ตอนที่ 68 ขยะเหลือใช้

ยังไม่ทันที่หลานเยว่จะได้เริ่มสืบหาความจริงอย่างเป็นทางการ ว่าซ่งอี้เฉินคือผู้บงการอยู่เบื้องหลังการลอบสังหารบิดาของมันเองหรือไม่ชายผู้นั้นกลับเผยธาตุแท้ออกมาเสียก่อนเงากรรมชั่วที่ฝังลึกในใจเขาเริ่มกัดกินความสงบอย่างไม่หยุดหย่อนความหวาดระแวงบีบคั้นจิต จนในที่สุด...ความอำมหิตก็ปะทุออกมาอย่างโจ่งแจ้ง เวลานั้นเอง เงาสายของหลานเยว่ได้แทรกซึมเข้าไปในจวนของซ่งอี้เฉินแล้วไร้เสียง ไร้ร่องรอย แต่กลับบันทึกทุกอย่างไว้หมดจด สิ่งที่พวกเขานำกลับมาคือความจริงที่ยืนยันความต่ำช้าที่นางคาดไว้ไม่มีผิด

“มันคิดจะปล้นจวนของข้าอย่างนั้นหรือ?”เสียงของหลานเยว่าเอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็น คล้ายแฝงรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“สงสัยมันคงเสียดาย...สมบัติที่บิดาของมันยกให้ลูกชายของข้า” สมบัติเหล่านั้น คือของขวัญสุดท้ายที่ซ่งไห่หยางมอบให้นางอย่างเงียบงัน ก่อนจะสิ้นลมหายใจซ่งอี้เฉินไม่อาจทนเห็นมรดกนั้นตกอยู่ในมือของหลานเยว่ จึงเลือกหนทางอันต่ำช้าเพื่อช่วงชิงกลับคืนสายตาของนางวาบประกายดุจคมดาบ เสียงสั่งการพลันแทรกผ่านความเงียบรอบตัว

“ท่านแม่ทัพซ่งไห่หยาง...โปรดวางใจเถิด” ถ้อยคำนุ่มนวลดั่งสายลม ทว่าหนักแน่นเยี่ยงหินผา “ข้าจักตอบแทนบุญคุณของท่าน...ด้วยการส่งบุตรชายของท่าน ไปสู่โลกหน้าอย่างสงบ” ในใจของหลานเยว่ ไม่มีความลังเลแม้เพียงน้อย ผู้ใดเหยียบย่ำสิ่งที่นางรักนางจะมอบความตายให้เป็นบทสรุป ไม่ใช่ด้วยความรีบเร่ง หากแต่เป็นการลงทัณฑ์ช้า ๆ ด้วยความไร้ปรานี

ให้ความทรมานกัดกินมันทุกลมหายใจ จนร่างจะแหลกสลายจนวิญญาณร้องขอความเมตตาและเมื่อถึงเวลานั้น...นางจึงจะปลดปล่อยให้มันได้พบกับความสงบ

ในยามราตรีที่ไร้แสงจันทร์ เงามืดแห่งความตายคืบคลานสู่จวนของซ่งอี้เฉิน ณ เรือนหลังใหญ่ซึ่งถูกโอบล้อมด้วยม่านความทะเยอทะยานและความชิงชัง มีเหล่าลิ่วล้อจำนวนนับร้อยรวมตัวกันอยู่ในลานกว้าง พวกมันคือกากเดนแห่งยุทธภพมนุษย์ผู้ไร้เกียรติ ไร้ศักดิ์ศรี ซื้อได้ด้วยเพียงเศษอาหารหรือคำสัญญาอันจอมปลอม

ทุกชีวิตภายใต้คำสั่งนั้นล้วนพร้อมหักหลังเจ้านายเดิมในพริบตา หากมีใครเสนอผลประโยชน์มากกว่าทว่าถึงจะต่ำช้า ก็หาใช่ไร้ฝีมือ ยามนี้ ทุกคนแต่งกายด้วยชุดดำสนิท ปิดคลุมใบหน้า เหลือเพียงดวงตาอันแหลมคมสาดแสงเจือเลือดท่ามกลางความเงียบงัน มีเพียงเสียงเย็นเยียบของชายผู้หนึ่งดังก้องขึ้นอย่างอหังการ

