ตอนที่ 95 เป็นเพียงเศษสวะที่คิดทรยศ

ในขณะที่ ซูจิ่งหลง กำลังหัวหมุนกับการเตรียมงานวันเกิดให้หลานจิ่วอวิ๋น แต่แล้วกลับมีแขกที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะมาปรากฏตัวที่ โรงประมูล ของตน

เสียง เอี๊ยด…เอี๊ยด… ของล้อรถเข็นดังสะท้อนก้องไปทั่วห้องโถงอันโอ่อ่า ชายผู้มาปรากฏกายคือ จ้าวหย่งหยู เจ้าง่อยที่แม้ร่างกายอ่อนแอไม่สมประกอบ หากแต่กลับมิอาจบดบังกลิ่นอายอันบิดเบี้ยวและคุกรุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากใจอันดำมืดได้เลยรอบกายเขามีเหล่ายอดฝีมือเงียบงันรายล้อม แต่ละก้าวของล้อรถเข็นที่ขยับไปข้างหน้าราวกับมีเงาหมอกดำทอดคลุมบรรยากาศทั้งห้องจนหนักอึ้งซูจิ่งหลง เหลือบมองด้วยสายตาคม ก่อนจะเอ่ยคำสั่งเสียงเรียบ“พวกเจ้า…ออกไปก่อน”

บ่าวรับใช้ธรรมดาที่ไม่มีพลังฝีมือ ต่างรีบก้มหน้าถอยออกไปอย่างไม่กล้าเอื้อนเอ่ยแม้คำเดียว เหลือเพียงคนคุ้มกันฝีมือสูงที่ยืนประจำตำแหน่ง คอยจับตามองความเคลื่อนไหวทุกเสี้ยววินาทีบรรยากาศเงียบงันกดทับ จนแม้แต่ลมหายใจก็ดูหนักหน่วง ซูจิ่งหลง จ้องมองไปยังร่างที่นั่งอยู่บนรถเข็น สีหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง แต่แววตาแฝงไปด้วยความระแวดระวัง น้ำเสียงที่เปล่งออกมาสุภาพให้เกียรติ ทว่าหนักแน่นดุจหินผา

“ข้า…คิดไม่ถึงเลย ว่าคุณชายจะให้เกียรติมาเยือนที่นี่ด้วยตนเอง” คำพูดนั้น ไม่ได้ให้เกียรติแก่ จ้าวหย่งหยู หากแต่ให้เกียรติแก่เงาของบุคคลที่อยู่เบื้องหลัง…บิดาของมัน ผู้เป็นอัครเสนาบดีผู้ทรงอำนาจสูงสุดในราชสำนัก

ริมฝีปากที่เบี้ยวคดของ จ้าวหย่งหยู สั่นระริก ก่อนที่เสียงพร่าแหบหอบจะเล็ดลอดออกมาอย่างยากลำบาก“จะ…จง…เลิก…ยุง…กับ…นาง…ซะ…”

คำพูดแต่ละคำเหมือนถูกบีบออกมาจากช่องอก เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่บิดเบี้ยว เสียงขาดห้วงไม่ต่างจากลมหายใจที่สั่นเครือ แต่กลับแฝงด้วยโทสะอันเดือดดาลราวไฟนรกซูจิ่งหลง ยืนนิ่งเงียบ ดวงตาคมกริบหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนมุมปากคมกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นเฉียบ น้ำเสียงทุ้มลึกเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ“เห็นที…คงจะเป็นไปไม่ได้”สายตาของเขาทอดมองลงมา ราวกับกำลังมองสิ่งสกปรกไร้ค่า “เพราะนาง…และลูกของนาง…คือดวงใจของข้า”

คำพูดนั้นเปรียบเสมือนมีดคมกริบ เสียบแทงลงกลางอกของเจ้าง่อยในทันที จ้าวหย่งหยู เบิกตาโพลง ร่างกายที่อ่อนแรงพลันสั่นระริก เส้นเลือดขมับปูดโปน นัยน์ตาขุ่นมัวฉายประกายเลือด เขาเชิดหน้าขึ้น พยายามรวบรวมแรงทั้งหมดเปล่งเสียงออกมา แม้จะติดขัดแตกพร่า แต่โทสะที่พวยพุ่งกลับชัดเจนจนทุกผู้คนในที่นั้นสัมผัสได้

“เ-จ้า…เจ้า…ต่ำ! ขะ…ข้า…จะ-จะ…ไม่-ไม่…ยอม…ให้นาง…เป็น…ของเจ้า…เด็ด…ขาด!”

