ตอนที่ 100 หรือว่าข้ากำลังฝันไป

ใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาจากเบื้องบน ท้องฟ้ากว้างใหญ่พร่างพรายด้วยหมู่ดาว เสียงดนตรีจากงานเลี้ยงยังดังคลออยู่ห่าง ๆ ทว่าในมุมหนึ่งที่เงียบสงบ ทุกสิ่งกลับเหมือนหยุดนิ่ง เหลือเพียงสายตาของ ซูจิ่งหลง และ หลานเยว่ ที่สบประสานกันแน่นิ่ง

สายตาคมเข้มของเขามักเลี่ยงทุกครั้งเมื่อต้องพบเจอกับนาง แต่ครานี้กลับตรงไปตรงมาราวกับต้องการให้เธอมองเห็นทุกความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องลึก เขาพยายามขยับริมฝีปาก เสียงพร่าหนักแน่นแผ่วออกมา“ข้า… ข้า…”

คำสารภาพที่รอคอยจะเปล่งออกมาเหมือนค้างคาอยู่ที่ปลายลิ้น แต่ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยให้ชัดเจน ดวงตาของเขาก็ค่อย ๆ พร่าเลือน ความเหนื่อยล้าจากบาดแผลและการฝืนร่างกายเกินกำลังพุ่งเข้าโจมตีในชั่วพริบตา ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะหมดเรี่ยวแรง ทรุดซบลงตรงตักของนางโดยไม่ทันตั้งใจ

หลานเยว่เบิกตากว้างเล็กน้อย ใจที่ด้านชามาตลอดเหมือนถูกแรงบางอย่างสะกิดให้สั่นไหว นางก้มลงมองใบหน้าซีดเซียวของเขา ลมหายใจแผ่วริน กลิ่นคาวเลือดเจือปนในอากาศกระทบปลายจมูก ความรู้สึกประหลาดที่ไม่คุ้นเคยพลันถาโถมเข้ามาในหัวใจ

“นี่มัน… ความรู้สึกอะไรกัน”ถ้อยคำที่แทบไม่เคยหลุดจากริมฝีปากของนางดังขึ้นเบา ๆ ราวกับพึมพำกับตนเอง ปกตินางคงผลักไสหรือเพิกเฉยต่อสิ่งใดก็ตามที่ทำให้อ่อนไหว แต่ครั้งนี้ กลับเลือกที่จะปล่อยให้ร่างที่หมดสติของเขาได้พักพิงอยู่บนตัก มือเรียวที่เย็นเฉียบของนางค่อย ๆ ยกขึ้น สัมผัสแก้มอันแข็งกระด้างของชายผู้เป็นดั่งภูผา แต่บัดนี้กลับอ่อนแรงเหมือนเด็กน้อยที่หลับใหล นิ้วเรียวลูบผ่านผิวที่เปื้อนเหงื่อและคราบเลือดด้วยความอ่อนโยนที่ไม่เคยแสดงต่อผู้ใด

หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นทีละจังหวะ ความปวดร้าวในบาดแผลของเขาราวกับสะท้อนเข้ามาสู่จิตใจของนางเอง

หลานเยว่ค่อย ๆ หลับตาลงชั่วครู่ ส่งพลังปราณอุ่นผ่านฝ่ามือเข้าสู่ร่างที่บอบช้ำ เพื่อประคับประคองลมหายใจให้มั่นคงขึ้น แม้เพียงเล็กน้อยแต่ก็เพียงพอที่จะยื้อชีวิตของเขาไว้

เมื่อเงยหน้าขึ้น นางเอ่ยเสียงแผ่วแต่หนักแน่น สั่งการกับบ่าวผู้คอยอยู่ไม่ไกล“ไปเรียกหมอมา… ให้รีบมาพบข้าโดยเร็วที่สุด”

บ่าวผู้นั้นไม่รอช้า รีบโค้งตัวแล้ววิ่งหายลับไปในความมืด ภายใต้แสงจันทร์เย็นสงบในค่ำคืนนี้ หลานเยว่เพิ่งได้ตระหนักว่า หัวใจที่เคยด้านชาต่อความรักและความผูกพัน กำลังสั่นสะท้านเพราะชายผู้หนึ่ง ชายที่นอนหมดสติบนตักของนาง และชายผู้นี้…อาจจะกำลังแทรกซึมเข้ามาในห้วงลึกที่สุดของหัวใจโดยที่นางไม่รู้ตัว

ความมืดครึ้มที่รายล้อมคล้ายห้วงฝันค่อย ๆ เลือนหายไป กลับแทนที่ด้วยความรู้สึกอบอุ่นบางอย่าง ซูจิ่งหลง เหมือนยังจมอยู่ในความฝันอันยาวนาน  ฝันว่าเขานอนหนุนตักของ หลานเยว่ ดั่งเด็กน้อยที่ได้รับการปลอบประโลม ฝ่ามืออ่อนนุ่มลูบไล้ใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน ฝันที่งดงามเกินกว่าจะเป็นจริง

กระทั่งสติกลับคืนมา ลมหายใจแผ่วหนักค่อย ๆ สม่ำเสมอขึ้น เขาลืมตาอย่างยากลำบาก แสงแดดอ่อน ๆ ของรุ่งเช้าส่องลอดเข้ามาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ เขาพบว่าตัวเองมิได้อยู่ใต้แสงจันทร์อีกต่อไป หากแต่กลับมาอยู่บนเตียงนอนภายในเรือนใหญ่ของตน จวนที่คุ้นเคยแต่บัดนี้กลับให้ความรู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาด เขาพยายามยันกายลุกขึ้น ทว่าแรงกดเจ็บจากบาดแผลทำให้ร่างกายสั่นระริก เสียงทุ้มแหบพร่าเล็ดลอดจากลำคอ“บ้าที่สุด… ข้าทำพลาดจนได้”

