12

บรรยากาศในวันวานหวนคืนกลับ ประหนึ่งบุปผาที่แห่งเหี่ยวเฉาไปตามกาลเวลาได้ฟื้นคืน แม้อาจแตกต่างไปเมื่อเขาและนางไม่จำเป็นต้องปิดบังความรู้สึกที่มีต่อกัน เขาจะกอดนางจูบนางเมื่อใดก็ได้ทั้งนั้น

ไป๋เหม่ยหลานไม่สามารถปฏิเสธหัวใจตน จำได้ว่าเมื่อก่อนนั้นนางมักหลบเลี่ยงสายตา เพื่อไม่ให้ผู้ใดรู้ความจริงว่านางคิดอย่างไรกับท่านอาจารย์

นางกำลังปลาบปลื้มยินดีอยู่กับช่วงเวลาอันอบอุ่นใต้แสงอรุณในยามซื่อบนโลกมนุษย์ นางจ้องมองคิ้วเข้มหนาเหนือดวงตาเรียวรี รอยยิ้มบนมุมปากหนาหยักได้รูปที่แปรเปลี่ยน เขาแลดูนิ่งขรึมขึ้น กระทั่งมือหนาเลื่อนผ่านไปข้างหลัง เลยพ้นศีรษะของนางไป นัยน์ตาลุ่มลึกทอประกายสีชาด

“ไม่พบกันนาน เซียนปักษา”

ในน้ำเสียงเยียบเย็น มือที่จับหมับเข้าคอปักษาทำไป๋เหม่ยหลานลนลาน หวาดกลัว

“ท่านอย่าทำร้ายอี้เจ๋อ! เขาไม่ได้ทำอะไรผิด เขาช่วยเหลือข้า เขาช่วยชีวิตข้านะ”

“อ้อ... งั้นหรือ?”

ถึงแม้ว่ายินเฟิงเป็นผู้บอกกับเทพปักษาไม่ให้นางล่วงรู้เรื่องการสกัดดวงวิญญาณจากร่างโครงกระดูกนั้นเป็นฝีมือของเขา เพราะนางจะเสียใจเป็นอย่างมาก ภายในจิตใจกลับร้อนรุ่มดังไฟ เขารู้สึกเหมือนกับว่าตนถูกเอารัดเอาเปรียบจากเทพปักษาซึ่งเสวยสุขกับไป๋เหม่ยหลานแต่เพียงผู้เดียว

กลิ่นอายปีศาจไม่มีผู้ใดมองเห็นนอกเสียจากนางและชายตรงหน้า มือหนาจับคอเซียนปักษาเหมือนจับนกตัวเล็ก ๆ อี้เจ๋อถีบขาสั่นเทา

“ท่านอาจารย์ยินเฟิง! ข้าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางใจกับท่าน ข้าสาบานว่าข้าไม่ได้บอกอะไรนาง...”

“ก็ไม่ใช่เรื่องนั้นเสียหน่อย ข้ากำลังคิดว่า...” เขาเลื่อนสายตาจากนางไปทางนกน้อยในกำมือ “กาลเวลาเนิ่นนานแสนไร้ค่า อุตส่าห์ตามหาศิษย์รักของข้ามาเก้าพันปี เจ้ากลับมาหานางได้ทุกเมื่อ ตราบเท่าที่เจ้าต้องการ”

“ข้าน้อยผิดไปแล้ว... ขออภัยท่านอาจารย์ อย่าโกรธเคืองข้า...” อี้เจ๋อพร่ำเพ้อภาษาเทพหากผู้อื่นคงฟังเป็นภาษานก มันส่งเสียงร้องโวยวายกระพือปีกเมื่อถูกจับกุมตัว บ่าวรับใช้เดินผ่านไปเร็ว ๆ ด้วยความหวาดกลัว ส่วนเจ้าของมือหยาบจับคอนก อีกข้างหนึ่งเอาไพล่หลังเดินกลับเข้าเรือน ไป๋เหม่ยหลานจับกระโปรงของนางยกขึ้นให้พ้นปลายเท้า รีบตามสามีไป

ปลายเท้าหนาใต้อาภรณ์สง่างามสีนิลก้าวมาถึงห้องครัว ใกล้กับเตาไฟ อี้เจ๋อดิ้นไม่หลุดจากพันธนาการของท่านอาจารย์ผู้จับเขาด้วยไอปีศาจมหาศาล เทพในร่างนกคงไร้หนทางหนี

ยินเฟิงหันไปบอกแม่ครัวร่างท้วม นางกำลังต้มผักทำอาหารให้ทุกคนในเรือน

“ต้มนกนางนวล บำรุงร่างกายดี น้ำต้มกระดูกเทพปักษา ไม่แน่ใจว่าเป็นยาอายุวัฒนะหรือไม่?”

“ท่านนำสหายข้าไปต้มน้ำแกงไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด!”

