ตอนที่ 3

                  ในคราแรกนั้นคาดการณ์เอาไว้ว่าคงจะเดินทางถึงสำนักก่อนตะวันคล้อย แต่เป็นเพราะว่าหยางฉีมือหนักไปหน่อยทำให้มือสังหารนั่นฟื้นขึ้นมาช้ากว่าปกติ

                  เมื่อมือสังหารคนนั้นลืมตาขึ้นมาเห็นว่าคนที่นั่งล้อมตนเองอยู่เป็นใครก็สะดุ้งตัวโยน แต่เมื่อหาทางรอดก็พบว่าไม่มี ในตอนนี้ตนกำลังถูกเชือกมัดเซียนรัดอยู่ อีกทั้งยังมัดคนติดกับต้นไม้ไม่ให้มีทางหนี ยาพิษที่ซ่อนเอาไว้สามจุด ก็ถูกเอาออกไปหมด

                  "พวกเจ้าต้องการอะไร?"

                  หยางฉีทำหน้าปลาตายเป็นคำตอบ ตนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม่จึงไม่ลงมือสังหารแล้วรีบเดินทางเข้าสำนักเสียที

                  และในตอนที่มีโอกาสสังหารก่อนหน้าหนีหยางฉีก็เพียงรู้สึกว่าเซินฝูยังไม่ต้องการสังหารคนในตอนนี้เท่านั้น จึงได้ลงมือจัดการทำให้สลบไปก่อนที่จะประมวลผลได้

                  แต่หากหยางฉีตัดสินใจลงดาบแทนสันมือในตอนนั้น เซินฝูอาจจะส่งสายตาน่ากลัวมาให้ก็ได้

                  "ใครส่งพวกท่านมา?"

                  "คิดว่าข้าจะปริปากง่ายๆหรืออย่างไร"

                  จุดจบของการที่ทำภารกิจไม่สำเร็จ อย่างไรแล้วโทษก็คือตายอยู่ดี ไม่ว่าจะถูกสังหารด้วยน้ำมือของคุณชายตรงหน้า หรือจะกลับไปหาผู้ว่าจ้างก็ไม่ต่างกัน

                  หากเป็นเช่นนั้นบอกหรือไม่บอกย่อมมีค่าเท่ากัน

                  เพราะอย่างไรแล้ว จุดจบก็คือตายเหมือนกัน

                  "หากคิดเช่นนั้นก็แล้วแต่ท่าน แต่อย่าลืมว่าสำนักเจี๋ยเอินก็มีวิธีเค้นความจริงของสำนักเจี๋ยเอิน"

                  "ไร้สาระ ศิษย์นอกที่ยังไม่เคยแม้แต่จะเหยียบธรณีประตูของสำนัก จะเรียกว่าเป็นคนของเจี๋ยเอินได้อย่างไร"

                  ในความเป็นจริงแล้วคนที่อยู่ตรงนี้ หากไม่นับสายลับที่หลบซ่อนอยู่ ก็มีเพียงแค่หวังซิ่นเจียคนเดียวเท่านั้นที่เป็นคนของสำนักเจี๋ยเอิน

                  แต่คำพูดของมือสังหารนั้น ทำเอาเซินฝูแทบจะหลุดท่าทีสำรวม แม้ว่าชาตินี้เพิ่งจะเดินทางมาถึงตีนเขาของสำนัก แต่ชาติก่อนเซินฝูเป็นถึงหนึ่งในผู้อาวุโสของสำนักเจี๋ยเอิน

                  การที่คนตรงหน้ากล่าวว่าเซินฝูนั้นไม่ใช่คนของสำนักเจี๋ยเอินทำเอารู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา หากไม่ใช่ว่าจะใช้งาน คงได้ตัดคอทิ้งเสียให้สิ้นเรื่อง

                  "ปากดีเหลือเกินนะ"

                  เซินฝูยิ้มเหี้ยม มือสังหารงุนงงไปชั่วขณะ อยู่ๆบรรยากาศรอบด้านก็เปลี่ยนไป หวังซิ่นเจียต้อนให้บ่าวเด็กทั้งสองคนไปนั่งรออีกทาง บุรุษแซ่หยางสองคนเห็นท่าไม่ดีเช่นกัน จึงพากันเดินตามไปด้วย ปล่อยให้มือสังหารปากดีคนนี้อยู่กับเซินฝูตามลำพัง

                  "เห็นทีแบบนี้ ท่านคงบอกเรื่องที่ข้าต้องการได้"

                  พัดหน้าตาประหลาดในมือถูกหุบลง เซินฝูไม่ได้ยิ้มแย้มอย่างเคยอีกต่อไป

                  "เช่นนั้นมาเริ่มเค้นความกันเลยดีหรือไม่"

                  เซินฝูนั่งลงบนหินก้อนใหญ่ด้านหน้า มือสังหารมองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่นิ้วเท้าข้างหนึ่งจะถูกลิ่มดินโผล่จากพื้นทิ้มสวนขึ้นไปจนเล็บเท้าเปิด

                  "อึก..."

