ตอนที่ 60 การมาเยือนของซ่งไห่หยาง

ณ เรือนส่วนตัวอันเงียบสงบของหลานหย่งจวิน บรรยากาศยามสายปลายฤดูใบไม้ผลิอบอวลด้วยกลิ่นดอกเหมยที่ปลิวมากับสายลม เขากำลังนั่งอยู่หน้าชุดน้ำชา มือที่เคยมั่นคงกลับสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อยกถ้วยขึ้นจรดริมฝีปากเขาวางถ้วยลงอย่างเงียบงัน ก่อนถอนหายใจหนักราวกับแบกความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจกลั่นออกมาเป็นถ้อยคำ

“ข้าไม่เคยนึกเลย... ว่านางจะทำให้จุดจบของฟู่เหวินโหลวถึงกับตกต่ำได้ถึงเพียงนี้” เสียงของเขาต่ำพร่า เต็มไปด้วยทั้งความตกตะลึงและฉงน

หลานหย่งจวินรู้ดีว่าใครคือนักฆ่าผู้อยู่เบื้องหลังหลานเยว่ น้องสาวที่เขาเคยละเลยในวัยเยาว์ นางเคยไร้ตัวตนในสายตาเขา ทว่าวันนี้กลับกลายเป็นเงาทมิฬที่กำหนดชะตาคนทั้งแผ่นดินได้โดยไม่ต้องเผยแม้แต่ชื่อ

เขายังจำได้ดีว่าการล่วงรู้ตัวตนของนางไม่ใช่เรื่องง่าย หากมิใช่เพราะว่าจ้างผ่านซูจิ่งหลง พ่อค้าความตายผู้เป็นคนกลางเพียงหนึ่งเดียวในการเชื่อมโยงกับเงาแห่งความมืดเช่นนี้ เขาก็คงไม่มีวันล่วงรู้ความลับอันสะท้านใจ เหตุผลที่นางยอมลงมือไม่ใช่เพราะคำขอของเขา แต่เป็นเพราะ ความชั่วที่โดดเด่นของฟู่เหวินโหลวต่างหาก

เรื่องราวของความแค้นระหว่างเขากับฟู่เหวินโหลวนั้นเริ่มจากเรื่องเล็กน้อยการแย่งชิงหญิงงามในย่านโคมแดง แต่กลับลุกลามกลายเป็นความบาดหมางที่ไม่อาจอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันได้ ความเคียดแค้นนี้หมักหมม จนเขาไม่คิดว่าจะได้เห็นจุดจบของศัตรูคู่นี้ในชาตินี้ด้วยซ้ำ

แต่วันนี้ เขาได้เห็นมันแล้วเห็นกับตาว่าฟู่เหวินโหลว ผู้เคยยิ่งใหญ่ กลับถูกลากไปสู่ความอัปยศอย่างหมดสิ้นศักดิ์ศรีเขายิ้มน้อย ๆ ขณะทอดสายตาออกไปยังสวนที่เต็มไปด้วยเงาไม้ไหว

“เจ้าเล่นได้ถึงใจนัก... น้องพี่” เสียงของเขาเปี่ยมด้วยความพึงใจระคนตื่นเต้น

เขาหยิบพู่กันขึ้นมาอย่างมั่นคง กำลังเขียนสัญญายกมรดก ที่ดิน ขุมทรัพย์ เครื่องประดับ ตำราเก่าแก่ ทุกสิ่งทุกอย่าง... ให้กับเด็กชายผู้หนึ่งลูกของนาง

"ถือว่าเป็นของขวัญ… แด่สายเลือดที่สมควรครองมรดกของความกล้าและความเฉียบขาด"

ยามสายของวันที่แสงแดดไม่อาจอบอุ่นหัวใจผู้ใดได้ แม่ทัพซ่งไห่หยาง ผู้เคยยิ่งใหญ่ในสมรภูมิ ก้าวสู่จวนหลานเยว่ด้วยร่างกายซูบผอมและสีหน้าหม่นหมอง แตกต่างจากภาพแห่งบารมีในวันวานโดยสิ้นเชิงวันนี้... เขามิใช่ขุนพลผู้บงการกองทัพ แต่เป็นเพียงบิดาผู้หนึ่ง ที่หอบความทุกข์ในใจมาคารวะหลุมศพบุตรชายซ่งเจี้ยนหง

แม้ลูกชายของเขาจะจากไปนานนับเดือน แต่เขากลับเพิ่งปรากฏตัว พร้อมน้ำหนักของความรู้สึกที่เกาะกินหัวใจไม่หยุดหย่อนก้าวเดินของเขาช้าและหนักหน่วง เมื่อหยุดลงเบื้องหน้าหลุมศพ หยาดลมหายใจของเขาก็คล้ายจะหลุดร่วงตามไป

ชายชราทรุดตัวลงอย่างเงียบงัน ไม่มีผู้ใดข้างกายมีเพียงเขา ความเสียใจ และความทรงจำที่ยากจะลืมในห้วงเวลาอันขมขื่นนั้น ภาพของซ่งเจี้ยนหงในวัยเยาว์ลอยวนเข้ามาในจิตใจ บุตรชายผู้เก่งกล้า แข็งแกร่ง และเคยเป็นความภาคภูมิใจสูงสุดของเขา... แต่แล้ว ด้วยเหตุแห่งโชคชะตาและเคราะห์กรรม ลูกชายผู้นั้นกลับสิ้นพลังปราณ สูญเสียทุกสิ่ง

