ตอนที่ 97 สองผู้ยิ่งใหญ่

ครั้งแรกที่ จ้าวหย่งหยู ถูกเข็นออกจากจวน ทุกย่างก้าวของล้อรถเข็นยังคงแผ่กลิ่นอายสง่างาม คุณชายผู้สูงศักดิ์ราวกับมีอำนาจอันมิอาจแตะต้อง แม้ร่างพิการไม่สมประกอบ แต่บารมีบิดาที่อยู่เบื้องหลังกลับทำให้ผู้คนต้องก้มหัว

ทว่า…เมื่อมันถูกเข็นกลับเข้ามาอีกครั้ง ภาพตรงหน้ากลับเปลี่ยนเป็นสิ่งที่น่าหดหู่ยิ่งนักไม่ต่างจากสุนัขบาดเจ็บไร้เจ้าของที่พยายามกระเสือกกระสนหาทางกลับบ้าน ใบหน้าถูกทุบจนแหลกยับ เลือดเกรอะกรังเปรอะเปื้อน ดวงตาเหลือกลอยเหมือนผู้สิ้นสติ ฟันหักหลุดหมดปาก เศษไม้แตกยังปักคาเต็มผิวหน้าและไรผม ทุกลมหายใจขาดห้วงราวกับจะดับสิ้นได้ทุกเมื่อ

จ้าวเจี้ยนกั๋ว อัครเสนาบดีผู้เกรียงไกร เมื่อเห็นสภาพนั้นกับตาตนเอง หัวใจอันเข้มแข็งที่ผ่านศึกมาไม่รู้กี่สมรภูมิกลับสั่นสะท้านราวจะถูกฉีกขาด เขาถลาเข้ามา คว้าร่างบุตรชายไว้ด้วยมือที่สั่นเทา เสียงที่เปล่งออกมาดังก้องสะท้อน ราวสัตว์ป่าที่กำลังคำรามด้วยความเจ็บปวด

“ลูกพ่อ! ใคร…ใครมันบังอาจทำร้ายเจ้าเช่นนี้!”

น้ำเสียงนั้นแตกพร่า เต็มไปด้วยความรักและโทสะประหนึ่งจะฉีกแผ่นดินให้ขาดสะบั้น ตั้งแต่หย่งหยูเกิดมา เขาไม่เคยแม้แต่จะเงื้อมือขึ้นตี ไม่เคยเอ่ยวาจาหยาบกับบุตรชายสักครั้ง มีเพียงถ้อยคำอ่อนหวานปลอบประโลมราวกับทะนุถนอมแก้วตาดวงใจที่ไม่อาจแตกสลาย แต่บัดนี้…แก้วตาดวงใจกลับถูกบดจนเหลือเพียงเศษซากที่เปื้อนโลหิต

“หย่งหยู…มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า! บอกพ่อมา!” จ้าวเจี้ยนกั๋วเอ่ยซ้ำ น้ำเสียงเจือทั้งความสิ้นหวังและเดือดดาล

แต่บุตรชายที่เคยพร่ำบ่นฟ้องทุกเรื่อง ไม่เคยปิดบังความทุกข์จากบิดา บัดนี้กลับทำได้เพียงหอบหายใจรวยริน ตาลอยไร้ร่างสั่นระริกไม่ต่างจากเชลยศึกผู้ใกล้สิ้นลม ไม่อาจเปล่งเสียงใดนอกจากเสียงครางต่ำ ๆ แผ่วเบา ราวกับวิญญาณกำลังถูกดูดกลืน

ความเงียบอันกดดันปกคลุมทั่วเรือนใหญ่ ขุนนาง ข้ารับใช้ ต่างไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัว ลมหายใจหนักอึ้งของอัครเสนาบดีดังก้องราวพายุที่พร้อมถล่มเมือง ทุกคนรู้ดีเพลิงโทสะครั้งนี้ หากปะทุออกมา…ไม่ใช่เพียงผู้ที่แตะต้องบุตรชายเขาจะถูกลากไปชำระบัญชี หากแต่อาจลุกลามไปจนทั่วทั้งแผ่นดิน!

“คนผู้นั้น…คือ ซูจิ่งหลง ขอรับ”

เสียงของลูกน้องเอ่ยขึ้นอย่างหวาดหวั่น ราวกับกลัวว่าเพียงการเอ่ยนามนั้น จะเป็นการเรียกปีศาจออกมาจากเงามืด

จ้าวเจี้ยนกั๋ว สะบัดหน้าหันขวับ ดวงตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยความตกตะลึงและโกรธแค้นทันที ใบหน้าแข็งกร้าวของเขาเคร่งตึง ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยขณะเอื้อนเอ่ยเสียงต่ำลึก“เจ้า…เจ้าเพิ่งว่าอะไรนะ?”