“เจ้าเอาไปถอนขนก่อน ค่อยเอาไปต้ม” เจ้าของจวนยื่นนกให้หญิงร่างท้วม หาได้รู้ว่าทั้งสองพูดคุยอะไรกันเรื่องเทพปักษา แม่ครัวเพียงทำตามหน้าที่

“เจ้าค่ะท่านอ๋อง”

เฉียนฟานอ๋องเลือดเย็นถึงเพียงนี้! แม้ศิษย์ตนก็นำไปต้มทำน้ำแกงได้ ไป๋เหม่ยหลานไร้หนทางช่วยเหลือสหาย นั่งลงกับพื้นไม้ สองมือรวบกอดขาท่านอ๋อง ละล่ำละลักกล่าว

“ท่านอย่าทำร้ายอี้เจ๋อ! เขาช่วยเหลือข้าเอาไว้มาก ข้าไม่ต้องไปเกิดเป็นนางบำเรอในกองทัพ ข้าไม่ต้องไปเป็นโสเภณีก็เพราะอี้เจ๋อ ได้โปรดเถิดท่านอาจารย์ ไว้ชีวิตอี้เจ๋อด้วย ข้าขอร้องท่าน ได้โปรดเมตตาไป่ไป๋ อี้เจ๋อด้วย”

หัวใจยินเฟิงพาลเจ็บปวดไปด้วยกับนาง พยายามบีบน้ำตาเรียกร้องความเมตตาสงสาร ซึ่งมันก็ได้ผล ขณะแม่ครัวกำลังรอคำสั่งจากท่านอ๋อง มือหยิบมีดปังตอขึ้นมารอเชือดคอเจ้าอี้เจ๋อ เขาพลันคว้าคอมันกลับมา ก้มหน้าลงบอกใบหน้าหวานเว้าวอนของร่างงามที่กอดขาเขาแน่น

“เรียกข้าสามี... หรือเย็นนี้จะกินนกทอด?”

“สามี” ในน้ำเสียงอ่อนหวาน ไป๋เหม่ยหลานกะพริบกระบอกตาร้อนผ่าว เงยหน้าขึ้นมองเงื้อมมือมัจจุราช เมื่อเขายอมไว้ชีวิตสหายของนางด้วยแววตาเยือกเย็น หากไม่ยอมปล่อยมือที่เปี่ยมด้วยไอหยินปีศาจ

ส่วนเทพปักษายามนี้น่ะหรือ คอพับคออ่อน แสร้งเป็นนกหมดสติไปเสียแล้ว

-----------

‘เราล้วนบำเพ็ญตนเพื่อบรรลุสัจธรรมแห่งชีวิต เจ้ารู้หรือไม่? แม้สิ่งเล็ก ๆ ก็นับว่ามีลมหายใจ เหล่าเซียนจึงมีเมตตาธรรมต่อพวกมันสม่ำเสมอ’

เหตุใดท่านอาจารย์ยินเฟิงผู้เปี่ยมไปด้วยเมตตาราวโพธิสัตว์เดินดิน ถึงได้กลายเป็นอ๋องใจดำ อี้เจ๋อก็เป็นหนึ่งในศิษย์ท่านอาจารย์ บำเพ็ญตนมาก่อนนาง เรียกว่าเป็นรุ่นพี่เซียนของนาง ท่านอาจารย์จะจับเขาไปถอนขนต้มน้ำแกง!

ไป๋เหม่ยหลานไม่เข้าใจการเปลี่ยนแปลงของอาจารย์ยินเฟิง ยามนี้หาได้มีรอยยิ้มให้นางแม้สักน้อย ทั้งที่ใจของเขาเฝ้าคิดถึงนางไม่น้อยไปกว่า

บางครั้งนางมองเห็นว่านัยน์ตาคู่คมแปรเป็นสีชาด เขาส่ายหน้าไปมา ชะโงกคอมองหานางด้วยสีหน้านิ่งเรียบไร้อารมณ์ เขาไม่ละวางตาไปจากนาง เหมือนกลัวว่านางอาจสลายไปในอากาศได้ทุกเมื่อ เขาจะคอยเรียกหานาง

“ภรรยา ข้าจะอาบน้ำ เจ้าให้บ่าวไปเตรียมน้ำแล้วตามข้ามา” ในน้ำเสียงอ่อนโยน มือขวาขยับวางพู่กันไม้ลงบนแท่นหยกอันเล็ก อีกข้างหนึ่งปล่อยจากการจับรั้งชายอาภรณ์ ด้วยความระมัดระวังไม่ให้ชายเสื้อเลอะเทอะจากการเขียนตัวอักษรด้วยหมึกพู่กัน

อาจารย์ยินเฟิงมีกิริยาสง่างาม เขาเหลือบตาขึ้นมองหานาง สังเกตเห็นว่าดวงตาคู่สวยใสจับจ้องเขาไม่เลิกรา

“เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ? ข้าจะอาบน้ำ”

“อ้อ... เจ้าค่ะ”

ร่างบางในชุดสีชมพูหวานก้าวเดินออกจากห้องไป หลังเอาแต่เฝ้ามองสามี นางเรียกบ่าวให้เตรียมน้ำอาบในถังไม้ให้เจ้าของจวน กว่าจะนึกขึ้นได้

“อาบน้ำ!”

นางโวยวาย มองหาสาวใช้อีกคนเพื่อที่นางจะไถ่ถามเอาความ นางไม่รู้ว่านางควรทำยังไง การปรนนิบัติสามีคือต้องให้นางอาบน้ำให้เขาด้วยหรือ นางจะทำเป็นไหมเล่า