ตอนที่ 6

                  ในตอนนี้เซินฝูนั่งทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอยู่ที่โถงเรือน มือทั้งสองข้างถูกมัดด้วยเชือกเซียน และขาข้างหนึ่งถูกล่ามเอาไว้กับเสาเรือนโดยเชือกเซียนเช่นกัน

                  ส่วนตัวต้นเรื่องอย่างโจวหมิงนั้นกล่าวว่าจะไปหาสำรับเย็นมาให้ ในขณะที่โจวหมิงเดินไปจัดการเรื่องตามที่บอก เซินฝูก็ได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาจากหน้าเรือน

                  "เจ้าว่าอย่างไรนะ?"

                  "ข้ามัดเอาไว้"

                  "เจ้าบ้านี่!"

                  ก่อนที่โจวหมิงจะเดินเข้ามาก็เป็นหวังซิ่นเจียที่พุ่งเข้ามาก่อน เมื่อเห็นสภาพของเซินฝูที่โดนล่ามเอาไว้แล้วก็แทบจะออกไปตบตีโจวหมิงสักหลายๆที

                 

                  "เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆสินะ"

                  โจวหมิงที่เดินตามเข้ามาทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา ในขณะที่เซินฝูส่งสายตาอ้อนวอนขอความช่วยเหลือกจากหวังซิ่นเจียสุดฤทธิ์ ในตอนนี้คงมีแค่ขาทองคำผู้นี้เท่านั้นที่จะช่วยได้

                  "ปลดพันธนาการเสีย โจวหมิง"

                  "ไม่"

                  โจวหมิงไม่สะทกสะท้านกับสายตาของสหายสนิทที่ส่งมาอย่างข่มขู่ วางสำรับเย็นของลูกศิษย์ตัวน้อยลงตรงหน้า

                  "กินเสียสิ เดี๋ยวข้าจะให้คนมาเตรียมที่นอนให้"

                  "โจวหมิง แก้มัดเสีย"

                  หวังซิ่นเจียมองภาพตรงหน้าอย่างปลงตก พลางคิดว่าต้องมีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน คราวก่อนก็ไม่ใช่ส่งสาส์นมาบอกแล้วหรือว่าเซินฝูนั้นเปลี่ยนไปแล้ว

                  อีกทั้งตลอดระยะเวลาที่เซินฝูอยู่กับหวังซิ่นเจียนั้น เจ้าตัวแสดงออกอย่างชัดเจนมาตลอดเกี่ยวกับสายสัมพันธ์ของตระกูลจ้าว และเรื่องของเจิ้งซีเพ่ย

                  ดังนั้นหวังซิ่นเจียจึงรับประกันได้ว่าไม่ว่าจะตอนนี้หรือในอนาคตอันใกล้ไกลเซินฝูก็คงไม่หลงหน้ามืดตามัวไปกับคำกล่าวของคนตระกูลจ้าวหรือเจิ้งซีเพ่ยอย่างแน่นอน

                  "ไม่"

                  โจวหมิงจับจ้องลูกศิษย์ของตนที่พยายามส่งสายตาของความช่วยเหลือจากหวังซิ่นเจีย แต่ว่าโจวหมิงนั้นไม่คิดจะใจอ่อน

                  "ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าเซินฝูเปลี่ยนไปแล้ว"

                  คำว่าเปลี่ยนไปของโจวหมิงและหวังซิ่นเจียนั้นดูไม่คล้ายกันนัก

                  หากว่ากันตามตรงแล้ว ถ้าโจวหมิงไม่วิตกจริตกับเรื่องของเซินฝูมากจนเกินไป ก็คงเข้าใจเนื้อหาในสาส์นนั้นได้ไม่ยาก

                  แต่เพราะภาพที่พรากชีวิตของศิษย์รักไปยังคงติดตา เพราะเป็นเช่นนั้นเลยไม่อาจวางใจได้

                  "ข้าเห็นแล้วว่าเขาแข็งแกร่งกว่าเดิม"

                  หวังซิ่นเจียอยากจะหนีกลับยอดเขามันเสียตอนนี้ แต่เพราะสายตาอ้อนวอนราวกับสุนัขไม่มีเจ้าของนั้น ทำให้ไม่อาจเมินเฉยได้

                  "อาหมิง ดูเหมือนข้าจะไม่ได้เล่าเรื่องของศิษย์รักเจ้าให้ฟัง ดังนั้นแก้มัดคนก่อน แล้วข้าจะเล่าให้ฟังดีหรือไม่"

                  โจวหมิงเหลือบมองหวังซิ่นเจียด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจนัก สลับกับมองเซินฝูที่ทำหน้าอ้อนวอนตนเองเช่นกันก็นึกใจอ่อนขึ้นมา

                  แต่ว่า..

