ตอนที่ 69 แอบสมเพชผู้เป็นนาย

แต่เดิม ซ่งอี้เฉินเชื่อมั่นว่าเช้าวันนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นแห่งชัยชนะ เขาจะลืมตาขึ้นพร้อมแสงแรกของรุ่งอรุณ แล้วได้รับฟังข่าวดี ข่าวที่หลานเยว่พร้อมด้วยลูกในไส้ของนาง ได้ถูกกำจัดสิ้นและทรัพย์สมบัติทุกชิ้นที่บิดาเขาเคยยกให้หญิงแพศยาผู้นั้น...จะถูกส่งกลับคืนมาอย่างหมดจดเขาหลับลึกลงด้วยความสบายใจ นึกภาพวันใหม่ที่เขาจะยืนอยู่เหนือทุกสิ่งทว่ายังไม่ทันรุ่ง แสงแดดยังไม่ทันลอดผ่านหน้าต่าง เสียงบ่าวรับใช้ก็ดังขึ้นหน้าประตูเรือนด้วยความตื่นตระหนก

ซ่งอี้เฉินลืมตาขึ้นอย่างหงุดหงิด ร่างกายหนักด้วยง่วงและอารมณ์ขุ่นมัวเขาผลุนผลันลุกจากเตียง ทั้งที่ชุดนอนยังหลุดหลุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิงและในชั่วพริบตา...ความง่วงทั้งหมดก็สลายหายไปเมื่อได้ยินเพียงประโยคสั้น ๆ จากบ่าวคนนั้น ใจของเขาก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาทันทีเขารีบก้าวออกจากเรือนอย่างเร่งร้อนโดยไม่ทันคิดถึงลักษณะสมชายของตนเลยสักนิดทว่า...สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้ากลับไม่ใช่ภาพแห่งชัยชนะ หากเป็นภาพของหายนะ

ตรงลานจวน กองร่างของเหล่ายอดฝีมือภายใต้บัญชาการของเขานอนทับซ้อนกันเสื้อผ้าชุ่มเลือด สีแดงฉานย้อมพื้นหินให้ดูราวกับสนามสังหารบางคนยังมีลมหายใจ แต่ไร้สติ บางคนแน่นิ่งจนไม่รู้ว่าตายหรือยังไม่มีเสียง ไม่มีการขยับราวกับเวลาทั้งหมดได้หยุดลง

ซ่งอี้เฉินยืนแข็งทื่อ ใบหน้าไร้สีเลือดเขาเป็นคนขี้ขลาดโดยสันดาน และเมื่อได้เห็นภาพนี้กับตา ขาทั้งสองของเขาก็เริ่มสั่นโดยไม่อาจควบคุมได้น้ำเสียงที่หลุดจากริมฝีปากสั่นเครือ เยียบเย็นด้วยความหวาดกลัวที่ก่อตัวขึ้นอย่างฉับพลัน

“พวกมัน...ตายกันหรือยัง?” ลูกน้องผู้คุมแผนการรีบก้าวเข้าไปตรวจสอบใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ก่อนจะหันกลับมา รายงานด้วยเสียงหนักแน่นแต่ขมขื่น

“ยังไม่ตายขอรับ...แต่เส้นพลังปราณของพวกมัน ถูกทำลายจนหมดสิ้นแล้ว” คำตอบนั้นฟังเหมือนเสียงฟ้าผ่าในใจซ่งอี้เฉินเซถอยหลังไปครึ่งก้าว มือเกือบคว้าขอบประตูไม่ทันหัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ ร่างกายอ่อนแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเขารู้ดีว่าการถูกทำลายเส้นพลังปราณนั้น ไม่ต่างจากความตายทั้งเป็นและสิ่งที่เขาเพิ่งสูญเสียไป...คือกองกำลังที่เขาหวังจะใช้บดขยี้ศัตรูทั้งหมดในเมืองหลวง

ลูกน้องบางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังลอบเหลือบมองผู้เป็นนาย ดวงตาฉายแววสมเพชเล็กน้อยนี่หรือคือชายที่กล้าสั่งให้สังหารเด็กและสตรี? บัดนี้เขาไม่เหลือแม้เงาแห่งอำนาจมีเพียงความกลัว ที่ห่อหุ้มร่างเขาจนสั่นสะท้าน...เหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ที่เพิ่งตระหนักว่าตนได้เห่าท้าราชสีห์

