ตอนที่ 59 รอยร้าวในใจ

แม้เพียงการลงทัณฑ์เบื้องต้น ก็แทบกระชากวิญญาณของฟู่เหวินโหลวให้หลุดออกจากร่าง เนื้อหลังที่แตกยับจากแส้เฆี่ยนทำให้ทุกย่างก้าวที่เขาถูกลากนั้นทิ้งรอยเลือดเป็นทาง ทว่าความอัปยศยังไม่สิ้นสุด ชะตากรรมของเขายังถูกผลักให้ดำดิ่งลงลึกยิ่งกว่าห้วงนรก

ท่ามกลางแสงแดดยามสาย ขบวนรถม้านักโทษค่อย ๆ เคลื่อนตัวผ่านประตูเมืองอย่างเชื่องช้า ราวกับต้องการยืดเวลาแห่งความอับอายออกให้ยาวนานที่สุด ร่างที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่เหล็กนั่งพิงขอบเกวียนอย่างหมดแรง ดวงตาที่เคยคมกริบดั่งปราชญ์หลวง บัดนี้เหม่อลอยไร้จุดหมาย ผมขาวกระเซิงเปรอะเปื้อนเลือดและฝุ่น

เสียงร้องก่นด่าดังขึ้นระงม สะเก็ดหิน เศษผัก และคำสาปแช่งถาโถมมาจากสองข้างทาง

“เจ้าคนทรยศ! ตายเสียเถอะ!”“ดูสภาพเจ้าในตอนนี้สิ ฟู่เหวินโหลว... สมแล้วกับความอัปยศนี้!”“ลูกหลานข้าตายเพราะคำสั่งเจ้ามานักต่อนัก!”

เสียงเหล่านั้นเจือไปด้วยโทสะและความสะใจ สายตาผู้คนเปี่ยมไปด้วยความชิงชัง ราวกับทุกคนต่างรอวันนี้มาชั่วชีวิต

ขบวนมาหยุดลงตรงลานประหารใจกลางเมือง แท่นประหารถูกตั้งสูงขึ้นเหนือพื้นดินประหนึ่งสังเวียนพิพากษาแห่งสวรรค์ เสียงกลองสามครั้งดังก้อง ชำแรกอากาศร้อนระอุให้สั่นสะท้าน

ฟู่เหวินโหลวถูกลากลงจากรถ ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงแทบทรุดฮวบลงกับพื้น เจ้าหน้าที่ไม่รอช้า ฉุดเขาขึ้นแท่นด้วยแรงกระชาก แขนทั้งสองถูกตรึงไว้กับเสาไม้ หัวของเขาถูกกดให้อยู่ในท่าหมอบต่ำ ดั่งสุนัขที่สิ้นฤทธิ์

เสียงเงียบงันก่อนพายุประชาชนทุกผู้หยุดลมหายใจ มองไปยังปลายดาบของเพชฌฆาตที่สะท้อนแสงแดดแวววับ

“ฟู่เหวินโหลว อดีตปราชญ์หลวง ผู้คิดลอบปลงพระชนม์องค์จักรพรรดิ หักหลังแผ่นดิน ลบหลู่ราชธรรม วันนี้จะถูกประหาร ณ ที่นี้!” คำประกาศสุดท้ายดังขึ้นเป็นเส้นตาย ก่อนเสียงหนึ่งในฝูงชนจะตะโกน “ลงมือเถอะ! ชีวิตเขาไม่ควรค้างอยู่ในโลกนี้แม้เพียงลมหายใจ!”

เพชฌฆาตไม่ลังเล ดาบฟันลงในพริบตาเดียวเฉียบคม เงียบงัน และสิ้นสุด...เลือดพุ่งขึ้นราวสายน้ำ ร่างชราทรุดลงแน่นิ่ง ไม่มีแม้แต่เสียงคร่ำครวญสุดท้าย หัวของฟู่เหวินโหลวกลิ้งลงมาจากแท่นประหาร ก่อนหยุดอยู่ตรงหน้าเสาศิลา ดวงตาคู่นั้นเบิกค้าง ไม่แน่ชัดว่าเป็นความกลัว เสียดาย หรือเพียงความว่างเปล่าเสียงกลองประหารสิ้นสุด แต่เสียงจดจำยังไม่จางหาย จากนั้นไม่นาน ราชโองการของจักรพรรดิหรงจวิ้นก็ถูกอ่านออกอย่างชัดเจน

“แม้ตระกูลฟู่จะได้รับการละเว้นชีวิต ด้วยเห็นแก่คุณความดีในอดีต แต่จะถูกยึดทรัพย์ทุกสิ่ง ห้ามใช้นามตระกูลในการอ้างเกียรติอีกต่อไป และจะต้องย้ายออกจากเมืองหลวงในทันที เพื่อมิให้เป็นพิษภัยต่อราชบัลลังก์ในภายหน้า”

