อน้ำแข็งที่ไร้ระลอก

ไม่จำเป็นต้องลั่นมีด ไม่จำเป็นต้องเผยนามแค่ขวดเปล่าเพียงใบเดียวก็เพียงพอแล้วเพียงพอที่จะทำให้หัวใจของฟู่เหวินโหลวแตกสลาย...ไม่มีชิ้นดีริมฝีปากของนางยกยิ้มบาง ๆ เย็นเยียบก่อนที่เงาร่างของนางจะจางหายไปในสายลมยามราตรีเหลือไว้เพียงเสียงกรีดร้องของชายชราผู้ตกอยู่ในห้วงแห่งความพ่ายแพ้ซ้ำซ้อน...สะท้อนก้องอยู่ในความมืดดั่งคำสาปที่ไม่มีวันจาง

สตรีผู้นี้...บางทีนางอาจไม่ได้หลงใหลในเพียงแค่การฆ่า หากแต่กลับหลงใหลในเสียงคร่ำครวญ นางไม่เร่งรัดในการลงดาบ หากแต่ค่อย ๆ ย่ำเหยียบจิตใจของเหยื่อให้แตกละเอียดด้วยการเสียดแทงทีละน้อยเมื่อนางเห็นว่าเหยื่อหมดสิ้นแล้วซึ่งศักดิ์ศรี ไร้ซึ่งการต่อต้าน และหัวใจถูกบดขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี...เมื่อนั้นคือตอนที่นางจะมอบ ความตาย ให้เป็นของขวัญสุดท้าย