ตอนที่ 53 กลางดึกที่เสียงฝนพรำ

ฟู่เหวินโหลวปราชญ์หลวงผู้สูงศักดิ์ ผู้กุมอำนาจล้นฟ้า และเคยเป็นดั่งเสาหลักแห่งแผ่นดินบัดนี้กลับไม่ต่างอะไรจากเชลยในกรงเงามืดเขายังมีลมหายใจ…แต่หัวใจกลับไม่ต่างจากเถ้าถ่านที่ยังอุ่นคุกรุ่นบาดแผลทางกายอาจบรรเทาลงแล้วแต่บาดแผลในใจ… กลับลุกลามขึ้นทุกค่ำคืนเหมือนเปลวไฟที่ไม่มีวันมอดดับ

ภายในเรือนชั้นใน เขานั่งนิ่งเงียบ สายตาเหม่อลอยทอดไปยังขอบฟ้าอันไร้จุดจบสายลมเย็นพัดผ่านกลีบบุปผาอย่างแผ่วเบาแต่ในอกเขากลับเหมือนถูกไฟนรกเผาไหม้แทน

“ใครกัน…?” เสียงคำรามสะท้อนอยู่ในใจเขาถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับหวังว่าคำตอบจะผุดขึ้นมาจากห้วงสำนึกแต่ไม่ว่าเขาจะย้อนคิดสักกี่พันหมื่นครั้งก็ไม่อาจนึกออกเลย... ว่าผู้ใดกล้าลูบคมเขาเช่นนี้มันไม่ใช่การลอบโจมตีธรรมดาไม่ใช่แค่การปล้นสะท้านฟ้าแต่มันคือการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีด้วยเงามืดที่ไม่ต้องเปลืองแม้กระทั่งปลายดาบมันว่าง่าย... แต่วางลึก มาเงียบ… และจากไปเงียบราวกับไม่เคยมีตัวตนประหนึ่งเงา ที่ไม่มีใครจับต้องได้

ขวดยาวิเศษซึ่งเขาเคยภาคภูมิใจของประทานจากองค์จักรพรรดิบัดนี้กลายเป็นเพียงภาชนะว่างเปล่าที่นอนอยู่ในกล่องไม้ลายมังกรมันไม่ใช่สิ่งของอีกต่อไปมันคือ คำเย้ยหยัน ที่แผดเผาเขาทุกครั้งที่มองเห็นเวลาเนิ่นนานผ่านไปเป็นเดือนไร้เบาะแส ไร้เงา ไร้ทุกสิ่งศัตรูผู้นี้ ไม่ได้มุ่งหมายชีวิตเขา... แต่มุ่งหมายใจมันกำลังบั่นทอนเขาทีละน้อย... ด้วยความเงียบ

และยิ่งเงียบเขายิ่งคิดถึงมันยิ่งคิดถึงก็ยิ่งคลั่งแค้น...และเมื่อความแค้นหยั่งรากลึกลงในใจ ฟู่เหวินโหลวก็เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนเขาไม่ได้หวั่นกลัวความตายหากแต่หวั่นกลัวว่า...

“ศัตรูผู้นั้น... อาจไม่มีวันกลับมา” ความพ่ายแพ้ที่ไร้บทสรุปคือพันธนาการที่ทำลายเขายิ่งกว่าความพ่ายแพ้ใดในชีวิเพราะหากอีกฝ่ายไม่กลับมาเขาจะไม่มีวันได้รู้คำตอบไม่มีวันได้ล้างแค้นไม่มีแม้แต่โอกาส…จะได้เอ่ยคำถามสุดท้ายออกไปว่า

“เจ้า…คือใคร?”

ค่ำคืนนี้...ฝันร้ายของฟู่เหวินโหลวได้กลายเป็นจริง เขาหาได้ล่วงรู้เลยว่า คนที่เขาคร่ำครวญอยากพบจะปรากฏกายต่อหน้าเขา ในยามที่เขาเปราะบางที่สุด ฟ้าคะนองคำรามบนผืนฟ้ามืดครึ้มสายฝนซัดกระหน่ำดั่งม่านพรางตาและเสียงภายใต้ม่านฝนนั้น เงาดำร้อยชีวิตเคลื่อนตัวรวดเร็วไร้สุ้มเสียงทุกคนสวมชุดดำ ปิดบังใบหน้า ไม่เหลือเค้าความเป็นมนุษย์พวกเขาลอบเร้นเข้าเขตจวนชั้นนอกได้อย่างง่ายดายแม้จะมีเวรยามวางแน่นหนาแต่กลับไร้ผู้ใดรู้ตัว

