ตอนที่ 1

                  การเดินทางข้ามแคว้นของเซินฝูและพรรคพวกเป็นไปอย่างราบรื่น ตอนนี้ก็เดินทางมาจนถึงตีนเขาที่เป็นที่ตั้งของสำนักเจี๋ยเอินแล้ว

                  เส้นทางที่จะต้องไปต่อเป็นการเดินขึ้นเขาด้วยเท้า ไม่สามารถให้รถม้าพาขึ้นไปส่งได้ เพราะหนทางรกชัฏและไม่มีเส้นทางสำหรับรถม้า หรือให้พูดคือนอกจากสำนักเจี๋ยเอินที่ตั้งอยู่บนยอดเขาแล้ว ไม่มีที่ใดสามารถเดินเหินได้อย่างสะดวกแม้แต่คืบเดียว

                  เซินฝูทำหน้าปลาตายเมื่อเห็นทางขึ้นสำนักที่ไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ดูคล้ายกับครั้งสุดท้ายที่ลงเขาด้วยเส้นทางนี้เมื่อชาติก่อนไม่มีผิดเพี้ยน แต่ก็ไม่สามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่าไม่พัฒนา เพราะครั้งนี้เป็นเซินฝูที่ย้อนกลับมา

                  ส่วนค่ายกลที่ใช้เดินทางไปยังสำนักนั้น ถูกติดตั้งไว้ที่เขตป่าชั้นกลาง และทุกครั้งที่มีการเปิดใช้ค่ายกลโดยคนนอก จะต้องเปลี่ยนที่ติดตั้งค่ายกล เพื่อปกป้องเหตุไม่คาดฝันต่างๆที่จะตามมา

                  ดังนั้นสถานที่ติดตั้งค่ายกลนั้นย่อมไม่แน่นอน และยังมีค่ายกลสำหรับหลอกล่อให้คนนอก หรือผู้ไม่ประสงค์ดีหลงทิศหลงทางอีกด้วย

                  "ต้องเดินอีกไกลหรือไม่ขอรับ"

                  เสี่ยวเมิ่งหอบจนลิ้นห้อย หลังจากที่เดินมากว่าครึ่งชั่วยามแล้ว สภาพของพ่อบ้านหยางก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นัก ชายวัยกลางคนที่มีพลังเท่าๆกับเสี่ยวเมิ่งยืนพิงต้นไม้อย่างเหนื่อยอ่อน

                  เพราะการเดินขึ้นเขานั้นไม่เหมือนกับการเดินบนพื้นเรียบๆ พื้นที่มีความชัน และมีพลังที่คอยหน่วงเอาไว้ทำให้เหนื่อยมากกว่าปกติ เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วเซินฝูจึงบอกให้หวังซิ่นเจียหยุดพักสักครู่หนึ่งก่อน

                  ทั้งหกคนพากันนั่งล้อมวงดื่มน้ำแก้กระหาย และทานอาหาร เสี่ยวเมิ่งที่บอกว่าเหน็ดเหนื่อยกว่าเพื่อนนั้นสวาปามอย่างไม่สนใจใคร หวังซิ่นเจียมองภาพตรงหน้าอย่างปลงตก ไม่รู้ว่าต้องสั่งสอนเรื่องมารยาทกันอีกเท่าไหร่

                  ในตอนที่อยู่กันเอง ไม่ว่าจะทำกริยามารยาทอย่างไรก็ไม่มีใครว่ากล่าว แต่หลังจากนี้ การที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในสำนักนั้นเป็นการเข้าสังคมกับผู้คนที่มาจากหลากหลายที่ หากไม่สั่งสอนกันเลย อาจเกิดปัญหาได้

                  ไม่เพียงแค่เสี่ยวเมิ่งที่เป็นปัญหา แต่เสี่ยวเล่อเองก็เช่นกัน ใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์เช่นนั้น หากใครสนทนาด้วยอาจจะเข้าใจผิดได้

