ตอนที่ 93 นางอาจจะตาต่ำไปเพียงชั่วครู่

หลานเยว่ก้าวเดินจากไปโดยไม่เหลียวแล ไม่แม้แต่จะเหลือเศษถ้อยคำเชื้อเชิญให้เขาก้าวเข้าสู่จวนของนาง ดวงตาของนางเย็นเยียบ ราวกับสายลมเหนือเหมันต์ที่ไร้ไออุ่น ความห่างเหินในแววตานั้นแทงลึกลงไปในหัวใจของชายพิการตรงหน้า

จ้าวหย่งหยู เบิกตากว้างจนดวงตาแทบจะถลน ภาพฝันที่เขาเคยสร้างขึ้นเองว่านางคือสตรีผู้โอบอุ่นและเมตตาแตกสลายลงราวกับเศษกระจกถูกฟาดใส่พื้น หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบขยี้อย่างไร้ปรานี

ร่างของนางค่อย ๆ เลือนหายไปทีละก้าวทีละก้าว ทุกการจากไปคือมีดกรีดลึกเข้าไปในอก เขามีถ้อยคำมากมายพรั่งพรูในใจ อยากตะโกน อยากอ้อนวอน อยากให้โลกทั้งใบหยุดหมุนเพียงเพราะนางกำลังจะจากไป เสียงพร่าติดขัดจึงถูกเค้นออกจากลำคออย่างยากลำบาก ราวกับวิญญาณกำลังจะหลุดออกมา

“เ…ดี่ยว… อย่า…เพิ่งไป…”

ถ้อยคำแผ่วพร่าเหมือนเสียงคนใกล้สิ้นใจ แต่หลานเยว่หาได้หยุดไม่ นางยังคงก้าวต่อไปโดยไม่หันกลับมา ม่านตาของเขาพร่ามัว ความรักและความโหยหาที่กักเก็บไว้พลันพลิกกลับเป็นไฟแค้นที่ปะทุรุนแรง ความบิดเบี้ยวในใจถูกดันออกมาโดยสิ้นเชิง

“นาง…แพศยา!! ข้า…บอกให้เจ้า…หยุดเดี๋ยวนี้!!!”

เสียงคำรามขาดห้วงดังก้อง คล้ายสัตว์ร้ายที่หลุดโซ่ตรวนหลานเยว่หยุดฝีเท้าทันที ร่างของนางยังไม่หันกลับมาในตอนแรก แต่เมื่อค่อย ๆ หันกลับ ดวงตาคมก็จ้องตรงมาที่เขา แววตานั้นเยียบเย็นดุจน้ำแข็ง ลึกและไร้ความเมตตา จนทำให้เลือดในกายของเขาเย็นเฉียบลงทันที น้ำเสียงนางดังขึ้นช้า ๆ แต่ชัดเจน ทุกถ้อยคำเฉือนลึกลงไปในหัวใจของเขา“นี่…คงเป็นตัวตนที่แท้จริงของเจ้า…สินะ”

จ้าวหย่งหยูสะท้านเฮือก ร่างพิกลสั่นระริก ดวงตาที่เคยคลุ้งไปด้วยไฟแค้นเมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นความหวาดหวั่นและสิ้นหวัง เขารีบยกมือพิกลที่สั่นระริกขึ้นพนมเข้าหากัน คล้ายคนวิงวอน ริมฝีปากเบี้ยวพยายามเค้นคำออกมาอย่างสิ้นท่า

“ไม…ไม่! ขะ…ข้า…ไม่ได้ตั้งใจ… ข้า…ขะ…ขอโทษ… ได้โปรด…เชื่อข้าเถิด…”

เสียงนั้นพร่าขาดเป็นห้วง ๆ เต็มไปด้วยความสิ้นหวังราวกับคนกำลังจมน้ำ แต่สิ่งที่สะท้อนกลับมาในแววตาของหลานเยว่…มีเพียงความว่างเปล่าและความห่างเหินเท่านั้น

และแล้ว…ร่างของ หลานเยว่ ก็เลือนหายเข้าไปภายในจวน ประตูไม้ใหญ่ค่อย ๆ ถูกผลักปิดลงด้วยเสียง ครืด ปัง! หนักหน่วงราวกับฟ้าผ่าใส่หัวใจของเขา ในวินาทีนั้น ความหวังเพียงเล็กน้อยที่เขายังเฝ้ารอ…ถูกปิดตายลงอย่างเด็ดขาด

