ตอนที่ 61 ความหวังของทั้งสองตระกูล

ในยามนี้ หัวใจของแม่ทัพซ่งไห่หยางเต็มไปด้วยความสั่นไหวระคนตื่นตระหนก สายตาของเขาเพ่งมองสตรีตรงหน้าราวกับเพิ่งตระหนักถึงสิ่งที่มองข้ามมาเนิ่นนานนาง... สตรีที่ครั้งหนึ่งเขาไม่แม้แต่จะหันกลับมามองด้วยซ้ำ

สำหรับเขา หลานเยว่ไม่เคยมีค่าเกินกว่าตำแหน่งของหญิงรับใช้ในยามราตรี เป็นเพียงเงาของความบันเทิงที่บุตรชายผู้เคยรุ่งเรืองของเขาเคยครอบครอง หากแม้แต่แม่ทัพผู้เป็นบิดาของนาง ยังยินดีมอบลูกสาวให้เป็นเครื่องมือในการสร้างสัมพันธ์กับเรือนซ่งโดยไร้ซึ่งความลังเล นั่นย่อมสะท้อนทุกสิ่ง... ว่านางคือผู้ไร้ความหมายในสายตาของชนชั้นอำนาจ

ทว่า... ตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้นเสียงของแม่ทัพซ่งดังสะท้อนไปทั่วเรือน “เจ้ากล้าดียังไงมาเล่นลิ้นกับข้า! หากเจ้ารู้ว่าใครทำให้เจี้ยนหงกลายเป็นเช่นนั้น ก็จงบอกข้ามาเดี๋ยวนี้!”

น้ำเสียงของเขากระชากอากาศให้สั่นสะเทือนด้วยเพลิงโทสะที่โหมกระพือ แต่หญิงตรงหน้ากลับยังคงยืนนิ่ง สีหน้าของหลานเยว่เยือกเย็นราวสายน้ำในคืนเหมันต์ ดวงตาคู่นั้นไม่ได้มีแม้เศษเสี้ยวของความหวาดหวั่น

“สันดานของพวกเจ้าพ่อลูก... ไม่ต่างกันเลยสักนิด” หลานเยว่กล่าวเสียงเย็น แววตาของนางเปล่งประกายเยาะหยัน ราวกับกำลังจ้องมองสิ่งสกปรกไร้ค่าที่เกาะกินโลกใบนี้อย่างหน้าด้านๆ

“ในวันที่ซ่งเจี้ยนหงรุ่งโรจน์ เขาช่างอวดดี หยาบช้า หลงตัวเองจนไร้ขอบเขต แต่พอชีวิตร่วงหล่นถึงจุดต่ำสุด... ถึงได้รู้จักความเป็นมนุษย์บ้าง” ถ้อยคำเหล่านั้นเปรียบดั่งมีดคมเฉือนลงกลางศักดิ์ศรีของซ่งไห่หยาง ใบหน้าของแม่ทัพผู้เคยเกรียงไกรบิดเบี้ยวไปด้วยโทสะ เส้นเลือดบนขมับเต้นตุบอย่างรุนแรง

“นางแพศยาชั้นต่ำ เจ้าช่างปากกล้านัก!” เขาตวาดก้อง เสียงคำรามของชายชราผู้ยิ่งใหญ่สั่นสะเทือนอากาศรอบตัว ในสายตาของเขา หลานเยว่คือเพียงสตรีไร้ราคาผู้เคยเป็นเพียงเครื่องมือบำเรอกามของบุตรชาย วันนี้... กลับกล้าล่วงเกินถึงขั้นดูหมิ่นต่อหน้าตระกูลซ่ง

“เจ้า... ควรจะถือเป็นเกียรติที่ข้ายอมเหยียบมาถึงจวนของเจ้า!” เขาตะโกนลั่น ก่อนก้าวพรวดเข้าไป มือหนาเปี่ยมด้วยแรงปราณยกขึ้น หมายจะบีบคอหลานเยว่จนแหลกคามือ

