ตอนที่ 2

                  "เสียใจด้วย เจ้าเด็กนั่นบิดาหวงน่าดู"

                  ทันทีที่เสี่ยวซื่อเข้าใจถึงเจตนาของมือสังหารที่ประจัญหน้ากันอยู่ก็เริ่มโจมตีทันที

                  เสี่ยวซื่อพ่นลูกไฟยักษ์ใส่กลุ่มมือสังหารที่ยืนอยู่ตรงหน้าในเวลาเพี้ยงเสี้ยวอึดใจ ในจังหวะที่ทุกคนกำลังชุลมุน เสี่ยวซื่อคาบเสี่ยวเล่อและแสี่ยวเมิ่งวิ่งไปอีกทาง เพื่อเปิดทางให้หวังซิ่นเจียและเซินฝูได้ต่อสู้อย่างเต็มที่

                  ส่วนเสี่ยวซื่อเอง แม้ว่าจะเก่งกาจมากเพียงใด แต่การปกป้องลูกน้อยของมันนั้นสำคัญกว่าเป็นไหนๆ อย่างไรตรงนั้นก็มีผู้เก่งกาจอยู่มากมาย อบ่างไรแล้วก็คงไม่คณามือหรอก

                  กลุ่มมือสังหารแบ่งออกเป็นสองกลุ่มเช่นเดียวกันเมื่อเห็นว่าหมาป่าดำตัวเมื่อครู่คาบบ่าวเด็กหนีไปคนละทาง อย่างน้อยฝั่งใดฝั่งหนึ่งอาจทำภารกิจครั้งนี้สำเร็จได้

                  หวังซิ่นเจียจิ๊ปากอย่างขัดใจ ไอ้หมารู้มากนั่น มันไม่คิดจะให้เสี่ยวเมิ่งกับเสี่ยวเล่อได้ลองสู้ในสถานการณ์จริงแม้แต่น้อย แทนที่จะได้สั่งสอนจากเหตุการณ์นี้เสียหน่อย

                  มือสังหารที่ยังอยู่ประจัญหน้ากันตรงนี้มากกว่าสิบคน ดังนั้นในตอนแรกที่คิดว่าจะให้พ่อบ้านหยางเป็นกองหลังนั้นอาจจะต้องทิ้งไป หวังซิ่นเจียสร้างมีดสั้นขึ้นมาอันหนึ่งแล้วโยนให้พ่อบ้านหยาง

                  "ใช้ได้หรือไม่"

                  "คุณชายหวังโปรดวางใจ"

                  พ่อบ้านหยางแม้ว่าที่ผ่านมาจะจับแต่มีดทำครัว แต่หากต้องเปลี่ยนจากแล่ปลามาแล่คน ก็ทำได้ดีไม่แพ้กัน ท่าทางจับมีดสั้นนั้นทะมัดทะแมงยิ่งกว่าตอนจับมีดทำครัวเสียอีก

                  หยางฉีที่มีอาวุธเป็นกระบี่เล่มยาวหนึ่งเล่มอยู่แล้ว เตรียมตั้งท่าโจมตี มือสังหารหลายคนก็เล็งมาที่หยางฉีเป็นเพราะในการทดสอบนั้นหยางฉีพ่ายแพ้ให้กับเซินฝู

                  แต่เหตุการณ์เมื่อครู่ตกอยู่ในสายตาของเซินฝูเป็นที่เรียบร้อย

                  "ของข้าล่ะขอรับ"

                  "อะไร"

                  "อาวุธ"

                  เซินฝูถามหน้าตาย เหมือนเป็นการกวนประสาทกันมากกว่าที่จะเป็นความต้องการจริงๆ หวังซิ่นเจียทำหน้าปลาตายกลับไปก่อนจะหันไปสนใจมือสังหารตรงหน้าแทน

                  ไม่ต้องรอสัญญาณโจมตีจากที่ใด หยางฉีเปิดฉากสู้กับมือสังหารคนหนึ่งที่ตรงดิ่งเข้ามาทันที

                  เซินฝูยกมือขึ้นสูง เศษดินจำนวนมากรวมตัวกันก่อเป็นลิ่มแหลมหลายร้อยอัน สะบัดมือไปข้างหน้าครั้งหนึ่ง ลิ่มดินแหลมๆพุ่งไปยังทิศทางที่มีสังหารหลายคนยืนอยู่อย่างรวดเร็ว