                  "หากเจ้าเล่าไม่เข้าหู เซินฝูจะโดนขังไว้ที่นี่สามปี"

                  โจวหมิงไม่ยินดีจะแก้มัดคน เพราะเกรงว่าอาจจะมีเรื่องราวที่ฟังดูแล้วขัดใจอยู่บ้าง หากมีสักส่วนที่ทำให้โจวหมิงคิดว่าในอนาคตเซินฝูจะยอมตกปากรับคำของใดๆของคนพวกนั้นแล้วล่ะก็ โจวหมิงจะจับคนล้างสมองและสอนสิ่งใหม่เข้าไปแทน

                  เซินฝูได้แต่ภาวนาให้หวังซิ่นเจียไม่พูดจาเลอะเทอะ

                  เรื่องราวของเซินฝูในช่วงเวลาที่อยู่กับหวังซิ่นเจียถูกเล่าออกมาอย่างไม่มีติดขัด หวังซิ่นเจียได้พบกับเซินฝูในช่วงเวลาที่เหมาะเจาะเสียเหลือเกิน

                  ในวันที่เด็กหนุ่มหนีออกจากจวนมา หวังจะช่วยหาคนแสดงละครตบตาตระกูลจ้าวเรื่องวิญญาณของเมิ่งหรูซี และได้พบกับหวังซิ่นเจียที่เดินทางเข้าเมืองหลวงแคว้นจิน ตามคำขอของโจวหมิงในตอนนั้น

                  ในตอนที่หวังซิ่นเจียไปที่บ้านตระกูลจ้าวนั้น เรียกได้ว่าคนในตระกูลต่างพากันหวาดกลัวสิ่งที่เซินฝูสร้างขึ้นมาจนไม่เป็นผู้เป็นคน ติงมี่เซียนถึงขั้นต้องหอบเอาบุตรชายไปสะเดาะเคราะห์ที่วัดบนเขา

                  เซินฝูนั้นนอกจากจะทำให้ผู้คนหวาดกลัวแล้ว ยังทำลายทรัพย์สินของตระกูลจ้าวไปเสียหลายอย่าง เรือนรับรองที่ถูกเผาจนเหลือแต่ตอ ทรัพย์สินของเมิ่งหรูซีที่ติงมี่เซียยึดไปเป็นของตน ตำแหน่งคุณชายใหญ่ของจ้าวซินเหอ ล้วนแล้วถูกเซินฝูใช้เท้าบดขยี้เสียจนไม่เหลือชิ้นดี

                  แม้ว่าในภายหลังจ้าวซินเหอจะได้กลับมาเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลจ้าวอีกครั้ง แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นในตระกูลจ้าวก่อนหน้านั้นฉาวเกินจะปิดไว้ได้ คนทั้งแคว้นจินต่างนำไปเล่าลือกันอย่างสนุกปาก สร้างความอับอายให้แก่ตระกูลจ้าวเป็นอย่างมาก

                  และเรื่องของเจิ้งซีเพ่ยที่โจวหมิงเป็นกังวลก็เช่นกัน ในชาตินี้เซินฝูคงไม่กลับไปทำตัวโง่งมเช่นวันวาน นอกจากเจิ้งซีเพ่ยจะหมั้นหมายกับจ้าวฉิงม่านเอาไว้แล้วนั้น เซินฝูยังปฏิเสธอีกฝ่ายไปอย่างหยาบคาย

                  หากหลังจากนี้มีวาสนาต่อกัน เห็นทีว่าจะเป็นวาสนาแค้นเสียมากกว่า เพราะเรื่องในวันนั้นเจิ้งซีเพ่ยถูกเซินฝูและหวังซิ่นเจียหักหน้าต่อหน้าธารกำนัล เจิ้งซีเพ่ยอับอายถึงขั้นต้องรีบหนีกลับไป

                  ฟังมาถึงตรงนี้แล้วโจวหมิงรู้สึกพึงพอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าลูกศิษย์ของตนเองไม่ได้โง่งมเช่นชีวิตก่อนอีกแล้ว

                  "หากหวังซิ่นเจียกล่าวเช่นนั้นก็ดี"

                  โจวหมิงยอมปลดพันธนาการเชือกเซียนให้เซินฝู

                  "แต่หากข้าเล็งเห็นว่าเรื่องมันเปลี่ยนล่ะก็..."

