ตอนที่ 54 ข่าวลือ

ค่ำคืนนี้ สายฝนเทกระหน่ำลงจากฟากฟ้าราวกับสวรรค์กำลังร่ำไห้ให้กับชะตากรรมอันน่าเวทนาของชายชราผู้เคยสูงศักดิ์

ภายในเรือนนอนของตนเอง ฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้เคยเรืองอำนาจ ถูกฝ่าเท้าของสตรีลึกลับย่ำยีอย่างไร้เมตตา เสียงกระดูกแตกร้าวยังดังก้องในความทรงจำ ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง และเสียงร้องโหยหวนที่เขาพยายามเปล่งออก ก็สูญหายไปกับเสียงฝนที่ถาโถมไม่ว่าจะตะโกนอย่างไร... ก็ไร้คนตอบรับในคืนนี้ เขาถูกปล่อยให้เผชิญความอัปยศอย่างเดียวดาย

ผ่านไปเพียงครู่ เสียงฝีเท้าหลายคู่ก็ดังขึ้นเร่งร้อนนอกเรือนบานประตูถูกผลักเปิดออกอย่างแรง พร้อมเสียงตะโกนอันเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“นายท่าน! นายท่านขอรับ!” เหล่าข้ารับใช้และองค์ลักษณ์ผู้ภักดีพากันกรูเข้ามา รีบเข้าประคองร่างชายชราขึ้นจากพื้น เขย่าตัวเบา ๆ เพื่อเรียกสติที่ยังหลงเหลือดวงตาของฟู่เหวินโหลวยังคงพร่ามัว ก่อนจะค่อย ๆ ปรับชัด กลับเห็นเป็นใบหน้าของผู้คนคุ้นเคยลูกน้องที่เขาเคยไว้วางใจ

แครก... แครก...เสียงกระดูกบิดเคลื่อนดังก้องในความเงียบ เมื่อเขาฝืนขยับร่างที่เจ็บช้ำจนแทบทนไม่ไหว

“พวกเจ้า... ไปอยู่ที่ไหนกันมา...” เสียงของเขาแหบแห้ง เปราะบางทั้งจากความเจ็บและโทสะหากเป็นยามปกติ คำถามนี้คงกลายเป็นคำสั่งประหารทันทีแต่บัดนี้ เขาไม่มีอำนาจแม้แต่จะชี้นิ้วสั่งใครเส้นลมปราณถูกทำลาย พลังที่เคยมีหายไปสิ้นและหากจะรักษาอำนาจไว้ เขาจำเป็นต้องเก็บ มือที่ยังใช้งานได้ ไว้ข้างกาย ไม่ว่าจะแฝงแววผิดแผกเพียงใด

“พวกเรารู้สึกถึงความผิดปกติในเรือนของท่าน จึงรีบเร่งมาโดยทันที ขออภัยที่มาช้าเพียงนี้ นายท่าน!” น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยความเคารพ นอบน้อมอย่างไม่บกพร่อง ท่าทีซื่อสัตย์จนยากจะสงสัยทว่า... แววตาเหล่านั้น กลับมีความเย็นชาแฝงเร้นอยู่ลึก ๆ ราวคมมีดซ่อนในรอยยิ้ม

ฟู่เหวินโหลวเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดปกติความรู้สึกบางอย่างแล่นวาบผ่านสันหลังโดยไร้เหตุผลและสิ่งที่เขาไม่รู้ คือคนเหล่านี้... ไม่ใช่คนของเขา อีกต่อไป แม้หลานเยว่จะจากไป แต่สิ่งที่นางทิ้งไว้กลับร้ายกาจยิ่งกว่านางส่งคนของตนแฝงตัวเข้ามาในเรือนอย่างแนบเนียนเกือบร้อยชีวิต เข้ามาแทนที่บ่าวไพร่ องค์ลักษณ์ และข้ารับใช้เดิมของเขาทั้งหมด