                  แผลที่นิ้วเท้านั้น ช่างเล็กน้อย และไกลจากความตายมากมาย ของแค่นี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกสะเทือนแม้แต่น้อย           

                  แต่เมื่อจะอ้าปากพูดจาโอ้อวด นิ้วเท้านิ้วอื่นๆ ก็ถูกลิ่มแหลมทิ่มสวนจนเป็นแผลเหวอะหวะไปหมดเช่นกัน แม้จะบอกว่าการเจ็บปวดเช่นนี้ไม่ได้เข้าใกล้ความตายเท่าไหร่นัก แต่ย่อมไม่พ้นความเจ็บปวด ตอนนี้มือสังหารตรงหน้ากลั้นเสียงร้องจนหน้าเขียว

                  "ทั้งๆที่เป็นมือสังหาร มีจรรยาบรรณเหลือเกินนะ ข้าอดปลื้มใจแทนผู้ว่าจ้างไม่ได้เลย"

                  แม้จะพูดว่าในวันที่มีการทดสอบนั้น มีหลายคนให้ความสนใจเซินฝูมากเป็นพิเศษ แต่คนที่กล้าทำเรื่องโง่ๆเช่นนี้คงมีไม่กี่คน

                  และคนที่กล้าทุ่มเม็ดเงินมหาศาลเพื่อว่าจ้างมือสังหารนับสิบคนบุกป่าของสำนักเจี๋ยเอินคงมีเพียงคนแซ่เจิ้งเท่านั้น

                  ราชวงศ์เองก็คงไม่ได้หวังผลตั้งแต่ครั้งแรก แต่หากงานสำเร็จตั้งแต่ตอนนี้ก็ถือเป็นเรื่องน่ายินดี เสียดายที่เซินฝูไม่ปล่อยให้คนแซ่เจิ้งได้สมหวังอย่างใจนึก

                  "ข้าพอรู้ว่าผู้ว่าจ้างเป็นใคร ข้าจะยอมส่งท่านกลับไป หากท่านรับปากจะส่งต่อข้อความของข้า"

                  "ไม่มีทาง... อึก..."

                  หากกลับไปก็ต้องตายอยู่ดี ฝากข้อความงั้นหรือ มือสังหารหน้าเหมือนนกพิราบหรืออย่างไร

                  "เช่นนั้นข้าเองก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน"

                  จากที่ลิ่มดินเพียงแค่แทงทะลุนิ้วเท้า ขยับขึ้นมาเป็นฝ่าเท้าทั้งสองข้างของมือสังหาร ลิ่มดินนับสิบแทงทะลุหลังเท้าขึ้นมาเหมือนป่าหนาม เลือดจากบาดแผลไหลอาบฝ่าเท้าจนเปลี่ยนเป็นสีแดง

                  "แม้ข้าจะรู้อยู่แล้วก็ตามว่าท่านคงไม่ปริปาก แต่นี่ถือเป็นการฝากความแค้นไปถึงคนแซ่เจิ้งก็แล้วกัน"

                  ไม่รอให้มือสังหารคนนั้นประมวลผลสิ่งที่เซินฝูพูด ลิ่มดินจำนวนมากก็พุ่งแทงไปทั่วร่างกายของมือสังหาร หลีกเลี่ยงจุดตายเพื่อยื้อเวลาหวังให้มือสังหารคนนี้กลับไปถึงแคว้นจินเพื่อส่งสารให้สำเร็จเท่านั้น

                  เพียงแค่อีกฝ่ายยังมีแรงเหลือพอที่จะส่งสารถึงคนแซ่เจิ้งหน่อยก็เพียงพอแล้ว

                  แม้ว่าที่ฝ่าเท้าจะเป็นแผลเหวอะหวะ แต่เซินฝูไม่คิดจะทำให้มือสังหารคนนี้เดินไม่ได้แม้แต่น้อย แต่เพราะอย่างนั้นร่างกายส่วนอื่นที่ไม่ใช่จุดตายจึงถูกลิ่มดินแทงทะลุเสียหมด