                  ครั้งหน้าหากมีอีกโจวหมิงคิดเอาไว้แล้วว่าจะขังเซินฝูเอาไว้สักห้าปี

                  "ข้าจะไม่ทำให้ท่านอาจารย์ผิดหวัง"

                  "เหอะ"

                  โจวหมิงสะบัดหน้าหนี เซินฝูส่งสายตาไปที่หวังซิ่นเจียด้วยความซาบซึ้ง หวังซิ่นเจียเพียงแค่แอบปัดมือเบาๆอย่างไม่คิดอะไรมาก

                  เรื่องแค่นี้ แลกกับการที่เซินฝูไม่ต้องถูกขังอยู่ที่นี่ถึงสามปีห้าปีนั้นถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย เพราะหากเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นมาจริงๆแล้ว หวังซิ่นเจียที่เป็นสหายสนิทกับโจวหมิงนั้น คงจะถูกเค้นความไปด้วย

                  เรื่องน่าปวดหัวของโจวหมิงน่ะ ขอให้มันจบลงเพียงเท่านี้เถอะ อย่างไรคนก็ได้ลูกศิษย์ของตนเองกลับมาแล้ว

                  "ท่านอาจารย์ ข้าขอถามได้หรือไม่"

                  เซินฝูรู้สึกคับข้องใจเรื่องที่ตนเองได้ย้อนเวลากลับมาในตอนที่อายุสิบสองหนาว อีกทั้งยังย้อนเวลากลับมาพร้อมกับความทรงจำจากชาติก่อน

                  แม้จะชอบคิดอยู่บ่อยครั้งว่าตนเป็นลูกรักสวรรค์ แต่ว่าแท้จริงแล้วจะต้องมีเรื่องราวมากกว่าแค่ย้อนเวลากลับมาเฉยๆอย่างแน่นอน นอกจากนั้นก่อนที่จะออกจากแคว้นจินนั้นหวังซิ่นเจียเป็นผู้ยอมรับเองว่าทั้งตนเองและโจวหมิงต่างก็รู้เรื่องนี้

                  อีกทั้งอาจจะมีคนที่รู้เรื่องนี้มากกว่าพวกตนสามคน เพราะชายปริศนาที่มอบคัมภีร์ให้เมื่อสองปีก่อนก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องที่เซินฝูย้อนเวลากลับมาเช่นกัน

                  ดังนั้นเรื่องนี้คงไม่ใช่เพียงแค่เรื่องที่ว่าเซินฝูเป็นลูกรักสวรรค์อย่างที่ชอบกล่าวขำๆเป็นแน่

                  "เรื่องนั้น..."

                  "ข้าจะเล่าเอง"

                  อย่างไรแล้วเรื่องนี้เซินฝูก็ควรได้รับรู้ วันหนึ่งย่อมไม่ใช่ความลับ หวังซิ่นเจียที่ใจหนึ่งอย่างกล่าว แต่อีกใจอยากรอเวลาเหมาะสมเสียก่อน แต่สำหรับโจวหมิงนั้น เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบัง

                  โดยเฉพาะกับผู้ที่เป็นเจ้าของชีวิตอย่างเซินฝู

                  "แต่เล่าวันนี้คงไม่เหมาะนัก เจ้าเดินทางมาเหนื่อยๆรีบกินเสีย พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน"

                  โจวหมิงเลื่อนสำรับเมื่อครู่ให้เซินฝู ก่อนจะบอกว่าจะเดินไปส่งหวังซิ่นเจีย และจะให้บ่าวมาจัดที่หลับที่นอนให้เรียบร้อย

                  เซินฝูพยักหน้ารับไม่ถามอะไรเพิ่มเติม เมื่อโจวหมิงเห็นดังนั้นแล้วจึงได้แยกตัวออกมาพร้อมกับหวังซิ่นเจีย

                  "ที่พูดมาเป็นความจริงใช่หรือไม่"

                  หากกล่าวกันตรงๆ โจวหมิงยังไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่นักว่าเซินฝูจะยอมตัดขาดกับตระกูลจ้าวได้ หากอ้างอิงจากชาติก่อนที่ไม่ว่าจะอะไรก็ตระกูลจ้าว อีกทั้งยังมีเรื่องคนรักน่าตายของเซินฝูอีก แต่ตอนนี้คงต้องเรียกว่าอดีตคนรักมากกว่า

