ตอนที่ 99 ความปรารถนาภายในหัวใจ

แสงอาทิตย์ยามสนธยาค่อย ๆ ลาลับ เส้นขอบฟ้าแต่งแต้มด้วยสีส้มแดงผสานม่วงเข้ม กลืนกินความร้อนระอุของทะเลทรายไปจนหมดสิ้น อากาศที่เคยร้อนแรงกลับเย็นสบาย ราวกับแผ่นผืนทรายทั้งผืนกำลังหายใจโล่งอกหลังวันอันยาวนาน โคมไฟนับร้อยที่แขวนเรียงรายรอบกระโจมค่อย ๆ ส่องแสงสว่างระยิบระยับราวกับหมู่ดาวที่ถูกนำลงมาประดับกลางผืนทราย

เสียงหัวเราะใส ๆ ของเด็ก ๆ ดังผสานกับเสียงดนตรีเบา ๆ จากนักบรรเลงที่ถูกเชิญมา เสียงนั้นไม่ต่างจากทำนองแห่งความสุขที่กำลังขับกล่อมทั่วทั้งงาน หลานจิ่วอวิ๋น วิ่งเล่นอย่างร่าเริงไปพร้อมกับลูกหลานของบ่าวรับใช้ รอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าเล็ก ๆ ทำให้ผู้คนรอบข้างพลอยหัวใจพองโต

บางครา ซูจิ่งหลง ผู้ที่เคยเป็นดั่งภูผาเย็นชา กลับก้าวเข้ามาร่วมวง วิ่งไล่จับกับหลานชาย หรือโน้มตัวลงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นหมุนกลางอากาศ เสียงหัวเราะดังสนั่นของเด็กชายทำให้ภาพลักษณ์ บุรุษผู้โหดเหี้ยมไร้หัวใจ พลันมลายหายไปจนสิ้นสิ้น ที่เหลือมีเพียงชายผู้หนึ่งที่มอบทั้งความรักและความอบอุ่นให้กับเด็กคนหนึ่งอย่างจริงใจ

สำหรับเขา…หากหัวใจได้รักแม่ของเด็กชายแล้ว ย่อมต้องรักเด็กชายคนนี้ไปด้วย ความรู้สึกที่ปกป้องและหวงแหนหลั่งรินออกมาโดยไม่ต้องเสแสร้ง แม้แผลลึกบนร่างกายยังคงเจ็บปวดราวไฟสุม แต่รอยยิ้มของเด็กน้อยก็ทำให้เขาลืมเลือนความทรมานไปจนหมดสิ้น

หลังจากหยอกล้อกันอยู่ครู่ใหญ่ สีหน้าคมเข้มของซูจิ่งหลงเริ่มซีดเซียว ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยราวกับแรงกายกำลังร่อยหรอ แต่เขายังคงฝืนยกยิ้ม ส่งเสียงทุ้มอบอุ่นไปยังเด็กน้อยด้วยความอ่อนโยนที่สุดเท่าที่หัวใจชายผู้นี้จะมอบได้

“หลานจิ่วอวิ๋น… เจ้าไปกินขนมหวานเถิด ไม่ว่ามุมใดของงาน…ก็มีอาหารว่างและของเล่นรอเจ้าอยู่”

เขายกมือชี้ไปทางกระโจมหลากสีที่เรียงราย แสงโคมไฟส่องประกายวับวาวสะท้อนบรรยากาศราวงานเทศกาลใหญ่ ทั้งชิงช้าไม้ที่ผูกกับเสาแข็งแรง ม้าหมุนพื้นบ้านที่เด็ก ๆ ผลัดกันเล่น และโต๊ะอาหารที่เรียงเต็มไปด้วยขนมหวานนับสิบชนิดขนมเปี๊ยะไส้ถั่วหวานอุ่น ๆ รวมไปถึงผลไม้สดจากแคว้นทางใต้ที่ถูกจัดเรียงเป็นรูปสัตว์น่ารัก ๆ

“ขอรับ…ท่านลุง!”เสียงตอบสดใสดังขึ้นพร้อมกับแววตาเปี่ยมประกายแห่งความสุข หลานจิ่วอวิ๋นย่อตัวเล็กน้อย ก่อนรีบจูงมือเหล่าเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน วิ่งเข้าไปท่ามกลางกระโจมอาหารและเครื่องเล่นอย่างตื่นเต้น ใบหน้าเล็ก ๆ ยิ้มกว้างราวกับค้นพบสรวงสวรรค์ในวัยเด็ก