                  เซินฝูกล่าวว่ารู้อยู่แล้วว่ามือสังหารไม่คิดจะปริปากพูด เพราะงั้นการกระทำนี้ ก็เพื่อสนองความต้องการของตัวเองเท่านั้น เป็นการลงโทษที่พูดว่าเซินฝูไม่ใช่คนของสำนักเจี๋ยเอิน

                  เลือดของมือสังหารคนนั้นไหลออกจากบาดแผลเยอะมากเสียจนน่ากลัว เซินฝูลุกขึ้นเดินออกห่าง เพราะกลัวว่าเลือดจะเปื้อนชุดของตนเอง

                  นอกจากมือสังหารคนนี้จะต้องเดินทางกลับแคว้นจินเพื่อส่งสารแล้ว ยังต้องนำร่างของพรรคพวกตนเองกลับไปด้วย แต่ศพที่กองกันจนได้ภูเขาเล็กๆนี่ ให้คนๆเดียวแบกกลับไปทั้งๆที่ได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ ดูเหมือนว่าจะใจร้ายเกินไปหน่อย

                  "หากเอากลับไปทุกร่างคงจะไม่ไหว เช่นนั้นก็เอากลับไปแต่หัวก็แล้วกัน"

                  เพียงแค่กระดิกนิ้ว หัวของเหล่ามือสังหารก็ถูกตัดกระเด็นออกจากร่าง ต่อหน้าต่อตามือสังหารคนสุดท้ายที่ยังรอดชีวิตอยู่

                  เพื่อนพ้องที่ทำภารกิจร่วมกันมามากมาย ตายตกต่อหน้าไม่สามารถยื่นมือเข้าช่วย กระทั่งตัวเองยังเอาไม่รอด อีกทั้งยังต้องเห็นภาพที่น่าอดสูของเพื่อนร่วมรบที่ถูกเด็กเมื่อวานซืนย่ำยีร่างไร้ลมหายใจอีก

                  ที่กล่าวว่าเอากลับไปแต่หัวคืออะไร...

                  เช่นนั้นร่างของพรรคพวกตนผู้ใดจะเป็นคนทำพิธีฝัง...

                  เมื่อศีรษะของเหล่ามือสังหารถูกตัวออก ร่างไร้วิญญาณของมือสังหารเกือบยี่สิบคนก็ค่อยๆจมลงไปใต้พื้นดิน

                  "ไม่ต้องห่วง คนเหล่านี้ข้าจะฝังให้เอง"

                  ศีรษะของมือสังหารทั้งหลายลอยตามหลังเซินฝูมา ภาพตรงหน้าตอนนี้ราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับอสูรกายก็ไม่ปาน

                  ใบหน้านิ่งเรียบไม่แสดงอาการใดๆ จะมีหน่อยก็แค่เบ้ปากอย่างรู้สึกรังเกียจเท่านั้น แม้จะฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา แต่ก็ไม่มีเลือดสักหยดกระเด็นโดนชุดแม้แต่หยดเดียว

                  "หัวเหล่านี้ถือเป็นของต่างหน้า ฝากกลับไปแขวนที่จวนคนแซ่เจิ้งด้วย..."

                  มือสังหารจากไปแล้ว เหลือเพียงแค่กลุ่มของเซินฝูและสายลับของสำนักที่รอส่งทุกคนเข้าสำนักผ่านค่ายกล

                  ก่อนหน้านี้เหล่าสายลับถูกหวังซิ่นเจียบ่นจนหูชาเรื่องที่สะเพร่าปล่อยให้มือสังหารเป็นโขยงตามเข้ามาได้เกือบจะถึงค่ายกลที่เชื่อมกับสำนัก

                  "พร้อมหรือยัง"

                  เซินฝูสำรวจตัวเองเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าชุดของตนไม่ได้เลอะเทอะจากการเล่นสนุกเมื่อครู่ก็พยักหน้ารับ หวังซิ่นเจียส่งสัญญาณให้สายลับคนหนึ่งเชื่อมค่ายกลเข้ากับประตูของสำนัก

                  เมื่อเชื่อมค่ายกลได้แล้ว อากาศด้านหน้าก็เกิดการสั่นสะเทือน ภาพที่เห็นตรงหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อยเป็นผลจากการเชื่อมต่อค่ายกล

                  เพียงแค่ก้าวข้ามไป ก็จะได้กลับเข้าสู่สำนักเจี๋ยเอิน...

                  กลับมาอีกครั้ง...