เขาไม่อาจเชื่อหูตนเอง ชื่อที่ถูกกล่าวหานั้น มันไม่ควรถูกโยงเข้ามาในเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ ซูจิ่งหลง สหายผู้เป็นคู่ค้า ผู้ซึ่งเขามอบหมายภารกิจที่สกปรกที่สุดให้จัดการแทนตนอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เขาอยากปลิดชีพผู้ใด ไม่เคยต้องเปื้อนมือเอง เพราะชายผู้นั้นคือดาบเงาที่จัดหานักฆ่ามือหนึ่งมาลงมือ ทุกครั้งงานสะอาดหมดจด ไม่เคยสาวถึงตัวเขา และเขาก็ตอบแทนอีกฝ่ายด้วยทองคำและบารมีไม่รู้จบ ต่างฝ่ายต่างพึ่งพา เสมือนสองเสาที่ค้ำจุนซึ่งกันและกันในเงามืด

สายตาของจ้าวเจี้ยนกั๋วเลื่อนกลับมามองบุตรชายอีกครั้ง ร่างที่ถูกทุบตีจนเหลือแต่เศษซากนั้นแทบไม่เหลือเค้าเดิม ใบหน้าแตกยับ ร่างกายสั่นเครือ ดวงตาลอยไร้สติ เลือดและน้ำลายคละคลุ้งในปาก ฟันหลุดหายไปจนแทบไม่เหลือ…ภาพนั้นทำให้หัวใจบิดามันเจ็บร้าวแทบขาด แต่ในขณะเดียวกัน…แววตาของเขาก็เริ่มฉายแววผิดหวังและบิดเบี้ยว

“หย่งหยู…เจ้า…เจ้า” เขาพึมพำในลำคอ เสียงเต็มไปด้วยความขมขื่นในใจเขาเจ็บปวดปานถูกฉีกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งอยากฆ่าให้เรียบ ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายเลือดเนื้อเชื้อไขของตน แต่ส่วนอีกด้านหนึ่ง…กลับไม่อาจปฏิเสธความจริงที่เจ็บแสบ ลูกชายของเขา อาจเป็นฝ่ายก่อเรื่องขึ้นเอง จนไปกระตุ้นให้เสือในเงามืดอย่างซูจิ่งหลงลงมือ

เขารู้ดี…แม้ตนจะเป็นอัครเสนาบดี มีอำนาจสูงส่งสุดในราชสำนัก สามารถบัญชาชีวิตผู้คนได้เพียงประโยคเดียว แต่ซูจิ่งหลงเองก็คือราชาในโลกมืด ผู้กุมทั้งอำนาจ เงินตรา และชีวิตของนักฆ่านับร้อยนับพัน หากวันหนึ่งต้องห้ำหั่นกันจริง ๆไม่มีใครกล้ารับประกันได้ว่าผู้ใดจะแพ้หรือชนะ

สีหน้าของจ้าวเจี้ยนกั๋วบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธเกรี้ยวปนสับสน ใบหน้าที่เคยสง่างามและเยือกเย็นยามว่าราชการ บัดนี้ฉายชัดถึงความเดือดดาลที่แทบเก็บกักไม่อยู่ เขาเม้มริมฝีปากจนเลือดซึม ขณะกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน

“หย่งหยู…ลูกพ่อ” เขาสะอื้นพร่า ดวงตาแดงก่ำ น้ำเสียงสั่นสะท้าน “เจ้ารู้หรือไม่…เรื่องที่เจ้าก่อขึ้นครั้งนี้…มันอาจไม่ใช่แค่แผลบนเนื้อหนัง แต่เป็นแผลที่แทงลึกลงไปในเสาหลักของจวนเรา!”

บุตรชายที่ใกล้สิ้นสติหาได้เอ่ยคำตอบใดออกมา นอกจากเสียงหอบหายใจรวยรินดังสะท้อนอยู่ในห้องโถงใหญ่ ราวกับเป็นคำตอบอันโหดร้ายที่สุดในตัวมันเอง 

ในค่ำคืนเดียวกันนั้น เสียงคำสั่งของซูจิ่งหลง ดังก้องกังวานไปทั่วเรือนใหญ่“เผามันให้สิ้น…ธุรกิจอันโสมมของจ้าวเจี้ยนกั๋ว บ่อนพนัน โรงทาส โรงสุรา…อย่าให้เหลือแม้แต่เศษเถ้า จงทำให้ทั้งเมืองหลวงจดจำว่า การล่วงเกินข้า คือการผลาญตัวเองให้มอดไหม้ไปทั้งตระกูล!”

