ตอนที่ 55 ทางเลือก

ฟู่เหวินโหลว... ผู้เคยยืนหยัดดั่งเสาหลักของแผ่นดินบัดนี้ต้องยืนอยู่เบื้องหน้าทางแยกซึ่งไม่มีผู้ใดเลือกแทนเขาได้ทางหนึ่ง คือการยอมรับชะตามีชีวิตอยู่อย่างคนพิการ ถูกลืมเลือนไปพร้อมกับพลังที่ไม่มีวันหวนคืนกลายเป็นเพียงเงาที่ไร้ความหมายในโลกซึ่งเขาเคยบงการด้วยปลายนิ้ว

อีกทางหนึ่ง... คือการหันคมมีดเข้าหาบัลลังก์มังกรช่วงชิง “บุปผาเมฆคืนชีพ” จากองค์จักรพรรดิโอสถศักดิ์สิทธิ์เพียงหนึ่งเดียวในใต้หล้าเพื่อแลกกับการฟื้นคืนเส้นลมปราณ... และศักดิ์ศรีที่สูญไปหากเขาเลือกจะอยู่อย่างคนไร้พลังหลานเยว่ก็จะยอมถอย เฝ้ามองเขาดับสูญอย่างเงียบงันการลงทัณฑ์ของนางจะสิ้นสุดลง ณ ที่ตรงนั้น

แต่หากเขาเลือกจะยื่นมือไปแตะต้องสิ่งที่ไม่ควรแตะหากความกระหายอำนาจยังคุกรุ่นอยู่ในอกหากเขายังคิดจะฉุดตัวเองขึ้นจากโคลนตมด้วยการทรยศเบื้องบนนางจะเป็นผู้ผลักเขาลงสู่ขุมนรกด้วยตนเองและในนรกที่หลานเยว่เตรียมไว้จะไม่มีพื้นที่ให้ฟู่เหวินโหลวแม้แต่เงา... ให้จดจำ

เช้าวันนั้น แม้แสงตะวันจะทอประกายผ่านม่านฟ้า แต่ทั่วนครหลวงกลับอบอวลด้วยกระแสข่าวอันน่าตกใจ ข่าวว่าฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้เปรียบดั่งเสาหลักของราชสำนัก ถูกผู้ไม่ทราบนามลงมือทำร้ายจนแทบสิ้นท่าในยามค่ำคืนข่าวลือนั้นแพร่สะพัดเร็วเกินหยุดยั้ง แต่ทันทีที่ถึงพระกรรณขององค์ฮ่องเต้หรงจวิ้น พระพักตร์ของพระองค์ก็แปรเปลี่ยนทันควัน

“ไร้สาระ!” สุรเสียงของพระองค์กระแทกออกมาท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด

“ฟู่เหวินโหลวคืออาจารย์ของเรา! ผู้ที่เรานับถือเสมือนพี่ชายผู้หนึ่งด้วยฝีมือของเขา จะมีผู้ใดกล้าแตะต้องได้ง่ายดายเพียงนั้นหรือ?” ในความเงียบหลังวาจานั้น ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยแย้งแม้แต่คำเดียวโดยไม่รอราชองครักษ์หรือขบวนพิธีใด ๆองค์ฮ่องเต้เสด็จไปยังจวนของฟู่เหวินโหลวด้วยพระองค์เองเพียงในฉลองพระองค์เรียบง่าย ราวกับเป็นคนธรรมดาที่มากับความห่วงใยอันแท้จริงเมื่อเสด็จถึง บ่าวไพร่ภายในจวนต่างตื่นตระหนก รีบออกมาต้อนรับด้วยความตกใจ

แต่ฮ่องเต้หาได้ใส่พระทัย พระองค์ก้าวตรงไปยังด้านในประตูไม้บานใหญ่เปิดออกเบื้องหน้าพระพักตร์เผยให้เห็นชายชราผู้เคยน่าเกรงขาม บัดนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้เรียบง่ายใต้แสงอ่อนของยามเช้าฟู่เหวินโหลวพยายามฝืนลุกขึ้นต้อนรับ แต่เพียงพลิกตัวเบา ๆ เสียงกระดูกแตกร้าวเบา ๆ ก็ทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดองค์ฮ่องเต้ยกพระหัตถ์ห้ามไว้ทันที