                  ยิ่งโดยปกติแล้วเด็กทั้งสองเป็นคนเก่งกาจ หากทำตัวเช่นนี้คงได้โดนเขม่นเอา หวังซิ่นเจียขบคิดหาวิธีเปลี่ยนลิงให้เป็นคนอยู่คนเดียวเงียบๆ

                  "คุณชายขอรับ หากเข้าสำนักแล้ว พวกข้ายังได้อยู่กับคุณชายใช่หรือไม่ขอรับ"

                  เสี่ยวเล่อถามด้วยความสงสัย เพราะดูเหมือนว่าเซินฝูนั้นจะไม่ได้เป็นศิษย์ของหวังซิ่นเจียดังเช่นพวกตน เซินฝูส่ายหน้าปฏิเสธ

                  แม้ว่าเสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อนั้นเดิมทีจะมีศักดิ์เป็นบ่าวของเซินฝู แต่เด็กทั้งคู่เข้าสำนักมาในฐานะลูกศิษย์ของหวังซิ่นเจีย ดังนั้นเด็กทั้งสองคนต้องติดสอยห้อยตามไปอยู่กับหวังซิ่นเจีย

                  พ่อบ้านหยางเองก็ติดตามมาในฐานะผู้ติดตามของหวังซิ่นเจียเช่นเดียวกัน ในภายหลังจึงจะมีการเปลี่ยนให้เป็นผู้ติดตามของโจวหมิงเพื่อคอยดูแลเซินฝูแทน แต่ในระหว่างนี้ต้องไปอยู่กับหวังซิ่นเจียก่อนสักพัก พ่อบ้านหยางในตอนแรกที่รู้ว่ายังต้องเจอเจ้าลูกลิงทั้งสามก็ทำหน้าเหมือนถูกบังคับให้กลืนเข็มพันเล่มโดยไม่ได้ทำความผิด

                  ต่างกับสามแสบที่เมื่อรู้ว่าพ่อบ้านหยางยังต้องติดอยู่กับพวกตนอีกเป็นเดือน เสี่ยวเมิ่งลอบทำหน้าชั่วร้าย สบตากับเสี่ยวซื่อและเสี่ยวสุ่ยอย่างมีเลศนัย

                  เซินฝูไว้อาลัยให้พ่อบ้านหยางสามวินาที

                  "ข้าต้องไปอยู่กับอาจารย์ของข้า"

                  "อาจารย์ของคุณชาย?"

                  "ไว้ไปถึงสำนักก็คงจะรู้เอง หายเหนื่อยหรือยัง"

                  เสี่ยวเมิ่งพยักหน้า พ่อบ้านหยางเองก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วจึงได้พยักหน้าพร้อมออกเดินทางต่อ

                  ทั้งห้าคนเดินฝ่าป่าชั้นต้นเข้าไปเรื่อยๆ เสี่ยวซื่อและเสี่ยวสุ่ยที่เห็นสมุนไพรมากมายอยู่รายทางก็พากันไล่กินไล่เก็บไปด้วยตลอดทาง หวังซิ่นเจียจนใจจะห้ามปราม

                  กระทั่งเข้าใกล้ป่าชั้นกลางมากขึ้นเรื่อยๆ รอบข้างยิ่งมีไม้รกมากกว่าเดิม เซินฝูเดินฝ่ามันไปพรอมกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน หากเป็นชาติก่อนเซินฝูคงยอมขึ้นมาโดยไม่คิดอะไร

                  แต่ในชาติก่อน ตอนที่เซินฝูได้เลื่อนขั้นเป็นศิษย์หลักแล้วนั้น สามารถขี่กระบี่กลับสำนักได้ แทบจะลืมไปแล้วว่าป่าชั้นต้นนั้นรกชัฏถึงเพียงนี้

                  "อีกไกลหรือไม่ขอรับ"

                  "สักเกือบๆชั่วยาม"

                  หวังซิ่นเจียตอบคำถามโดยไม่หันกลับไปมองเสี่ยวเมิ่งที่ทำหน้าเหมือนจะขาดใจแม้แต่เสี้ยววินาที

