15

ราวกับว่านางถูกอาวุธอุ่นร้อนแหลมคม ทิ่มทะลวงกลางกายโดยไร้ความปรานี ท่านอาจารย์ไม่คิดละเว้นชีวิตนาง เขาพึ่งฉีกร่างนางให้แยกออกเป็นสอง เพื่อจะได้เอาเปรียบนาง ชิมชมรสชาติหอมหวานเพียงฝ่ายเดียว

หากก็เพียงไม่นาน นางรู้สึกถึงอารมณ์แสนสุขสมราวล่องลอยอยู่ในสรวงสวรรค์ การสานสัมพันธ์เป็นเฉกเช่นค่ำคืนในเทวโลก ได้ลิ้มชิมประสบการณ์ในอดีตยาวนาน เมื่อกระแสธาราหลั่งไหลสู่เรือนกายสตรี ใบหน้าแดงก่ำพร่างพราวเหงื่อ สะบัดเอวคอดบางดั่งการร่ายรำในเพลิงกามา

ยินเฟิงกอดจูบร่างในอ้อมแขน เยี่ยงชายคลุ้มคลั่งผู้ตกอยู่ในห้วงภวังค์รัก ขณะไขว่คว้าหาฝั่งฝัน นำพานางไปชื่นชมดวงดาราสุดขอบท้องนภากว้างไกลครั้งแล้วครั้งเล่า

ในร่างของปีศาจพาลพาให้เรือนกายรุ่มร้อนกว่าเดิมเคยเป็นผู้ละวาง ไป๋เหม่ยหลานฟุบหน้าลงบนไหล่กว้าง ส่งเสียงกรีดร้องจิกแผ่นหลังด้วยปลายเล็บคม เมื่อใดเขาเติมเต็มร่างกายนางด้วยกระแสธารสีขุ่นจนเอ่อล้น สานสัมพันธ์สวาทกับนางประหนึ่งบุรุษผู้ไม่เคยพานพบสตรีมาก่อนเลยสักครั้งในลมหายใจ

กว่าท่านอาจารย์จะยอมมอบอิสรภาพให้นางจากถังไม้ที่มีน้ำอุ่นร้อนสาดกระเซ็นเพราะแรงกระแทกกระทั้น น้ำก็หายไปเกือบครึ่งถัง นางสั่นสะท้านด้วยอารมณ์วาบไหวและเหน็บหนาว เขาจึงอุ้มพานางไปนอนลงบนฟูก ขยับผ้าสีนิลขึ้นคลุมเรือนกายสั่นเทา พิงแผ่นหลังไว้กับตั่งไม้สลักลวดลายท้องนภา

เรือนผมดำขลับของนางและเขาเปียกชื้นยุ่งเหยิง หลังผ่านพ้นสมรภูมิรบดุเดือด

“เจ้าดื่มชาถ้วยนี้ให้หมด”

“เจ้าค่ะ”

ไป๋เหม่ยหลานมองควันจากริมฝีปากหนาเป่าไอร้อนจากถ้วยชาให้นางอย่างเอาใจใส่

“เจ้าจะตั้งครรภ์ไม่ได้ ตราบใดที่ร่างกายเจ้าไม่แข็งแรงดี”

“แต่เล็กจนโตข้าแทบไม่ป่วยไข้นะเจ้าคะ ท่านลองถามท่านพ่อของข้าได้”

ยินเฟิงส่ายหน้าไปมา “เมื่อใดข้าหาวิธีชุบร่างเซียนของเจ้าได้ เราค่อยคุยเรื่องนี้กัน”

“ข้ามิได้อยากเป็นเซียน” นางเอ่ยเสียงอ่อน หากในแววตามาดมั่นแน่ใจ เช่นเดียวกับท่านอาจารย์ที่นั่งอยู่ข้างกายนางบนฟูกเปียกชื้นในเรือนกายเปลือยเปล่า

“ให้เป็นร่างปีศาจ”

“ข้าไม่อยากเป็นปีศาจ”

