ตอนที่ 98 วันเกิดแห่งความทรงจำ

แสงอรุณแรกของวันใหม่ค่อย ๆ แผ่ขยายปกคลุมไปทั่วทะเลทรายกว้างใหญ่ เส้นขอบฟ้าเปล่งประกายทองราวกับเทพสวรรค์จงใจมอบพรให้กับวันสำคัญวันเกิดของหลานจิ่วอวิ๋น ขบวนรถม้านับสิบคันเคลื่อนตัวออกจากเมืองตั้งแต่เช้าตรู่ แถวเรียงยาวเหยียดทอดไกลสุดสายตา ไม่ต่างอะไรจากคาราวานการค้าของพ่อค้าผู้มั่งคั่ง หากแต่แท้จริงแล้วภายในรถแต่ละคันกลับบรรจุไปด้วย พ่อครัวฝีมือเยี่ยม เครื่องครัวมากมาย ของขวัญนับไม่ถ้วน และบ่าวรับใช้กว่าร้อยชีวิตเพื่อรองรับงานเลี้ยงเพียงงานเดียว

ความยิ่งใหญ่อลังการครั้งนี้ หากเปรียบกับงานวันเกิดของเด็กน้อยทั่วไปแล้วก็เกินกว่าจะวัดได้ เพราะบรรยากาศกลับคล้ายงานพิธีของตระกูลใหญ่ผู้สูงศักดิ์ที่กำลังเฉลิมฉลองความยิ่งใหญ่ในราชสำนัก

ภายในรถม้าที่ตกแต่งอย่างประณีตด้วยผ้าแพรหรูและกลิ่นหอมของกำยาน ซูจิ่งหลง และ หลานเยว่ นั่งเผชิญหน้ากัน ความเงียบกดดันครอบงำจนแม้แต่ลมหายใจก็ดูหนาหนัก ดวงตาคมของหลานเยว่จับจ้องไปยังชายตรงหน้า ไม่ใช่สายตาที่เปี่ยมด้วยความอบอุ่น หากแต่เป็นจับผิด

ซูจิ่งหลง พยายามนั่งหลังตรงตามบุคลิกของตน แต่สีหน้าซีดเซียวแฝงความอ่อนแรงยากจะปกปิด ทุกครั้งที่รถม้าโยกไหว แรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยกลับบาดลึกเข้าแผลภายในร่างของเขา เสมือนคมมีดนับสิบที่กรีดซ้ำลงไป กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ แผ่วลอยอยู่ในอากาศ แม้คนทั่วไปอาจไม่ทันได้กลิ่น แต่สำหรับ หลานเยว่ ผู้เป็นนักฆ่า มันคือสิ่งที่ชัดเจนจนไม่อาจปิดบัง

“ดูเหมือนวันนี้…เจ้าจะไม่ค่อยดีนัก”เสียงของนางเรียบนิ่ง ทุ้มต่ำไร้อารมณ์ หากแต่แฝงความเย็นเยียบที่ยากจะตีความว่าคือความห่วงใย หรือเพียงการกล่าวตามจริง ซูจิ่งหลงชะงักเล็กน้อย เขายกยิ้มบางบนริมฝีปาก แต่แววเจ็บลึกในดวงตากลับไม่อาจปิดบังได้ น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เปล่งออกมา พยายามกลบความอ่อนแอด้วยความมั่นคง“วันนี้…ข้าเพียงแค่สุขภาพไม่ดีเท่านั้น”

เขาสูดลมหายใจลึก ฝืนกลืนความเจ็บปวดที่กำลังกัดกินร่างกาย แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่นประหนึ่งคำสาบาน“แต่วันนี้…ต้องเป็นวันที่เจ้ากับลูกมีความสุข ข้าตั้งใจทำทุกสิ่งเพื่อเจ้า”

คำพูดนั้นเป็นเสมือนดาบที่เขาฟาดฟันตัวเอง ยอมแบกรับความเจ็บปวดเพียงเพื่อแลกกับรอยยิ้มของสองแม่ลูกที่เขาหวงแหนมากที่สุดในโลก