แม้แต่ทหารยามที่ยืนเรียงรายอยู่ตรงประตู ก็ยังมิได้หันมามองเขา ไม่เอ่ยถ้อยคำ ไม่แม้แต่จะให้เกียรติในฐานะบุตรชายอัครเสนาบดี ราวกับว่าต่อให้มีขบวนรถม้าหรูหรา กองสมบัติสูงเทียมอกวางเรียงอยู่เบื้องหน้าก็ไม่ต่างอะไรไปจากกองหินไร้ค่าในสายตาของพวกมัน

มือบิดงอของ จ้าวหย่งหยู กำคันรถเข็นแน่นจนข้อนิ้วขึ้นสีขาวสั่นสะท้านไม่หยุด ริมฝีปากเบี้ยวกระตุกสั่น ขยับช้า ๆ คล้ายอยากจะร้องเรียกให้นางหวนกลับออกมา แต่ในลำคอกลับพร่าแหบ ไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ยออกมา มีเพียงลมหายใจหอบกระชั้นที่ดังสะท้อนในอกเหมือนสัตว์บาดเจ็บ

เขารออยู่หน้าประตูรอจนเงาของนางอาจจะโผล่พ้นหน้าต่าง รอจนคิดว่านางอาจกลับคำ แต่เวลาผ่านไปทีละชั่วอึดใจ แสงแดดค่อย ๆ เอียงคล้อย ทว่าประตูจวนยังคงปิดสนิท…ไม่แม้แต่รอยเท้าผู้ใดจะก้าวออกมา

หัวใจของเขาเริ่มบีบรัดแน่น ราวกับมีมือมองไม่เห็นกำลังบีบเค้นทุกหยดเลือดจนแทบหายใจไม่ออก ดวงตาขุ่นหมองเบิกกว้างมองบานประตูที่ปิดตาย ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดและอับอาย ความรักที่เคยวาดฝันไว้ในใจ…กลับถูกบดขยี้เป็นเถ้าธุลีในพริบตา

ในที่สุด เสียงแหบพร่าขาดห้วงก็ลอดออกมาจากริมฝีปากเบี้ยวอย่างยากลำบาก ราวกับคนกำลังพร่ำสั่งเสียให้ตัวเอง“น…นาง…ไม่…ไม่ต้อนรับ…ข้า…”

เขายกมือพิกลสะบัดเป็นสัญญาณ บ่าวรับใช้รีบเข้ามาพยุงรถเข็นอย่างเงียบงัน ขบวนรถม้าหรูหราที่บรรทุกสมบัติเต็มคันซึ่งครั้งหนึ่งเคยโอ่อ่า กลับดูน่าเวทนาและอับอาย คล้ายขบวนแห่ที่ไร้ผู้ใส่ใจ

แม้ร่างของ จ้าวหย่งหยู จะถูกพากลับมาถึงจวนใหญ่แล้ว ทว่าความสงบกลับไม่เคยมาเยือนจิตใจเขาแม้แต่วินาทีเดียว ห้องโถงอันโอ่อ่ากลับกลายเป็นคุกขังความคิดคำนึง ภาพโฉมงามของ หลานเยว่ ฉายชัดยิ่งขึ้นทุกขณะ ไม่ว่าจะก้าวเดิน หลับตา หรือแม้แต่เพียงกระพริบตา…ก็มีแต่นางเต็มไปหมด

มือบิดเบี้ยวที่สั่นเทิ้มลูบไปบนอาภรณ์แพรเนื้อดีอย่างไร้ทิศทาง ราวกับต้องการพยุงหัวใจไม่ให้แตกสลาย ริมฝีปากคดเบี้ยวกระตุก ก่อนจะเค้นเสียงพร่าติดขัดออกมา คล้ายคนเพ้อคลั่งปลอบโยนตัวเอง

“ห…หลานเยว่…เ…เจ้าคง…ตะ–ตาต่ำไป…เพียง…ชั่วครู่…เเ–แค่…ชั่วครู่เท่านั้น… ฮะ…ฮะ…เมื่อ…เมื่อเจ้าตาสว่าง…เมื่อไร…เจ้าจะต้อง…หันมา…หาข้า…แน่…”