“กวาดล้างพวกมันให้หมด! ผู้ใดที่อยู่ในจวนของนังหญิงชั่วนั้นฆ่าให้สิ้น!” เสียงของซ่งอี้เฉินเปี่ยมด้วยเพลิงแค้น ริมฝีปากบิดเป็นรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม“และหากผู้ใดสามารถปลิดชีพนางได้ ข้าจะให้รางวัลอย่างงาม!”

ค่ำคืนนี้ เขามิได้ปรารถนาเพียงลมหายใจสุดท้ายของหลานเยว่แต่หมายจะแย่งชิงทุกสิ่งทั้งทรัพย์สมบัติ เกียรติยศ และความไว้วางใจที่บิดาของเขาเคยมอบให้นางเขาจะฉุดทุกอย่างให้จมดิน...แล้วกอบโกยขึ้นมาเป็นของตนเองภายใต้ม่านรัตติกาล เงาของความตายเคลื่อนไหวผ่านซอกหลืบของเมืองหลวงไร้เสียง…ไร้เงา…ดุจวิญญาณอาฆาตที่ไม่มีใครสามารถหยั่งรู้ถึงตัวตนของพวกมันได้

กลุ่มลิ่วล้อในชุดดำมืดนับร้อย ไหลทะลักเข้ามาราวกับสายน้ำเน่าเสียที่กำลังจะหลั่งไหลสู่จวนของหลานเยว่แต่สิ่งที่พวกมันพบ...กลับเป็นความว่างเปล่าจวนหลังใหญ่เงียบสงัด ราวกับถูกทอดทิ้งมานาน ไม่มีเวรยาม ไม่มีแสงตะเกียง ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าทุกสิ่งเหมือนกับจวนร้างพวกมันไม่รอช้าเคลื่อนไหวอย่างเงียบงัน เล็ดลอดเข้ามาโดยไม่มีใครขัดขวางเป้าหมายของพวกมันมีเพียงหนึ่งเดียว: ดับลมหายใจทุกผู้คนในจวนนี้ และช่วงชิงทรัพย์สินทุกชิ้นให้หมดสิ้น

เมื่อก้าวเข้าสู่ใจกลางของจวน อากาศยังคงหนาวเย็นตามประสาค่ำคืนแต่แล้ว…บางสิ่งบางอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

สายลมเย็นยะเยือกพลันพัดผ่านหมอกจาง ๆ ลอยตามมาอย่างเชื่องช้า ราวกับม่านหมอกของหุบเหวต้องสาปไม่ทันที่พวกมันจะระวังตัวดวงตาเริ่มพร่ามัว ร่างกายสั่นคลอนก่อนจะทรุดลงทีละคน…ทีละคนสิ่งที่ลอยมากับสายลมนั้นคือผงพิษกลั่นจากสมุนไพรลี้ลับในหุบเขาต้องห้ามเพียงสูดดมก็จะสิ้นสติในชั่วอึดใจ ท่ามกลางหมอกที่ค่อย ๆ จางลงร่างของหลานเยว่และเหล่าผู้รับใช้ในชุดคลุมดำก็ค่อย ๆ ปรากฏตัวจากเงามืดนางยืนอย่างสง่างาม ท่ามกลางราตรีอันเยียบเย็น พลังปราณของนางแผ่กระจายออกมาอย่างแผ่วเบาหมอกพิษเบื้องหน้าแตกกระจายหายไปในพริบตา

"นายหญิงขอรับ...เราจะจัดการกับมันอย่างไรดี?" เสียงลูกน้องของนางเอ่ยอย่างเยือกเย็น ทอดมองเหล่าผู้บุกรุกที่หมดสติราวกับซากศพไร้วิญญาณหลานเยว่เพียงมองต่ำลงเล็กน้อย ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง

“ในเมื่อพวกมันเลือกจะมีชีวิตเยี่ยงเศษขยะไร้ค่า... เช่นนั้น เราก็จงส่งเสริมให้พวกมันได้สมดั่งที่เลือกไว้”

น้ำเสียงของหลานเยว่เรียบเย็น ราวสายน้ำที่ไร้คลื่นหากแต่ภายในถ้อยคำกลับอบอวลด้วยความอำมหิตจนขนลุก

“ทำลายเส้นพลังปราณของพวกมันเสียให้หมด... แล้วส่งร่างไร้สติ อันน่าสมเพชเหล่านั้น กลับไปยังจวนนายของมัน”

ลูกน้องของนางรับคำสั่งอย่างไร้ความลังเลใบหน้าไร้อารมณ์ดุจหุ่นกลไร้วิญญาณ จากนั้นจึงลงมือปฏิบัติหน้าที่เสียงกระดูกแตกดังสะท้อนในความเงียบ ร่างแล้วร่างเล่าถูกโจมตีอย่างแม่นยำ พลังปราณในร่างถูกทำลายจนหมดสิ้น

แม้พวกมันจะยังไม่ได้สติจากพิษในคืนก่อนแต่เมื่อได้ฟื้นขึ้นมา...สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ จะมีเพียงความไร้พลังและอนาคตที่ถูกช่วงชิงเมื่อเสร็จสิ้น ร่างของเหล่าผู้บุกรุกนับร้อยก็ถูกโยนทับกันในรถม้าหลายคันซ้อนทับอย่างไม่ไยดี ราวกับซากที่รอการทิ้งขบวนรถม้ากลายเป็นรถเก็บขยะเคลื่อนที่บรรทุกศักดิ์ศรีอันแหลกสลายออกไปจากจวนของหลานเยว่าเสียงล้อบดกับพื้นหินดังลั่นทั่วถนน ไม่หลบหลีก ไม่เกรงใจราวกับจงใจปลุกผู้คนให้รับรู้ถึงการตอบโต้ที่โหดเหี้ยมแต่แม่นยำเมื่อขบวนรถม้ามาถึงหน้าประตูจวนของซ่งอี้เฉินเสียงเวรยามร้องตะโกนกร้าว

“พวกเจ้าเป็นใคร!? ไม่รู้หรือว่าที่นี่คือจวนของผู้ใด!”

กลุ่มคนในชุดดำที่ปิดบังใบหน้า กระโดดลงจากรถม้าอย่างพร้อมเพรียงหนึ่งในนั้นหันไปตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

“พวกเรา...แค่มาทิ้งขยะ”

ไม่ทันให้เวรยามได้ตั้งตัวร่างไร้สติที่บรรจุอยู่ในรถม้าก็ถูกถีบลงสู่พื้นทีละคนเสียงกระแทกดังหนักแน่น ร่างแต่ละร่างนอนแน่นิ่งเหมือนของที่ถูกใช้แล้วโยนทิ้งเวรยามทั้งหลายทำได้เพียงยืนอึ้ง เบิกตากว้าง มองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึงความเงียบพุ่งเข้าสู่ใจกลางจวน ราวกับระฆังแห่งความอัปยศที่ดังสั่นไปทั่วราตรีและทันทีที่ร่างสุดท้ายถูกถีบลงรถม้าทั้งหมดก็เคลื่อนตัวกลับอย่างไม่ไยดี ไม่เหลียวมอง ไม่มีแม้ถ้อยคำลา

“พวกเราควร...ควรทำอย่างไรดี...”เสียงของทหารยามเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา หากแต่สั่นสะท้านจนสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวที่เกาะกินอยู่ในใจเขาเหลือบตามองกองร่างไร้สติที่กองอยู่ตรงหน้า มือทั้งสองเริ่มเย็นเฉียบ ไม่รู้จะเอ่ยรายงานกับผู้เป็นนายว่าอย่างไรดีคำพูดใด...จะสามารถอธิบายความอัปยศนี้ได้?