ทุกท่าที ทุกถ้อยคำ ทุกลมหายใจไม่มีสิ่งใดผิดแผกจากต้นฉบับแม้กระทั่งกลิ่นเหงื่อและรอยแผลจาง ๆ บนมือ ก็เลียนแบบได้อย่างสมบูรณ์ไม่มีผู้ใดของฟู่เหวินโหลวหลงเหลือในเรือนหลังนี้อีกแม้แต่คนเดียวหากเขารู้ความจริงเข้าในเวลานี้บางที... ความหวาดกลัวอาจพรากลมหายใจสุดท้ายของเขาไปโดยไม่ต้องใช้แม้กระบี่

ณ เรือนเงียบหลังหนึ่งในอีกฝากฝั่งของจวนใหญ่สายฝนยังเทกระหน่ำไม่หยุดแสงตะเกียงวูบไหวคล้ายกำลังสั่นกลัวเงาร่างของสตรีผู้หนึ่งที่ยืนนิ่งอยู่ริมหน้าต่างหลานเยว่ยังคงสงบเงียบนางทอดสายตามองผ่านม่านฝนออกไปไกลแววตาเรียบนิ่งดังผืนน้ำในคืนเดือนดับ สะท้อนแสงเปลวไฟที่ไหวอยู่ในใจแล้วนางก็เอ่ยออกมาช้า ๆ เสียงเบาราวบทรำพึงที่มีเพียงเงาในห้องเป็นสักขีพยาน

“ชายชราเช่นเขา... ปราชญ์หลวงแห่งแผ่นดิน” น้ำเสียงของนางเย็นเฉียบปราศจากความเคารพมีเพียงความดูแคลนที่หลอมรวมกับความเบื่อหน่าย

“ยาวิเศษนับไม่ถ้วน ยาเสริมพลัง ยาต่อกระดูก ยาสมานเอ็น… ยาใดเขาก็มีแต่ไม่ว่าจะมีมากเพียงไหน... ก็รักษาได้แค่ เปลือกนอก เท่านั้น” นางหัวเราะเบา ๆ ในลำคอเสียงนั้นเย็นยะเยือก ราวสายลมที่พัดผ่านช่องเขา

“แขนขาที่ผิดรูป อาจกลับมาได้แต่เส้นลมปราณที่ข้าลงมือทำลาย... ไม่มีวันที่จะกลับคืนข้าเองล่ะ... อยากรู้จริง ๆ ว่า ตัวตนที่หยาบช้าเช่นเขา จะทนอยู่ได้ไหมในร่างของคนไร้พลัง” นางยิ้มรอยยิ้มบางเฉียบราวใบมีด

“หรือบางที... เขาอาจเลือกเดินบนเส้นทางสุดท้าย” เสียงของนางต่ำลง คล้ายจะกระซิบ

“แย่ง บุปผาเมฆคืนชีพ จากมือขององค์จักรพรรดิ” นางเงียบไปเพียงครู่ ราวกำลังฟังเสียงฝนแทนคำตอบ

“ตอนนี้... เหลือเพียงขวดเดียวในแผ่นดิน” เงาของหลานเยว่ทอดยาวบนพื้นเรือน แสงตะเกียงสั่นไหวเหมือนจะหวาดกลัวนางไม่ได้แค่ทำลายฟู่เหวินโหลวนางกำลังบีบให้เขาต้องเลือกยอมคลานเป็นเศษซากของอดีตหรือหาญกล้าเดินขึ้นบันไดที่ทอดตรงสู่บัลลังก์มังกร

หลายวันต่อมา...แม้ร่างกายของฟู่เหวินโหลวจะถูกฟื้นฟูจนแทบกลับคืนสภาพเดิม กระดูกที่เคยหักประสานเข้าที่ กล้ามเนื้อที่เคยอ่อนแรงกลับมาทำงานตามปกติ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่อาจฟื้นกลับมาได้เลยก็คือ เส้นลมปราณของเขา ที่ถูกตัดขาดอย่างสิ้นเชิง

