13

ดวงตาคู่สวยจ้องกลีบเหมยกุ้ยฮวาสีชาดบนผิวน้ำ ราวกับว่านางปรารถนาจะมองเห็นสิ่งซึ่งอยู่ข้างใต้ หากนอกเสียจากกลีบดอกไม้ลอยวนไปมา เห็นจะเต็มไปด้วยไอเย็น

“เจ้ามองหาอะไรอยู่?”

“เจ้าค่ะ...” เสียงหวานขานตอบ เมื่อนางถูกกดดันด้วยแววตารุ่มร้อนของชายร่างกำยำในถังไม้ใบใหญ่ เขาวางพาดมือทั้งสองไว้บนขอบอ่าง กวักมือเรียกนางให้รีบถอดเสื้อผ้า

ไป๋เหม่ยหลานรู้แก่ใจดีว่าหน้าที่ภรรยานั้นนางไม่อาจผัดผ่อนอีกต่อไป

หัวใจดวงน้อยกระตุกไหว เฝ้ามองใบหน้าหล่อเหลาแลดูตั้งใจจ้องหน้านางนัก เหมือนว่าเขากำลังคาดหวังบางสิ่งจากนาง หลุบตามองร่างกายอันเต็มไปด้วยบาดแผลจากของมีคม ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

นัยน์ตาคู่คมฉาบอารมณ์ตื่นเต้นหวั่นไหว เมื่อหญิงงามปลดอาภรณ์ออกทีละชิ้นจากเสื้อสีหวานชั้นนอก ผ้าคาดอกบนชุดฮั่นฝู่และปลดเชือกรัดเอวออก ผิวกายขาวละเอียดของนางหยุดสายตาของเขาเอาไว้ จนนางหย่อนขาลงไปในน้ำ สองมือเรียวพลันกอดกุมทรวงอกงาม

“นะ... หนาวเจ้าค่ะ น้ำเย็นเกินไป”

ร่างผอมบางสะดุ้ง ยินเฟิงพลันดึงเอวคอดบางเข้าแนบชิด โน้มใบหน้าลงจูบนางไม่ให้นางตั้งตัว ปลายลิ้นหนาสอดแทรกเข้าชิมชมในโพรงปากหวาน กระหวัดลิ้นไม่ประสีประสาของนางให้ยอมมอบจุมพิตแก่สามีเนิ่นนาน

ฉับพลันนั้นนัยน์ตาลุ่มลึกกลับกลายเป็นสีชาดอย่างปีศาจ เรือนกายกำยำเปี่ยมด้วยแรงราคะ กว่าเขาจะยอมปล่อยนาง ก้มมองแก้มแดงซ่านด้วยใจถวิลหา

“ข้าอาบน้ำเย็น หากว่าเจ้าไม่อยากหนาวตาย ควรอยู่ในอ้อมแขนข้า”

“เจ้าค่ะ”

ไป๋เหม่ยหลานไม่มีหนทางปฏิเสธ ดวงตาของนางติดตรึงอยู่บนใบหน้าคร้ามคมหล่อเหลา เขาจ้องมองนางสั่นเทาในน้ำเย็นเฉียบจนริมฝีปากกระทบกัน

“จะว่าไปก็น่าสงสาร คราวนี้ข้ายอมเจ้าก็ได้ น้ำไม่เย็น ไม่ร้อนไป จะดีกว่า”

ยินเฟิงใจอ่อนกับนาง ทั้งที่เขาชอบน้ำอุ่นเสียเมื่อไร นับตั้งแต่กลืนเกล็ดอสรพิษเข้าไปดับพิษเหมันต์ได้ผลชะงัก หากจะต้องดับความร้อนลงด้วยไอเย็น โดยเฉพาะยามพบนาง เขาไม่สามารถอดทนต่อจิตใจรุ่มร้อนดังไฟกัลป์

ไป๋เหม่ยหลานทำหน้าที่นั้นแทนท่านอาจารย์ ปรับอุณหภูมิน้ำด้วยปลายนิ้วชี้ แตะลงบนผิวน้ำที่หมุนเป็นวงกลม เกิดช่องน้ำวนขนาดเล็ก ปรากฏแสงสีขาวสว่างในพริบตา น้ำในอ่างไม้ค่อย ๆ อุ่นขึ้นตามลำดับ