เสียงนั้นคล้ายเสียงสัตว์บาดเจ็บ คำพูดไม่สมบูรณ์ แต่แรงอาฆาตที่ปะทุออกมากลับชัดเจนจนบรรยากาศรอบโถงกดทับจนแทบหายใจไม่ออกทั้งโรงประมูลเงียบกริบ เหล่าลูกน้องไม่กล้าแม้แต่จะไอออกมา ขณะสายตาของ ซูจิ่งหลง ยังคงเย็นเยียบไร้ความสะทกสะท้าน ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับเด็กน้อยที่ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

 “ไอ้เด็กเหลือขอ… ไสหัวออกไปให้พ้นจากโรงประมูลของข้า! ข้าไม่อยากลงมือกับคนพิการ… จะเห็นแก่หนังหน้าของบิดาเจ้า สักครั้งก็แล้วกัน!”

คำพูดดุจคมดาบบาดลึกลงในหัวใจของ จ้าวหย่งหยู จนร่างบิดเบี้ยวบนรถเข็นสั่นสะท้านไปทั้งกาย ริมฝีปากคดเบี้ยวกระตุก พ่นลมหายใจติดขัดราวกับคนใกล้ขาดใจ ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว…แต่เพราะไฟแค้นและความอับอายกำลังพลุ่งพล่านท่วมอก

“อั่ก…ไอ้…หนอนแมลง…สกปรก!” เขาสบถออกมาด้วยน้ำเสียงพร่าแตก สะอื้นปนสะบัดถ้อยคำออกมาอย่างยากลำบาก “แค่…มีบารมี…ในโลกมืด…นิดเดียว…กั่บ…กล้ามา…ดูถูก…ข้า!” ดวงตาแดงก่ำของเขาสั่นวูบด้วยความโกรธเกรี้ยว แววตานั้นไม่ต่างจากสัตว์บาดเจ็บที่พร้อมจะกัดตอบ แม้จะสิ้นหวังและไร้เรี่ยวแรงก็ตาม

“ฆ่า…ไอ้สารเลวนี่ซะ!” เสียงคำสั่งของ จ้าวหย่งหยู ก้องสะท้านไปทั่วโถง ร่างบนรถเข็นบิดเบี้ยวตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงพร่าซูจิ่งหลง หรี่ตาคมวาว เขายกดาบขึ้นช้า ๆ แววตาเยียบเย็นประหนึ่งมีดคมที่พร้อมจะตัดขาดลมหายใจของเจ้าง่อยตรงหน้าในวินาทีนั้น เขาตั้งใจจะจบเรื่องนี้ที่นี่แต่ทันใดนั้น!ฉัวะ!โลหิตสีเข้มพุ่งกระเซ็นจากแผ่นหลังของเขาเอง ความเจ็บปวดแล่นวาบจนกล้ามเนื้อเกร็งแน่น ดาบในมือแทบหลุดร่วง ซูจิ่งหลง โซเซเล็กน้อย ก่อนจะตวัดสายตาคมดุไปด้านหลังทันที

ที่นั่น คือหนึ่งในคนสนิท ผู้ที่เขาชุบเลี้ยงไว้ด้วยความไว้ใจนับสิบปี มือของมันยังคงกำคมมีดเปื้อนเลือด ริมฝีปากยกยิ้มเย็นเยียบเอื้อนเอ่ยถ้อยคำหักหลัง“นายท่าน…ของรางวัลจากนายน้อยผู้นี้มันช่างล่อใจนัก” บรรยากาศภายในโถงพลันกลายเป็นความโกลาหล เสียงฝีเท้าของเหล่าผู้คุ้มกันดังก้อง ทุกคนล้วนเฝ้าจับจ้องราวกับจะรอดูว่าเจ้าของโรงประมูลผู้เกรียงไกร…จะล้มลงตรงนี้จริงหรือไม่