“เราจะจัดการพวกมันอย่างไรดีขอรับ...” เสียงลูกน้องผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม แม้ภายในจะอดรู้สึกสมเพชต่อผู้เป็นนายไม่ได้เขาเพียงยืนมองซ่งอี้เฉินอย่างรอคอย แม้จะรู้ว่านายตนเองยังไม่หยุดสั่นซ่งอี้เฉินหลับตาลงครู่หนึ่ง พยายามควบคุมลมหายใจอกเขาไหวขึ้นลงอย่างหนักหน่วง ก่อนจะค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อกดทับความหวาดกลัวที่ยังคงล้นอยู่ในอกดวงตาของเขาค่อย ๆ เปิดขึ้นอีกครั้ง...เปี่ยมไปด้วยความแข็งกร้าวแบบจอมปลอม

“พวกมัน...ในยามนี้ก็ไม่ต่างจากขยะไร้ประโยชน์” เสียงของเขายังคงสั่นเบา ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความชิงชัง

“ข้าไม่มีวันยอมเสียเบี้ยแม้เพียงเม็ดเดียว กับเศษสวะที่ใช้การไม่ได้อีกแล้ว” แม้จะหวาดหวั่นจนขาแทบยืนไม่อยู่แต่ความหยาบช้าอันเป็นสันดาน ก็ยังฝังแน่นอยู่ในทุกถ้อยคำของเขาใบหน้าซ่งอี้เฉินแสยะยิ้มเบา ๆ ฝืนแสดงออกถึงความเด็ดขาดก่อนจะกล่าวต่อด้วยเสียงเย็นชา

“สังหารพวกมันให้หมด... อย่าให้เหลือแม้แต่เสียงหายใจ” เขาหันหน้าหนีอย่างไม่ใยดี “จากนั้นเอาร่างที่ไร้ค่าของมันไปทิ้งเสียให้ไกลจากจวนของข้า ข้าไม่ต้องการเห็นแม้เงา!” แม้จะพยายามวางท่าดุจผู้มีอำนาจแต่มือของเขาที่กำแน่น กลับยังคงสั่นอยู่ใต้แขนเสื้ออย่างไม่อาจปิดบัง

เมื่อคำสั่งอันโหดเหี้ยมหลุดจากปาก ซ่งอี้เฉินเชิดหน้าขึ้นสูงใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความถือดีและศักดิ์ศรีจอมปลอมแววตาเย็นชา ไม่เหลือบแลซากร่างของผู้ใต้บังคับบัญชาแม้เพียงครึ่งหางตาเขาหันหลังกลับ เดินอย่างสง่ากลับไปยังเรือนพัก ราวกับไม่เคยมีสิ่งใดแตะต้องจิตใจ

แต่ทันทีที่ร่างเขาหลุดพ้นจากสายตาของผู้คนท่าทีที่แสร้งแสดงไว้ก็พังครืนในพริบตาสองมือของเขาเริ่มสั่น ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเหมือนถูกลมหนาวกัดลึกเข้าไปถึงกระดูกฟันบนกระทบฟันล่างจนเกิดเสียงกรอดเบา ๆ ไม่อาจปิดบังได้ใบหน้าเคยหยิ่งทะนง บัดนี้มีเพียงแววตาหวาดผวาที่พยายามกดซ่อนเขาทรุดตัวนั่งลงตรงขอบเตียง ลมหายใจติดขัด สับสนเสียงพร่าจากลำคอหลุดออกมาราวกับคำถามที่ถามตนเอง

“นาง...นางเป็นใครกันแน่...” ภาพของหลานเยว่ย้อนกลับมาหลอกหลอนในหัวหญิงสาวที่เขาเคยมองว่าไร้คุณค่า เป็นเพียงเบี้ยที่เขาจะเหยียบย่ำแต่บัดนี้...นางกลับกลายเป็นเงาที่เขาไม่อาจหยั่งถึงดวงตาของเขาเริ่มพร่ามัว ทั้งจากความกลัว...และความไม่เข้าใจภาพของนางในใจเขา ไม่ใช่หญิงอ่อนแออีกต่อไปแต่นางคือเงาที่เยียบเย็นเยียบเย็นจนแม้แต่ใจเขาก็ไม่กล้าสบตา หลานเยว่ชื่อของนางกลายเป็นสิ่งต้องห้ามในความคิดของเขายิ่งพยายามลบเลือน…ยิ่งชัดเจน

