ตอนที่ 5

                  เส้นทางเบื้องหน้าช่างคุ้นตา ราวกับว่าใช้ชีวิตอยู่จนเคยชิน การเดินที่เส้นทางนี้เป็นดั่งการเดินกลับจวนตามปกติ ไม่ใช่การมาเยือนครั้งแรกอย่างไรอย่างนั้น

                  ทัศนียภาพรอบด้านคุ้นตา เหมือนกับเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน แม้ว่าอากาศจะเริ่มเย็นลงตามเวลา แต่ก็ยังรู้สึกอบอุ่นราวกับได้กลับมาหาครอบครัว

                  โง่เขลาเหลือเกินเซินฝูที่ทรยศต่อคนที่เป็นดั่งครอบครัวจริงๆเพียงคนเดียวของตนเอง

                  ศาลาไม้แกะสลักปรากฏในครรลองสายตา ในศาลามีร่างของคนๆหนึ่งกำลังนั่งจิบชาชมบรรยากาศอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ

                  ทุกสิ่งอย่างล้วนคุ้นตา ทุกสิ่งอย่างช่างคุ้นเคยจนเซินฝูไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้

                  ในตอนที่เซินฝูกลับเข้าร่างของตนเอง เซินฝูจำได้ว่าไม่มีน้ำตาจะเสียให้กับความทรงจำใดๆของตระกูลจ้าวแม้แต่น้อย กลับกันเพียงแค่มองเห็นทางเดินที่คุ้นตาก็พาลน้ำตาไหลออกมาแล้ว

                  จวนตระกูลจ้าว ไม่มีสิ่งใดให้อาลัยอาวรณ์

                  ต่างจากยอดเขาที่สองของสำนักเจี๋ยเอิน...

                  ที่แห่งนี้จึงจะเรียกได้ว่าเป็นครอบครัวเดียวที่เซินฝูมี คนที่เลี้ยงดูอุ้มชูมาเป็นทั้งอาจารย์และบิดาให้กับเซินฝู

                  ในตอนที่ได้ประจักษ์ว่าเซินฝูเมื่อชาติก่อนนั้น แท้จริงแล้วยังเป็นเด็กโง่คนหนึ่งที่ต้องสั่งสอนให้มากกว่านี้ก็แทบใจสลาย

                  ผู้ครองยอดเขาที่สองของสำนักเจี๋ยเอิน รับรู้ได้ถึงการมาของเซินฝูตั้งแต่แรก แต่ท่าทีที่แสดงออกนั้นเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร

                  แต่ใครจะรู้ดีเท่าตัวของโจวหมิง ว่าแท้จริงแล้วในใจของตนร้อนรนมากเท่าไหร่

                  หวังซิ่นเจียกล่าวว่าจะพาเซินฝูมาส่งก่อนจะเข้ายามเว่ย แต่รอจนแล้วจนรอด กระทั่งเข้ายามเซินแล้วก็ยังไม่เห็นคน

                  ส่งคนลงไปดูก็พบว่าตอนนี้เกิดปัญหานิดหน่อย โจวหมิงเมื่อได้ยินเช่นนั้นแทบจะถลาลงเขาไปช่วยศิษย์รักของตน

                  แต่เท่าที่ดูตอนนี้ เซินฝูมายืนอยู่ตรงนี้ได้ คงจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

                  โจวหมิงเพียงมองไปยังเซินฝูด้วยสายตานิ่งๆ เซินฝูเองก็ยืนตัวแข็งไม่กล้าขยับตัว ต่างจากชาติก่อนโดยสิ้นเชิง โจวหมิงเองก็รู้ดีว่าสายตาของตนนั้นทำให้ลูกศิษย์ตัวน้อยในตอนนี้รู้สึกเหมือนกับโดนข่มขู่

                  "จ้าวเซินฝู"

                  เซินฝูสะดุ้งเฮือก แอบนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินโจวหมิงเรียกตนว่าจ้าวเซินฝู

                  "มานี่"

                  จะหนีตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เจ้ายอดเขาที่สามอย่างไรก็คงไม่ต้อนรับ อีกทั้งเพียงแค่ก้าวขาไปผิดทิศ โจวหมิงสะกิดเท้าทีเดียวก็ถึงตัวของเซินฝูแล้ว

                  ดังนั้นจึงค่อยๆเดินเข้าไปหาโจวหมิงที่นั่งรอด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม แสดงให้โจวหมิงรับรู้ว่าเซินฝูนั้นรู้สึกผิดจากใจจริง