แต่ผิดคาดใบหน้าคมเข้มของ ซูจิ่งหลง ไม่ได้มีแววสั่นไหวแม้แต่น้อย เขาไม่แม้แต่จะฟังคำแก้ตัวไร้สาระของคนทรยศ ความเจ็บปวดถูกกลืนหายไปภายใต้ความโกรธเยียบเย็นที่ลุกโชนขึ้นมาท่วมอก เพียงชั่วพริบตา เขาสะบัดแขนที่กำมีดสั้นอันเล็กเรียวออกมา ฉัวะ! คมมีดเสือกผ่านลำคอของผู้ทรยศ ศีรษะของมันถูกเฉือนจนหลุดกระเด็น ร่วงลงมากลิ้งกลุกอยู่บนพื้นหินเย็น เสียงโลหิตไหลนองทำให้ทั้งโถงเงียบกริบ

สายตาของ ซูจิ่งหลง ยังคงแข็งกร้าว เขาไม่เหลียวมองศพ ไม่เสียเวลานึกถึงความหลัง ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนสนิทแต่เป็นเพียง เศษสวะที่ทรยศ ซึ่งต้องถูกกวาดล้าง

โลหิตยังหยดไหลจากบาดแผลบนแผ่นหลัง แต่ความองอาจของเขากลับไม่คลอนแคลนแม้แต่น้อย ร่างสูงใหญ่ยืนหยัดราวกับภูผาเย็นเยือก เสียงทุ้มก้องต่ำดังออกมาชัดเจนโลหิตสาดกระเซ็นอาบพื้นหินเย็น กลิ่นคาวโชยแรงจนบรรยากาศรอบด้านพลันขมุกขมัว ร่างสูงใหญ่ของ ซูจิ่งหลง ยืนนิ่งดุจภูผา แม้แผ่นหลังจะเปื้อนเลือด แต่สายตาคมเข้มกลับเย็นเยียบกว่าคมดาบ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำลึก

“จำเอาไว้…ใครก็ตามที่คิดหักหลังข้าหากวันนี้ข้ายังมีลมหายใจ แม้เพียงเสี้ยวเดียว ข้าจะฆ่าล้างโคตรมันให้สิ้น พ่อแม่ ลูกเมีย พี่น้อง…ไม่มีผู้ใดจะเหลือรอด!”

เสียงนั้นดังก้องสะท้อนทั่วโถงใหญ่ ราวกับวิญญาณจากขุมนรกกำลังสาปแช่ง ทุกผู้คนที่ยืนอยู่เหมือนถูกกดทับด้วยแรงมหาศาล หัวใจเต้นกระหน่ำจนแทบทะลุอก ใบหน้าของผู้ที่เพิ่งแอบคิดหักหลังพลันซีดเผือด สั่นสะท้านจนแทบยืนไม่อยู่

ไม่มีผู้ใดกล้าคิดว่า คำพูดนี้เป็นเพียงคำขู่…เพราะนี่คือถ้อยคำจากชายที่ทั้งเมืองหลวงต่างรู้จักดี บุรุษผู้ไร้หัวใจ และทุกคำที่เอ่ยล้วนเป็นจริงทุกประการ

หนึ่งในผู้ติดตามที่ก่อนหน้านี้ยังมีใจโลเล รีบทรุดตัวลงกับพื้น โขกศีรษะก้องรัว ๆ น้ำเสียงสั่นระริก แต่เปี่ยมไปด้วยความตื่นตระหนก“ปกป้องนายท่าน! อย่าให้ไอ้ชั่วพวกนี้แตะต้องร่างนายท่านได้เป็นอันขาด!”

เสียงนั้นเป็นเสมือนสัญญาณปลุกขวัญ เหล่าลูกน้องที่ยังภักดีต่างกรูกันเข้ามาล้อมร่างซูจิ่งหลงแน่นหนา สายตาของพวกมันสะท้อนทั้งความหวาดหวั่นและบ้าคลั่ง เพราะรู้ดีหากไม่ภักดีจนถึงที่สุด วันนี้ไม่ใช่แค่ชีวิตพวกมันที่จะดับสิ้น แต่ทั้งตระกูลอาจต้องกลายเป็นเถ้าถ่าน