ตอนที่ 05 ถอดเสื้อผ้า

“นรกนี้เธอเป็นคนเลือกเองปลายฟ้า” ปลายฟ้าเอ่ยบอกกับตัวเองพร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้างของตัวเองไปด้วย

“พี่สาวโดนนายหัวดุมาเหรอ” เสียงเด็กชายคนเดินดังขึ้นมาจากบนต้นไม้ ก่อนที่เขาจะกระโดดลงมาหาพี่สาวคนสวย

“...”

“ร้องไห้ด้วย” เด็กชายเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับชะโงกหน้ามามองร่างบางด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เปล่าพี่ไม่ได้เป็นอะไร...”

“นายหัวดูเหมือนจะดุ แต่จริงๆ แล้วท่านใจดีมากนะจ๊ะ”

“...”

“ถ้าไม่ได้ท่านปานี้ชาวบ้านตาดำๆ อย่างพวกเราก็คงไม่มีที่ทำมาหากิน หรือแม้แต่ที่ซุกหัวนอนพวกเราก็คงไม่มีจ้ะ”

“หนูชื่ออะไรครับ”

“ชื่อไข่แดงครับ”

“ชื่อน่ารักจัง...พี่ชื่อฟ้านะจ๊ะ” ปลายฟ้ายกยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับเด็กชายตรงหน้าถึงสิ่งที่ตัวเธอเองกำลังรู้สึก

“นี่ไข่แดงครับ...พี่ไม่ได้โกรธนายหัวของไข่แดงหรอกนะ แต่พี่โกรธตัวเอง...”

“โกรธตัวเองทำไมจ๊ะ?” เด็กชายเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย

“หึหึ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ เอาเป็นว่าพี่เชื่อว่านายหัวของไข่เป็นคนใจดี...”

‘ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยปฏิบัติกับพี่ก็ตาม แต่มันก็สมควรแล้วแหละ’

ก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นภีมเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขาทั้งอ่อนโยนและใจดีกับทุกคน แต่แล้วเรื่องราวมากมายก็เปลี่ยนเขาให้กลายเป็นคนละคน

“พี่สาวจะมาอยู่ที่นี่กับพวกเราเหรอจ๊ะ?”

“ใช่จ้ะ”

“แล้วพี่พักที่บ้านไหนเหรอครับ?” เด็กชายเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“อะ เอ่อเรื่องนั้นพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ปลายฟ้าตอบเด็กชายตรงหน้ากลับไปตามตรง ในตอนนี้เธอรู้เพียงแค่ว่าเธอยังคงอยู่ในภูเก็ตบนเกาะส่วนตัวของเขา และนอกจากมาเป็นนางบำเรอให้เขาเธอก็ไม่รู้ว่าเขาพาเธอมาทำอะไรที่นี่

จริงอยู่ที่คนระดับพี่ภีมจะมีนางบำเรอสักกี่คนก็ได้ แต่จะมีใครอีกเล่าที่เขาจะทำและสาแก่ใจได้เท่ากับเธอ

“ถ้าอย่างนั้นพี่สาวไปตกปลากับพวกผมไหมครับ”

“ไปตกปลาเหรอ” ปลายฟ้าชั่งใจอยู่สักครู่ก่อนที่เธอจะพยักหน้าเบาๆ เพื่อเป็นคำตอบให้กับเด็กชายตรงหน้า อย่างน้อยก็คงดีกว่าอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไร

“เย้!!” ไข่แดงร้องออกมาด้วยความดีใจก่อนที่เด็กชายจะเดินนำหน้าหญิงสาวไปยังจุดหมายที่เขาและเพื่อนๆ ได้นัดกันเอาไว้ก่อนหน้านี้

“ทางนี้จ้ะ”

“...”

“ถึงแล้วครับ...เฮ้ยยยย!! ข้ามีพี่สาวมาแนะนำให้รู้จัก...” ไข่แดงเรียกเพื่อนๆ ของเขามาร่วมกลุ่มกันก่อนที่เด็กชายจะแนะนำพี่สาวคนสวยให้กับเพื่อนๆ ของเขาได้รู้จัก

“พี่ฟ้า”

“เมียนายหัว? / เมียนายหัว?”