                  เมื่อเดินมาถึงศาลาแล้วเซินฝูก็ยังไม่กล้าเข้าไปนั่งอยู่ดี โจวหมิงจึงส่งสายตากดดันให้เซินฝูเดินเข้ามานั่งลงตรงข้าม

                  ชุดน้ำชาถูกเตรียมเอาไว้รอ เนิ่นนานเสียจนเย็นชืดไปหมด

                  โจวหมิงเหลือบมองคนที่ทำตัวสั่นงันงกอยู่ตรงหน้า เมื่อครู่ก่อนที่จะได้ถลาลงเขาไป ได้ข่าวจากสายลับว่ากลุ่มศิษย์ใหม่ที่เดินทางมาพร้อมกับหวังซิ่นเจียกำลังสนุกอย่างสุดเหวี่ยง โดยเฉพาะศิษย์ใหม่ขั้นนภาที่ใช้พัด...

                  และเจ้าเด็กที่ว่านั่นนั่งทำหน้าเจี๊ยมเจี้ยมอยู่ตรงหน้าโจวหมิงแล้ว ในตอนนั้นโจวหมิงเมื่อได้ฟังก็มีสีหน้ามืดครึ้ม

                  ในตอนนี้ก็หรี่ตามองอย่างจับผิด เจ้าเด็กนี่เสแสร้งทำท่าทางเช่นนี้ให้ผู้ใดดูกัน

                  เป็นครั้งแรกในชีวิตที่สองที่เซินฝูไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร ได้แต่เหลือบตามองนู่นนี่ไม่พูดไม่จา ดวงตากรอกไปมาอย่างอยู่ไม่สุข ท่าทีเช่นนี้ทำโจวหมิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเกิดหงุดหงิดขึ้นมาไม่น้อย

                  "ยกน้ำชาสิ"

                  โจวหมิงพยายามข่มไม่ให้ตนเองตวาดด่าออกไปจนเซินฝูขวัญกระเจิงตั้งแต่ยังไม่ทันยกน้ำชาฝากตัวเป็นศิษย์

                  เมื่อเซินฝูได้ยินดังนั้นจึงรีบเข้ามายกน้ำชาให้โจวหมิงทันที

                  แม้ว่าน้ำชาที่เตรียมเอาไว้จะเย็นชืดไปแล้ว แต่โจวหมิงก็ยังยกชาจิบไม่ได้บ่นอะไร เซินฝูโล่งใจ คิดว่าเรื่องราวที่ผ่านมาแล้ว โจวหมิงคงไม่ได้เอามาคิดใส่ใจ

                  แต่ทันใดนั้นเอง โจวหมิงก็ลุกพรวดขึ้นยืน พร้อมกับแส้ในมือที่เซินฝูไม่เห็นมันเสียนานแล้ว เซินฝูสะดุ้งสุดตัว เมื่อเห็นว่าโจวหมิงเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็วก็พยายามจะถดตัวหนี

                  "ลูกเต่าจ้าวเซินฝู! ไอ้เด็กไม่รักดี วันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตายอีกรอบเลยดีหรือไม่!!"

                  "ทะ ท่านอาจารย์ เดี๋ยว.."

                  "ไม่มีเดี๋ยว!! เด็กอย่างเจ้าต้องฟาดให้ตาย!!"

                  แต่แส้ที่โจวหมิงถืออยู่นั้นไม่ได้ฟาดลงที่ผิวเนื้อของเซินฝูแม้แต่น้อย แต่เป็นเพราะอารมณ์โกรธของโจวหมิง ยามที่สะบัดแส้ทำให้รอบข้างเกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวง

                  ในตอนนี้ศาลาที่อยู่คู่ยอดเขาที่สองมานานนับร้อยปีแทบจะแยกออกเป็นสี่ส่วนเนื่องจากอารมณ์ที่รุนแรงของเจ้ายอดเขาในตอนนี้

                  "ทะ ท่านอาจารย์ อายุก็มากแล้ว หากโมโหเช่นนี้จะไม่ดีต่อร่างกาย"

                  "เหอะ อย่างเจ้าน่ะห่วงข้าด้วยหรือ! หากเป็นเช่นนั้นแล้วทำอะไรลงไป ห้ะ!!"

                  "ข้า..."

                  "ไม่ต้องพูด! ข้าให้เจ้าพูดแล้วหรือ!!"

                  อารมณ์ฉุนเฉียวของโจวหมิงย่อมเป็นของจริงอย่างแน่นอน แม้ว่าแส้ที่ฟาดลงมาเรื่อยๆนั่นจะไม่ได้โดนตัวเซินฝูแม้แต่น้อย แต่ข้าวของรอบตัวนั้นค่อยๆพังลงทีละอย่างสองอย่าง เป็นผลจากโทสะของผู้เป็นอาจารย์

                  "ข้าหรืออุตส่าห์ฟูมฟักเลี้ยงดูจนได้ดี! เสียของยิ่งนักเจ้าเด็กโง่!!"

