14

เฉียนฟานอ๋องคือท่านอาจารย์ของนาง ขณะที่เขาอยู่ในฐานะผู้สั่งการ สามารถครอบครองได้ทุกสิ่งที่ข้าต้องการในแคว้นนี้โดยถูกต้องชอบธรรม ไม่เว้นแม้กระทั่งบุตรสาวของท่านโหว เขาเจ้าแผนการนัก สมเป็นอาจารย์ยินเฟิง

ในอุ้งมือปีศาจอันอ่อนโยน นางหลุบมองตามเกล็ดสีขาวสะอาดตาปรากฏขึ้นบนท่อนแขนเป็นล่ำสัน ลูบไล้ไปตามไหล่กว้างที่แทรกแซมด้วยเกล็ดอย่างมิได้นึกรังเกียจเขาแม้แต่น้อย หากเป็นตรงกันข้ามเสียอีก

น่าประหลาดใจ เกล็ดเหล่านี้แสนนิ่มนวล ส่งกลิ่นหอมอ่อนใกล้เคียงกับกลิ่นของกลีบบุปผา หัวสมองของนางขาวโพลน เคลิบเคลิ้มไปตามอารมณ์ประหลาด

ยินเฟิงคอยประคองกรามน้อยไม่ห่างมือ จูบริมฝีปากนางด้วยใจเสน่หา

“แล้วเจ้าล่ะภรรยา หัวใจเจ้าปรารถนาจะมีสัมพันธ์กับเฉียนฟานอ๋องหรือท่านอาจารย์ของเจ้า?”  น้ำเสียงทุ้มละมุนถาม เขาพิงหน้าผากไว้กับหน้าผากมน สะกดนางด้วยแววตาปีศาจ มนุษย์อย่างนางคงมิอาจต้านทาน

“กับท่าน... เจ้าค่ะ กับสามีข้า...”

มุมปากหนาหยักได้รูปขยับยิ้ม อสรพิษสีขาวนวลสนิทพลันโผล่จากผืนน้ำ เลื้อยพันรอบเอวคอดบาง นางสะดุ้งตกใจ เมื่อร่างงูเลื้อยผ่านในน้ำแล้วหายไปในพริบตา ท่านอาจารย์เสกสรรนำพาอสรพิษ ถูไถไปตามเรือนกายอรชร

ไป่เหม่ยหลานมิได้รู้ว่าเกิดสิ่งใดแน่ นางหลงใหลไปกับการอาบน้ำในอ้อมกอดปีศาจได้อย่างไร ขนาดว่าเกล็ดสะอาดเพิ่งเลื้อยผ่านกายสตรีซึ่งไม่ได้รับอนุญาตให้ใครแตะต้อง นางไรขนลุกชูชันด้วยความรู้สึกประหลาด

สองเต้าอิ่มงามถูกบีบเคล้น เคล้าคลึงด้วยปลายนิ้วเรียวยาวช่ำชองงาน ยินเฟิงรู้ว่าส่วนใหญ่คือจุดเสียวซ่านของนาง เขาเล้าโลมนางด้วยจุมพิต ปลายลิ้น และอสรพิษ จนปลายยอดปทุมถันลุกชูชัน จนนางเกิดความรู้สึกว่าตนอาจคลุ้มคลั่งเพียงการสัมผัสของชายผู้นี้

เมื่อฝ่ามือหนาลูบผ่านต้นขาด้านในใต้ผืนน้ำ ใจร้อนวู่วามกดปลายนิ้วเข้าไปในร่องหลืบกายสตรี สะโพกงามสะดุ้ง บีบรัดปลายนิ้วอุ่นร้อน

“อ๊ะ!”

โฉมสะคราญมิอาจต้านทานปีศาจแห่งกามารมณ์ นัยน์ตาคู่สวยกลืนกลายเป็นสีชาด เฉกเช่นเจ้าของอ้อมกอดแข็งแกร่ง กำลังกอดรัดนางราวโซ่ตรวน นางหอบหายใจแรงจนหน้าอกกระเพื่อม พาลให้แววตาคมคอยหลุบมองอกอิ่มขาวงาม ปทุมถันสีชมพูหวานใต้กลีบเหมยกุ้ยฮวาสีชาด

ยินเฟิงไม่อาจอดทนอีกต่อไป ถึงแม้ว่าเขาอยากละเมียดละไมชิมเรือนร่างหอมงามทีละคำ ใจปรารถนาความเอร็ดอร่อยของรสสัมพันธ์สวาท