“พูดอะไรกันวะ?” ไข่แดงเอ่ยถามเพื่อนๆ ของเขาออกมาด้วยความสงสัย เมื่อคืนเขาออกทะเลไปกับพ่อเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้นไม่คิดว่าเขาจะพลาดเรื่องอะไรไปมากมายขนาดนี้...

“เขาพูดกันทั้งเกาะ...เมื่อคืนนายหัวอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งมาที่นี่ ตัวจริงพี่ฟ้าสวยมากเลยครับ”

“พี่สาวสวยเหมาะสมกับนายหัวที่สุดเลยครับ”

“อะ เอ่อพี่ไม่ใช่แบบที่พวกเราคิดกันหรอกนะจ๊ะ...” ปลายฟ้าตอบเหล่าเด็กชายตรงหน้ากลับไปเสียงอ่อน เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบพวกเขากลับไปอย่างไรดี ความจริงที่เธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรเธอนั้นรู้ดีที่สุด และแน่นอนว่ามันไม่ได้มีเกียรติ มีศักดิ์ศรีอย่างที่พวกเด็กๆ พูดกันสักนิด...

“ใช่แน่นอนครับพี่สาว นายหัวของพวกเราไม่เคยมีเมีย สาวๆ สวยๆ พยายามส่งสายตาให้ แต่นายหัวก็ไม่เคยแลใครเลยครับ” กรุณลูกชายของบ่าวเอ่ยขึ้นมาเสียงสดใส พ่อของเขาเป็นคนสนิทของนายหัว เขาเคยได้ยินพ่อคุยกับแม่ของเขาอยู่บ่อยๆ เรื่องที่นายหัวไม่มองผู้หญิงคนไหนเลยสักคน

“จริงเหรอ?”

“จริงครับ”

“พี่ฟ้าสบายใจได้ครับ”

“พูดเล่นกันพอรึยัง?” เสียงเรียบเอ่ยดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้ปลายฟ้าและเด็กๆ ทุกคนหันไปมองโดยพร้อมเพียงกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

“นายหัว / นายหัว”

“ไม่มีอะไรทำกันรึไง?” ภีมเอ่ยถามขึ้นมาเสียงเรียบ ในขณะที่ตาคมยังคงจับจ้องไปยังร่างบางตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา

“...” ปลายฟ้ามองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงตรงหน้า ก่อนที่สายตาของเธอจะสะดุดเข้ากับเม็ดเหงื่อสีใส่ที่ค่อยๆ ไหลลงมาผ่านแผ่นอกสีแทน และหน้าท้องเป็นล่อนสวยได้รูป ก่อนที่มันจะหายเข้าไปในกางเกงขากล้วยที่ดำสนิทของเขา

“มีครับ”

“ใช่ๆ พวกเรากำลังจะไปตกปลาครับนายหัว”

เด็กๆ วิ่งห่างออกไปในขณะที่ขาเรียวของหญิงสาวยังคงนิ่งงันอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับไปไหน ก่อนที่ปลายฟ้าจะได้สติและนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ควรอยู่ตรงนี้ หญิงสาวเตรียมหันหลังเดินตามเด็กๆ ไปแต่แล้ว...

“เดี๋ยว!!”

“คะ?”

พรึบ!!!

“ไปเอาน้ำมาให้ฉัน” เสื้อกล้ามที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อถูกปาเข้ามาใส่หน้าของปลายฟ้า ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเอ่ยบอกกับเธอเสียงเรียบ

“อะ อ่อค่ะ”

“เร็วๆ ล่ะ ฉันไม่ชอบรออะไรนานๆ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ปลายฟ้าเดินกลับไปยังทางเดินที่เธอพึ่งเดินเข้ามา ก่อนที่หญิงสาวจะหยุดอยู่ตรงกลางทางสามแยก คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างกำลังใช้ความคิด

“เมื่อกี้เราเดินมาทางไหนกันนะ”