                  มือสังหารสองคนล้มลงกับพื้น ร้องด้วยความเจ็บปวด หวังซิ่นเจียพุ่งเข้าบั่นคอมือสังหารคนหนึ่งที่มัวแต่ยืนมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความรวดเร็วด้วยสายตาตกตะลึง

                  เพียงแค่อึดใจเดียวทัศนียภาพของมือสังหารคนนั้นก็เปลี่ยนไป เมื่อคมดาบของหวังซิ่นเจียตัดศีรษะของมือสังหารคนนั้นในการฟันเพียงครั้งเดียว

                  ฝั่งของมือสังหารลดจำนวนไปหนึ่งคน แต่ยังเหลือจำนวนอีกไม่น้อยเช่นกัน เมื่อหลายคนมองเห็นความสามารถของหวังซิ่นเจียและเซินฝูแล้ว ก็เปลี่ยนไปโจมตีหยางฉีแทน ปล่อยให้ผู้ที่มีฝีมือเก่งกาจ เป็นหน้าที่ของมือสังหารคนอื่นที่มีความสามารถทัดเทียมกันไป

                  มือสังหารสองคนพุ่งเข้าหาหยางฉีหวังจะปลิดชีพเพื่อลดจำนวนของอีกฝั่ง และยังมีอีกคนที่เห็นว่าหยางฉีเป็นดั่งหมูในอวย คงจะจัดการง่ายกว่าใครจึงพุ่งเข้ามาหาหยางฉีเช่นเดียวกัน

                  แต่ก่อนที่จะได้ลงมือสู้กับหยางฉี มีดสั้นเล่มหนึ่งก็ถูกเขวี้ยงมาจากด้านหลังของหยางฉี ปักเข้ากลางหน้าผากไปครึ่งเล่ม มือสังหารคนนั้นล้มลงและสิ้นใจภายในอึดใจต่อมา

                  เป็นพ่อบ้านหยางที่เป็นบุคคลนอกสายตาของเหล่ามือสังหาร เซินฝูที่หันมาเห็นเข้าพอดีแอบร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

                  ในตอนนี้พ่อบ้านหยางเสียอาวุธเพียงหนึ่งเดียวของตนเองไปแล้ว ดังนั้นหยางฉีจึงได้เหยียบกระบี่ของมือสังหารที่ถูกจัดการเมื่อครู่ ก่อนจะใช้เท้าส่งมันให้พ่อบ้านหยาง

                  ทางของหยางฉีตอนนี้คงไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วเพราะมีพ่อบ้านหยางคอยช่วยเหลือ แต่ในฝั่งของเซินฝูและหวังซิ่นเจียนั้นมีมากกว่าเป็นเท่าตัว มือสังหารสองคนที่ถูกลิ่มดินทำให้บาดเจ็บทั้งคู่ ตอนนี้ฮึดสู้และสามารถยืนประจัญหน้ากับเซินฝูได้แล้ว

                  แต่ถึงจะมีความกล้าที่จะยืนเผชิญหน้ากัน ไม่ได้แปลว่ามีความมั่นใจว่าตนเองจะเป็นฝ่ายชนะ ตอนนี้เสียพวกพ้องไปแล้วสองคน ถือว่าเป็นการสูญเสียที่พอรับได้ หากเทียบกับระดับของภารกิจครั้งนี้ ดังนั้นเหล่ามือสังหารจึงรอให้พวกพ้องของตนเองที่ตามหมาป่าตัวเมื่อครู่ไปจับตัวประกันให้ได้สักคนก่อนแล้วจึงจะล่าถอยกลับไป

                  หากได้ตัวประกันมาไว้ในมือแล้ว เรื่องก็คงง่ายขึ้น เซินฝูคงจะยอมตามไปด้วยหากแลกกับชีวิตผู้ติดตามที่ดูมีความสำคัญไม่น้อย

                  หวังซิ่นเจียสร้างกระบี่จากพลังธาตุนับสิบเล่ม ก่อนจะบังคับให้มันพุ่งเข้าโจมตีคู่ต่อสู้ห้าคนที่รุมล้อมตนเองอยู่

                  เนื่องจากกระบี่ของหวังซิ่นเจียพุ่งโจมตีจากหลายทาง เช่นนั้นจึงได้มีพลาดท่าบาดเจ็บกันไปไม่น้อย แต่ก็ยังฮึดสู้เพราะคิดว่าพวกพ้องที่แยกไปอีกทางต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน

                  "คุณชายขอรับ!!"