                  "ข้าไม่โกหกเจ้าอยู่แล้ว"

                  หวังซิ่นเจียประหลาดใจด้วยซ้ำที่ต้องมาเห็นภาพเซินฝูถูกล่ามเอาไว้กับเสาเรือน หากเป็นตอนปกตินั้นโจวหมิงคงไม่ทำอะไรประหลาดๆเช่นนั้นเป็นแน่

                  อีกทั้งยังไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างโจวหมิงจะถึงขั้นเสียสติคิดจะล่ามคนเอาไว้ในเรือนได้ด้วยซ้ำ

                  "ทั้งคนตระกูลจ้าว ทั้งสุนัขแซ่เจิ้งนั่น... เขาไม่อาลัยเลยหรือ?"

                  เรื่องที่ได้ยินจากปากของหวังซิ่นเจียนั้น ดูเชื่อได้กึ่งหนึ่ง เชื่อไม่ได้อีกกึ่งหนึ่ง แม้ว่าแท้ที่จริงแล้วโจวหมิงจะใช้เวลากว่าสิบปีถึงจะหาวิธีพาเซินฝูกลับมาได้

                  แต่สำหรับคนที่ตายไปอย่างเซินฝูนั้น กลัวว่าจะเป็นเพียงฝันแค่หนึ่งตื่นเท่านั้น

                  เพียงเท่านั้นก็สามารถตัดขาดจากสิ่งที่ชาติก่อนอาวรณ์นักหนาได้เชียวหรือ

                  "เขาเปลี่ยนไปแล้ว ไม่เช่นนั้นก็รอดูอีกสักหน่อยเถอะ"

                  หวังซิ่นเจียนั้นไม่อาจเข้าใจความรู้สึกที่ต้องสูญเสียผู้ที่เป็นดั่งบุตรชายไปเช่นโจวหมิง แต่ยังจำภาพน่าอดสูของรองเจ้าสำนักในวันนั้นได้ดี

                  ดังนั้นแม้ปากจะบอกว่าเซินฝูนั้นเปลี่ยนไปแล้ว และคงไม่ทำอะไรโง่งมเช่นชาติก่อนอีกก็ตาม แต่มันก็เป็นเพียงแค่คำพูดหลักลอยไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าในอนาคตเซินฝูจะกลับไปเป็นเช่นนั้นอีก

                  แต่จากประสบการณ์ที่ได้อยู่ร่วมกับเซินฝูนั้น แม้ว่าจะไม่ได้เนิ่นนาน แต่ท่าทีไม่แยแสของเซินฝูที่มีต่อคนทั้งสองตระกูลนั้นก็พอจะเป็นเครื่องยืนยันได้บ้าง และหวังซิ่นเจียเองก็ภาวนาให้เซินฝูอย่าได้เปลี่ยนไปจากนี้เลย

                  ไม่เช่นนั้นโจวหมิงคงไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆอย่างแน่นอน

                  และคนที่ช่วยพูดอย่างหวังซิ่นเจีย ย่อมได้รับโทษทัณฑ์อย่างเจ็บแสบแน่นอน

                  "เซินฝูมีบ่าวสองคนใช่หรือไม่"

                  "หากไม่รวมพ่อบ้านหยางก็มีสองคน"

                  ทั้งโจวหมิงและหวังซิ่นเจียต่างก็รู้จักพ่อบ้านหยางอยู่แล้ว เพราะหลังจากการตายของเซินฝู ตัวพ่อบ้านหยางก็กล่าวว่าเมื่อเซินฝูไม่อยู่แล้ว พ่อบ้านหยางเองก็ไม่มีความจำเป็นต้องรับใช้ตระกูลจ้าว

                  อีกทั้งเมื่อชาติก่อน หลังจากที่เซินฝูสามารถยืนหยัดได้ด้วยตนเองแล้ว พ่อบ้านหยางก็เข้าข้าง ประคบประหงมเซินฝูอย่างออกนอกหน้าจนบุตรของจ้าวจวิ้นซานคนอื่นๆได้แต่ส่งสายตาไม่พอใจให้

                  เพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่ทำได้

                  คิดจะสู้กับอัจฉริยะในรอบพันปีอย่างเซินฝู ก็เท่ากับเร่งเวลาตาย แม้ว่าชาติก่อนนั้นเซินฝูไม่ได้มีความคิดที่จะฆ่าฟันพี่น้องตนเองก็ตาม