“ทางนี้ละกัน เกาะแค่นี้ทางน่าจะเชื่อมกันหมดนั่นแหละ” ปลายฟ้าครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่นิ้วเรียวจะชี้ไปยังทางเดินเล็กฝั่งซ้ายมือของเธอ

“พี่ภีมไปทำอะไรมานะ เหงื่อถึงได้เปียกเสื้อขนาดนี้”

“ว่าแต่บนเกาะแบบนี้มีเครื่องออกกำลังกายด้วยเหรอ ทำไม่พี่ภีมถึงได้...ปลายฟ้าคิดอะไรของเธอเนี่ย” ปลายฟ้าบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่ขาเรียวยังคงก้าวต่อไปตามทางเดินเล็กๆ ตรงหน้า

“ไปทางไหนต่อ...” ขาเรียวชะงักไปทันทีที่รู้ตัวว่าตัวเองเดินมาผิดทาง ปลายฟ้าหันหลังเตรียมจะเดินกลับไปทางเก่า แต่แล้วลมแรงพายุก็พัดโหมกระหน่ำอย่างแรง เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมาเป็นระยะพร้อมกับเมฆดำทะมึนที่ค่อยๆ ลอยเข้ามาปกคลุมรอบเกาะเอาไว้

ครืนนนน!!! ครืนนนนน!!!

“พายุเข้าต้องรีบกลับแล้ว”

ตุบ!!!

หญิงสาวพยายามวิ่งต้านแรงลมกลับไปทางเดิม แต่แล้วขาเจ้ากรรมก็ดันสะดุดขาตัวเองจนหน้าคะมำ

“อะ โอ้ยยยย!!!”

“จะนอนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม”

“พี่ภีม” ปลายฟ้ายกยิ้มออกมาทันทีที่เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอีกครั้งพร้อมกับนึกอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้

“อะ โอ้ยยยย พี่ภีมคะฟ้าเจ็บช่วยฟ้าด้วยค่ะ”

“สำออย ถ้าเดินไม่ได้เธอก็คลานมา” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับมองมาที่หญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา เขายังคงยืนกอดอกมองดูการแสดงของร่างบางอยู่อย่างนั้น

“พี่ภีม”

“ฝนกำลังจะตก ถ้าเธอไม่อยากหนาวตาอยู่กลางป่านี่ก็รีบลุกขึ้นมา”

“...” ปลายฟ้าค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น ถึงแม้ว่าปลายฟ้าจะไม่ได้รู้สึกเจ็บจนเดินไม่ได้อย่างกับที่เธอบอกเขา แต่เธอก็รู้เจ็บแสบจากแผลถลอกบริเวณหัวเข่าและฝ่ามือของเธออยู่บ้าง

“ไม่เจ็บแล้วสินะ”

“เจ็บค่ะ แต่กลัวหนาวตายมากกว่า” ปลายฟ้าตอบชายหนุ่มกลับไป พร้อมกับยู่หน้าใส่เขาอยู่งอนๆ ก่อนที่ใบหน้าของหญิงสาวจะปรากฎรอยยิ้มออกมา

“ว่าแต่พี่ภีมตามฟ้ามาเหรอคะ?”

“ใช่”

“จริงเหรอคะ?” ใบหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มหวานขึ้นมา ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะหุบยิ้มลงทันทีที่ได้ยินประโยคที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมา

“ฉันกลัวเธอมาหลงป่าตายบนเกาะของฉัน ไม่อยากจะคิดว่าเธอจะเหี้ยนขนาดไหน”

“พี่ภีมอะ...”

“ตามฉันมา...” ภีมเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะเดินนำเธอออกไป ตามทางเดินเล็กๆ ที่ปลายฟ้าเดินเข้ามา

เปรี้ยง!!