เมื่อถึงชั้นใน อันเป็นที่พักของปราชญ์หลวงเหล่าองค์รักษ์ระดับสูงถูกปลิดชีพทีละรายเงาดำเข้าประชิดอย่างแนบเนียนและ...แทนที่ร่างผู้ตายด้วยภาพลวงตาอันน่าตื่นตระหนก พวกมันแปลงโฉมได้ไม่ใช่เพียงรูปลักษณ์ แต่ยังลอกทุกอิริยาบถ น้ำเสียง ท่วงท่าเงาของหลานเยว่… ได้แทรกซึมกลืนกินจวนของฟู่เหวินโหลวจนหมดสิ้นข้างกายฟู่เหวินโหลวในยามนี้รายล้อมไปด้วยคนของนางโดยสิ้นเชิง โดยที่เขาไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย

ท่ามกลางพายุและสายฟ้าเธอ... จึงปรากฏ หลานเยว่หญิงผู้หลอมรวมความเยือกเย็นและความตายไว้ในกายเดียวก้าวเท้าอย่างสงบเข้าสู่เรือนพักของเขาในชุดดำสนิท ร่างของนางดูลื่นไหลไปกับความมืดใบหน้าซ่อนเร้นใต้ผ้าคลุมแต่แรงกดดันจากกายบางนั้น กลับหนาหนักยิ่งกว่าทัพพัน

นางยกมือเปิดประตูเสียงแกร๊กเบา ๆ ดังขึ้น...ประหนึ่งปลดผนึกแห่งโชคชะตาที่รอวันสะสางบานประตูแง้มเปิดกลิ่นไอของสายฝน และบางสิ่งที่เย็นเฉียบ...แทรกเข้ามาพร้อมกันฟู่เหวินโหลว หันขวับ ดวงตาเบิกกว้างเขารู้ทันทีว่าผู้มาเยือนไม่ใช่ใครธรรมดา...แต่ก็ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็น “ใคร”เสียงของเขายังทรงอำนาจแต่ภายในกลับสั่นไหวไม่ต่างจากเทียนที่ใกล้มอด “เจ้าเป็นใคร...ถึงกล้าบุกรุกมาถึงที่นี่!”

ไม่มีคำตอบมีเพียงสายตาคมลึกเบื้องหลังหน้ากากที่ทอดมองกลับมาอย่างไร้อารมณ์ความเงียบ...กลายเป็นดั่งมีดที่กรีดลึกลงกลางใจ นางไม่แม้แต่จะเสียเวลาเปล่งวาจาให้เปลืองลมหายใจกับฟู่เหวินโหลวชายชราผู้ที่ผู้คนทั่วทั้งแผ่นดินต่างยอมหมอบคลานเลียแม้เพียงฝ่าเท้าของเขา

นางเคลื่อนไหวฉับพลันดั่งภูตเงา ไร้สุ้มเสียง ไร้ร่องรอยก่อนที่ฟู่เหวินโหลวจะรู้ตัว บางสิ่งก็พุ่งกระแทกเข้ากลางใบหน้าอย่างรุนแรงเสียงกระทบดังสนั่น ร่างทั้งร่างของเขากระเด็นล้มลงไปกองกับพื้นในชั่วพริบตานัยน์ตาที่เคยเปี่ยมด้วยความถือดี บัดนี้สั่นระริกด้วยความหวาดกลัวแม้เขาจะมีฝีมืออยู่บ้าง หากแต่กลับไม่อาจตามทันการเคลื่อนไหวของนางได้เลย

“เป็นเจ้าใช่ไหม...” เสียงพร่าของชายชราดังขึ้นอย่างยากลำบากเขารู้ในทันทีหญิงสาวเบื้องหน้า คือนางคนที่เขาตามหาคนที่กล้าท้าทายอำนาจของเขาคนที่ขโมยทุกสิ่งไปจากเขาราวกับเงามารในรัตติกาลแต่หลานเยว่ไม่แม้แต่จะสนใจคำถามของเขานางยกฝ่าเท้าขึ้นเหยียบลงบนร่างของเขาอย่างไร้ความปรานีกดแน่นจนร่างชราถูกตรึงจมลงไปกับพื้นยิ่งกว่าก่อนหน้าเขาดิ้นเล็กน้อย แต่ไร้ผล

“เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร!”