                  "เหตุใดจึงไกลนักล่ะขอรับ"

                  "เหตุใดเจ้าจึงบ่นมากนัก"

                  "ก็เหนื่อยนี่ขอรับ"

                  ที่จริงแล้วสามารถใช้วิชาฝ่าเท้าได้ แต่หวังซิ่นเจียไม่ยอมให้ใช้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ดังนั้นจึงมีสองเด็กหนึ่งชายวัยกลางคนบ่นกระปอดกระแปดมาตลอดทาง

                  อันที่จริงเขตของสำนักเจี๋ยเอินนั้นคือเขาทั้งลูกนี้ เพียงแค่ก้าวเท้าเข้ามาก็เข้าเขตสำนักเจี๋ยเอินเป็นที่เรียบร้อย แต่ว่าทางขึ้นที่แตกต่างกันจะนำพาไปยังประตูทางเข้าที่แตกต่างกัน แต่การเข้าประตูที่แตกต่างกันไม่ได้มีผลอะไร เพียงแค่ทำทางเข้าไว้หลายทางเท่านั้น

                  ส่วนใหญ่แล้ว ทางขึ้นที่รกชัฏและลำบากลำบนเช่นนี้ มีไว้เพื่อทรมานศิษย์ใหม่เล่นๆเท่านั้น และคนในสำนักส่วนใหญ่มักจะใช้วิธีอื่นในการขึ้นเขา

                  หวังซิ่นเจียเองก็ไม่ได้เหน็ดเหนื่อยเพราะแอบใช้วิชาฝ่าเท้าอยู่ตลอดๆ เช่นเดียวกันกับเซินฝูและหยางฉี

                  แต่หากเป็นคนนอกสำนักนั้น มักจะไม่รู้ความจริงข้อนี้

                  คนนอกที่ต้องการขึ้นมาที่ยอดเขานั้นมีด้วยกันสองประเภท หากไม่นับรวมคนในสำนัก

                  ประเภทแรก คือคนที่ต้องการความช่วยเหลือ ถ้าหากว่าสายลับที่คอยเฝ้าอยู่ในป่าแห่งนี้ เมื่อเห็นเจตนาของผู้มาเยือนแล้วก็จะส่งขึ้นไปโดยง่าย

                  และประเภทที่สอง คือประเภทที่มาร้าย โดยประเภทนี้ส่วนมากจะโดนกำจัดออกจากพื้นที่โดยการเชื่อมค่ายกลที่ทำให้หลงป่า และสุดท้ายก็ไม่สามารถขึ้นไปบนยอดเขาได้

                  หลายครั้งหลายคราที่สำนักเจี๋ยเอินนั้นต้องรับมือกับเหล่านักฆ่าที่ถูกจ้างวานมาเพื่อกำจัดบุคคลสำคัญในสำนัก แต่สายลับของเจี๋ยเอินนั้นก็เก่งกาจหากไม่ส่งกลับไปดีๆ ก็สามารถส่งกลับไปแบบไร้ลมหายใจ หรือส่งกลับไปแบบแยกชิ้นส่วนได้เช่นกัน อย่างเลวร้ายที่สุดคือไม่ส่งกลับไปให้ฝังด้วยซ้ำ

                  ดังนั้นแล้ว แม้จะกล่าวว่าเผชิญหน้าอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่บ่อยขนาดนั้น เพราะเมื่อมีคนเห็นแบบอย่างแล้วจึงไม่มีใครกล้าเสี่ยงเสียเท่าไหร่

                  การที่มือสังหารถูกว่าจ้างให้มาจัดการคนของสำนักเจี๋ยเอินจึงไม่ต่างกับการว่าจ้างให้มาตาย ดังนั้นค่าจ้างของการจัดการคนของสำนักเจี๋ยเอินจึงสูงลิบลิ่ว ยิ่งเป็นบุคคลสำคัญมากเพียงใด ยิ่งค่าจ้างสูงเท่านั้น แม้ว่าค่าจ้างที่ต้องเสียนั้นจะไม่ได้การันตีความสำเร็จก็ตาม