                  "ท่านอาจารย์!!"

                  แต่ดูเหมือนว่าเหล่ามือสังหารนั้นจะหวังสูงเกินไปหน่อยที่คิดว่าพวกพ้องของตนเองจะสามารถจับตัวประกันได้สักคน

                  เสียงเรียกของเสี่ยวเล่อและเสี่ยวเมิ่งดังขึ้นจากทิศทางที่วิ่งหนีไปเมื่อครู่ คนทั้งคู่หันขวับไปตามเสียงเรียก ในตอนแรกเหล่ามือสังหารลอบยิ้มอย่างยินดี เมื่อคิดว่าเสียงนั่นเป็นเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากเด็กทั้งสอง

                  กระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งใกล้เข้ามาจึงได้พากันทำหน้าเครียด

                  เสียงฝีเท้าที่วิ่งควบเข้ามานั้น ไม่ใช่เสียงฝีเท้าของมนุษย์อย่างแน่นอน อีกทั้งยังมีเสียงลากของหนักตามกันมาติดๆ

                  เมื่อเห็นว่าสิ่งที่กำลังมุ่งหน้ามานั้นเป็นอะไรก็แตกฮือกันไปคนละทาง

                  เหล่ามือสังหารที่ตามไปจับตัวประกันเมื่อครู่สี่คน ถูกเผาจนลำตัวไหม้เกรียมเหลือเพียงส่วนของศีรษะที่ทำให้รู้ว่าเป็นใคร ถูกหมาป่าตัวใหญ่ลากมากับพื้น บางร่างไม่มีแขนขา เพราะระหว่างทางได้หลุดหายไปเพราะทั้งร่างไหม้ไปหมดแล้วต้องถูกลากมาบนพื้นที่มีหินขรุขระบางส่วน

                  เซินฝูและหวังซิ่นเจียที่เห็นว่าเด็กทั้งสองคนปลอดภัยก็โล่งใจ ส่วนศพของมือสังหารที่เสี่ยวซื่อคาบมาด้วยนั้นย่อมเป็นฝีมือของมันอย่างแน่นอน เมื่อมันทำอะไรบางอย่างสำเร็จแล้ว ย่อมต้องอยากโอ้อวดเป็นธรรมดา

                  มือสังหารที่เหลือนั้นมองภาพที่เกิดขึ้นด้วยความตกตะลึง เป็นเพราะพวกเขาประมาทไป และคงหลงลืมไปว่าแม้ว่าเสี่ยวเล่อที่เป็นเป้าหมายตัวประกันนั้น แม้จะมีระดับพลังที่ต่ำที่สุด แต่มีสัตว์เลี้ยงที่มีพลังระดับดารา เรียกได้ว่ามีพลังสูงเสียยิ่งกว่ามือสังหารบางคนเสียอีก

                  หัวหน้ามือสังหารส่งสัญญาณมือให้ถอยเสียก่อน เพราะในตอนนี้ฝั่งของตนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ฝั่งของตนเสียพรรคพวกไปแล้วถึงหกคน นี่เรียกได้ว่าเป็นการสูญเสียที่หนักหนาเกินกว่าจะรับได้ และในตอนนี้หัวหน้ามือสังหารเพิ่งจะฉุกคิดได้ว่าเป็นเพราะเหตุใดการที่รับภารกิจโจมตีคนของสำนักเจี๋ยเอินจึงได้ค่าจ้างสูงกว่าปกติ

                  ที่แท้ก็เป็นเพราะสำนักเจี๋ยเอินนั้นมีแต่อสูรกาย

                  ขนาดเด็กที่เป็นศิษย์ใหม่ยังเก่งกาจไม่น้อย แม้จะไม่ได้แสดงฝีมือใดๆ แต่การที่ได้ครอบครองสัตว์อสูรนั้นก็นับว่าเก่งกาจได้แล้ว