เรื่องนี้... ไม่มีผู้ใดต้องล่วงรู้ไม่ได้เด็ดขาดเพราะหากความจริงนี้แพร่งพรายออกไป แม้เพียงครึ่งประโยค อำนาจบารมีที่เขาสั่งสมมาทั้งชีวิต... จะพังทลายลงในชั่วขณะในห้องโถงของเรือนใหญ่ เสียงสั่งการดังลั่นขึ้นกลางบรรยากาศที่อึมครึม

“พวกเจ้า! จงไปตามหาสตรีต่ำช้าที่กล้าบังอาจแตะต้องข้า! ไม่ว่าหล่อนจะอยู่ที่ใดในใต้หล้า... จงลากนางกลับมาเหยียบแทบเท้าข้าให้จงได้!”

น้ำเสียงฟู่เหวินโหลวเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ ราวกับจะชดเชยความอัปยศที่เขาเก็บซ่อนไว้เบื้องหลังรอยยิ้มความกลัวที่เคยเผชิญในคืนนั้น... มลายหายไปหมดสิ้นเพราะเขายังมีผู้ใต้บังคับบัญชาที่เปี่ยมด้วยฝีมือและในหมู่พวกเขา เขายังสามารถหลอกตัวเองได้ว่าเขายังยิ่งใหญ่ยังควบคุมทุกอย่างได้ดั่งเดิม

“ขอรับ นายท่าน!” เหล่าข้ารับใช้ประสานเสียงรับคำสั่งด้วยความกระตือรือร้นอย่างถึงที่สุดทว่าหลังจากลับหลังของชายชราแทนที่จะออกตามล่าหญิงสาวตามคำสั่งสิ่งที่พวกเขาทำ... กลับเป็นการเร่าร่อนไปทั่วเมืองป่าวประกาศเรื่องราวของ คืนอัปยศคืนที่ ฟู่เหวินโหลว ผู้สูงส่งถูกซัดลงกับพื้นเหมือนหมา ถูกกระทืบจนกระดูกแหลกในเรือนของตัวเอง

ข่าวลือแพร่กระจายราวไฟลามทุ่งผ่านคำเล่าขานจากพ่อค้า คนรับใช้ ไปจนถึงเหล่าขุนนางเมื่อข่าวลือนั้นกลับมาถึงหูของเขา...เสียงกรีดร้องด้วยความเดือดดาลก็ดังลั่นทั่วเรือน

“บัดซบ! ใครมันกล้าปล่อยข่าวสารเลวพวกนี้ออกไป!? ใครกล้าเอาเรื่องของข้าไปพูดภายนอก!”

ฟู่เหวินโหลวคำรามราวสัตว์ป่าเสียขวัญใบหน้าเหี่ยวย่นของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความอับอายและโทสะจนเลือดขึ้นหน้าเสียงของเขาสั่นเครือไปถึงความหวั่นไหวที่ฝังลึกในอกแม้ใจจะร้อนรุ่มแต่สิ่งที่ยิ่งกว่านั้นคือความอัดอั้นเพราะไม่รู้เลยว่าใครอยู่ข้างตน และใครอยู่ข้างนางโชคยังดี ที่ผู้คนส่วนใหญ่ในเมืองหลวง... ไม่เชื่อ

ฟู่เหวินโหลวผู้นี้ เป็นถึงปราชญ์หลวง ผู้มากอำนาจ ผู้ชี้เป็นชี้ตายแก่เหล่าขุนนางทั้งราชสำนัก จะมีใครเชื่อได้ลงว่า เขาจะถูกทุบตีเยี่ยงหมาในยามค่ำคืน?

เป็นเพียง ข่าวลือไร้สาระ เท่านั้นในสายตาของชนชั้นสูงแต่ในใจของชายชรา…เขารู้ดีว่า ข่าวนั้นมีมูล เพียงแต่มันยังไม่ปรากฏต่อสายตาใครเท่านั้นเองและตราบใดที่เขายังไม่สามารถกำจัดรากเหง้าได้เงานั้น... จะไม่มีวันจางหาย