                  เซินฝูกลับมา ณ สถานที่ที่จะเป็นที่ตายแห่งใหม่โดยไร้มลทิน

                  ทันทีที่ก้าวเข้ามาในค่ายกล กะพริบตาเพียงครั้งเดียวภาพตรงหน้าก็แปรเปลี่ยนจากป่ารกทึบเป็นสถานที่ที่คุ้นตา

                  สำนักเจี๋ยเอินตั้งอยู่บนยอดเขาหลันอวิ๋น มียอดเขาเล็กใหญ่รายล้อม แต่ละยอดเขามีผู้อาวุโสคอยดูและ และเป็นที่อยู่ของ ศิษย์หลัก กับศิษย์ผู้สืบทอด

                  ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาน้ำตาคลอ ราวกับว่านานเสียเหลือเกินที่จากไป บัดนี้ได้หวนคืนแล้ว

                  หวังซิ่นเจียไม่พูดหยอกล้อให้เสียบรรยากาศ เพียงแค่หันมายิ้มบางๆให้กับเซินฝู

                  "ยินดีต้อนรับกลับ"

                  .

                  .

                  .

                  มือสังหารคนสุดท้ายถูกส่งกลับมายังประตูทางเข้าแคว้นจิน พร้อมกับกระสอบผ้าเปรอะเปื้อนกระสอบใหญ่

                  ดวงตาของมือสังหารหนุ่มนั้นไร้แววไม่คล้ายกับมนุษย์ทั่วไป ร่างงกายเต็มไปด้วยบาดแผลและเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดเช่นเดียวกันกับกระสอบผ้าที่นำติดตัวมา

                  สองเท้าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสนั้น ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างที่ควรจะเป็น พวกมันพาเจ้าของร่างไปยังสถานที่ ที่เป็นจุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้

                  ในตอนนี้แม้ว่าจะยังเป็นช่วงที่คนพลุ่กพล่านอยู่ แต่ทว่ามือสังหารคนนี้ราวกับกำลังล่องหนทั้งๆที่เดินอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย

                  ไม่มีผู้ใดคิดสนใจ ไม่มีผู้ใดมองเห็น การเดินสวนกันราวกับเป็นการเดินผ่านอากาศ

                 

                  แต่ในตอนนี้สิ่งที่มือสังหารจะต้องทำให้สำเร็จคือการส่งสาส์นของเซินฝูถึงศัตรูคนสำคัญตั้งแต่ชาติปางก่อน การส่งสาส์นนี้จะเรียกว่าเป็นการข่มขวัญก็ได้

                  ปกติแล้วพื้นที่วังหลวงนั้น แม้จะเป็นกำแพงวังก็ยังตั้งยามเฝ้าระวังอย่างแน่นหนา แต่ไม่น่าเชื่อว่ามือสังหารหนุ่มจะสามารถผ่านเข้าไปได้อย่างง่ายดายโดยที่ไม่โดนตรวจสอบใดๆ ทหารที่เฝ้ายามก็ราวกับไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา

                  มือที่เต็มไปด้วยบาดแผลค่อยๆเรียงศีรษะของเพื่อนร่วมรบทั้งหมดบนกำแพงวังหลวงเพื่อให้เห็นได้อย่างชัดเจน

                  หลังจากที่เรียงศีรษะครบทุกศีรษะแล้ว ก็ราวกับมนต์พรางตัวนั้นหายไป ด้านล่างเกิดความวุ่นวายขึ้นมาทันทีเมื่อมีคนสังเกตุเห็นสิ่งแปลกประหลาดบนกำแพงวังหลวง

                  สตรีนางหนึ่งที่กำลังจะเดินผ่านรั้ววังเพื่อกลับจวนอย่างทุกวัน เมื่อเห็นความผิดปกติก็หันมามอง ก่อนที่จะกรีดร้องลั่น ผู้คนที่สัญจรไปมาต่างหันมาให้ความสนใจแม่นางน้อยที่เหมือนจะเป็นลมล้มพับอยู่กับพื้น

                  ผู้คนหลายคนสังเกตุสิ่งที่มือสังหารทำก็ร้องโวยวายออกมาเช่นกัน บางคนก็มองตามสิ่งที่นางชี้ให้ดูก็พากันร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก

                  เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วทหารยามจึงได้เร่งมือจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทหารหลายคนถูกส่งขึ้นไปยังจุดที่มือสังหารคนนั้นยืนอยู่ ตั้งใจจะกำจัดมือสังหารคนนี้ทิ้งเสีย

                  แต่เป็นเพราะความห่างชั้นของความสามารถ เรื่องราวจึงไม่ได้จบลงโดยง่าย ทหารหลายคนบาดเจ็บรุนแรง บางคนถึงขั้นเสียชีวิตหลังที่ต้องประมือกับมือสังหารคนนี้