“งั้นหรือ…” หลานเยว่เอ่ยเพียงสั้น ๆ ใบหน้ายังคงไร้อารมณ์ แต่ในดวงตาที่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง กลับมีประกายที่ต่างออกไปประกายคล้ายความกังวลที่ถูกซ่อนเร้นไว้อย่างแนบเนียน

เสียงหัวเราะสดใสของหลานจิ่วอวิ๋นที่ดังมาจากรถม้าด้านหลัง คล้ายสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิพัดพาความอึดอัดให้จางหายไป รอยยิ้มของเด็กน้อยสะท้อนเข้าสู่ดวงตาซูจิ่งหลง ทำให้ความเย็นชาที่ครอบงำจิตใจเขามานานหลายสิบปีละลายไปจนหมดสิ้น

เมื่อกงล้อรถม้าหนักหยุดลง ณ ใจกลางทะเลทรายเวิ้งว้าง สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่กลับเป็น งานรื่นเริงยิ่งใหญ่ประหนึ่งเมืองจำลอง

กระโจมผ้าแพรหลากสีสันเรียงราย พริ้วไหวไปตามแรงลม เสากลางปักสูงแขวนโคมไฟนับร้อยดวง ส่องประกายระยิบระยับประหนึ่งดาวฤกษ์ร่วงหล่นมาสถิตบนผืนทราย แม้ยามกลางวันก็ยังทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความครึกครื้นราวงานเทศกาล กลิ่นหอมของอาหารนานาชนิดโชยฟุ้ง ทั้งเนื้อแพะย่างบนเตา ข้าวอบสมุนไพร ขนมหวานที่แต่งแต้มสีสันละลานตา ทุกอย่างล้วนถูกจัดเตรียมด้วยความประณีต

เสียงหัวเราะของเด็กน้อยนับสิบดังแว่วไม่ขาดสาย พวกเขาคือลูกหลานของบ่าวไพร่ที่ซูจิ่งหลงพามาร่วมงาน ทุกครอบครัวสวมเสื้อผ้าใหม่สะอาดสะอ้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความปลื้มปีติ ราวกับอยู่ในงานมหรสพกลางเมืองใหญ่

หลานจิ่วอวิ๋น เบิกตาโพลงด้วยความตื่นเต้น เขารีบคว้าแขนเสื้อของลุงแน่น พลางตะโกนด้วยน้ำเสียงสดใสที่กลั้นไว้ไม่อยู่“ท่านลุง…นี่มันอะไรกันหรือ?!”

หัวใจที่เคยเย็นชาของซูจิ่งหลงในวินาทีนั้นกลับอบอุ่นราวหิมะที่ละลาย เขามองเด็กน้อยด้วยสายตาอ่อนโยนที่ไม่เคยมีใครได้เห็น รอยยิ้มบางแต้มบนใบหน้าคมเข้ม ราวกับเป็นรอยยิ้มที่เขาเก็บไว้ให้เพียงคนในครอบครัว“เจ้าชอบหรือไม่…ทุกสิ่งทุกอย่างที่เห็น ล้วนจัดขึ้นเพื่อเจ้าเพียงผู้เดียว”

หลานจิ่วอวิ๋นหัวเราะเสียงดัง ดวงตาส่องประกายยิ่งกว่าแสงโคมไฟ เขาวิ่งตรงเข้าสู่กลุ่มเด็ก ๆ เสียงหัวเราะสดใสดังก้องกังวานไปทั่วทะเลทราย ราวเสียงดนตรีแห่งความสุขที่ไม่มีวันลบเลือนและในยามนั้น…ผู้คนที่ได้เห็นต่างไม่อาจเชื่อสายตาตนเอง ว่าบุรุษผู้โหดเหี้ยมแห่งโลกมืดซูจิ่งหลง สามารถพลิกทะเลทรายรกร้างให้กลายเป็นดินแดนแห่งรอยยิ้มและความอบอุ่นได้ถึงเพียงนี้…

กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยฟุ้งไปทั่วกลางทะเลทรายทำให้พ่อครัวเอกผู้ติดตามมากับขบวนรถม้า สูดลมหายใจลึก สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความฮึกเหิม แววตาทอประกายประหลาดเมื่อได้กลิ่นอาหารที่บ่าวไพร่เตรียมไว้ เขาก้าวออกมาข้างหน้า ยกมือเช็ดเหงื่อพลางกล่าวเสียงดังฟังชัด“หึ…บ่าวไพร่พวกนี้ ชักจะเกินหน้าเกินตาไปแล้ว ถึงขั้นทำอาหารรอพวกเราเช่นนี้… แต่นายท่านโปรดวางใจ ข้าจะไม่ยอมให้ใครดูแคลนฝีมือข้าได้!”

คำพูดนั้นเต็มไปด้วยไฟแห่งศักดิ์ศรี ราวกับนักรบที่กำลังเข้าสู่สนามรบ เขาไม่ยอมให้คนธรรมดามีฝีมือทัดเทียมตนได้เด็ดขาด เสียงฮือฮาของบ่าวไพร่ดังขึ้นทันที บ้างหลบสายตา บ้างก้มหน้าด้วยความอึดอัด

ซูจิ่งหลง ที่นั่งอยู่กลางกระโจมหลัก เงยหน้าขึ้นมองอย่างสงบ ดวงตาคมของเขากวาดมองเหล่าผู้คนรอบตัว เสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นสะท้อนก้องกลางทะเลทราย ทำให้บรรยากาศโดยรอบคลายความกดดันลงบ้าง เขาขยับริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนเปล่งเสียงทุ้มออกมาอย่างอ่อนโยนจนน่าตกใจ

“พวกเจ้าจงทำหน้าที่ของพวกเจ้าให้เต็มที่… แต่วันนี้ ข้าอยากให้ถือว่าเป็นวันพักผ่อนของพวกเจ้าด้วย”

เขาหยุดชั่วครู่ ราวกับต้องการให้ทุกคนซึมซับถ้อยคำ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหนักแน่นและอ่อนโยนไปพร้อมกัน“วันนี้มิใช่เพียงงานวันเกิดของเด็กน้อยผู้นั้น แต่เป็นวันที่ทุกคนควรได้ร่วมกันสร้างความทรงจำที่งดงาม จงกิน ดื่ม และหัวเราะไปพร้อมกับบุตรหลานของพวกเราเถิด”

วินาทีนั้น ความเงียบโรยตัวลงชั่วขณะ เหล่าบ่าวไพร่ที่เคยค้อมหัวอย่างหวาดกลัวกลับค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาหลายคู่สั่นไหวด้วยความไม่เชื่อหูตนเองตั้งแต่เมื่อใดกัน ที่นายท่านผู้โหดเหี้ยมไร้หัวใจ กลับเอ่ยถ้อยคำที่อ่อนโยนเช่นนี้ออกมาได้?

ราวกับว่าภูผาน้ำแข็งที่โอบล้อมหัวใจพวกเขามาตลอดหลายปี ได้เริ่มละลายลงเพราะรอยยิ้มบาง ๆ ของชายตรงหน้า บ่าวไพร่หลายคนถึงกับกลืนน้ำลาย สายตาที่เคยมองด้วยความหวาดหวั่นพลันเปลี่ยนเป็นความเคารพจากก้นบึ้งใจ

ในยามนั้นเอง ซูจิ่งหลง ไม่ได้เป็นเพียงเจ้านายผู้โหดเหี้ยม หากเป็นเสาหลักที่ทำให้เหล่าผู้ติดตามรับรู้ว่าเขาไม่ได้เพียงต้องการให้พวกเขารับใช้ แต่ยังต้องการแบ่งปันความสุขร่วมกัน