ความเป็นชายบัดนี้สร้างความเจ็บปวดจนเรือนกายกำยำสั่นสะท้าน น้ำอุ่นร้อนยิ่งเพิ่มอุณหภูมิให้ร่างครึ่งหนึ่งซึ่งเป็นปีศาจแห่งราคะ เขารับรู้ว่านางพร้อมเสียยิ่งกว่าอะไร มือหนาพลันคว้าสะโพกงามยกขึ้นนั่งบนตัก ขยับเข้าหาจนหน้าท้องแนบชิดกัน เพื่อถูไถกลีบปทุมงามที่เบ่งบานรอต้อนรับสามี

ในแววตาหวาดกลัวประสาหญิงสาว ไม่อาจทำให้เขาใจอ่อนยอมรั้งรอ ปากทางเข้าถ้ำชุ่มฉ่ำหวาน สามารถกลืนกินมังกรร้ายที่ผงาดรออยู่หน้าทางเข้า

ไป๋เหม่ยหลานรู้หนทางข้างหน้าว่านาจะพบพานกับอะไร ค่ำคืนหนึ่งนางแสนเจ็บปวด นางกัดริมฝีปากแรงเมื่อบั้นท้ายงามขยับตามแรงมือดื้อรั้น ผลักความเป็นชายเข้าชิมชมนางในอึดใจเดียว

“ท่านอาจารย์!”

เสียงแหลมเล็กกรีดร้องเรียกตามสัญชาตญาณ ยินเฟิงส่งเสียงคำรามลั่นราวสัตว์ป่า ดังกึกก้องในห้องอาบน้ำ

“อะ... อ่าาาาห์... ไปไป๋ของข้า...”

สะโพกบอบบางสั่นเกร็ง เมื่อชายร่างกำยำเริ่มบดขยี้นางด้วยอาวุธแหลม ราวใบมีดขนาดใหญ่โอฬาร มันขยายตัวตนใหญ่โตยิ่งขึ้นไปอีกในถ้ำทางเปียกฉ่ำ ครั้นนางจะกระถดกายหนี มือหนาทั้งสองกลับจับรั้งนางไว้ให้นั่งลงรับทัณฑ์สวาท เขาไม่ให้นางหนี ส่วนนางเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

ไป๋เหม่ยหลานสภาพเหมือนลูกนกตกรัง พยายามจะถีบขายันร่างของนางออกจากพันธนาการรุ่มร้อนอึดอัด

ร่างบางสั่นสะท้านไปทั่วสรรพางค์กาย นางดื้อรั้นทำสิ่งใดไม่ได้นอกจากนั่งตัวสั่นเกร็ง ภายใต้การจับกุมของสองฝ่ามือหยาบกร้าน นางจิกปลายเล็บลงบนบ่ากว้าง ดึงรั้งร่างกำยำทั้งน้ำตานองหน้า เมื่อส่วนลึกของกายสตรียิ่งบีบรัดความเป็นบุรุษกล้าแกร่ง นั่นเป็นเครื่องทรมานเขาและนาง

“สามี... ได้โปรด... อ่อนโยนกับข้าหน่อยเถิด... ข้าเจ็บเหลือเกิน...”

“เจ้าเจ็บมากหรือ?” ในสีหน้าเป็นกังวล ยินเฟิงเกือบขาดสติ ร่างกายทรยศนี้ทำให้เขาเจียนคลุ้มคลั่ง จนสบมองหยาดน้ำใสที่ไหลลงบนหางตาคู่สวย นางพยักหน้าขอความเมตตา

“ไม่รู้สึกสิ่งใดนอกจากเจ็บปวดเจ้าค่ะ ได้โปรด อ่อนโยนกับไปไป๋ด้วย...”

ใบหน้าแดงก่ำทำเป็นน่าสงสารของนาง ช่างน่ารักใคร่ปานฉะนี้...

ยินเฟิงก้มหน้าลงจูบนาง สอดมือรัดรึงดึงเอวบางให้ขยับอย่างเชื่องช้า นางพลันแอ่นเอวรับการสานสัมพันธ์ ด้วยเรี่ยวแรงอันเบาบาง ถนอมตนให้ผ่านพ้นจากอาการเจ็บปวด กระทั่งพบหนทางสว่างไสว พร้อมแล้วที่นางจะตอบรับทุกแรงรักใคร่จากชายผู้มากับความรุ่มร้อนดังไฟกัลป์