ตอนที่ 30 ได้กลิ่นความโบ้ลอยมา

“พักเรื่องงานไว้ก่อนครับ วันนี้ผมขอดื่มฉลองมิตรภาพของเราก่อนนะครับ”

วิลเลี่ยมยกแก้วเครื่องดื่มชูขึ้น สายตาคมสีฟ้าของเขามองไปยังเลขาแสนสวยที่อยู่ในชุดเดรสสีแดงที่มีความเซ็กซี่อย่างที่สุด

“อ่อ ครับ ผมนี่แย่จริงๆ นะครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่พูดเรื่องงานซะเยอะเลย ความจริงวันนี้ผมก็พาคุณมาผ่อนคลายครับ”

ธนนท์รีบยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นเพื่อเป็นการขอโทษ

“สองสาวนี่ไม่ต้องห่วงนะครับ วันนี้พักเรื่องงานสักวัน เดี๋ยวผมขออนุญาตเจ้านายคุณเองครับ...โอเค มั้ยครับคุณธนนท์”

“ได้ครับ หมดเวลางานแล้วครับ” ธนนท์หันไปพยักหน้าให้กับสองสาวเพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาพูด

“ค่ะ/ค่ะ”

“อืม ขออนุญาตถามเรื่องส่วนตัวคุณ...เขม หน่อยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณมีครอบครับหรือยังครับ”

วิลเลี่ยมเปิดประเด็นคำถามในสิ่งที่เขาสนใจทันที เขารู้สึกถูกใจหญิงไทยคนนี้มาก

“ยังค่ะ ดิฉันยังโสดค่ะ” เขมมิกาตื่นเต้นอย่างที่สุด สุดท้ายแล้วเธอก็เข้าตาหนุ่มสายฝอเข้าแล้ว ^_<>^

“ไหนๆ คุณเขมก็ถูกท่านประธานถามเรื่องนี้ไปแล้ว จริงๆ ผมก็อยากรู้เหมือนกันนะครับ ว่าคุณชมพูนุทตอนนี้คุณยังโสดเหมือนกับคุณเขมหรือเปล่าครับ”

ปรเมศยิงคำถามต่อจากเจ้านายของตัวเองทันที

“เอ่อ” ชมพูนุทหันไปหาพี่เลี้ยงของเธอทันที ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นที่สนใจของผู้จัดการหนุ่มชาวไทยคนนี้

“ตอบไปเลยเตย เป็นโอกาสแล้วรู้มั้ย”

เขมมิกากระซิบบอกรุ่นน้องทันที

“ยังไม่มีค่ะ ดิฉันยังโสดค่ะ”

สายตาของชมพูนุทเหลือบมองโอปป้าสุดหล่อของเธอแว๊บหนึ่ง และเธอก็พบว่าโอปป้าหนุ่มก็มองมาที่เธอเช่นกัน

“งั้น ผมก็คงโชคดีที่สุดเลยนะครับ ที่มาเจอสาวสวยแถมยังโสดอีกต่างหาก ยินดีที่ได้รู้จักคุณชมพูนุทนะครับ เดี๋ยวผมสงสัยเกี่ยวกับเรื่องโครงสร้างของเครื่องจักร ผมคงจะปรึกษาคุณชมพูนุทได้เลยนะครับ”

“ก็อย่างที่ผมบอกครับ คุณชมพูนุทเธอพึ่งมาทำงาน วันนี้เป็นวันแรก เธอยังไม่รู้ขอบเขตของงานเลยครับ ยังไงคุณปรเมศสงสัยอะไรก็ถามผมได้นะครับ เธอคงยังไม่สะดวกครับ”

ธนนท์ตอบแทนลูกน้องตัวเองทันที โดยไม่ทันคิด ก็แล้วทำไม เขาจะต้องตอบไปแบบนั้นด้วย หรือเพราะความลืมตัว ^_<>^

“อ่อ เหรอครับ ไม่เป็นไรครับ อีกหน่อยเธอก็เก่งครับ เราคงต้องเจอกันอีกหลายครั้งอยู่ครับคุณธนนท์”

“จะเกิดศึกชิงนางกันไหม...เตย”

เขมมิกากระซิบกับลูกน้องตัวต้นเหตุที่จะเกิดการชิงนางขึ้น

“อะไรคะพี่เขม? เตยไม่เข้าใจ”

“หืม...ยัยเตย...เดี๋ยวไว้เราค่อยคุยกัน”

“งั้น ก็คงต้องแล้วแต่ลูกน้องของผมแหละครับ ถ้ามีเรื่องส่วนตัวเข้ามาด้วย เห็นทีผมเองจะให้คำปรึกษาแทนลูกน้องผมไม่ได้หรอกครับ เชิญคุณปรเมศตามสบายครับ”

สายตาธนนท์เหลือบมองลูกน้องเนื้อหอมของเขา เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว เธอยังเป็นเด็กกะโปโลอยู่ มาวันนี้เปลี่ยนไป สวยจนเขาจำแทบไม่ได้ มาบอกว่าโสด ธนนท์ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดเลย ให้ตายสิ!

...................

[คฤหาสน์วรารักษ์เมธานนท์ยามค่ำคืนอันดึกสงัด...]