                  มือสังหารค่อยๆเปลี่ยนรูปแบบเป็นการตั้งรับเพื่อที่จะล่าถอย แต่เซินฝูไม่คิดจะให้เป็นไปดังที่พวกมันคาดหวัง เช่นเดียวกับหวังซิ่นเจีย ทั้งคู่สบตากันเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะพุ่งเข้าโจมตีอีกครั้งอย่างไม่ออมมือ

                  ฝั่งของพ่อบ้านหยางและหยางฉีก็ไม่น้อยหน้า แม้ว่าจะไม่ได้เก่งกาจเช่นเซินฝูและหวังซิ่นเจีย แต่ก็สามารถรับมือกับมือสังหารแบบหนึ่งต่อหนึ่งได้อย่างสูสี

                  โชคดีที่มือสังหารเหล่านั้นเสียสมาธิจากการปรากฏตัวของเสี่ยวซื่อเมื่อครู่ ทำให้พ่อบ้านหยางได้เปรียบ คมกระบี่ของพ่อบ้านหยางเฉือนเข้าที่คอของมือสังหารที่เป็นคู่ปรับได้แม่นยำราวกับจับวาง เลือดอุ่นๆพุ่งกระฉูดออกจากลำคอของมือสังหารตรงหน้า เพียงอึดใจเดียวก็สิ้นลม

                  มือสังหารที่สู้อยู่กับหยางฉีเมื่อเห็นว่าสหายของตนตายลงต่อหน้าก็คิดหาทางหนีจากสถานการณ์ที่เสียเปรียบเช่นนี้

                  "พ่อบ้านหยางสุดยอด!"

                  "ที่แท้ท่านพ่อบ้านก็เก่งกาจเช่นนี้..."

                  เสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อเอ่ยชม กระทั่งเสี่ยวสุ่ยและเสี่ยวซื่อยังอดพยักหน้าเห็นด้วยไม่ได้ อยู่ที่จวนของหวังซิ่นเจีย พ่อบ้านหยางเป็นผู้ที่ถูกกลั่นแกล้งบ่อยเป็นอาจิน จนคนในจวนจะลืมไปแล้วว่าแท้จริงพ่อบ้านหยางก็เป็นผู้ฝึกตนเช่นกัน

                  พ่อบ้านหยางที่ได้ยินคำชมก็เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย แน่นอนว่าที่ผ่านมาไม่ได้แสดงฝีมืออะไรนอกจากการทำอาหาร อีกทั้งยังโดนพวกตัวแสบประจำจวนคอยก่อกวน ที่ไม่ตอบโต้อย่างรุนแรงเพราะเห็นว่าเป็นเด็กต่างหากเล่า

                  แต่ในอนาคตย่อมมีบางครั้งที่เสี่ยวเมิ่งก่อกวนจนต้องเอากระบี่ไล่ตีไปทั่วทั้งยอดเขาอย่างแน่นอน

                  หยางฉีไล่ตามมือสังหารที่ใช้อาศัยช่วงที่ละสายตาไปมองพ่อบ้านหยาง ลอบโจมตีจนเกือบเสียหลักแล้วล่าถอยไป เช่นเดียวกันกับหวังซิ่นเจียและเซินฝูที่ตามกลุ่มมือสังหารไปอย่างไม่ลดละ

                  ในตอนนี้สิ่งที่เหล่ามือสังหารคิดคือการหนีจากคนกลุ่มนี้ให้พ้นเสียก่อน อย่างไรแล้วภารกิจในครั้งนี้ก็คงไม่สำเร็จอย่างที่คิดเอาไว้

                  อีกทั้งสูญเสียพวกพ้องไปไม่น้อย เรียกได้ว่าแม้ค่าจ้างจะมากมายเพียงใด แต่ไม่คุ้มค่าเลยแม้แต่นิดเดียว

                  แม้ในตอนนี้ภายนอกจะดูเหมือนว่าตนเองควบคุมสถานการณ์ได้ดี แต่แท้จริงแล้ว ภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีทึบนั้นเคร่งเครียดเพียงใด มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ ยิ่งในระหว่างที่กำลังหลบหนีนั้น ยิ่งได้ยินเสียงของพรรคพวกกรีดร้องอย่างเจ็บปวดยิ่งตอกย้ำว่าการที่ตอบรับภารกิจนี้มา เป็นเรื่องที่ผิดมหันต์

                  เสียงฝีเท้าของเพื่อนร่วมรบค่อยๆหายไปทีละหนึ่ง กระทั่งเหลือเพียงแค่ฝีเท้าของตนเอง...