“ซ่งเจี้ยนหง... เดี๋ยวบิดาผู้นี้จะส่งของเล่นเก่าของเจ้าไปหาในนรกเอง!” เพียงพริบตาเดียว ชั่วเสี้ยวลมหายใจ... ที่ร่างอันใหญ่โตของแม่ทัพจู่โจมเข้าหาหลานเยว่กลับหลบหลีกด้วยการเอนตัวเพียงนิดเท่านั้นผ้าคลุมของนางปลิวสะบัดตามแรงหมุน ราวกับหมอกยามรุ่งสางไหลผ่านคมดาบก่อนที่ซ่งไห่หยางจะรู้ตัว เข็มเงินสามเล่มก็พุ่งทะลวงกลางอกและจุดชีพจรด้วยความแม่นยำประดุจศิลปะ

“พลังปราณ...” เขากระซิบ เสียงสั่นด้วยความตกตะลึง ร่างของเขาหยุดนิ่งในทันที แขนขาไม่สามารถขยับได้อีกดั่งหุ่นไม้ที่สายเชือกถูกตัดขาด

“เจ้า... ทำได้อย่างไรกัน...?” เขาถามอย่างยากลำบาก กล้ามเนื้อเกร็งค้าง ขากรรไกรสั่นระริก

หลานเยว่ก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาคมราวใบมีดกวาดมองเขาจากศีรษะจรดเท้า

"มีพลังเพียงเท่านี้ เจ้าก็เป็นแม่ทัพได้แล้วหรือ?"

เสียงของหลานเยว่ดังขึ้นอย่างเยือกเย็น ปลายมีดสั้นในมือจ่ออยู่ตรงลำคอของซ่งไห่หยาง ใบมีดเย็นเฉียบแนบชิดผิวหนังจนรู้สึกถึงความเย็นเฉียบของโลหะ ทุกถ้อยคำของนางเปี่ยมไปด้วยการเย้ยหยัน ปลุกเร้าความอัปยศในใจของแม่ทัพผู้เคยยิ่งใหญ่

"ข้าก็แค่อยากให้เจ้ารู้... ว่าหากข้าต้องการเอาชีวิตของเจ้า ณ วินาทีนี้ข้าทำได้" ซ่งไห่หยางเม้มริมฝีปากแน่น เขารู้ตัวดีว่าตนเพลี่ยงพล้ำ และกำลังตกอยู่ในเงื้อมมือของหญิงที่เขาเคยเหยียบย่ำด้วยความดูแคลน

"แต่ข้าไม่ต้องการชีวิตของเจ้า..." น้ำเสียงของหลานเยว่กลับมาเรียบนิ่ง ทว่าเยียบเย็นยิ่งกว่าสายลม "ข้าแค่ต้องการให้เจ้ายอมมอบสิ่งที่บุตรชายของข้าสมควรจะได้รับ" เมื่อสิ้นคำนั้น นางสะบัดมือเบา ๆ พลังปราณแผ่วเบาระเบิดออกชั่วขณะ เข็มเงินที่ฝังอยู่ในจุดชีพจรของซ่งไห่หยางหลุดออก ร่างกายของเขากลับมาขยับได้อีกครั้งแต่ครั้งนี้ เขาไม่คิดแม้แต่จะโจมตีนางอีกแล้วเขาเงียบไปพักใหญ่ จ้องมองหญิงตรงหน้าด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและขุ่นเคือง ก่อนที่สายตาของเขาจะเลื่อนลอยออกไปยังลานเรือนเบื้องนอก ที่ซึ่งเด็กชายร่างเล็กผู้หนึ่งกำลังวิ่งเล่นท่ามกลางเสียงหัวเราะกับบ่าวรับใช้

เด็กชายคนนั้น... บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา หากมองเพียงผิวเผิน ไม่มีอะไรเกี่ยวพันกับสงครามแย่งชิงอำนาจที่กำลังดำเนินอยู่