ภาพเด็กน้อยที่วิ่งไปพร้อมกับเสียงหัวเราะนั้นสะท้อนเข้าดวงตาของซูจิ่งหลง ร่างสูงใหญ่แม้จะสั่นไหวเพราะบาดแผล แต่หัวใจกลับอบอุ่นดุจมีเปลวไฟอ่อนโยนคอยหล่อเลี้ยง เขายืนนิ่งมองตาม แววตาเต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจราวกับสิ่งที่เขากำลังมอบให้ ไม่ใช่เพียงงานเลี้ยง แต่คือ ความทรงจำที่ไม่มีวันลบเลือน

ทุกอิริยาบถของ ซูจิ่งหลง ไม่อาจหลุดรอดสายตาคมกริบของ หลานเยว่ ไปได้เลยนางเฝ้ามองเงียบ ๆ มองชายผู้หนึ่งที่ใคร ๆ ต่างขนานนามว่าเป็นปีศาจไร้หัวใจ กำลังหัวเราะ หยอกล้อ และก้มตัวลงกับพื้นทรายเพื่อวิ่งเล่นกับเด็กน้อยอย่างไม่ถือศักดิ์ศรีใด ๆ ในยามนั้นดวงตาที่เคยเย็นชาดุจน้ำแข็งของนางกลับสะท้อนประกายบางอย่าง…บางสิ่งที่แม้แต่นางเองยังไม่อยากยอมรับว่ามันคือความอบอุ่น

เพราะนางรู้ดีชีวิตของตนเต็มไปด้วยเลือดและเสียงกรีดร้อง มือที่เปื้อนเลือดมากมายนั้นทำให้หัวใจด้านชาไร้ความรู้สึก นางเคยเชื่อว่าตนมองทะลุได้ทุกสิ่ง ไม่ว่าจะความจริงใจหรือการเสแสร้ง แต่สิ่งที่นางเห็นในแววตาของซูจิ่งหลงเวลานี้กลับตรงไปตรงมาเกินกว่าจะเป็นเพียงการแสร้งทำและแล้ว ถ้อยคำที่เรียบง่ายที่สุดก็เล็ดลอดจากริมฝีปากของนาง“...ขอบคุณนะ”

เพียงสองพยางค์ แต่กลับหนักแน่นราวคำประกาศจากหัวใจ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาไร้ซึ่งความเย็นชา หากแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนที่นานแสนนานแล้วที่ไม่มีใครได้ยินจากปากของนาง นี่คือสิ่งสูงค่าที่สุดที่นางสามารถมอบให้แก่เขาในตอนนี้

ซูจิ่งหลงชะงักเล็กน้อย ถ้อยคำนี้ทำให้หัวใจที่เคยแข็งกร้าวของเขาเต้นแรงจนแทบระเบิดออกจากอก เขาไม่ตอบกลับทันที เพียงฝืนยกยิ้มจาง ๆ แม้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเจ็บปวดทุกการเคลื่อนไหว แต่เขายังคงฝืนก้าวมานั่งเคียงข้างนาง ทว่าก็ยังเว้นระยะห่างไว้อย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าหากใกล้เกินไป หัวใจที่เปราะบางนี้จะเปิดเผยสิ้นริมฝีปากที่เคยกล่าวแต่คำสั่งปลิดชีพนับพันสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพึมพำออกมาเสียงแผ่วต่ำ“คุ้มค่าแล้ว...มันช่างคุ้มค่าจริง ๆ”

คำพูดที่ราวกับพึมพำกับตนเอง ทว่ามีแรงสะเทือนในทุกถ้อยคำ สำหรับเขา แค่ได้ยินคำ ขอบคุณ จากปากนาง ก็เพียงพอจะลบเลือนความเจ็บปวดทั้งร่างกายและหัวใจที่แบกรับมานับสิบปีลงจนสิ้น บุรุษผู้มีชื่อเสียงโหดเหี้ยมกลับเผยความเปราะบางที่สุดผ่านน้ำเสียงที่สั่นเครือ...

