ตอนที่ 94 ความหวังและความสิ้นหวัง

ซูจิ่งหลงบุรุษผู้เป็นดั่งเงามืดแห่งเมืองหลวง ผู้คนทั้งหล้าต่างเรียกขานว่าเป็นบุรุษผู้ไร้หัวใจ ทว่าความจริงแล้ว ภายในอกกลับมีเพียงสตรีหนึ่งเดียวที่สามารถทำให้หัวใจอันแข็งกร้าวสั่นสะท้านได้เพียงเสี้ยวอึดใจ

เมื่อเงาร่างสูงสง่าของเขาก้าวพ้นประตู จวนหลานเยว่ โลกทั้งใบก็กลับตาลปัตรชายผู้เย็นชา ไร้ปรานี ที่ใคร ๆ ต่างยำเกรง กลับไม่กล้าแม้แต่จะยกสายตาสบกับนาง หัวใจที่เคยแข็งกร้าวราวศิลา พลันสั่นสะเทือนราวกับเด็กหนุ่มผู้เพิ่งลิ้มรสรักครั้งแรก ริมฝีปากที่เคยเปล่งคำสั่งสังหารออกมาโดยไร้ความลังเล บัดนี้กลับสั่นระริก และเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มพร่าเจือความประหม่า

“ข้า…ได้ยินข่าว…ว่ามีแมลงวี่แมลงวัน…วนเวียนใกล้กายเจ้า… เจ้า…จงระวังตัวให้มาก… คนผู้นั้น…บิดาของมัน…มิใช่บุคคลธรรมดา…”

ถ้อยคำหนักแน่น แต่แฝงความร้อนรนที่ไม่เคยมีผู้ใดเคยได้ยินจากปากเขามาก่อน หากใครภายนอกได้ฟัง อาจเข้าใจว่าเป็นเพียงคำเตือนภัยธรรมดา แต่แท้จริงแล้ว…มันคือข้ออ้าง ข้ออ้างเพื่อจะได้พูดกับนาง เพื่อจะได้อยู่ใกล้นางอีกเพียงเสี้ยวลมหายใจ ดวงตาคมที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้ผู้คนนับร้อยสะท้านเพียงแค่เหลือบมอง กลับหลบเลี่ยงทอดต่ำ ไม่กล้าประสานกับนาง ราวกับเกรงว่าหากสบตา หัวใจที่โหดเหี้ยมมาตลอดชีวิตจะถูกเปิดเผยจนหมดสิ้น

เขาอายุล่วงเลยเข้าสี่สิบต้น ๆ เป็นบุรุษที่มั่นคง แข็งแกร่ง และทรงอำนาจในสายตาคน แต่เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าหลานเยว่ เขากลับเหมือนเพียงชายหนุ่มขี้อายผู้ไม่รู้จักวิธีซ่อนความรู้สึกตนเอง ทุกถ้อยคำที่เอ่ยออกมาล้วนเปี่ยมด้วยความปรารถนาลึกซึ้งที่ไม่เคยเปิดเผยให้ผู้ใดรู้

“คนผู้นี้…ช่างน่ารำคาญนัก” เสียงของหลานเยว่ดังขึ้นเรียบนิ่ง ใบหน้าสงบเย็นจนยากจะคาดเดาความคิดในใจ ทว่าเมื่อเธอหันมาสบตากับเขา น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยกลับอ่อนโยนลงเพียงเล็กน้อยอ่อนโยนที่สุดเท่าที่ซูจิ่งหลงเคยได้ยินจากนาง

“ข้ามีเรื่อง…อยากขอร้องให้เจ้าช่วย”

หัวใจที่เคยแข็งกร้าวพลันเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกจากอก เขาเคยเชื่อว่านางเป็นสตรีที่ด้านชา ไร้ซึ่งความรู้สึก แต่เพียงถ้อยคำสั้น ๆ นี้กลับทำให้กำแพงแข็งแรงในใจเขาพังทลายลงอย่างไม่เหลือ เขารีบเงยหน้ามองนางเต็มตา เอื้อนเอ่ยด้วยเสียงทุ้มที่สะท้อนทั้งความร้อนรนและความจริงใจ

“หลานเยว่…เจ้าบอกข้าเถิด! ต่อให้ต้องบุกน้ำ ลุยไฟ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็จะทำเพื่อเจ้า!”