ฟู่เหวินโหลวแผดเสียงออกมาด้วยความเดือดดาลแม้ในสภาพที่ถูกเหยียบอยู่กับพื้น ศักดิ์ศรียังพยายามแผดเสียงต้าน

แต่เสียงนั้น… กลับไร้พลัง ไร้ความหนักแน่นไม่มีใครฟังและไม่มีใครแยแสหลานเยว่ยังคงนิ่งงัน ปราศจากคำตอบบนใบหน้านางไม่มีแม้แววสนใจเพราะสำหรับนางแล้ว ชื่อเสียง อำนาจ และความสำคัญของเขาเป็นเพียงสิ่งลวงตาที่กำลังถูกบดขยี้อยู่ใต้ฝ่าเท้า

"เจ้ารู้ไหม... ว่าสิ่งที่ข้าชื่นชอบมากที่สุดคืออะไร?" น้ำเสียงของหลานเยว่เย็นชา ราบเรียบราวสายน้ำในเหมันต์นางเอ่ยพลางกดปลายเท้าหนักยิ่งขึ้นบนร่างที่แนบกับพื้นของฟู่เหวินโหลวดวงตาของนางจับจ้องร่างชายชราที่ดิ้นไม่ได้แม้แต่น้อย เหงื่อผุดเต็มใบหน้าเหี่ยวย่น มือที่เคยสั่งตายผู้คนสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น

“ยิ่งคนผู้นั้นอยู่สูงเท่าไร ข้าก็ยิ่งชื่นชอบ... ฉุดกระชากศักดิ์ศรีของมันลงมามากเท่านั้น” ถ้อยคำเย็นเยียบดุจมีดกรีดแทงเข้าไปกลางใจ ฟู่เหวินโหลวตัวสั่นเครือ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยโทสะในชีวิตหลายสิบปีของเขา ไม่เคยมีผู้ใดกล้าพูดจาหยามหยันเช่นนี้ไม่เคย… มีแต่เสียงสรรเสริญหวานล้ำราวหยดน้ำผึ้งแต่วันนี้ เขากลับต้องนอนแนบพื้น ให้สตรีผู้หนึ่งเหยียบย่ำเกียรติยศจนแหลกลาญปากกำลังจะตะโกนโต้กลับ ทว่าทันใดนั้น...

เพล้ง! เสียงกระดูกหักดังสนั่นกลางฝ่าเท้าเสียงกรีดร้องอันโหยหวนปะทุขึ้นทันควัน เมื่อหลานเยเว่ยกเท้าขึ้นกระทืบลงบนแขนและขาของชายชราจนผิดรูป กระดูกบิดเบี้ยวอย่างน่าเวทนาก่อนที่เขาจะทันได้สติ นางก็เคลื่อนนิ้วเร็วราวสายลมจี้ลงบนจุดสำคัญของเขาอย่างแม่นยำเส้นลมปราณหลักถูกทำลาย...

เสียงร้องของเขาดังระงม ฝ่ามือที่เคยโบกบัญชาผู้คนนับพัน บัดนี้กลับเอื้อมไปคว้าเพียงอากาศ“ชะ...ช่วยด้วย! ใครก็ได้... ช่วยข้าด้วย!!”

เสียงร้องอันเจ็บปวดดังแข่งกับเสียงฝนที่เทกระหน่ำ ราวกับสวรรค์ก็ร่วมหลั่งน้ำตาให้กับความสิ้นอำนาจของเขาแต่เสียงเหล่านั้น... ไม่มีผู้ใดได้ยินเพราะเหล่าองค์ลักษณ์ ผู้พิทักษ์ที่เคยยืนเรียงรายรอบเรือนล้วนตายสิ้นร่างถูกสังหารทิ้งเงียบงัน และตำแหน่งของพวกมัน... ถูกแทนที่ด้วยคนของหลานเยว่ทั้งหมดที่นี่… ไม่มีใครจะมาช่วยเขาอีกแล้วฝ่าเท้าสุดท้ายประทับลงบนอกของฟู่เหวินโหลว เสียงกระแทกดัง “พลั่ก!” ตามด้วยร่างที่กระตุกเฮือกก่อนจะแน่นิ่งลงนอนจมพื้น

“ช่างน่าเวทนา... ข้าเผลอหนักมือไปหน่อย” หลานเยว่กล่าวเสียงเรียบ แต่แฝงรอยเย้ยหยันในแววตา

“แขนขาผิดรูป เส้นลมปราณถูกทำลายน่าเสียดาย… ปราชญ์หลวงของแผ่นดิน อาจเหลือเพียงร่างไร้ค่า ไม่ต่างอะไรกับขยะที่ถูกทิ้งไว้ข้างทาง”

นางหันหลังกลับอย่างช้า ๆ เสียงฝีเท้าแผ่วเบาแทบไร้เสียง ปล่อยให้ร่างชายชรานอนแน่นิ่งกลางสายฝน ร่างสั่นด้วยความเจ็บและอัปยศวันนี้… หลานเยว่ไม่ได้มาเพื่อฆ่านางเพียงแค่ มาเยี่ยมเยือน