                  ยิ่งนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้วยิ่งเจ็บปวดใจ แม้ในตอนนี้จะได้รับรู้แล้วว่าศิษย์รักของตนเองได้กลับมาอยู่ตรงหน้าแล้วจริงๆแต่ก็ยังอดโมโหไม่ได้

                  "ชาตินี้อย่าหวังว่าจะได้กลับไปแคว้นจินอีกเลยเจ้าลูกเต่า!"

                  จบคำพูดเชือกเซียนเส้นหนึ่งก็พุ่งเข้ารัดร่างเล็กๆของเซินฝูไว้อย่างรวด เหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว แม้ว่าเซินฝูจะแสดงสีหน้าตื่นตระหนก หรือรู้สึกตัวว่าโดนมัดเอาไว้ก็ช้าไปแล้ว

                  "ท่านอาจารย์..."

                  "อยู่แต่ในเรือนนั่นแหละถึงจะดี"

                  โจวหมิงเมื่อเห็นว่าคนไร้ทางสู้แล้วก็พออกพอใจขึ้นมาบ้าง แม้ว่าตอนนี้เซินฝูจะทำหน้าเหมือนว่าโลกจะถล่มลงมาแล้วก็ตาม

                  "ท่านอาจารย์ฟังข้าก่อน.."

                  "ยังต้องฟังอะไรอีก หากปล่อยเจ้าลอยไปลอยมาเช่นเดิม ไม่พ้นเกิดเรื่องเช่นเดิมอีก"

                  "แต่ข้า..."

                  "ไม่มีแต่ ข้าคิดมาอย่างดีแล้ว"

                  โจวหมิงไม่คิดฟังคำโต้แย้งใดๆจากปากลูกศิษย์ของตน ยิ่งได้เห็นใบหน้าวัยเยาว์ของเซินฝูยิ่งตอกย้ำเรื่องเมื่อชาติก่อน ในชาติที่แล้วเพราะโจวหมิงทำผิดพลาด ไม่รู้ว่าบอกสอนเช่นไรจึงได้ไปในทิศทางนั้น ดังนั้นจนกว่าจะหาวิธีที่ดีกว่านี้ได้ เซินฝูจะต้องอยู่ในเรือนไปก่อน

                  แม้วิธีนี้จะไม่ใช่วิธีที่ดีนัก แต่ก็เป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าที่ดี หากเป็นเช่นนี้อีกสักสามปี... ไม้สิ สักห้าปี เซินฝูคงจะเลิกนึกถึงเรื่องของคนแซ่จ้าวกับคนแซ่เจิ้งไปเสียหมด หลังจากนั้นค่อยบอกสอนกันใหม่

                  "ท่านอาจารย์ แต่ข้า..."

                  "จ้าวเซินฝู"

                  โจวหมิงทรุดตัวนั่งลงตรงหน้าของเซินฝู มือบอบบางราวกับอิสตรีของโจวหมิงยื่นมาลูบใบหน้าที่แสนคิดถึงของศิษย์รักอย่างแผ่วเบา ราวกับเกรงว่าหากจับต้องแรงกว่านี้เซินฝูที่อยู่ตรงหน้าจะสลายหายไป เป็นเพียงแค่เรื่องเพ้อฝัน

                  "ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าต้องมีจุดจบเช่นนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง"

                  แววตาที่เจ็บปวดเหลือคณานับของโจวหมิงจ้องมองมายังที่เซินฝูอย่างไม่สามารถปิดบังเอาไว้ได้ ชาติก่อนนั้นเรียกได้ว่าเลี้ยงดูอุ้มชูเป็นอย่างดี ดียิ่งกว่าบิดาสารเลวอย่างจ้าวจวิ้นซานไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ เซินฝูเองก็ทดแทนบุญคุณเป็นอย่างดี ทั้งเก่งกาจ และกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ให้ได้ชื่นใจ

                  แต่กระนั้นก็ไม่สามารถหลุดออกจากบ่วงที่เรียกว่าครอบครัวได้เลย เซินฝูในชาติก่อนนั้นยึดติดกับครอบครัวมากจนไม่สนใจสิ่งอื่น

                  ในอนาคตอันใกล้นิดเซินฝูจะแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ และตระกูลจ้าวย่ิงมาทวงถามบุญคุณอย่างแน่นอน หากเอาเซินฝูซ่อนเอาไว้ แล้วบอกกับตระกูลจ้าวว่าเซินฝูตายไปตั้งแต่ตอนขึ้นเขา คงทำให้ตระกูลจ้าวไม่มาข้องเกี่ยวอีก