แต่สายตาของนางกลับไม่ได้หยุดอยู่ที่เขา หากทอดมองออกไปยังลานกว้างที่เด็กชายตัวน้อย หลานจิ่วอวิ๋น กำลังหัวเราะเสียงใส วิ่งเล่นกับบ่าวรับใช้อย่างเบิกบาน รอยยิ้มอ่อนโยนผุดขึ้นบนเรียวปาก รอยยิ้มที่โลกภายนอกไม่เคยได้เห็นมาก่อน รอยยิ้มที่มีไว้เพียงเพื่อมอบให้ลูกชายของนางแต่ผู้เดียว

“อีกสามวัน…จะเป็นวันเกิดของหลานจิ่วอวิ๋น ข้าไม่รู้เลยว่าในฐานะแม่…จะต้องทำเช่นไรเพื่อให้เขามีความสุขที่สุด ข้าหวังว่าเจ้า…จะช่วยข้าสร้างภาพความทรงจำที่ดีให้แก่เขา”

คำขอนั้นเรียบง่ายยิ่งนัก ไม่ใช่การเอาชีวิต หากแต่เป็นเพียงความปรารถนาของแม่ผู้หนึ่ง ที่อยากให้บุตรชายมีรอยยิ้มในวันสำคัญ แต่สำหรับซูจิ่งหลงคำขอนี้กลับมีค่ามากกว่าทุกสมบัติในแผ่นดินริมฝีปากที่เคยชินกับการออกคำสั่งตัดสินชีวิตผู้คนมากมายสั่นเครือเล็กน้อย ก่อนเขาจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ราวคำสัตย์สาบานที่ไม่มีวันหวนคืน

“เจ้าโปรดวางใจ… ข้าจะทำให้ลูกชายของเจ้า…มีความสุขที่สุดในวันนั้น”

ความร้อนผ่าวซ่านไปทั้งอก ความรู้สึกที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้สัมผัสอีกครั้งในวัยสี่สิบต้น ๆ ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนความหวัง ความปรารถนา และความรักที่เปราะบางจนเขาเองก็หวาดหวั่น เขาไม่รู้ว่านางจะมองเขาเช่นไร อาจเพียงใช้เขาเป็นเครื่องมือ แต่สำหรับซูจิ่งหลงแล้ว… เพียงการได้มีส่วนร่วมในความทรงจำล้ำค่าของแม่ลูกผู้นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตที่ด้านชามายาวนานกลับมีแสงสว่างอีกครั้ง

เขาก้าวลงจากรถม้าเมื่อกลับถึงจวน สีหน้าเงียบขรึมที่เคยเป็นดั่งกำแพงน้ำแข็งบัดนี้กลับถูกแทนที่ด้วยความเบิกบานและความหวัง แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบเสี้ยวหน้าคมเข้ม รอยยิ้มบางจางปรากฏขึ้น รอยยิ้มที่แทบไม่เคยมีใครได้เห็น ราวกับละลายความเย็นชาที่กักขังหัวใจเขามานานหลายสิบปี

ทันทีที่เข้าถึงเรือนใหญ่ เขารีบสั่งการลูกน้อง น้ำเสียงที่เคยกร้าวกระด้างกลับแฝงความอบอุ่นผิดวิสัย

“เตรียมทุกสิ่งให้สมบูรณ์ที่สุด สถานที่ต้องงดงาม อาหารต้องเลิศรส ของขวัญสำหรับหลานจิ่วอวิ๋น…ข้าต้องการให้เป็นสิ่งที่เขาจะไม่มีวันลืม หากทำสำเร็จ…รางวัลของพวกเจ้าจะสมบูรณ์กว่าครั้งใด ๆ”

ลูกน้องต่างรับคำด้วยความนอบน้อม หนึ่งในนั้นกล้าเอ่ยสิ่งที่เก็บงำไว้มานาน เสียงสั่นพร่าก้องขึ้นกลางความเงียบ “นายท่าน…เหตุใดไม่ถือโอกาสนี้ บอกความในใจต่อแม่นางหลานเยว่เล่า? พวกเรายินดีช่วยสร้างสถานการณ์ที่สมบูรณ์แบบที่สุดให้ท่านได้เปิดเผยความรู้สึก”