“อ๊ายยย พี่ภีม” เสียงฟ้าร้องดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ปลายฟ้าร้องออกมาด้วยความตกใจพร้อมกับกระโดดเข้าไปกอดร่างสูงตรงหน้าเอาไว้ในทันที ด้วยความตกใจกลัวแขนเรียวของหญิงสาวกอดรัดเอวหนาของชายหนุ่มเอาไว้จนแน่น

“...” ตาคมก้มลงไปมองยังแขนเรียวที่กำลังกอดรัดเขาอยู่ด้วยสายตาที่วูบไหว ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับดึงแขนเรียวทั้งสองข้างของหญิงสาวออกจากเอวของเขา

“อย่าเอามือสกปรกของเธอมาแตะต้องตัวฉัน”

“ฟ้าขอโทษค่ะ”

“...” ชายหนุ่มเดินนำออกไปโดยที่เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมาสนใจหญิงสาวที่กำลังเดินตามหลังมาเลยแม้แต่น้อย

ซ่า!!! ซ่า!!!

“ฝนตกลงมาทำไมตอนนี้เนี่ย” ปลายฟ้าบ่นพึมพำออกมา พร้อมกับขาเรียวพยายามรีบก้าวตามชายหนุ่มตรงหน้า แต่เพราะสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทำให้เธอมองไม่เห็นแม้แต่ทางข้างหน้าเลยด้วยซ้ำ

“พะ พี่ภีมคะ”

“พี่ภีมอยู่ไหนคะ” หญิงสาวมองออกไปรอบๆ อย่างร้อนใจ

“พะ พี่ภีมอย่าทิ้งฟ้าไว้คนเดียวนะคะ”

“ฮือออ ฟ้ากลัว พี่ภีม” ปลายฟ้าร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาด้วยความหวาดกลัว ร่างบางพยายามเดินไปยังทางที่เธอคิดเอาเองว่าชายหนุ่มจะรอเธออยู่ตรงนั้น

“จะไปไหนมาทางนี้” ภีมเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ ก่อนที่มือหนาจะกระชากแขนเรียวของร่างบางให้เดินตามเขาไปยังที่ที่ปลอดภัย

“พี่ภีม”

“พี่ภีมหายไปไหนมาคะรู้ไหมว่าฟ้ากลัว ฟ้านึกว่าพี่ภีมจะทิ้งฟ้าไว้ที่นี่แล้วนะคะ”

“หุบปากแล้วรีบเดินตามฉันมา”

“ค่ะ” ปลายฟ้าทำตามที่ชายหนุ่มตรงหน้าบอกอย่างว่าง่าย รอยยิ้มจางๆ ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ ‘อย่างน้อยพี่ภีมก็ยังเป็นห่วงเรา’

“เข้าไป”

ปลายฟ้าเดินเข้าไปในโถงถ้ำตามที่ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับเธออย่างว่าง่าย ก่อนที่สายตาของเธอจะมองสำรวจไปรอบๆ พี่ภีมจะต้องมาที่โถงถ้ำแห่งนี้บ่อยอย่างแน่นอน ของใช้จำเป็นบางอย่างยังอยู่ที่นี่ครบ ไหนจะแคร่ไม้เล็กๆ ที่มีที่นอนหมอนมุ้งสำหรับพักแรมอยู่อีก

“ที่นี่ที่ไหนคะ”

“ถ้ำไงเธอดูไม่ออกเหรอ?”

“ดูออกค่ะ แต่ฝนตกหนักแบบนี้จะไม่อันตรายเหรอคะ?” ปลายฟ้าเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย

“ที่นี่เป็นแค่โพรงถ้ำ มันไม่ใช่อย่างที่เธอกำลังจินตนาการอยู่หรอกน่า”

“พี่ภีมรู้ใจฟ้าด้วยเหรอค่ะ”

“หุบปาก ถ้าไม่อยากปอดบวมตายก็ไปถอดเสื้อผ้าตากไว้ซะ”

“ถะ ถอดเสื้อผ้าเหรอคะ?” ปลายฟ้ายกมือขึ้นมากอดอกของตัวเองเอาไว้ พร้อมกับมองไปยังร่างสูงตรงหน้าอย่างตกใจ

“นอกจากจะปากมากแล้ว เธอยังหูหนวกอีกรึไง”