                  ระหว่างที่เดินทางมายังสำนัก หวังซิ่นเจียรับรู้ว่ามีคนไล่ตามมาโดยตลอด เช่นเดียวกันกับเซินฝู ทั้งคู่จึงลอบสบตากันอยู่บ่อยครั้ง

                  เสี่ยวซื่อและเสี่ยวสุ่ยเองก็พอรู้เพราะได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ไล่ตามมา ดังนั้นตลอดการเดินทางโดยรถม้าเมื่อครู่ พวมันจึงนั่งอยู่บนหลังคารถม้าเพื่อระวังภัย

                  แต่จนแล้วจนรอด กลุ่มคนเหล่านั้นก็ไม่ปรากฏตัวเสียที กระทั่งจะเข้าเขตป่าชั้นกลางอยู่แล้ว

                  "ที่ตั้งเอาไว้ลึกถึงเพียงนี้ก็เพื่อระวังภัยอย่างไรล่ะ"

                  "ระวังภัย?"

                  "สำนักเจี๋ยเอินเป็นหนึ่งในเจ็ดสำนักที่ยิ่งใหญ่และมีชื่อเสียง ย่อมมีคนคิดจะทำลายเพื่อแทนที่เป็นเรื่องปกติ ดังนั้นจึงต้องระวังให้มากหน่อย"

                  "แต่คนในสำนักก็เก่งกาจมากไม่ใช่หรือขอรับ"

                  เสี่ยวเล่อถามหน้าซื่อ เสี่ยวเมิ่งพยักหน้ารับเป็นลูกคู่

                  "เจ้าเด็กโง่ เก่งกาจแล้วอย่างไร จะให้เตรียมรับมือกันสิบสองชั่วยามเลยหรือ"

                  หวังซิ่นเจียขมวดคิ้วตอบ หากไม่ติดว่าเด็กทั้งสองคนนี้ยังต้องใช้เรี่ยวแรงอีกมาก เพราะไม่อาจผ่านจุดนี้ไปอย่างราบรื่นแล้วล่ะก็ หวังซิ่นเจียจะจับเขกหัวให้ปูดทั้งคู่

                  ก่อนที่จะได้เดินไปไกลกว่านี้เสี่ยวซื่อก็กลับร่างเดิม อีกทั้งยังขู่คำรามในลำคอ เสี่ยวเล่อหันมองสัตว์อสูรของตนเองที่อยู่ๆก็เปลี่ยนท่าทีด้วยความประหลาดใจ

                  เสี่ยวสุ่ยรีบวิ่งไปเกาะที่ไหล่ของเสี่ยวเมิ่ง มองซ้ายมองขวา ดูเหมือนว่าสัตว์อสูรทั้งคู่จะจับสังเกตได้ถึงความผิดปกติ

                  "เกิดอะไรขึ้น..."

                  เสี่ยวเล่อที่ทำท่าจะเดินเข้าไปใกล้เสี่ยวซื่อแต่เซินฝูยกแขนกันไม่ให้เดินเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า

                  "ระวังตัว"

                  แม้จะไม่รู้ว่ากลุ่มคนที่สะกดรอยตามกันตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ขึ้นเขา จู่ๆเหตุใดถึงนึกอยากจะโจมตีกันตอนที่กำลังจะเดินเข้าค่ายกลแล้วก็ตาม แต่ทั้งเซินฝูและหวังซิ่นเจียก็เตรียมพร้อมจะจัดการแล้ว

                  หวังซิ่นเจียเหลือบมองเสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อที่ดูงงๆยังไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่นัก และมีท่าทีหวาดกลัวให้เห็น

                  แม้ว่าเด็กทั้งสองคนจะผ่านการทดสอบในม่านมิติมาแล้ว แต่เหตุการณ์จำลองนั้นไม่เหมือนกับเหตุการณ์จริง อีกทั้งเด็กทั้งสองคนยังไม่มีอาวุธที่สามารถใช้ป้องกันตัวได้เลย