ไม่มีการร่ำไห้ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของเกียรติยศหลงเหลืออยู่ ฟู่เหวินโหลวชายผู้เคยได้รับความไว้วางพระทัยสูงสุดจากองค์ฮ่องเต้ บัดนี้จบชีวิตลงดั่งอาชญากรบนแท่นไม้กลางเมือง เมื่อเลือดหยดสุดท้ายซึมเข้าสู่ผืนดิน ประวัติศาสตร์หน้าใหม่ได้ถูกเขียนขึ้นด้วยปลายดาบและหยาดน้ำตาไม่ใช่ของฟู่เหวินโหลว... หากแต่ของแผ่นดินที่เคยศรัทธาในตัวเขา

แม้เสียงเพรียกแห่งความยุติธรรมจะดังก้องทั่วราชสำนัก แต่บรรดาขุนนางผู้มีอำนาจกลับมิได้หลงลืมความจริงอันเยือกเย็น... ว่าฟู่เหวินโหลวมิได้ล้มลงเพียงเพราะความผิดของตน แต่เพราะมีใครบางคนอยู่เบื้องหลังม่านเงา คอยกำกับชะตากรรมของเขาอย่างเงียบงัน

มันคือฝีมือของกลุ่มที่ไม่มีชื่อ ไม่มีหน้า และไม่มีตัวตนในบันทึกทางราชการ หากแต่ทุกคนรู้จักมันในนามอันเยียบเย็นว่า  “นักฆ่าไร้นาม” กลุ่มลับที่ไม่มีใครรู้ว่าเริ่มต้นมาจากไหน ไม่มีร่องรอย ไม่มีหลักฐาน แต่เมื่อใดที่พวกมันเคลื่อนไหว จะตามมาด้วยซากศพ กลิ่นเลือด และความหวาดกลัว

แม้พวกมันจะไม่ได้ลงมือฆ่าฟู่เหวินโหลวด้วยตนเอง แต่แผนการทั้งหมดที่ก่อให้เกิดการล่มสลายของปราชญ์หลวงผู้เกรียงไกรล้วนเป็นฝีมือของพวกมัน

และหลักฐานมัดแน่นไม่ใช่ดาบหรือยาพิษ แต่คือ "จดหมายลับ" ที่ถูกส่งไปยังบรรดาขุนนางและแม่ทัพผู้อยู่ฝ่ายตรงข้ามกับฟู่เหวินโหลวโดยตรง... ข้อความในแต่ละฉบับแม่นยำดุจตะปูตอกฝาโลง ผู้มีอำนาจทุกคนในแผ่นดินต่างสั่นคลอน พวกเขารู้ดีว่า ความตายของฟู่เหวินโหลวไม่ใช่จุดจบ... หากแต่เป็นคำเตือน

หลายวันมานี้ ข่าวลือกระซิบสะพัดไปทั่วว่ามีเพียงคนกลาง เพียงผู้เดียวที่สามารถติดต่อกับกลุ่มนักฆ่าไร้นามได้ชายผู้มีใบหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงราบเรียบ และสายตาเยือกเย็นดุจบ่อน้ำที่ไร้ก้นนามของเขาคือ ซูจิ่งหลง

ผู้คนเรียกเขาว่า พ่อค้าแห่งความตาย นับแต่นั้นมา ขบวนขุนนางใต้เงาคลุมหน้าก็เริ่มแวะเวียนไปยังตรอกเล็กนั้นมากขึ้นเรื่อย ๆ บ้างมาเจรจา บ้างมาอ้อนวอน ขอเพียงได้ชื่อ ได้เส้น ได้เงาที่จะยืนเหนือผู้อื่นอีกคราในเงาสลัวหลังม่านชา... สายลมแห่งความตายยังคงพัดพาเรื่องราวไปข้างหน้าและนักฆ่าไร้นามยังคงอยู่ที่เดิม รอเพียงว่าผู้ใดจะเป็นเป้าหมายรายต่อไป

ภายในห้องรับรองเร้นลับของโรงประมูลใต้ดิน กลิ่นหอมจางของชาชั้นดีลอยเคล้าไปกับไออุ่นจากถ้วยเคลือบขาว เสียงน้ำรินเบา ๆ กลบความเงียบที่แผ่คลุมอยู่ทั่วห้อง ซูจิ่งหลงนั่งพิงเบา ๆ กับพนักเก้าอี้ไม้ดำ แววตาเหนื่อยล้า ทอดมองถ้วยชาด้วยรอยยิ้มจาง