                  "คราวนี้ดูน่ามองกว่าชาติก่อนใช่หรือไม่"

                  แม้ว่าพ่อบ้านหยางจะเข้าข้างเซินฝูอย่างออกนอกหน้า แต่ว่าโจวหมิงในตอนนั้นที่เรียกได้ว่าขาดสติเต็มขั้น ในยามที่โจวหมิงอาละวาดที่จวนตระกูลจ้าวและวังหลวงแคว้นจินนั้น หากไม่ใช่เพราะว่าคนอาละวาดจนพอใจแล้ว ต่อให้เจ้ายอดเขาทั้งสิบเอ็ดคนพยายามแค่ไหน ก็ไม่อาจรับปากได้ว่าจะจบเรื่องได้โดยที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ

                  พ่อบ้านหยางเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส คมกระบี่ของโจวหมิงฟันเข้าที่ใบหน้าของพ่อบ้านหยางจากขมับด้านซ้ายผ่านดวงตาจนมาถึงปลายคาง และเนื่องจากการโจมตีครั้งนั้น ทำให้พ่อบ้านหยางตาบอด และมีบาดแผลฉกรรจ์อยู่บนใบหน้า

                  แต่ถึงอย่างนั้น พ่อบ้านหยางก็ยังคงติดตามมากับโจวหมิง...

                  ถ้าจะกล่าวให้ถูกคือ ติดตามมากับศพของเซินฝู

                  โจวหมิงที่ทำใจยอมรับในการสูญเสียครั้งนั้นไม่ได้ ไม่ยินยอมให้ตระกูลจ้าวเป็นผู้ฝังร่างของเซินฝูและพาร่างไร้วิญญาณของศิษย์รักกลับมายังยอดเขาที่สอง

                  พ่อบ้านหยางนอกจากจะคอยดูแลโจวหมิงแล้ว ยังต้องคอยดูแลร่างของเซินฝูที่อยู่ในเรือนใกล้กัน หากไม่ได้อยู่ข้างกายโจวหมิง พ่อบ้านหยางก็จะนั่งพึมพำโทษตัวเองอยู่ข้างๆร่างไร้วิญญาณของคุณชายใหญ่ของตน

                  แต่ความรู้สึกของพ่อบ้านหยางนั้นไม่เหมือนกันกับโจวหมิง

                  พ่อบ้านหยางเพียงรู้สึกผิดกับเรื่องราวที่ผ่านมา ต่างกับโจวหมิงที่สูญเสียลูกศิษย์ที่เลี้ยงดูมาราวกับบุตรในอาทรณ์

                  "เกลี้ยงเกลาเชียวล่ะ"

                  "ช่วยไม่ได้ ใครให้มาขวางเล่า"

                  โจวหมิงไม่ได้มีความรู้สึกผิดกับพ่อบ้านหยางแต่อย่างใด เมื่อชาติก่อนชดใช้กันไปแล้ว อีกทั้งชาตินี้ก็ไม่ได้มีสิ่งใดติดค้างกัน

                  "จะเล่าจริงหรือ"

                  หวังซิ่นเจียเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย โจวหมิงเพียงแค่เหลือบมองสหายเล็กน้อย ก่อนจะยืนยันในความคิดของตนเช่นเดิม

                  "อย่างไรเขาก็ต้องรู้"

                  แม้ว่าในระหว่างที่เซินฝูหลับไปเพียงหนึ่งตื่นนั้น มีคนที่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่เป็นสิบปีเพื่อหาวิธีให้เซินฝูกลับมาอย่างไม่ลดละ

                  แม้ว่าในภายหลังเซินฝูจะต้องรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเจ้าตัวเป็นต้นเหตุก็ตาม

                  "เจ้ากลับไปได้แล้ว"

                  โจวหมิงเอ่ยปากไล่ เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี หวังซิ่นเจียเพียงแค่พยักหน้ารับก่อนจะเดินจากไป

                  ท้องฟ้าในยามย่ำค่ำสวยงามราวกับมีมนต์สะกด แต่ทุกครั้งที่มองมันโจวหมิงรู้สึกว่างเปล่ามาโดยตลอด กระทั่งในวันนี้ได้รับสิ่งล้ำค่าในชีวิตกลับมา

                  "ไม่เลว..."

                  โจวหมิงจึงได้คิดว่าท้องฟ้ายามอัสดงเช่นนี้ก็งดงามไม่เบา