“เจ้าอยากให้ข้ายกทุกอย่างที่เคยเป็นของซ่งเจี้ยนหง ให้กับบุตรชายของเจ้าอย่างนั้นหรือ?” แม่ทัพซ่งกล่าวขึ้นในที่สุด น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความระแวง และไม่ยอมปล่อยอำนาจในมือลงง่าย ๆ

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปรยต่อด้วยแววตานิ่งลึก

“งั้นก็คงต้องดู... ว่าเด็กคนนี้คู่ควรหรือไม่กับสิ่งที่เจ้าต้องการให้เขาได้รับ” สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังร่างเล็กที่วิ่งอยู่เบื้องนอก ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักทั้งอดีต อนาคต และความสูญเสียทั้งหมดในใจ

บุตรชายคนรอง ผู้ที่เขาเคยหวังว่าจะเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของตระกูล... บัดนี้กลับพิสูจน์ตัวเองไม่ได้แม้เพียงน้อยนิด ไม่อาจก้าวข้ามเงาของพี่ชาย และยิ่งไม่อาจแบกรับสายตาของผู้เป็นบิดาได้เลยซ่งไห่หยางถอนใจหนัก ราวกับแบกทั้งตระกูลไว้บนบ่าหากความภาคภูมิใจในตัวเจี้ยนหงเคยสูงลิ่วเพียงใด ความผิดหวังที่เขามีต่อบุตรชายคนรองก็ลึกไม่ต่างกันทั้งอ่อนแอ ไร้ความเด็ดขาด และไร้วิสัยทัศน์ที่จะนำพาตระกูลเดินต่อไปในวังวนของอำนาจ

แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปยังเด็กชายที่กำลังวิ่งเล่นในลานเรือน รอยยิ้มของเด็กคนนั้นไร้เดียงสา แต่แววตากลับมั่นคงอย่างประหลาด... เป็นแววตาเดียวกับที่เขาเคยเห็นในดวงตาของเจี้ยนหงเมื่อครั้งยังเยาว์วัยแม้จะฝืนใจยอมรับ แต่ในใจของแม่ทัพใหญ่กลับเริ่มไหวเอน

"หากเจ้าหนุ่มนั่นมีสายเลือดของเจี้ยนหงไหลเวียนอยู่จริง... ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาส"

ความคิดหนึ่งเริ่มก่อตัวขึ้นช้า ๆ เย็นเฉียบ แต่เด็ดขาด

หากยอมยื่นมือให้เด็กคนนั้น… เขาจะได้ทั้งคำตอบว่าผู้ใดเป็นคนลากลูกชายของเขาลงจากยอดเขา และยังอาจได้ทายาทที่คู่ควรกับมรดกแห่งคมดาบและเกียรติยศของตระกูลซ่ง หลานจิ่วอวิ๋น เด็กชายที่กำเนิดจากเงาแห่งความลับและอดีตอันคลุมเครือ ยามนี้กลับสว่างไสวราวกับเปลวเทียนที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะจุดประกายแสงได้เขาไม่ได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าทุกย่างก้าวของเขาในยามนี้... ได้กลายเป็นสายใยที่เริ่มร้อยรัดความสนใจของสองตระกูลใหญ่ไว้แน่นหนา

เด็กน้อยผู้นี้ ผู้ไม่เคยได้ลิ้มรสความอบอุ่นจากผู้เป็นบิดา กลับกลายเป็นผู้จุดประกายความหวังให้กับชายชราผู้เคยทอดทิ้งเลือดเนื้อของตนเองความสดใสไร้มลทินของเขานั้น เปรียบได้กับแสงตะวันยามเช้าที่สาดส่องลงบนกำแพงหินเย็นชืดแห่งความแค้นและการสูญเสีย บางที... เด็กคนนี้อาจมิใช่เพียงทายาท หากแต่คือ จุดเริ่มต้นใหม่ ที่จะเปลี่ยนโฉมหน้าของโชคชะตาทั้งสองตระกูลไปตลอดกาล