“ในเมื่อเจ้าต้องอยู่กับข้า เจ้าต้องเลือกสักทาง”

“ข้าขอเป็นยายเฒ่าที่แก่ชราและตายไปในสักวันหนึ่ง ข้าขอได้ฝังศพเคียงข้างท่านพ่อในสุสานตระกูลลู่ ข้าปรารถนาการเป็นมนุษย์ธรรมดา”

“ไม่ได้” ในน้ำเสียงประกาศิตสั่ง ร่างกำยำเปลือยเปล่าคืบคลานเข้าหานางราวพยัคฆ์ที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ เขาก็คงจะบังคับนางให้ยอมตามใจเขาด้วยจุมพิต นางกุมผ้าห่มสีนิลแน่น เบือนหน้าหนีไปอีกทาง

“ท่านอาจารย์ มันเรื่องของข้านะเจ้าคะ ในเมื่อข้าเกิดเป็นมนุษย์ ท่านจะมาบังคับข้าได้อย่างไร”

“เจ้าจะทำไมเล่าศิษย์ไป๋? หรือว่าเจ้าไม่อยากอุ้มครรภ์ ไม่อยากสร้างครอบครัวกับข้า เจ้าไม่ห่วงข้า จะทิ้งข้าไว้ผู้เดียวลำพังบนโลกนี้หรือ เจ้ามันเห็นแก่ตัว”

ไป๋เหม่ยหลานหน้าตาบึ้งตึง “ข้าไม่รู้...”

“ดี... เจ้าไม่รู้ เช่นนั้นวันหลังเจ้าก็ไม่ต้องถาม ถ้าจะตอบว่าไม่รู้”

นางทำให้สามีโกรธเคืองนางแม้ว่านางอาจไม่ได้ตั้งใจ มือหนาพลันเลื่อนมือขึ้นกำเรือนผมนาง ดึงเบา ๆ เป็นเชิงตักเตือนจนนางหงายหน้าไปข้างหลัง ยินเฟิงมิได้ระงับโทสะลง เค้นน้ำเสียงเคียดแค้นออกมาจากลำคอ

“เจ้าศิษย์โง่เขลาเบาปัญญา ชะตาวาสนาเจ้ามีมากมายเท่าไรจึงได้กลับมาพบข้า ข้ายอมตายเพื่อเจ้า กลืนเกล็ดงูเพราะเจ้า ข้ากอดปั้นดินมานับหมื่นปี หญิงใจดำ!”

--------------

ท่านอาจารย์หรือจะกล้าว่านางเป็นศิษย์โง่ ตลอดหลายหมื่นปีเทวโลก ถ้อยคำที่หลุดจากปากเขามีแต่ภาษาดอกไม้ เขาชื่นชมนางทุกเช้าค่ำว่านางเฉลียวฉลาด ไยบัดนี้เขามิใช่ท่านอาจารย์ยินเฟิงคนเดิม

ไป๋เหม่ยหลานเกิดความคิดมากมาย ถึงไม่กล้าเอ่ยเรื่องการเป็นมนุษย์อีก นางไม่ควรปริปากพูดเรื่องที่จะทำให้เขาโกรธเคือง ขณะสามีนั่งมองนาง ทำตาขวาง หลังหยิบเสื้อแพรต่วนสีนิลขึ้นมาสวม ปล่อยเรือนผมยาวเรียบลู่บนแผ่นหลังโดยมิได้เกล้าผมด้วยหยกงามในภาพลักษณ์ท่านอ๋อง

‘เรื่องของอนาคต หาได้ล่วงรู้ ทุกสรรพสิ่งเป็นไปตามวาสนา เกิดขึ้นและดับสลายไป’

“แม้จะคิดก็ไม่ได้ เจ้าลืมมันไปเสีย”

ในสีหน้าขัดใจนางนัก ราวกับว่าเขาสามารถล่วงรู้ใจนาง ยินเฟิงออกไปเรียกบ่าวให้เตรียมอาหารและยาสมุนไพรให้ภรรยาแล้วจึงกลับเข้ามานั่งลงบนฟูก