บทที่ 12

เฉินเซียงที่อยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดคุณหนูของตนเองแล้วก็นึกขำอย่างอดไม่ได้ เมื่อวานเพ่ยหลานถูกมัดตัวส่งไปที่จวนตระกูลหลิ่วชัดๆ โดยส่งตรงถึงเรือนพักของพ่อบ้านหลิ่ว

เมื่อพ่อบ้านหลิ่วรู้ว่าเป็นเรื่องมงคลที่คุณหนูจัดแจงให้ก็หาได้ปฏิเสธ สานต่อเรื่องดีจนสำเร็จ พวกเขายังจดให้คนมาเฝ้าอยู่ข้างนอก ได้ยินว่าตอนแรกเพ่ยหลานไม่ยินยอม แต่ตอนหลังเสียงที่ดังออกมานั้นก็ฟังต่อไปไม่ไหวจริงๆ

จากคำบอกกล่าวของคนที่มารายงาน ตอนออกมาเช้าวันนี้เห็นภรรยาเอกของพ่อบ้านหลิ่วสีหน้าดำคล้ำนำคนบุกไปจัดการเพ่ยหลานอย่างเกรี้ยวกราด ได้ยินเสียงกรีดร้องน่าอนาถดังมาจากข้างหลัง รายละเอียดเป็นอย่างไรก็ไม่มีแก่ใจจะอยู่ฟังต่อไปแล้ว

“นี่มันเหลวไหลชัดๆ รั่วเจิน ต่อให้งานวิวาห์ของเจ้ามีปัญหาก็ไม่ควรเอาไปลงกับคนรับใช้เช่นนี้! ดีชั่วอย่างไรเพ่ยหลานก็ติดตามเจ้ามาหลายปี เจ้าทำลายชีวิตนางเช่นนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือ?”

หลิ่วเฟยเยี่ยนพลันนึกโมโห เดิมเข้าใจว่าแค่ส่งคนกลับไป อย่างมากแค่รอให้ผ่านไปสักพักค่อยให้กลับมาก็ได้ แต่กลายเป็นว่าแต่งให้หลิ่วเหิงไปเสียแล้ว?

หลิ่วเหิงไม่ได้เป็นแค่พ่อบ้าน เตียงของเขา คนแบบเพ่ยหลานสามารถปีนขึ้นไปได้เช่นนั้นหรือ?

“ข้าเหลวไหลงั้นหรือ? ข้าไม่เอาชีวิตนางก็นับว่าเมตตามากแล้ว!” สีหน้าซ่งรั่วเจินเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ท่านน้า ข้าไม่ได้จะว่าท่านนะเจ้าคะ แต่สายตาของท่านย่ำแย่จริงๆ เพ่ยหลานถูกฉินซวงซวงซื้อตัวไปแล้ว คนที่ทรยศเนรคุณเจ้านายพรรค์นี้ เดิมทีสมควรตีให้ตายแล้วเอาไปโยนทิ้งด้วยซ้ำ แต่ข้าเห็นแก่ที่นางเป็นคนที่ท่านน้าตั้งใจเลือกมาถึงได้ไว้ชีวิตนาง”

“ต่อไปท่านน้าอย่าได้ส่งคนมาอยู่ข้างกายข้าอีกนะเจ้าคะ มิฉะนั้นหากข้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ท่านมิกลายเป็นผู้ร้ายเอาหรือ?”

“เพ่ยหลานถูกฉินซวงซวงซื้อตัว?” หลิ่วหรูเยียนหน้าถอดสี หันไปมองหลิ่วเฟยเยี่ยนแล้วคาดคั้นว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

หลิ่วเฟยเยี่ยนตกใจ ด่าทอในใจว่าเพ่ยหลานช่างโง่เง่าจริงๆ ถูกจับได้ง่ายๆ แบบนี้ ไม่มีสมองเลยสักนิด!

“ข้า ข้าไม่รู้เรื่องเลยนะ มีเรื่องเข้าใจผิดกันหรือไม่? ก่อนนี้ข้าเห็นว่าเพ่ยหลานเป็นเด็กซื่อสัตย์รู้ความ จะทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน?”

“หลักฐานค้นเจอหมดแล้ว ท่านน้าต้องการให้ข้ายกมาไล่เรียงทีละข้อหรือเจ้าคะ?” ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ สีหน้าดุดัน “พอมาคิดดูดีๆ แล้ว ระหว่างเพ่ยหลานกับฉินซวงซวงไม่น่ามีโอกาสมารู้จักกันได้ ประจวบกับได้ยินว่าท่านน้ากับฮูหยินตระกูลฉินมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน แล้วเพ่ยหลานก็ยังเป็นสาวใช้ที่ท่านพามา...”

“น้องหญิง หรือเจ้ามีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้?”

หลิ่วหรูเยียนได้ยินวาจาของลูกสาวแล้วยังจะไม่เข้าใจความหมายอีกได้อย่างไร?