                  หากเป็นเช่นนั้น แปลว่าพรรคพวกที่มาด้วยกันไม่มีผู้ใดรอดชีวิตแล้วนอกจากตน

                  เหี้ยมโหดนัก

                  หัวหน้ามือสังหารเร่งฝีเท้าเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตามทัน แต่ยิ่งเร่งรีบเท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกเหมือนกับว่าวนอยู่ที่เดิม ทิวทัศน์ที่คุ้นตา ต้นไม้ใหญ่ที่ยืนต้นคู่กันเช่นนั้น เหมือนเห็นมาแล้วสองครั้งเป็นอย่างต่ำ

                  "เห็นหรือไม่ นี่คือการทำงานของค่ายกลของสำนักเรา"

                  หัวหน้ามือสังหารนั้นหยุดชะงักรีบหาที่กำบังเมื่อได้ยินเสียงพูดจากด้านล่าง ในตอนที่ตนเองกำลังหลบหนี ได้ใช้วิชาฝ่าเท้าเพื่อเคลื่อนที่โดยการเหยียบบนกิ่งไม้ เมื่อเหลือบลงไปก็เห็นกลุ่มของหวังซิ่นเจียยืนอยู่

                  หวังซิ่นเจียชี้ให้ลูกศิษย์ทั้งสองคนดูมือสังหารที่เคลื่อนที่ผ่านจุดที่พวกตนยืนอยู่มาแล้วสามสี่รอบ เด็กน้อยทั้งสองเงยหน้ามองอย่างตื่นเต้น

                  อีกทั้งยังอธิบายเรื่องเกี่ยวกับค่ายกลต่างๆที่สำนักเจี๋ยเอินติดตั้งเอาไว้อย่างไม่กั๊ก ราวกับว่าไม่เกรงกลัวหากมือสังหารสักคนจะเอาความลับนี้ออกไปโพนทะนา

                  ข้างกันกับกลุ่มของหวังซิ่นเจียมีศพของพรรคพวกมือสังหารนอนกองทับกันเป็นผู้เขาขนาดย่อม โดยมีหมาป่าตัวใหญ่ยืนจ้องทำท่าเหมือนน้ำลายจะหก

                  หัวหน้ากลุ่มมือสังหารกำมือแน่นอย่างแค้นเคือง ขนาดพวกตนมีกันเกือบยี่สิบคนยังเอาชนะคนกลุ่มเล็กๆของเจี๋ยเอินไม่ได้ หนำซ้ำพรรคพวกที่ตายไป อาจจะได้เป็นอาหารของสุนัข ไม่เหลือกระทั่งร่างเอาไว้ให้ฝัง

                  ในขณะที่กำลังจ้องมองอย่างแค้นเคืองก็หลงลืมไปว่าตอนนี้อยู่ในถิ่นของศัตรู และคนที่เป็นเป้าหมายของพวกตนในตอนแรกนั้นไม่ได้รวมกลุ่มอยู่ด้วย หัวหน้ามือสังหารคิดจะหนีเอาตัวรอดก่อนแล้วจึงกลับมาสะสางหนี้แค้น

                  แต่เพียงแค่หันหลังกลับก็เผชิญหน้ากับเซินฝูที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

                  "จะ เจ้า!!"