ความเงียบโรยตัวทั่วทั้งเรือน ทุกลมหายใจราวกับหยุดชะงักเพื่อรอฟังคำตอบจากผู้เป็นนายร่างสูงใหญ่ของซูจิ่งหลงสั่นสะท้านเล็กน้อย มิใช่เพราะโทสะ หากแต่เพราะบางสิ่งที่กดทับในใจมาเนิ่นนานความกลัว ใช่…เขา บุรุษผู้ไม่เคยสะทกสะท้านต่อคมดาบหรือสายตาศัตรูนับร้อย กลับหวาดหวั่นต่อคำเพียงสามคำที่ไม่เคยกล้าเอื้อนเอ่ย ข้ารักเจ้า

เสียงทุ้มต่ำพร่าหลุดออกมาช้า ๆ สั่นเครือราวกับถูกบังคับ “จ…จริงดังเจ้าว่า… ข้า…ควรจะเผยความในใจของข้า…ให้นางได้รับรู้อีกสักครั้ง…”

สิ้นคำ ใบหน้าของซูจิ่งหลงที่ปกติสุขุมแน่วแน่ กลับเผยร่องรอยสั่นไหวชัดเจน ราวกับชายผู้กำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตศัตรูที่มีนามว่า ความรัก

แต่ถึงจะยากเพียงใด อย่างน้อยเขายังมี ความหวังหวังว่าสักวันหนึ่งนางจะรับรู้ถึงความจริงใจที่เขามอบให้หวังว่าสักวันหนึ่ง เขาจะได้ก้าวเข้าไปอยู่ในหัวใจของนาง แม้เพียงเศษเสี้ยวก็ยังดี

ทว่าอีกฟากหนึ่ง ผู้ที่ไม่มีแม้กระทั่งเศษเสี้ยวของความหวัง ก็คือ จ้าวหย่งหยูเจ้าง่อยผู้มีจิตใจบิดเบี้ยวราวกับถูกก่อร่างจากขุมนรก หลานเยว่…คือสตรีนางแรกที่มันเผลอหลงรัก แต่ความรักที่ครั้งหนึ่งอ่อนโยน กลับบิดเบี้ยวกลายเป็นไฟริษยาในทันทีที่เห็นนางทอดรอยยิ้มให้ชายอื่น และเมื่อมันเห็นความสัมพันธ์ระหว่างนางกับซูจิ่งหลงค่อย ๆ แนบชิดขึ้นทีละน้อย ไฟแค้นก็ยิ่งโหมแรงจนแทบกลืนกินสติ

หัวใจของจ้าวหย่งหยูในยามนี้เต็มไปด้วยความเดือดดาล มันไม่อาจยอมรับความจริง ไม่อาจทนเห็นนางหันเหความสนใจไปหาผู้อื่น ดวงตาที่เบิกกว้างสั่นระริกไปด้วยความบ้าคลั่ง ริมฝีปากกัดแน่นจนเลือดซึม เสียงหัวเราะแหบพร่าหลุดออกมาแผ่วเบา คล้ายสัตว์ร้ายถูกขังที่กำลังจะขาดใจ

“นาง…นางกล้าทำกับข้าเช่นนี้รึ? ข้า…ข้าจะไม่มีวันยอม! ต่อให้โลกทั้งใบต้องแตกสลาย ข้าก็จะลากนางลงไปในนรกพร้อมข้า!”

ไฟริษยากำลังกัดกินหัวใจของมันจนมืดบอด ขณะที่ซูจิ่งหลงกลับกำลังทุ่มเททุกสิ่งเพื่อสร้างรอยยิ้มเล็ก ๆ ให้แก่สองแม่ลูกที่เขารักสุดหัวใจ หนึ่งคนเดินอยู่บนเส้นทางแห่ง ความหวัง แต่อีกคนกลับจมลึกในห้วงเหวแห่ง ความสิ้นหวัง

และชะตากรรมก็ดูเหมือนกำลังสานเส้นทางของสองบุรุษนี้ให้หักมาชนกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้…