“หลายวันมานี้… ตัวข้ารู้สึกเหนื่อยล้ายิ่งนัก” เขากล่าวพลางทอดถอนใจ น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความอ่อนเพลียลึกในจิตใจ “นับตั้งแต่ปราชญ์หลวงสิ้นใจ โรงประมูลของข้าก็ไม่เคยว่างอีกเลย… ขุนนาง แม่ทัพ แม้แต่คนในราชวงศ์ ต่างก็แห่มาขอซื้อความตาย”

เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ราวกับเอือมระอาในความตื้นเขินของมนุษย์ “แต่ข้าปฏิเสธทั้งหมด” ดวงตาเรียบนิ่งเหลือบมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “เพราะข้ารู้ดีว่าเจ้าคงไม่สนใจ… ถ้าเป้าหมายไม่ใช่คนที่จมอยู่ในความชั่วร้ายจนไร้หนทางกลับใจ นักฆ่าไร้เงาเช่นเจ้าย่อมไม่ลงมือ”

คำพูดนั้นแม้จะสั้น แต่หลานเยว่กลับเงียบงัน นางไม่ได้ตอบกลับในทันที เพียงยกถ้วยชาขึ้นจิบด้วยท่วงท่าสง่างาม ดวงตานิ่งลึกของนางสะท้อนแสงโคมริบหรี่ ราวกับคลื่นที่สงบนิ่งบนผืนน้ำ...แต่แฝงพายุไว้ภายใน

ในขณะที่ความเงียบปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของซูจิ่งหลงก็แอบแดงเรื่อเล็กน้อยอย่างไม่ทันตั้งตัว ถึงแม้จะถูกปฏิเสธมาแล้วหลายครา แต่หัวใจของเขาก็ยังพ่ายแพ้ต่อนางไม่เสื่อมคลายเขาไม่เคยต้องการเป็นเพื่อน...

“ขอบใจเจ้ามากนะ…” เสียงของหลานเยว่เอ่ยขึ้นแผ่วเบา นวลนุ่มราวสายลมฤดูใบไม้ผลิ “เจ้าเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของข้า”

คำว่า เพื่อน นั้น ทำให้หัวใจของซูจิ่งหลงสะดุดชั่ววินาทีหนึ่ง เขาหัวเราะกลบเกลื่อน น้ำเสียงยังคงเสแสร้งเป็นเรียบเฉย แม้ในใจจะตัดพ้อด้วยความเจ็บแปลบ

“ฮ่าฮ่า... ก็พวกเราคือพันธมิตรทางการค้ากันมิใช่หรือ?” เขายิ้มบาง พลางจ้องตานางอย่างเงียบงัน “เรื่องของเจ้าก็เหมือนเรื่องของข้า”

 ความเงียบหวนกลับมาอีกครั้ง แต่มิใช่ความอึดอัด หากเป็นความเข้าใจที่ซ่อนความรู้สึกลึกซึ้งไว้เบื้องหลัง ซูจิ่งหลงสูดลมหายใจเบา ๆ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความลังเลที่ถูกกลบเกลื่อนด้วยความแน่วแน่ในวินาทีสุดท้าย

“หลานเยว่…” น้ำเสียงของเขานุ่มนวล แต่แฝงไว้ด้วยบางสิ่งบางอย่างที่ลึกเกินกว่าจะกล่าว “เจ้าไม่คิดจะหาพ่อให้กับหลานจิ่วอวิ๋นบ้างหรือ?”

คำถามนั้นมิได้เอื้อนเอ่ยเพียงเพื่อหยั่งใจ หากแต่เป็นการยื่นมือออกไป... ขอเป็นผู้เติมเต็มส่วนที่ขาดในหัวใจของแม่ลูกคู่นี้

“เขา... กำลังโต เป็นวัยที่เปราะบางและต้องการใครสักคนที่มั่นคง ข้า... อยากจะเป็นคนนั้นให้กับเขา” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย “และกับเจ้า” หลานเยว่ยืนนิ่ง ราวกับเป็นรูปสลักในแสงจันทร์ ความนิ่งนั้นเปี่ยมไปด้วยแรงกดดันจนยากจะหยั่งถึงว่าภายในนางคิดสิ่งใดเขาจ้องมองนางไม่วางตา สังเกตเห็นเพียงแววสะท้อนเล็ก ๆ ที่ฉายวาบขึ้นในดวงตาของนางเศษเสี้ยวของความสั่นไหวที่เขารอคอยใช่... นั่นคือรอยร้าวแรก

“บางที...” เสียงของหลานเยว่เอื้อนเอ่ยในที่สุด ราบเรียบและสงบนิ่งเช่นเดิม หากแต่ในความราบเรียบนั้นมีบางอย่างสั่นไหว “เจ้าพูดถูก ข้า... ไม่อาจเป็นโลกทั้งใบให้เขาได้”