                  แต่ที่โจวหมิงไม่ได้รับรู้ด้วยคือเซินฝูนั้นจัดการตัดบ่วงของตระกูลจ้าวออกไปแล้ว และเรื่องนี้เป็นความประมาทของหวังซิ่นเจียที่ไม่กล่าวให้ชัดเจนว่าที่เซินฝูเปลี่ยนไปนั้นเป็นเรื่องอะไร

                  เมื่อโจวหมิงเห็นว่าเซินฝูในชาตินี้ตอนทดสอบได้ระดับที่สูงกว่าชาติก่อน อีกครั้งได้ครอบครองปราณธาตุที่สองตั้งแต่ยังไม่เข้าสำนักก็ยิ่งหวั่นใจ คิดว่าเรื่องที่เปลี่ยนไปนั้นหมายถึงเซินฝูนั้นแข็งแกร่งกว่าเดิม

                  มาถึงตอนนี้เซินฝูเริ่มคิดแล้วว่ามันแปลกๆ...

                  "ท่านอาจารย์ คุณชายหวังไม่ได้บอกท่านเรื่องข้าหรือ"

                  "เรื่องอะไร? เรื่องที่เจ้าแข็งแกร่งกว่าช่วงเวลาเดิมเมื่อชาติก่อน ข้ารู้แล้ว"

                  เซินฝูเริ่มเดาทางได้ว่าการต้อนรับสุดประหลาดของโจวหมิงนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

                  "แล้วเรื่องของข้ากับตระกูลจ้าวเล่า?"

                  "หมายความว่าอย่างไร ตระกูลเส็งเครงนั่นข่มขู่อะไรเจ้า บอกข้ามา!"

                  ชัดเจน...

                  "ตระกูลน่าตายนั่น ให้ข้าจัดการเสียสิ้นชื่อไปซะก็ดี!!"

                  ไปกันใหญ่แล้ว นอกจากจะมีสหายที่ทำตัวแปลกๆแล้ว โจวหมิงเองก็ไม่ฟังผู้ใดเช่นกัน ตอนนี้หากเซินฝูกล่าวว่าอยากบั่นคอคนตระกูลจ้าวทิ้งเสียให้หมด โจวหมิงคงพุ่งลงจากเขาไปจัดการไม่คิดหน้าคิดหลัง

                  "ท่านอาจารย์ ท่านใจเย็นก่อนเถอะ"

                  ในตอนนี้นอกจากจะอยากจะจับโจวหมิงมาเขย่าให้ได้สติแล้ว ยังอยากจะปล่อยหมัดใส่หน้าของหวังซิ่นเจียอีกด้วย

                  "ท่านอาจารย์ ข้าตัดขาดกับตระกูลจ้าวแล้ว"

                  "เห็นหรือไม่ ข้าว่าแล้วเชียว ไอ้พวกหมาแซ่จ้าว... เจ้าว่าอย่างไรนะ..."

                  โจวหมิงแสดงสีหน้าเหมือนคนง่งมออกมาเมื่อประมวลผลคำพูดของเซินฝูได้แล้ว

                  "เลิกเรียกจ้าวเซินฝูเถอะขอรับ ตอนนี้ข้าไม่มีแซ่แล้ว"

                  แสลงหูนัก ตั้งแต่เข้ามาโจวหมิงเอาแต่เรียกจ้าวเซินฝูไม่หยุด อีกทั้งยังไม่ยอมฟังเหตุผลใดๆอีก

                  "จริงหรือ..."

                  "ขอรับ นับจากตัดขาดกันแล้ว ข้าและตระกูลจ้าวไม่มีสิ่งใดข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว"

                  โจวหมิงมีสีหน้าโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่ถามต่อแม้แต่ครึ่งคำเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นยังส่งสายตาไม่ไว้วางใจให้เห็นอยู่

                  ไม่ใช่ว่าไม่ไว้วางใจเซินฝู แต่ไม่ไว้วางใจตระกูลจ้าวต่างหาก

                  เรื่องที่ป่าชั้นต้นเมื่อครู่ก็เหมือนกัน สายลับรายงานมาว่าเป็นมือสังหารที่ถูกจ้างวานมาโดยคนแซ่แจิ้ง

                  "แล้วเรื่องคนแซ่เจิ้ง..."