นางไม่สามารถใช้เวทเซียนได้เท่าเก่าก่อน เพียงเสกเวทขั้นพื้นฐานในชีวิตประจำวันได้เพียงเท่านั้น

เมื่อไอเย็นเหนือผิวน้ำลอยหายไปเหลือเพียงกลุ่มควันเบาบาง นางสัมผัสได้ถึงเกล็ดนุ่มนวล เขาดึงนางเข้าแนบชิดจนทรวงอกงามแนบชิดบนกายกำยำ

ยินเฟิงขบกัดกรามแน่นจนมองเห็นสันกราม ส่งเสียงคำรามหึ่งในลำคอ มือสั่นเทาเลื่อนขึ้นประคองใบหน้าแดงซ่าน ไม่ทันได้ดึงนางเข้ามาจูบ ไป๋เหม่ยหลานยกปลายนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากของเขาเพื่อถาม

“บอกความจริงข้ามาเถิดเจ้าค่ะ ท่านมีเกล็ดเหล่านี้ได้อย่างไร เฉียนฟางอ๋อง ท่านได้ลักลอบใช้เวทเปลี่ยนความทรงจำผู้คนบนโลกมนุษย์หรือไม่?”

“... ตั้งใจว่าถ้าพบเจ้า จะมากล่าวหาไม่ได้ว่าข้าใช้เวทเซียนเข้าห้ำหั่นมนุษย์เดินดิน ไร้ศักดิ์ศรีชายชาตรี ทำผิดกฎสวรรค์เหมือนเผ่าพันธุ์ปีศาจ”

ยินเฟิงคิดเรื่องนี้ไว้ จึงไปตามหาบ่อแห่งมนตรา สามารถมองเห็นได้ทุกสถานที่ดั่งใจหวัง เพื่อดูอนาคตความเปลี่ยนแปลงในโลกมนุษย์ หาช่องทางเข้ามาเป็นแม่ทัพในช่วงแผ่นดินไม่สงบสุข และแน่นอนว่าเพียงวิชากระบี่ของปรมาจารย์จากเทวโลก จึงนับว่าเฉียนฟานเป็นผู้จับตัวได้ยาก

ถึงแม้ว่ากองทัพของแคว้นขึ้นตรงกับเมืองหลวงและฮ่องเต้โดยตรง ไม่สามารถมีผู้บัญชาการทหารสูงสุดได้ ท่านอ๋องกุมอำนาจปกครองเด็ดขาด ทั้งการเก็บภาษี รายได้ต่าง ๆ ของเมือง เขาเป็นเจ้าผู้ครองแคว้นนี้

“การเข้าไปรู้จักท่านฉางผิงโหว การที่ข้าถวายตัวสวามิภักดิ์ต่อฮ่องเต้ จับกระบี่ไปร่วมรบเป็นแม่ทัพ เพื่อชนะศึกครั้งใหญ่ ฮ่องเต้พระราชทานให้เป็นผู้ครองแคว้น ในฐานะเฉียนฟานอ๋อง เป็นเรื่องตั้งใจกระทำ”

“ท่านน่าจะสุขสบายในสถานที่ของท่าน ไยจึงกลับเข้ามาพัวพันวาสนาชะตาชีวิตมนุษย์”

“ต้องให้ข้าบอกเจ้า?” เขาเลิกคิ้วขึ้นถามนาง เรียกนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง “ศิษย์ไป๋”

ไป่เหม่ยหลานสั่นสะท้านไปทั้งใจ ในอ้อมแขนที่พาลพาให้หวั่นไหว

“เจ้าเป็นของข้า ดวงวิญญาณของเจ้าเป็นของข้า เจ้าจะอยู่กับข้าเรื่อยไป ไม่ว่าข้าไปที่ใด ไม่ว่าเป็นหรือตาย เจ้าเป็นภรรยา เจ้าก็ต้องไปกับข้า”