                  จากฝีเท้าจำนวนมือสังหารคงไม่น้อกว่าสิบคน และแถวนี้ก็ไม่มีสายลับของสำนักแม้แต่คนเดียว คงเป็นเพราะว่าไว้ใจในฝีมือของหวังซิ่นเจียที่เป็นถึงหนึ่งในผู้อาวุโสของสำนักเดินทางมาด้วย จึงไม่ได้ติดตามดูแลอย่างใกล้ชิด และตอนนี้ก็ได้เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นแล้ว

                  หรืออีกอย่างก็คือที่มือสังหารเหล่านี้ผ่านเข้ามาง่ายดายปานนี้เป็นเพราะว่าสายลับของสำนักนั้นถูกจัดการไปแล้ว

                  "ทุ่มเสียจริง มาจากฝั่งไหนกันนะ"

                  หวังซิ่นเจียพูดพลางถอนหายใจ ในวันที่ทดสอบทุกคนต่างก็รู้ดีว่ามีหลายสำนักที่ต้องการตัวของเซินฝู กระทั่งราชวงศ์เองก็ยังอยากได้ตัวของเซินฝูไปด้วย

                  "ข้าว่าคงเป็นคนแซ่เจิ้ง"

                  หยางฉีหันหน้ามาทำตาเหลือกใส่เซินฝูที่พูดออกมาราวกับเป็นเรื่องง่ายดาย การเอ่ยถึงราชวงศ์อย่างน้อยๆควรให้เกียรติมากกว่าคนทั่วๆไป แต่การเรียกคนในราชวงศ์ว่าคนแซ่เจิ้งนั้น ต่อให้เป็นแค่องค์ชายปลายแถวก็อาจโดนโทษประหารได้

                  "คนแซ่เจิ้ง ไม่ว่ากี่ชาติต่อกี่ชาติก็ไม่ลดราวาศอกสินะ"

                  "หน้าด้านเสมอต้นเสมอปลาย"

                  หวังซิ่นเจียและเซินฝูกล่าวกันเหมือนเป็นเรื่องตลก ในขณะที่หยางฉีแทบจะน้ำลายฟูมปากตายตรงนั้น หากตนเองยังเป็นองครักษ์อย่างก่อนหน้านี้ล่ะก็ เกรงว่าจะได้ปะทะกันสักรอบ

                  เซินฝูหันมามองหยางฉีที่ทำหน้าไม่ถูก ก่อนจะเอ่ยปลอบใจ

                  "อีกหน่อยก็คงชิน"

                  เซินฝูสนใจหยางฉีเพียงแค่ชั่วครู่ ก่อนจะหันไปทางต้นทางที่เกิดเสียง อีกไม่กี่อึดใจต่อไป ที่ตรงนี้คงเรียกได้ว่าเป็นสงครามขนาดย่อมๆ

                  "กรรรร"

                  เสี่ยวซื่อคำรามดังขึ้น พยายามเอาตัวบังเสี่ยวเล่อที่ยืนอยู่ด้านหลังของมัน ในหัวของมันตอนนี้คิดแต่เรื่องที่จะต้องปกป้องลูกน้อยของมันให้ดีมากที่สุด

                  เช่นเดียวกันกับเสี่ยวสุ่ย แต่น่าเสียดายที่เสี่ยวสุ่ยคงไม่โตไปมากกว่านี้แล้ว...