เพ่ยหลานเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่ง ฉินซวงซวงกับหลินโหวเพิ่งกลับเมืองหลวงมาได้ไม่นาน ถูกคนซื้อตัวได้รวดเร็วเช่นนี้ ยากนักที่จะไม่ทำให้คนนึกสงสัย

หลิ่วเฟยเยี่ยนประท้วงว่า “ท่านพี่ ข้าเป็นคนอย่างไรท่านยังไม่รู้อีกหรือเจ้าคะ? รั่วเจินเป็นลูกสาวท่าน ข้าเห็นนางเป็นเสมือนลูกบังเกิดเกล้า แล้วจะทำเรื่องแบบนั้นออกมาได้อย่างไร?

ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเพ่ยหลานจะขวัญกล้าเทียมฟ้าถึงขั้นทำเรื่องพรรค์นี้ออกมาได้ พวกท่านคอยดูเถอะ ประเดี๋ยวข้าจะไปจัดการนางคนต่ำช้านั่นเอง!”

“ถ้าเจ้ารู้สึกว่ารั่วเจินได้รับความอยุติธรรมจริงๆ และยังให้ความสำคัญกับพี่สาวอย่างข้าคนนี้อยู่ ก็อยู่ให้ห่างจากฮูหยินตระกูลฉิน ไม่อย่างนั้นจะให้พวกข้ารู้สึกอย่างไร?”

หลิ่วหรูเยียนมีสีหน้าเย็นชา ต่อให้หลิ่วเฟยเยี่ยนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็คงมีส่วนแพร่งพรายข้อมูล ฉินซวงซวงซื้อตัวเพ่ยหลาน เห็นได้ชัดว่ามีเจตนาร้าย เวลาแบบนี้ถ้าหลิ่วเฟยเยี่ยนยังไปมาหาสู่กับฮูหยินตระกูลฉิน เท่ากับตบหน้าพวกตนอย่างไม่ต้องสงสัย!

หลิ่วเฟยเยี่ยนเห็นอย่างนั้นก็ทำได้เพียงรับปาก ในใจกลับอึดอัดคับข้อง เมื่อก่อนล้วนเป็นนางพูดหลิ่วหรูเยียนฟัง วันนี้ประเสริฐนัก ถูกสองแม่ลูกโต้กลับจนพูดอะไรไม่ออก

ทุกอย่างกลายเป็นความผิดของนาง!

ด้วยความโมโห หลิ่วเฟยเยี่ยนไม่สนแม้แต่จะอยู่กินมื้อเที่ยงด้วยกัน พาซุนเยียนเอ๋อร์จากไปแล้ว พร่ำบอกว่าจะไปสั่งสอนเพ่ยหลานคนเนรคุณผู้นี้

“เจินเอ๋อร์ ครู่ก่อนเหตุใดเจ้าจึงพูดว่าอยากให้เยียนเอ๋อร์กับหลินจือเยว่แต่งงานกันเล่า?” หลิ่วหรูเยียนอดถามไม่ได้

ซ่งอี้อันก็ฟังเรื่องราวทั้งหมดจนกระจ่างแจ้งแล้วเช่นกัน จึงเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เรื่องนี้...เจ้าสงสัยว่าท่านน้ามีส่วนเกี่ยวข้อง?”

ซ่งรั่วเจินพยักหน้า กวาดสายตาไปหาหลิ่วหรูเยียน “ท่านแม่ ข้ารู้ว่าท่านสนิทสนมกับท่านน้า ถ้าท่านไม่เชื่อ รอจนข้ารวบรวมหลักฐานครบแล้วจะนำมาบอกท่านแม่นะเจ้าคะ”

“เจินเอ๋อร์ เจ้าเป็นลูกสาวแม่ แม่ย่อมคิดถึงเจ้าเป็นอันดับแรกอยู่แล้ว” หลิ่วหรูเยียนอดปวดใจไม่ได้ สีหน้าจริงจังหาใดเปรียบ “เมื่อก่อนแม่ตามใจน้าเจ้ามากเกินไป แต่นั่นเป็นเรื่องเล็ก จะนำมาเทียบกับเจ้าได้อย่างไร?”

ซ่งรั่วเจินทราบใจจริงของหลิ่วหรูเยียนแล้วก็ว่า “ท่านแม่ เกรงว่าความสัมพันธ์ระหว่างท่านน้ากับฮูหยินตระกูลฉินจะแน่นแฟ้นกันยิ่งกว่าท่าน เพ่ยหลานรายงานเรื่องน้อยใหญ่เกี่ยวกับข้าให้พวกเขารู้โดยละเอียดทุกอย่างแล้ว พวกเขาถึงกล้าคิดจะเอาเปรียบข้าโดยไม่กลัวเกรงเช่นนี้”

“แต่ไหนแต่ไรมาท่านน้ามักอยากให้ญาติผู้น้องเหนือกว่าข้าในทุกๆ เรื่อง ยามนี้เรื่องมงคลนี้อาจไม่ได้ล้ำค่าสำหรับพวกเรา แต่สำหรับญาติผู้น้อง หลินโหวเป็นคู่ครองที่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย”

“ด้วยนิสัยของท่านน้า ผลประโยชน์ดีๆ เช่นนี้จะต้องรีบตอบรับโดยไว แต่กลับบ่ายเบี่ยงครั้งแล้วครั้วเล่า นี่ไม่แปลกหรือเจ้าคะ?”

หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วมุ่น วันนี้นางเองก็สังเกตเห็นแล้ว นิสัยของซุนเยียนเอ๋อร์เหมือนกับหลิ่วเฟยเยี่ยน หลิ่วเฟยเยี่ยนเองก็ชอบแย่งชิงกับนางมาตั้งแต่เล็ก วันนี้อยู่ดีๆ กลับมีเหตุผลขึ้นมา นับว่าประหลาดจริงๆ

“ฉินซวงซวงอยากออกเรือนให้หลินโหวก็ไม่แปลก แต่ตอนนี้กลับอยากให้เจ้าออกเรือนไปด้วยขนาดนี้ นับว่าแปลกจริงๆ” ซ่งอี้อันเอ่ยอย่างครุ่นคิด

หลิ่วหรูเยียนลังเล “หรือหวังทรัพย์สิน? ข้าได้ยินมาว่าแม้ฉินซวงซวงจะเป็นคุณหนูตระกูลฉิน แต่ไม่ได้รับความโปรดปรานจากคนในตระกูลมากนัก สินเดิมในงานวิวาห์ครานี้ก็น้อยนิดจนน่าสงสาร”

“เกรงว่าคงไม่ได้หวังแค่ทรัพย์ แต่หวังเอาชีวิตด้วยน่ะสิขอรับ!” สีหน้าซ่งอี้อันฉายแววเย็นเยียบ สองมือกำแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว “ไม่เช่นนั้น พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องทุ่มเทถึงเพียงนี้!”

“อะไรนะ? พวกเขากล้าดีอย่างไร?” หลิ่วหรูเยียนเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก มือที่กุมมือซ่งรั่วเจินออกแรงมากกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว

ซ่งรั่วเจินมองพี่รองของตนอย่างแปลกใจ สมแล้วที่ใครๆ ยกย่องเขาว่าเป็นบัณฑิตผู้ปราดเปรื่อง อาศัยเพียงร่องรอยแค่นี้ก็สามารถคาดคะเนเรื่องราวออกมาได้แล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนละเอียดรอบคอบ หากไม่ใช่เพราะตาบอดสองข้างจะลงเอยด้วยการตายอย่างน่าอนาถเช่นนั้นได้อย่างไร?

“พี่รอง ข้าก็คิดเหมือนกับท่าน แต่ตอนนี้ยังไม่มีหลักฐาน อย่าทำอะไรกระโตกกระตากจะดีกว่า”

ซ่งอี้อันเห็นน้องสาวที่นิสัยอ่อนโยนผู้นี้ไม่ได้ละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก แต่กลับเหมือนมีความคิดของตัวเองอยู่แล้ว ก็นึกประหลาดใจ แต่ที่มีมากกว่านั้นคือความยินดี

“อี้อัน ถ้านี่เป็นเรื่องจริง เจ้าว่าควรทำอย่างไรดี?”

หลิ่วหรูเยียนคิดมาตลอดว่าซ่งอี้อันเป็นคนฉลาดเจ้าความคิด มักปรึกษาเรื่องต่างๆ กับเขามานานแล้ว จึงอดร้อนใจไม่ได้ “ครอบครัวหลินโหวต่ำช้าเช่นนี้ คิดจะทำร้ายน้องสาวเจ้า พวกเราจะยอมอดทนอดกลั้นไม่ได้เด็ดขาด!”

“แทนที่จะมาถามข้า ลองถามความคิดของน้องหญิงห้าดีกว่าไหมขอรับ?”

ซ่งรั่วเจินแย้มยิ้ม “ความคิดของข้าเรียบง่ายมาก ให้ซุนเยียนเอ๋อร์ออกเรือน”

“ข้าก็คิดเช่นนี้” ซ่งอี้อันยิ้มบางแล้วว่า “ท่านแม่ เรื่องนี้คงต้องให้ท่านออกแรงแล้ว”

หลิ่วหรูเยียนมองซ่งอี้อันสลับกับมองซ่งรั่วเจิน ในสมองปรากฏภาพการอยู่ร่วมกับหลิ่วเฟยเยี่ยนในช่วงหลายปีมานี้ สุดท้ายแววตาเปลี่ยนเป็นหนักแน่น

“ได้!”

ใครก็ไม่สำคัญเท่าลูกสาวของนาง!

หลิ่วเฟยเยี่ยนสนิทสนมกับฮูหยินตระกูลฉิน เกรงว่าคงมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายลูกนาง นางจะไม่ปล่อยไปเด็ดขาด!