เสียงหัวเราะกระท่อนกระแท่นดังลอดไรฟัน คล้ายผสมปนเประหว่างเสียงสะอื้นและหัวเราะเย้ยตนเอง ร่างพิกลบนเก้าอี้สั่นระริกทุกคราวที่ถ้อยคำพร่ำเพ้อหลุดออกมา

แม้นางจะปฏิเสธเขาอย่างสิ้นเยื่อใย แต่แทนที่เขาจะยอมรับความจริง กลับเลือกจะถักทอภาพลวงตาในห้วงจิต คำโกหกที่บอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่านางยังมีวันที่จะเปลี่ยนใจ วันที่จะหันกลับมามองเขาในฐานะบุรุษผู้เดียวในโลกแต่ในความเป็นจริง…ไฟริษยาและความคลั่งไคล้กลับกัดกินหัวใจจนบิดเบี้ยวเกินกว่าจะหวนกลับได้

เพราะไม่อาจทนให้ภาพนางเลือนหายไปจากสายตา เงามืดของเขา จึงยังคงปักหลักสะกดรอยอยู่รอบจวนของหลานเยว่ ทุกการเคลื่อนไหวถูกบันทึกไว้ตั้งแต่บ่าวผู้แบกน้ำ คนสวนที่กวาดใบไม้ ไปจนถึงทหารยามที่เปลี่ยนเวร ทุกคนล้วนถูกสอดส่องอย่างเย็นเยียบ

ค่ำคืนแล้วค่ำคืนเล่า คนเหล่านั้นจะคุกเข่าลงรายงานความเคลื่อนไหวด้วยเสียงแผ่วต่ำ ส่วน จ้าวหย่งหยู ที่นั่งฟังอยู่บนเก้าอี้ มือบิดงอกำแน่นจนเล็บจิกลงเนื้อ ดวงตาขุ่นหมองที่พร่าเลือนกลับคุกรุ่นด้วยแววประหลาดแววที่ผสมผสานทั้งความลุ่มหลง ความอิจฉา และความบิดเบี้ยวเข้าด้วยกัน

แต่แล้ว…วันหนึ่ง ความเงียบงันของเรือนใหญ่ก็ถูกทำลายลงด้วยฝีเท้าเร่งรีบของบ่าวคนสนิท เงาร่างนั้นคุกเข่าลงเบื้องหน้า เอ่ยรายงานเสียงสั่นเครือ

“นายท่าน…ขอรับ… มีข่าวมาว่า… คนของเราพบว่า… ซูจิ่งหลง เดินทางเข้าออกจวนของนาง…อยู่บ่อยครั้ง…”

ทันทีที่ถ้อยคำสิ้นสุด ร่างพิกลของ จ้าวหย่งหยู ก็สะท้านเฮือก ดวงตาขุ่นหมองเบิกกว้างราวกับถูกแทงด้วยคมดาบ เลือดในกายพลันพลุ่งพล่าน ริมฝีปากเบี้ยวกระตุกสั่น ก่อนจะเค้นเสียงแหบพร่าขาดห้วงออกมา

“นาง…นางสา…สารเลว! ข้า…อุตส่าห์…อุส่า…ให้เจ้า…ใช้เวลา…พิจารณา…ตัวเอง…แต่สุดท้าย…ก็ต่ำ! ต่ำจนได้…ฮะ…ฮะ… เจ้า…ถึงกับ…ไปข้องแวะ…กับคนแก่นั่น…เจ้า…เจ้าคนแก่…คราวบิดา…มัน…มันจะมี…อะไรดี…นักหรือ!”

เสียงคำรามพร่าขาดเป็นห้วง ๆ ก้องสะท้อนในห้องโถง เส้นเลือดบนขมับปูดนูนขึ้นจนเห็นชัด ร่างพิการที่นั่งค่อมอยู่บนเก้าอี้ถึงกับสั่นระริก มือบิดงอกำแน่นจนเล็บจิกทะลุผิวเลือดซึมเพียงภาพในหัวว่านางเดินเคียงข้างกับชายคนนั้น ความรักอันหมกมุ่นของจ้าวหย่งหยูพลันบิดเบี้ยวกลายเป็นความเกลียดชังเดือดดาล เขากัดฟันกรอด เสียงดังครืดลอดไรฟันราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