ยามเมื่อแสงแห่งรุ่งอรุณทอแสงผ่านม่านเมฆเมืองหลวงค่อย ๆ ตื่นจากความเงียบงันของราตรีซ่งอี้เฉินยังคงยืนอยู่เบื้องหน้าจวนใหญ่ของตน สายตาเหม่อมองไปยังฟ้าที่ค่อย ๆ เปลี่ยนสีแต่แทนที่จิตใจจะสงบ...กลับเต็มไปด้วยความกระวนกระวายเขาสั่งการให้เหล่าทหารคุ้มกันจัดเวรยามอย่างแน่นหนาประตูรั้วทุกบานถูกตรวจซ้ำ เส้นทางเข้าออกถูกควบคุมแม้กระทั่งหลังคาและทางระบายน้ำ ยังมีคนเฝ้าระวังหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความระแวงแม้ไม่มีเสียงฝีเท้าใด แต่นัยน์ตาของเขายังคงเหลียวซ้ายแลขวา

เขาภาวนาเงียบ ๆ อยู่ในใจภาวนาให้นาง...ไม่รู้ภาวนาให้หลานเยว่ไม่ล่วงรู้ว่า แท้จริงแล้วผู้ที่ส่งคำสั่งฆ่าเธอคือเขาเองหากนางรู้...เขาได้แต่หวังว่านางจะเมินเฉย ปล่อยผ่านและที่สำคัญที่สุดขอให้นางไม่กลับมายุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป

ซ่งอี้เฉินไม่ใช่คนโง่ เขารู้ดีว่าครั้งนี้เขาเหยียบลงบนหุบเหวที่ไร้ก้นบึ้งหญิงที่เขาเคยสบประมาท บัดนี้กลายเป็นเงาอันเยียบเย็นที่แม้แต่แสงอาทิตย์ยังมิอาจส่องถึงเขาคือคนที่กล้าตะโกนใส่ใบหน้าของผู้ไร้พลังแต่กลับสั่นกลัวเมื่อเผชิญกับผู้ที่เขาไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะได้แม้จะสวมผ้าไหมหรูหราและอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่แต่ในยามนี้...เขาไม่ต่างจากหนูตัวหนึ่งที่หลบอยู่ใต้โต๊ะหวังเพียงว่าแมวจะเดินผ่านไปโดยไม่หันมาแล

“นี่ก็ผ่านไปหลายวันแล้ว... คนผู้นั้นยังไม่คิดจะเคลื่อนไหวอีกหรือ?”

เสียงของหลานเยว่เอ่ยขึ้นเบา ๆ ในขณะที่นางกำลังจิบชาร้อน ดวงตาเหม่อมองออกไปยังสวนเบื้องหน้า แต่ในใจ...กลับจับจ้องไปยังเหยื่อผู้หนึ่งที่นางกำลังเฝ้าอยู่ห่างไกลความเงียบของอีกฝ่ายสำหรับบางคนอาจตีความว่าเป็นกลยุทธ์แต่ในสายตาของหลานเยว่ มันคือความลังเลที่น่าขัน และความกลัวที่กำลังกัดกินนางวางถ้วยชาลงอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากค่อยๆ คลี่ออกเป็นรอยยิ้มหากแต่รอยยิ้มนั้น...กลับเย็นเยียบยิ่งกว่าสายลมปลายเหมันต์

“เห็นที...ข้าคงต้องเป็นฝ่ายเคลื่อนไหวบ้างแล้ว”

ดวงตาของนางวาบแสงเล็กน้อยในขณะที่รอยยิ้มอันชั่วร้ายค่อย ๆ เผยตัวขึ้นบนใบหน้าที่งดงามดั่งหยกราวกับเสือที่เบื่อจะรอเหย้าเหยื่อเดินเข้าเงื้อมเล็บ... และในตอนนี้นางพร้อมแล้วที่จะล่า