เหล่าลูกน้องภักดีรับคำด้วยเสียงกึกก้อง ดวงตาแข็งกร้าวเปล่งประกายคลุ้มคลั่งราวกับกำลังจะออกล่ากลางราตรีไม่นานนัก เมืองหลวงที่เจริญรุ่งเรืองในยามค่ำคืน พลันถูกแผดเผาด้วยเปลวเพลิงแห่งความอาฆาต บ่อนการพนันที่เคยคลาคล่ำด้วยเสียงหัวเราะล่มจมกลายเป็นเพียงซากเถ้าดำ โรงทาสที่เต็มไปด้วยเสียงร้องคร่ำครวญของผู้ถูกจองจำ ถูกไฟกลืนกินจนสิ้น โรงสุราที่มัวเมาด้วยกลิ่นเหล้าและหญิงงามแปรเปลี่ยนเป็นกองเพลิงสว่างไสว เปลวไฟโหมกระหน่ำราวกับเสียงกรีดร้องของวิญญาณที่ถูกปลดปล่อย

ภายในวันเดียว…ธุรกิจมืดทั้งหมดที่ จ้าวเจี้ยนกั๋ว สร้างขึ้นด้วยเลือดและน้ำตาของผู้อื่น ถูกลบหายไปจากเมืองหลวงราวกับไม่เคยมีอยู่แต่เขาในฐานะอัครเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่กลับไม่อาจแม้แต่จะปริปากออกมาได้ว่าธุรกิจอันโสมมเหล่านั้นเป็นของตน

รุ่งเช้าวันถัดมา หลังเพลิงโหมเผาผลาญธุรกิจมืดไปทั้งเมืองหลวง บรรยากาศยังคลุ้งไปด้วยกลิ่นควันและเถ้าถ่าน แต่แทนที่จะส่งคนไปเจรจา อัครเสนาบดี จ้าวเจี้ยนกั๋ว กลับ ถ่อสังขารมาด้วยตนเอง

เสียงเกราะเงินกระทบพื้นหินดังก้องในความเงียบยามเช้า บริวารนับสิบรายล้อมตัวบุรุษผู้ครองอำนาจสูงสุดในราชสำนัก ใบหน้าเคร่งเครียดเต็มไปด้วยแรงกดดันที่แม้แต่ขุนนางในวังยังไม่กล้าแม้แต่จะสบตา แต่เมื่อมาถึง โรงประมูลของซูจิ่งหลง ร่างสูงใหญ่ที่เปรอะโลหิตยังคงนั่งเด่นกลางโถงกว้าง สายตาคมเย็นเฉียบจับจ้องมา ราวกับไม่สะทกสะท้านต่อเงาอำนาจของเสนาบดีแม้แต่น้อย

จ้าวเจี้ยนกั๋ว กลั้นลมหายใจลึก สีหน้าแปรเปลี่ยนจากโกรธาเป็นยิ้มบางที่เต็มไปด้วยการเสแสร้ง“น้องพี่… เราจะฆ่าฟันกันให้ตกตายกันไปข้างหนึ่งเชียวหรือ? ข้าคือผู้กว้างขวางในโลกสว่าง ส่วนเจ้าคือผู้กว้างขวางในโลกมืด ดั่งสุภาษิตโบราณ… น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า หากต่างฝ่ายต่างเอาแต่กัดกัน เกรงว่า…จะไม่เหลือผู้ใดได้ประโยชน์”

คำพูดนั้นแฝงด้วยทั้งการประนีประนอมและการยอมจำนน เพราะเขารู้ดีว่า หากยังอยากหากำไรในโลกมืด ต้องกดกลืนศักดิ์ศรีลงเสียก่อน

ซูจิ่งหลงเอนตัวเล็กน้อย ดวงตาคมกริบวูบไหวเพียงชั่วขณะ ก่อนริมฝีปากโค้งขึ้นนิดหนึ่งเป็นรอยยิ้มเย็นชา เสียงทุ้มลึกไร้แววอารมณ์ดังขึ้นกลางโถงที่เงียบสงัด“ข้าหวังว่า…ลูกชายของท่าน…จะไม่สร้างความวุ่นวายให้กับข้าอีก”

ทุกถ้อยคำเรียบง่าย ราบเรียบ แต่กลับเหมือนคมดาบที่กรีดลึกลงกลางใจเสนาบดีผู้สูงศักดิ์เตือนชัดเจนว่าแม้ต่างฝ่ายจะมีผลประโยชน์ผูกพัน แต่หากบุตรชายสวะผู้นั้นยังกล้าก่อปัญหาอีกครั้ง… ซูจิ่งหลง จะไม่มีวันไว้หน้าอีกเป็นครั้งที่สอง

บรรยากาศรอบโถงจึงคล้ายมีหมอกเย็นหนาทึบห่อหุ้ม เสือสองตัวต่างจ้องตากันไม่กะพริบ ถึงแม้จะไม่ใช่การประลองด้วยอาวุธ แต่ทุกคำที่เปล่งออกมา…ก็หนักหน่วงดั่งเสียงฟ้าผ่า