          แกร๊ก! เสียงประตูห้องของขวัญข้าวถูกเปิด พร้อมกับร่างของเจ้าของห้องกำลังเดินย่องออกมา เมื่อท้องของเธออุทธรณ์ด้วยความหิวในระดับที่ตัวเองไม่สามารถทนไหวได้แล้ว ขวัญข้าวเลยต้องออกมาหาอะไรรองท้อง เพื่อที่เธอจะได้หลับนอนได้อย่างสบาย เมื่อช่วงเย็นขวัญข้าวสนทนากับคุณหญิงบงกชเพชรจนเย็นและลืมหาอะไรลงท้อง เลยทำให้เธอต้องหิวแบบนี้

          “มีอะไรกินมั่งนะ” หญิงสาวเดินพึมพำพร้อมกับเปิดตู้เย็นในห้องครัว ซึ่งในนั้นก็พอจะมีอาหารพอประทังชีวิตของเธอเป็นพวกนม โยเกิร์ต ขวัญข้าวตัดสินใจหยิบมันมาอย่างละหนึ่งพร้อมกับส้มสองลูก และเดินออกจากห้องครัวมุ่งสู่ห้องนั่งเล่นใกล้ๆ กับห้องนอนของเธอ

          ‘ป่านนี้ยัยเตยจะเป็นอย่างไรบ้างนะ เงียบไปเลย โทรหาก็ไม่รับ’ ในหัวของขวัญข้าวกำลังประมวลผลเรื่องของเพื่อนเธออยู่ ในมือก็ถือแก้วนมสด แต่อีกข้างหนึ่งกำลังตักโยเกิร์ตใส่ปาก สายตาของเธอมองไปข้างหน้า เวลาเกือบเที่ยงคืนทั้งคฤหาสน์เงียบสงัด ผู้คนในบ้านอันใหญ่โตนี้มีผู้อาศัยอยู่รวมทั้งเธอก็น่าจะเป็นห้าคน แต่ตอนนี้น่าจะเหลือแค่เธอกับคุณหญิงบงกชเพชรเท่านั้น

          “เธอก็ยังคงเป็นเด็กเหมือนเดิมนะ...ขวัญข้าว”

          “อุ้ย!!” ขวัญข้าวตกใจสุดขีดกับเสียงที่ดังมาจากด้านหลังของเธอ หันมองกลับไปก็พบว่าเป็นหม่อมราชวงศ์อคิราห์นั่นเอง เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมเธอถึงไม่ได้ยินเสียงเขาเดินมาเลยสักนิด

          “ตกใจมากเลยหรือไง กำลังคิดถึงใครอยู่ล่ะ”

หม่อมราชวงศ์หนุ่มทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อีกตัวตรงข้ามกับเธอ เขาเสร็จจากงานก็ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนของเขาและพึ่งกลับเข้าบ้าน และเห็นเธอนั่งอยู่ก็เลยเดินเข้ามาทักทาย

          “ใช่ค่ะ” ขวัญข้าวตักโยเกิร์ตใส่ปากโดยไม่สนใจชายหนุ่ม วันนี้เธอกับเขาปะทะคารมกันมามากพอแล้ว เธอไม่อยากที่จะมีเรื่องกับเขาอีก ขอเธออยู่อย่างสงบก็พอ

          “อร่อยมั้ย” อคิราห์มองเนื้อโยเกิร์ตที่ติดอยู่ริมฝีปากบาง โดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว ภาพที่เขาเห็นในตอนนี้ เด็กสาวที่อยู่ในชุดนอนสีฟ้าลายการ์ตูน มือถือแก้วนมอีกข้างกำลังตักขนมใส่ปากมันทำให้ใจของอคิราห์เต้นแรงขึ้นมาอย่างผิดปกติ

          “ห๊ะ! อะไรนะคะ”

ขวัญข้าวงงกับคำถามของเขา ‘มาอารมณ์ไหนเนี่ย’

          “ฉันถามว่าอร่อยมั้ย”

เสียงทุ้มเริ่มแหบพร่า ภาพตรงหน้าเขานั้นมันทำให้ความรู้สึกทางร่างกายของเขาตื่นตัวขึ้นฉับพลัน ภาพอันน่ามองที่ อคิราห์ไม่เคยพบเจอมาก่อน

          “อะ-อร่อยค่ะ” สายตาของเขาจ้องมองมาที่เธอ ทำให้ขวัญข้าวรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นผิดจังหวะ ท่าทีของเขาดูแปลกๆ แววตาที่เจือรอยยิ้มกลับมีกลิ่นอายชวนเสียวสันหลัง มันทำให้ขวัญข้าวสะท้านขึ้นมาทันใด

          “เธอโกรธฉันมากมั้ย...วันนี้”

ความรู้สึกหลังจากจูบเธอวันนี้ มันทำให้อคิราห์กลับมาคิดถึงเรื่องของเธออีกครั้ง ทำไมตัวเขาถึงรู้สึกไม่พอใจที่เธอให้ความสำคัญกับน้องชายของเขามากกว่า ทั้งที่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาเลยสักนิด อคิราห์ไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอด้วยซ้ำ ถึงแม้ในอดีตเขาจะเคยครอบครองเธอก็ตาม แต่คราครั้งนั้น เป็นเพราะความโกรธแค้นของเขาที่มีต่อเธอ

          “โกรธสิคะ...เป็นใครจะไม่โกรธบ้าง”

ขวัญข้าวตอบกลับทันควัน อารมณ์ของเขาตอนนี้ น่าจะประมาณว่ามีแอลกอฮอร์ผสมอยู่หรือเปล่า ทำให้เขายิงถามแปลกๆ กับเธอแบบนี้

          “เธอชอบนายนนท์มากมั้ย...”

คำถามที่ไม่น่าถาม แต่เขาก็ถามมันออกไป ความรู้สึกของเขามันเหมือนยังไม่ได้รับการปลดล็อคบางอย่าง