                  พ่อบ้านหยางถอยไปอยู่กองหลังตามคำสั่งของหวังซิ่นเจีย หากกองหน้าอย่างหวังซิ่นเจียและเซินฝูไม่ตึงมือจริงๆ กองหลังอย่างพ่อบ้านหยางก็ไม่ต้องเหนื่อยอย่างแน่นอน

                  ไม่นานมือสังหารหลายคนก็ประจัญหน้ากับกองหน้าของกลุ่ม กระบี่ของหัวหน้ากลุ่มมือสังหารนั้นถูกยกขึ้นชี้มาทางเซินฝู

                  "ไปกับเรา แล้วคนอื่นจะไม่ต้องเจ็บตัว"

                  เซินฝูยกพัดขึ้นมาปิดใบหน้าช่วงล่าง ใช้สายตาเฉยชามองไปยังกลุ่มของมือสังหารอย่างไม่แยแสอะไรนัก

                  เพียงแค่อ้าปากก็รู้แล้วว่าเป้าหมายคืออะไร

                  ทางกลุ่มของมือสังหารเองก็รู้ดีว่าหากปะทะกันจริงๆคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ อย่างไรแล้วหากเซินฝูยอมไปด้วยกันแต่โดยดีจะได้ไม่มีฝั่งไหนต้องเสียเลือด แต่ดูเหมือนว่าเซินฝูไม่ใช่คนสุขนิยมเช่นนั้น

                  ตั้งแต่ตอนที่ได้รับงานนี้มา ทางกลุ่มมือสังหารเองก็มีเตรียมใจไว้บ้างแล้วว่างานนี้คงไม่ได้ราบรื่นนัก อย่างน้อยก็อาจสูญเสียพวกพ้องไปสักคนสองคน หรืออย่างที่เลวร้ายที่สุดก็คือไม่มีใครรอดไปเลย

                  แต่งานนี้จะปฏิเสธก็ไม่ง่าย เพราะผู้ว่าจ้างเป็นคนใหญ่คนโต อีกทั้งกลุ่มของตนเองก็มีแต่คนที่มีพลังระดับสูงๆ คิดเข้าข้างตนเองว่าอาจมีโอกาสที่จะทำสำเร็จอยู่

                  กระทั่งเห็นเซินฝูยกมือกรีดกรายกับอากาศราวกับร่ายรำ ในตอนนี้กลุ่มมือสังหารคิดว่าตนเองประมาทเกินไปแล้ว

                  แม้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นเพียงแค่เด็กอายุสิบห้าหนาว แต่ก็เป็นผู้ครอบครองพลังระดับนภา อีกทั้งยังเป็นผู้ใช้สองปราณธาตุ

                  อัจฉริยะในรอบพันปีที่อยู่ในร่างของเด็กอายุสิบห้าเท่านั้น จริงๆแล้วคงเก่งกว่ามือสังหารที่ทำงานแบบหมาลอบกัดอย่างพวกตนด้วยซ้ำไป

                  หัวหน้ามือสังหารเมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงลอบส่งสัญญาณให้เปลี่ยนแผนทันที

                  ในเมื่อเซินฝูไม่ยอมไปด้วยกันโดยง่าย เช่นนั้นก็ต้องหาวิธีอื่นที่จะทำให้เซินฝูยอมไปกับพวกตนให้ได้

                  "กรรรรร"

                  ทันทีที่สายตาของมือสังหารคนหนึ่งมองตรงมายังเสี่ยวเล่อที่ดูเหมือนว่าจะมีพลังต่ำที่สุดในกลุ่ม เสี่ยวซื่อที่ยืนขวางอยู่ก็คำรามออกมาเสียงดัง               

                  หมาป่าตัวใหญ่หมอบลงต่ำในท่าเตรียมโจมตี

                  เซินฝูเห็นอย่างนั้นก็เข้าใจจุดประสงค์

                  ในเมื่อเซินฝูเป็นคนที่โค่นได้ยาก เช่นนั้นก็ต้องจับตัวประกันเพื่อใช้เป็นการต่อรอง พวกมันคงได้ข้อมูลมาว่าในกลุ่มของเซินฝูมีบ่าวตัวน้อยคนหนึ่งที่มีระดับพลังต่ำกว่าใครเพื่อน ดังนั้นจึงได้เล็งไปที่เสี่ยวเล่อเป็นอันดับแรก

                  แต่ว่า...

                  "เสียใจด้วย เจ้าเด็กนั่นน่ะบิดาหวงน่าดู"

            เล็งผิดคนแล้วล่ะ