                  เซินฝูไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้ใช้พลังธาตุโจมตีให้พัดเอาร่างของหัวหน้ามือสังหารคนนั้นร่วงลงจากต้นไม้สูง ร่างของมือสังหารคนสุดท้ายตกอยู่ตรงหน้าของกลุ่มหวังซิ่นเจียแล้วในตอนนี้

                  "ค่ายกลที่เชื่อมต่อกันเช่นนี้มีมากกว่าร้อยจุดในป่า เพื่อสร้างเขาวงกต และมีแค่ไม่กี่อันที่สามารถพาไปยังทางเข้าของสำนักได้"

                  ส่วนใหญ่เอาไว้เพื่อดักจับผู้ประสงค์ร้ายอย่างเช่นครั้งนี้

                  แต่การที่จะบังคับให้ค่ายกลเชื่อมต่อกันได้นั้นไม่ใช่ว่าผู้ใดก็ทำได้ เป็นหน้าที่ของสายลับที่แฝงตัวอยู่ในป่า คอยปรับเปลี่ยนทิศทางของค่ายกล

                  หากยังไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดใหญ่โตอย่างครั้งนี้ ก็เพียงแค่ส่งออกไปนอกป่าเท่านั้น แต่หากเกิดการลอบโจมตีแล้ว หนึ่งในสิ่งที่สายลับของเจี๋ยเอินชื่นชอบเหลือเกินคือการสร้างเขาวงกตให้คนเหล่านั้นอยู่ในป่าแห่งนี้จนกระทั่งตายไป หรืออย่างดีก็เชื่อมค่ายกลไปยังหน้าผา เป็นการกำจัดผู้ประสงค์ร้ายต่อสำนักอย่างเงียบเชียบ

                  "ดังนั้นผู้ที่เข้ามาในป่าแห่งนี้แล้ว หากเหล่าสายลับไม่มีใจจะปล่อยออกไป ก็ต้องติดอยู่ในป่าแห่งนี้จนตาย"

                  "ข้าเองก็อยากเป็นสายลับ"

                  เสี่ยวเมิ่งเมื่อเห็นหนทางสบายในภายภาคหน้าก็เอ่ยขึ้นมาทันที หากต้องอยู่แค่ในป่า หน้าที่ก็มีเพียงแค่กลั่นแกล้งคนไปวันๆ เป็นเช่นนั้นน่าสนุกมากเลยไม่ใช่หรือ

                  "เสียใจด้วย เจ้าเป็นศิษย์ของข้า และข้าไม่ชำนาญค่ายกล"

                  หรือพูดก็คือหากอยากจะเป็นสายลับให้กับสำนักเจี๋ยเอินจะต้องเรียนสร้างค่ายกลกับผู้อาวุโสคนอื่นๆ แต่หวังซิ่นเจียที่รับลิงทะโมนเหล่านี้มาเป็นศิษย์นั้นไม่ได้มีความเชี่ยวชาญในเรื่องค่ายกลแม้แต่นิดเดียว

                  เสี่ยวเมิ่งเมื่อได้ยินก็ทำหน้ายู่

                  เซินฝูเมื่อจัดการทิ้งร่างมือสังหารลงมาจากต้นไม้สูงแล้วก็ตามลงมาติดๆ มือสังหารคนนั้นถดตัวหนีอย่างกลัวตาย ยิ่งเมื่อได้ยินเรื่องค่ายกลของสำนักเจี๋ยเอินจากหวังซิ่นเจียเมื่อครู่แล้วยิ่งมองไม่เห็นทางรอด ดังนั้นจึงคิดจะกลืนพิษเสียให้จบเรื่อง

                  แต่หยางฉีไวกว่านั้น ในฐานะที่เคยฝึกเพื่ออยู่อย่างลับๆล่อๆมาก่อน จึงชิงพุ่งเข้ามาสับคอเพื่อให้มือสังหารคนนั้นสลบไปทันที

                  เซินฝูเห็นการกระทำของหยางฉีแล้วก็หันไปยิ้มให้อย่างชอบใจ

                  "สายตากว้างไกลนักฉีเกอ"

                  คำชมที่กึ่งหยอกเย้านั่น หยางฉีฟังแล้วไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก สะบัดหน้าหนีแล้วเดินไปอีกทางเพื่อเลี่ยงการสนมนากับเซินฝู            

                  "ไม่ฆ่าหรือ?"

                  หวังซิ่นเจียเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าเซินฝูไม่ยอมลงมือเสียที เซินฝูส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะแสยะยิ้มแสดงใบหน้าที่ดูแล้วน่าขนลุกไม่เบา

            "เขายังมีหน้าที่ที่ต้องทำ"