                  เรื่องวุ่นวายจึงถึงหูของเจิ้งจวินเหลียงอย่างรวดเร็ว ทั้งวังแตกตื่น แทบทุกคนมุ่งหน้ามาที่กำแพงของวังหลวง เจิ้งจวินเหลียงเองก็รีบร้อนออกมาเมื่อเสิ่นกงกงได้กระซิบบอกว่าผู้ที่ก่อความวุ่นวายนั้นเป็นหนึ่งในมือสังหารที่จ้างวาน

                  เจิ้งจวินเหลียงเร่งรุดมาโดยไม่รอเหล่าข้าราชบริพารที่เร่งเท้าตามมาด้วยเช่นกัน

                  เมื่อมาถึงจุดเกิดเหตุก็เห็นผู้คนจำนวนมากมุงดูเหตุการณ์สยองขวัญที่มีมือสังหารผู้นั้นเป็นคนสร้างขึ้น เลือดจากศีรษะของมือสังหารที่ตายไปไหลอาบกำแพงสีสะอาดตาเป็นทาง

                  เจิ้งจวินเหลียงสัมผัสได้ถึงสายตาอาฆาตแค้นจากมุมหนึ่ง เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นมือสังหารคนนั้น เจิ้งจวินเหลียงผงะถอยหลังด้วยความตกใจ เหล่าองครักษ์กรูเข้ามาปกป้องเจิ้งจวินเหลียงเอาไว้อย่างรวดเร็ว แต่มือสังหารคนนั้นเพียงแค่มองด้วยสายตาโกรธแค้นเท่านั้น

                  "คนแซ่เจิ้ง"

                  เซินฝูบอกให้เอาศีรษะของพี่น้องมือสังหารแขวนประจานที่กำแพงจวนของคนแซ่เจิ้ง ดังนั้นมือสังหารจึงได้นำหัวมาเรียงที่สันกำแพงวังหลวง

                  เพราะนี่คือจวนของคนแซ่เจิ้ง

                  "อย่างไรแล้ววันหนึ่งข้าจะกลับมาสะสางแค้น จงรออย่างเจียมตนเถอะ"

                  ยังไม่ทันจะได้ประมวลผลเรื่องที่มือสังหารคนนั้นกล่าว ก็เกิดเหตุการณ์สะเทือนขวัญขึ้นอีกครั้งต่อหน้าธารกำนัล

                  มีดสั้นในมือของชายที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือด จ้วงแทงเข้าที่คอของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เลือดพุ่งกระฉูดออกจากบาดแผลกระเด็นไปทั่วทุกทิศทาง

                  ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์พากันกรีดร้องอย่างเสียขวัญ เหล่าองครักษ์รีบพาองค์เหนือหัวให้ออกห่างจากจุดเกิดเหตุ เพราะเกรงว่าจะมีการลอบทำร้ายอื่นๆเกิดขึ้น

                  มือสังหารคนสุดท้ายค่อยๆทรุดตัวลง เนื่องจากส่วนคอเป็นแผลเหวอะหวะ ไม่สามารถหายใจต่อไปได้ ในที่สุดก็สิ้นชีพลง ท่ามกลางศีรษะของเหล่าพรรคพวกมือสังหารด้วยกัน

                  กว่าที่เหล่าทหารจะขึ้นมาถึงจุดเกิดเหตุ ตอนนั้นก็ไม่มีผู้กระทำผิดให้ลงโทษแล้ว ตรงจุดนั้นนอกจากศีรษะของเหล่ามือสังหาร ก็มีเพียงศพที่เต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์

                  คำพูดที่ทิ้งเอาไว้ทำให้เจิ้งจวินเหลียงขบคิดหัวแทบแตก

                  มือสังหารกลุ่มใหญ่ถูกจ้างวานในชื่อของเสิ่นกงกงเพื่อไปลักพาตัวเซินฝูกลับมา แต่ผ่านไปเพียงไม่กี่วันมือสังหารคนนั้นกลับมาพร้อมกับแจ้งข่าวร้าย

                  เซินฝูไม่ได้กลับมา

                  และมือสังหารไม่มีผู้ใดเหลือรอดสักรายเดียว

                  อีกทั้งคำพูดทิ้งท้ายนั่น...

                  เจิ้งจวินเหลียงไม่สามารถระลึกได้แม้แต่น้อยว่าเซินฝูโกรธแค้นตนเองด้วยเรื่องอะไร