                  "ข้าและเจิ้งซีเพ่ยไร้วาสนาต่อกัน ในชาตินี้เจิ้งซีเพ่ยเป็นคู่หมายของจ้าวฉิงม่าน บุตรสาวคนโตของตระกูลจ้าว"

                  แต่ละชื่อที่เอ่ยออกมาทำเอาโจวหมิงต้องเบ้หน้าอย่างรังเกียจ เมื่อชาติก่อนนั้นก็จำได้เป็นอย่างดีว่าผู้ใดที่สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้แก่เซินฝูบ้าง อีกทั้งชาตินี้ไม่รู้ว่าผีสางตนใดดลใจให้เจิ้งซีเพ่ยได้เคียงคู่กับจ้าวฉิงม่าน

                  แต่เป็นเช่นนั้นก็ไม่เลว

                  สุนัขแซ่เจิ้งแต่งกับสุนัขแซ่จ้าว

                  มีบุตรออกมาคงเป็นลูกสุนัขที่มีเลือดชั่วของทั้งสองตระกูล คงเติบโตเป็นสุนัขที่น่าชังไม่น้อย

                  "หากเข้าใจแล้วก็ปล่อยข้าเถอะขอรับ"

                  โจวหมิงเมื่อได้ยินเรื่องโดยรวมแล้วก็ใจเย็นลง กลับมามีท่าทีสงบนิ่งเช่นก่อนหน้านี้ แต่ในตอนที่เอื้อมมือจะปลดเชือกให้เซินฝูก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวเสียก่อน

                  แม้เซินฝูจะกล่าวเช่นนั้น แต่ก็ไม่มีอะไรการันตีว่าจะเป็นอย่างที่เซินฝูกล่าว บางทีที่เซินฝูพูดเช่นนั้นเพียงต้องการให้โจวหมิงใจเย็นลงและปล่อยให้เซินฝูเป็นอิสระ

                  อีกทั้งตอนนี้เซินฝูเพิ่งจะอายุสิบห้าหนาว สูงพ้นเอวโจวหมิงแค่ไม่เท่าไหร่ นับว่ายังเป็นเด็กน้อยในสายตาของผู้เป็นอาจารย์ เช่นนั้นควรจะดูแลอย่างใกล้ชิด

                  โจวหมิงหรี่ตามองเด็กตรงหน้าที่ทำหน้าตาดีใจเมื่อตนจะได้เป็นอิสระแล้วก็เกิดความคิดประหลาดๆขึ้นมาอีกครั้ง

                  ในตอนนี้เซินฝูยังเล็กนัก อาจจะยังดูแลตนเองไม่ได้ เช่นนั้นโจวหมิงจะต้องเป็นผู้ปกป้องดูแล จนกว่าจะเติบโตมากพอที่จะดูแลตนเองได้ และไม่หลงกลสุนัขแซ่เจิ้งกับสุนัขแซ่จ้าวอีก อย่างนั้นโจวหมิงจึงพอจะวางใจได้บ้าง

                  "หนึ่งปี..."

                  "ขอรับ?"

                  "เจ้าอยู่ในเรือนสักปีเถอะ หากข้าเห็นว่าเจ้าจะไม่ทำตัวโง่งมเช่นเก่าแล้วข้าจึงจะวางใจ"

                  โจวหมิงไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆต่อไป อุ้มลูกศิษย์ตัวน้อยขึ้นพาดบ่า เดินอาดๆตรงไปยังเรือนที่อดีตเคยเป็นของเซินฝูในชาติก่อน และชาตินี้โจวหมิงเองก็ตระเตรียมเรือนนี้เอาไว้ให้เช่นเดิม

                  "ท่านอาจารย์!!"

                  เซินฝูดิ้นขลุกขลักอย่างไม่ยินยอม ไม่ใช่ว่าเรื่องเมื่อครู่นั่นพูดกันเข้าใจไปแล้วหรือ เหตุใดจึงยังมีท่าทีกังวลเช่นนี้อยู่อีก

                  สองศิษย์อาจารย์ตรงไปยังเรือนที่เป็นเป้าหมายด้วยความทุลักทุเล เซินฝูไม่ยินยอมที่จะโดนขังไว้แต่ในเรือน แต่เพราะเชือกเซียนที่รัดเอาไว้นั้นทำให้ไม่สามารถใช้พลังได้แม้แต่นิดเดียว

                  "แบบนี้ไม่ถูกต้องนะขอรับ!"

                  "ไม่ต้องห่วง ข้าจะทำให้มันถูกต้องเอง ชีวิตหนึ่งปีในเรือนของเจ้าจะไม่แย่อย่างแน่นอน ข้าจะให้บ่าวของเจ้ามาหาบ่อยๆ"

            นั่นมันใช่ปัญหาที่ไหนกันล่ะ!!