และเขาเองผู้เป็นบิดากลับเหยียบซ้ำด้วยฝ่าเท้าวันนั้น เขาเลือกหันหลังให้เลือดเนื้อของตน ราวกับขว้างเศษสิ่งไร้ค่าทิ้งลงหุบเหวหลังจากนั้น เขาหันไปฝากความหวังไว้กับทายาทคนอื่น แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป เขาก็ต้องยอมรับความจริงอันขมขื่นไม่มีใครแม้แต่คนเดียว... ที่เทียบได้กับเจี้ยนหง

ความเสียใจจึงกัดกินเขาทุกค่ำคืน และวันนี้ เขากลับมา... เพียงเพื่อจะได้กล่าวถ้อยคำที่ไม่อาจเปลี่ยนอะไรได้อีกเบื้องหน้าหลุมศพ แม่ทัพชรากระซิบด้วยเสียงสั่นเครือ

“ซ่งเจี้ยนหง... ลูกพ่อ เจ้าคงไม่อภัยให้พ่อเป็นแน่... แต่พ่อ... คิดถึงเจ้ายิ่งนัก พ่อผิดเอง ผิดต่อเจ้า...”

เสียงของเขาอ่อนล้าแฝงการสำนึกในบาปอันฝังลึก ริมฝีปากซีดเผือดสั่นเล็กน้อย ดวงตาขุ่นมัวคลอด้วยหยาดน้ำที่ไม่อาจกลั้นไว้ได้อีกต่อไปเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะเหยียบย่างเข้าสู่จวนของหลานเยว่หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพียงนางบำเรอของบุตรชาย กลับกลายเป็นมารดาของสายเลือดที่ยังเหลืออยู่ของเจี้ยนหง

เด็กน้อยที่เติบโตภายใต้เงาของมารดาผู้แกร่งกล้า... เด็กผู้เป็นสายเลือดเพียงหนึ่งเดียวที่ยังคงอยู่แม่ทัพซ่งไห่หยางมองผ่านหมอกน้ำตาไปยังที่ว่างข้างหลุมศพ ราวกับหวังว่าจะได้พบเงาของลูกชายอีกครั้ง แม้เพียงเสี้ยววินาทีแต่ไม่มีสิ่งใดหวนคืนมาได้อีก...เหลือเพียงเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ฝากไว้กับผืนดิน และสายลมที่พัดผ่านพยานเงียบงันของความเสียใจที่มิอาจกล่าวได้จนหมด

ขณะที่แม่ทัพซ่งไห่หยางกำลังจะก้าวเท้าออกจากเรือนของหลานเยว่ เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยแรงกระแทกของความชั่วร้าย ราวกับมีเงาทมิฬซุกซ่อนอยู่ในลมหายใจของนาง

“เจ้าไม่อยากรู้หรือ... ว่าทำไมบุตรชายที่เจ้าภาคภูมิใจนัก ถึงได้กลายเป็นคนไร้ค่าไปในชั่วข้ามคืน?”

คำพูดนั้นแทงลึกเข้ากลางใจแม่ทัพซ่งราวกับคมดาบ เขาหันขวับกลับมาทันที ดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าสั่นสะท้านด้วยความตกใจปนหวั่นไหว

“ว่าอย่างไรนะ... เจ้ารู้ว่าใครมันกล้าลงมือกับเจี้ยนหงอย่างนั้นหรือ?”

นางไม่ตอบในทันที หากแต่เพียงคลี่ยิ้มบางๆ บนใบหน้าที่งามราวบุปผา ทว่ายิ้มนั้นหาใช่ยิ้มแห่งความเมตตา หากเป็นรอยยิ้มที่เย้ยหยัน เยียบเย็น และเจือด้วยเพลิงของความเคียดแค้น

“บางที... ศัตรูผู้ที่พรากทุกอย่างจากบุตรชายของเจ้า อาจจะเป็นคนที่เจ้าไม่เคยนึกถึงแม้แต่ในความฝันก็เป็นได้…”

คำพูดของนางเสมือนเงามืดที่พาดผ่านหัวใจของแม่ทัพซ่งไห่หยาง เขายืนนิ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยคำถามค้างคา ขณะเดียวกันจิตใจก็เริ่มสั่นไหวด้วยความระแวงและสำนึกผิดที่ถาโถม

หลานเยว่เบือนหน้าจากเขา แววตาที่ทอดออกไปนอกหน้าต่างไม่ไหวเอน เงียบสงัดแต่วาบวับด้วยแผนการใช่... นี่คือจุดเริ่มต้นอีกคราหนึ่งของการแก้แค้นต่อให้คนผู้นั้นจะยอมก้มหน้ารับผิด ยอมเอ่ยคำสำนึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่สำหรับนาง... มันยังไม่พอ ยังไม่แม้แต่จะใกล้พอ เขาต้องชดใช้ด้วยโทษทัณฑ์ด้วยความเสียใจนี่คือคำพิพากษาจากมือของสตรีที่โลกเคยทอดทิ้งและครั้งนี้... นางจะเป็นผู้กำหนดชะตาของคนที่เคยเหยียบย่ำชีวิตของตนด้วยมือของตนเอง