คำพูดนั้นไม่ได้มีไว้เพื่อใคร นอกจากเพื่อประณามตนเอง เขาจำได้แม่นช่วงเวลาสำคัญที่หัวใจเขาแทบจะเอ่ยถ้อยคำที่ซ่อนเร้นมานาน แต่เขากลับหมดสติ สลบไสลไปดื้อ ๆ ราวกับชายขี้ขลาดที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเผลอหลับไปกี่วัน หรือนางได้อยู่ข้างเขานานเพียงใด แต่สิ่งหนึ่งที่รู้แน่ชัดคือโอกาสที่หาได้ยากที่สุดนั้น เขากลับปล่อยให้หลุดมือไปอย่างน่าเสียใจริมฝีปากเขาเม้มแน่น ดวงตาคมกริบที่ครั้งหนึ่งเคยเปี่ยมด้วยอำนาจและเยือกเย็น กลับหม่นเศร้าในยามนี้“ข้า…อยากบอกนางเหลือเกิน… แต่เหตุใดถึงได้อ่อนแอเช่นนี้…”

เสียงพร่าที่เปล่งออกมาแทบจะกลืนหายไปกับความเงียบของห้องกว้าง ทว่าภายในอกกลับเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่ล้นทะลักยิ่งกว่าเคย แรงปรารถนาที่อยากเอื้อนเอ่ยเพียงคำเดียวว่า “ข้ารักเจ้า” แต่จนถึงยามนี้ เขาก็ยังไม่อาจทำได้เขายังโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป ความเสียใจประหนึ่งคมมีดกรีดซ้ำไม่หยุดแต่ทันใดนั้นเสียงเรียบเย็นแต่คุ้นเคยกลับดังขึ้นแผ่วเบา หากทว่าชัดเจนในโสตประสาท“เจ้าตื่นแล้ว…หรือ?”

ดวงตาคมที่เคยแข็งกร้าวเบิกกว้างทันที ร่างสูงใหญ่พลันสะท้านเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้น เห็น หลานเยว่ ก้าวเข้ามาช้า ๆ ในมือของนางถือถาดไม้เล็ก ๆ วางชามข้าวต้มร้อนที่ยังมีไอกรุ่นลอยขึ้น ละอองควันนั้นคล้ายจะสว่างไสวในห้องอันหม่นมืด

หัวใจของซูจิ่งหลงเต้นโครมครามรุนแรงยิ่งกว่าความเจ็บปวดบนร่าง เขาพูดกับตนเองในใจราวคนสิ้นสติ“นี่…จะต้องเป็นความฝันแน่ ๆ… เวลานี้นางควรอยู่ที่จวนกับลูกของนาง เหตุใด…ถึงได้มาอยู่ในเรือนของข้าเช่นนี้…”

ดวงตาคมวาวพร่าล้า พลันทอประกายบางอย่างที่ใครไม่เคยเห็น เปราะบาง อ่อนไหว และเต็มไปด้วยความรู้สึกอัดแน่น เขาไม่อาจกลั้นสิ่งที่กดทับในใจอีกต่อไป แม้จะคิดว่านี่เป็นเพียงภาพลวงตา หากเขาก็อยากจะพูดมันออกไปสักครั้ง

ริมฝีปากที่ซีดเซียวขยับเบา เสียงทุ้มสั่นเครือหลุดออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ“หลานเยว่… ข้า…รักเจ้า… ข้ารักเจ้าเหลือเกิน…”

คำสารภาพนั้นไม่ได้มีความสง่าผ่าเผย หากเป็นคำสารภาพที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด อ่อนล้า และจริงใจที่สุดในชีวิต เขาไม่สนใจอีกแล้วว่ามันจะเป็นความจริงหรือความฝัน ขอเพียงได้เอ่ยต่อหน้านางสักครั้งก็เพียงพอ

สายตาของ หลานเยว่ จับจ้องใบหน้าซีดเซียวของเขา ดวงตาคู่นั้นยังคงนิ่งสงบ ไร้ระลอกคลื่นไม่ต่างจากผืนน้ำแข็งที่ปิดบังห้วงลึกข้างใต้ ทว่าความนิ่งนี้เองกลับทำให้คำพูดของนางยิ่งก้องสะท้อนในอกเขา“ข้ารู้แล้ว… เจ้ากินข้าวต้มเสียก่อนเถิด”

คำตอบนั้นเรียบง่าย… แต่ไม่ใช่การปฏิเสธ หากเป็นดั่งม่านปริศนาที่คลุมความรู้สึกของนางไว้แน่นหนา ซูจิ่งหลงจ้องมองนางเงียบ ๆ ดวงตาแดงวาวพร่าด้วยความซาบซึ้งและเจ็บปวดผสมปนเปกัน เขาไม่รู้ว่านางเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของเขาหรือไม่ แต่เพียงแค่ คำว่า “ข้ารู้แล้ว” ก็ทำให้หัวใจแข็งกร้าวของเขาอ่อนยวบลง ราวกับได้รับการยอมรับเล็กน้อยในโลกที่เขาไม่เคยมี