ในยามนั้นเอง เขาไม่ใช่ ซูจิ่งหลง เจ้าของโรงประมูลผู้โหดเหี้ยม แต่เป็นเพียงชายผู้หนึ่งที่พร้อมจะทำทุกสิ่งทุกอย่าง เพียงเพื่อให้สตรีที่ตนรักเอ่ยคำขอบคุณออกมาเพียงคำเดียว

ใต้แสงจันทร์อ่อนที่โรยแรงลงมาบนผืนทรายกว้าง เสียงดนตรีจากเครื่องสายดังแผ่วราวกับสายลมพัดผ่าน ความคึกคักของงานเลี้ยงอยู่ห่างออกไป แต่ ณ มุมหนึ่งที่สงบเงียบ มีเพียง ซูจิ่งหลง และ หลานเยว่ ที่นั่งเคียงกันเงียบ ๆ เงาของกระโจมและแสงโคมไฟส่องสะท้อนบนเสี้ยวหน้าของเขา เผยให้เห็นความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดที่เก็บงำไว้ในอก

ชายผู้ได้ชื่อว่า โหดเหี้ยมไร้หัวใจ เงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองหมู่ดาวพร่างพราวบนฟากฟ้า แววตาคมที่เคยทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนหวาดหวั่น บัดนี้กลับอ่อนโยนราวกับเด็กหนุ่มผู้กำลังฝัน เขาสูดลมหายใจลึกอย่างสั่นเครือ ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำพร่าออกมา

“หลานเยว่” เสียงที่เรียกชื่อออกมาไม่ได้ทรงอำนาจ หากเต็มไปด้วยความลังเลและหวาดกลัว กลัวว่านางจะไม่รับฟัง และกลัวยิ่งกว่าว่าคำพูดของเขาจะไร้ค่าในสายตานาง

“ตัวข้า...ปรารถนาเพียงอย่างเดียว คืออยากให้เจ้าและลูกของเจ้าได้มีความสุข”เขาหยุดไปชั่วขณะ ดวงตาสั่นระริกคล้ายกลืนความเจ็บปวดทั้งกายและใจลงไป ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ข้าอยากจะปกป้องรอยยิ้มของพวกเจ้า...ตลอดไป”

ถ้อยคำที่เปล่งออกมาไม่ต่างอะไรกับการสาบานด้วยชีวิต ชายผู้เคยชินกับกลิ่นคาวเลือดและเสียงกรีดร้องของผู้คนนับไม่ถ้วน บัดนี้กลับยอมเปล่งถ้อยคำอันอบอุ่นที่สั่นสะท้านจากก้นบึ้งหัวใจเขาหันมองนางตรง ๆ ริมฝีปากที่เคยสั่งความตายให้ผู้คนมากมาย สั่นระริกเล็กน้อย แต่ยังคงฝืนกล่าวออกมา

“เจ้าวางมือเถอะ เยว่...” น้ำเสียงทุ้มแผ่วจนแทบคล้ายคำวิงวอน “อย่าให้มือเจ้าต้องเปื้อนเลือดอีกต่อไป ข้าอยากให้เจ้า...พาเด็กน้อยไปใช้ชีวิตในโลกแห่งแสงสว่าง ข้าจะเลี้ยงดู จะคุ้มครองพวกเจ้าเอง ไม่ให้ลำบาก ไม่ให้ใครแตะต้องได้อีก”

คำพูดนั้นเปรียบเสมือนการมอบชีวิตที่เหลือทั้งหมดของเขาเป็นเกราะกำบัง แม้เขาเองจะยังต้องจมอยู่ในโลกมืด แต่สิ่งที่เขาปรารถนาคือการให้ นาง และ เด็กน้อย ได้ก้าวออกไปสู่โลกที่บริสุทธิ์ ไร้คาวเลือด ไร้เงามืด

ในยามนั้น...ร่างสูงใหญ่ของ ซูจิ่งหลง ดูไม่ต่างจากชายหนุ่มผู้รักมั่นและโหยหาความอบอุ่น เขาไม่ใช่เจ้าของโรงประมูลผู้โหดเหี้ยมอีกต่อไป หากแต่เป็นเพียงบุรุษผู้หนึ่งที่ปรารถนาให้สตรีและเด็กน้อยสองคนได้พบเจอกับความสุขที่แท้จริงสิ่งที่เขาเองไม่อาจมีได้ แต่พร้อมจะยกให้ทั้งหมดทั้งสิ้น