ตอนที่ 11 มิติอันล้ำค่า

เนื้อนวลกำลังจะก้าวขาออกจากห้อง เด็กหญิงตัวน้อยก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาพร้อมเอ่ยเสียงเล็กแหลม มุ่งไปที่เตียงของผู้เป็นพ่อ

“คุณพ่อขา”

“แก้มยังไม่นอนอีกเหรอลูก” น้ำเสียงเขาอ่อนโยนขึ้นเมื่อพูดกับลูกสาว ไม่นานน้องชายคนรองก็เดินตามหลานเข้ามา

“แก้มคิดถึงพ่อค่ะ” วนิดาปีนขึ้นไปบนเตียงพ่อฝั่งซ้ายแล้วนอนลงกอดพ่อเบา ๆ สุรเชษฐ์เอามือลูบศีรษะลูกด้วยความรักใคร่ เนื้อนวลมองตามด้วยความรู้สึกที่อธิบายได้ยาก เธอน่าสงสาร แต่ถึงวนิดาจะกำพร้าแม่แต่เธอก็ยังมีอีกหลายคนที่คอยซัพพอร์ต ไม่ได้ลำบากสู้มาเพียงลำพังเหมือนเด็กอีกหลายคน ไม่ได้ลำบากเท่ากับเนื้อนวลและน้องชาย

วาสนาคงต่างกันสินะ

“บอกอยากนอนกับพี่” สุรศักดิ์เดินเข้ามาหย่อนกายลงนั่งตรงปลายเตียงของพี่ชาย

“ขอบคุณคุณศักดิ์มากนะคะที่ช่วยนวล” เนื้อนวลพูดด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจที่เขาไม่รังเกียจคนจนอย่างเธอ เขาช่วยเธอเข็นน้ำและช่วยอุ้มเธอเข้าไปนอนในห้องด้วย

“ไม่เป็นไรเรื่องเล็กน้อย นวลไปพักผ่อนเถอะ ยังไม่หายป่วยดีไม่ใช่เหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ค่ะ” กล่าวจบเนื้อนวลก็เดินออกจากห้องไป ปิดประตูห้องให้อย่างเบามือ

พ้นร่างเนื้อนวลไปแล้วสุรเชษฐ์จึงถามขึ้น “ไป