“ไม่ต้องฝืน ข้าไม่ได้มาฐานะจักรพรรดิ... แต่ในฐานะคนที่เป็นห่วงเจ้า” แววตาของพระองค์แน่วแน่ จริงใจ ไม่มีมาดแห่งราชาใด ๆ เหลืออยู่แม้แต่น้อยฟู่เหวินโหลวมองสบพระเนตรนั้น แววตาแปรเปลี่ยนเล็กน้อยแต่ความลับยังถูกกลบไว้อย่างแนบเนียนใต้หน้ากากสงบ

“ข่าวลือที่แพร่ไปทั่วเมือง ข้าจะไม่ปล่อยผ่าน” ฮ่องเต้เอ่ยเสียงขรึม “ผู้ใดอยู่เบื้องหลัง... ข้าจะให้ตามล่าจนพบ และประหารมันต่อหน้าประชาชนทันที!” สุรเสียงนั้นดังก้องไปทั่ว ราวกับราชโองการจากฟ้าสวรรค์ข้ารับใช้ทุกคนก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าสบพระพักตร์แต่เพียงฟู่เหวินโหลวเท่านั้น... ที่รู้ดีว่าเมื่อพระองค์เอ่ยถึง ผู้บงการ ตัวตนที่แท้จริงนั้นอยู่ไกลเกินกว่าจะคว้าถึง

ฟู่เหวินโหลวแสร้งหัวเราะเบา ๆ พลางประสานมือคารวะ“กระหม่อมคิดว่าคงเป็นเพียงฝีมือของผู้มีใจอิจฉาริษยาเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะข่าวลือทั้งหลายนั้นไร้สาระนัก ขอทรงโปรดอย่าได้ทรงหูเบาเลย” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาฟังดูสงบนอบน้อม ราวกับผู้เฒ่าผู้สุขุม

“ร่างกายของกระหม่อม... เพียงเจ็บป่วยไปตามวัยเท่านั้นเองมิได้มีเรื่องอันตรายอันใดให้กังวล” คำพูดนั้นฟังดูบริสุทธิ์จริงใจ ทว่าเบื้องหลังวาจาอ่อนน้อมแววตาของฟู่เหวินโหลวกลับหลุบต่ำลงเรื่อย ๆ... ซ่อนแววร้ายลึกล้ำที่ไม่มีใครหยั่งถึงดวงตาที่ครั้งหนึ่งเคยเปี่ยมด้วยปัญญา บัดนี้ซ่อนเงาอำมหิตรอวันเผยออกเขาเอ่ยต่อ ราวกับแค่รำลึกอดีต“นานเหลือเกินแล้วที่พวกเราสองคนมิได้ออกไปล่าสัตว์ด้วยกันครั้งสุดท้าย... จำได้หรือไม่? ที่เชิงเขาใต้เงาไม้สนหมื่นต้น” เขายิ้มบาง ๆ พร้อมกับวางมือแนบอก

“กระหม่อมปรารถนาเหลือเกินที่จะได้ทบทวนวันวานอีกครั้ง” ประโยคสั้นที่เปี่ยมด้วยความทรงจำและซ่อนดาบไว้ใต้กลีบดอกไม้องค์ฮ่องเต้ หรงจวิ้น ยิ้มอย่างอบอุ่น แววตาของพระองค์สะท้อนความผูกพันลึกซึ้ง“เช่นนั้นก็จัดเตรียมเถิด ฟู่เหวินโหลว... อีกสามวันจากนี้เราจะออกว่าพระราชกิจ แล้วไปล่าสัตว์ด้วยกันอีกครั้งที่”พระสุรเสียงนั้นทรงเปี่ยมเมตตา ไม่แม้แต่จะเฉลียวใจว่าการล่าสัตว์ครั้งนี้... อาจกลายเป็นการล่าที่เหยื่อมิใช่สัตว์ป่าเพียงครู่เดียวหลังจากองค์จักรพรรดิเสด็จกลับรอยยิ้มบนใบหน้าของชายชราแปรเปลี่ยน กลายเป็นความเงียบขรึมเยือกเย็น

ฟู่เหวินโหลวหลุบตามองเงาตัวเองบนพื้นหินก่อนจะพึมพำเบา ๆ กับตนเองด้วยเสียงต่ำชวนหนาวสะท้าน

“อีกเพียงสามวัน...ข้าจะกลับมายืน ณ ที่แห่งข้าอีกครั้ง แม้จะต้องแลกด้วยโลหิตของพระองค์”

ในสภาพที่อ่อนแรงและไร้พลัง ฟู่เหวินโหลวย่อมไม่อาจลงมือด้วยตนเองหากคิดจะช่วงชิง "บุปผาเมฆคืนชีพ" จากพระหัตถ์ขององค์จักรพรรดิทางเลือกเดียวของเขาคือการวางแผน... และลงมือผ่านเงาของผู้อื่น

ณ เรือนลับอันมืดสลัวชายชรานั่งอยู่กลางห้อง ท่ามกลางองค์ลักษณ์ผู้ใกล้ชิดสามนายผู้ที่เคยติดตามรับใช้เขามายาวนานบรรยากาศอึมครึม ตึงเครียดราวกับมีบางสิ่งหนักอึ้งปกคลุมในอากาศคำพูดหนึ่งของเขา ทำให้คนหนึ่งเบิกตากว้าง

“นายท่าน... จะให้พวกเราลอบสังหาร... องค์ฮ่องเต้หรือขอรับ?!” น้ำเสียงขององค์ลักษณ์นั้นเต็มไปด้วยความตกใจหรืออาจเรียกว่าท่าทีของคนแสร้งตกใจอย่างแนบเนียนฟู่เหวินโหลวหัวเราะเบา ๆ

“พวกเจ้า... อยู่ใต้เงาข้ามานาน ยังต้องถามคำถามเช่นนี้อีกหรือ?” เขาค่อย ๆ ลุกขึ้น แม้ร่างจะชราภาพและอ่อนแรงแต่ดวงตายังคงแข็งกร้าวราวดาบที่ลับจนคมกริบ

“ข้าเคยให้ทุกสิ่งที่พวกเจ้าปรารถนาบัดนี้... ข้าขอเพียงสิ่งเดียวชีวิตของเขา” เสียงสุดท้ายของประโยคนั้นทิ้งน้ำหนักอย่างหนักแน่นแววตาขององค์ลักษณ์ทั้งสามฉายแววลังเลอยู่เพียงชั่วพริบตาก่อนที่หนึ่งในนั้นจะกล่าวอย่างจนใจ

“นายท่าน... หากเป็นพระประสงค์ของท่าน เช่นนั้น... พวกข้ายินดีลอบสังหารพระองค์เอง” คำพูดฟังดูภักดี แววตาดูเด็ดเดี่ยวแต่ในความมืด... ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้เลยว่าคนทั้งสามนั้น มิใช่คนของฟู่เหวินโหลวอีกต่อไป

พวกเขาเป็นเงาของหลานเยว่ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่วางตาข่ายลวงรอบจวนของชายชราอย่างแนบเนียนและในยามที่คำว่า “ลอบสังหารจักรพรรดิ” หลุดจากปากของชายชราเสียงนั้นก็แล่นไปถึงหูของนาง... ราวกับสายลมถูกสั่งให้พัดตรงเข้าไปในเรือนของเธอหลานเยว่ ยิ้มบาง ๆ ขณะจรดปลายนิ้วลงบนแผ่นกระดานหมากเสียงเม็ดหมากกระทบไม้ดังแผ่วเบา...แต่มันคือเสียงที่ป่าวประกาศถึงชะตากรรมที่กำลังใกล้เข้ามา

“หมากตัวนี้... เดินผิดแล้ว ฟู่เหวินโหลว”