16

“เอาเป็นว่าข้าจะไม่พูดถึงมันอีกเจ้าค่ะ ข้าขอโทษท่านด้วย สามี...” นางกลับมาทำตัวสุภาพเช่นเดิม มือกระชับผ้าห่มหนาเมื่อนางรู้สึกหนาว บางครั้งนางก็ไอจาม น้ำมูกไหล ทั้งที่กล่าวว่าตนแข็งแรง คงเป็นเพราะว่านางอยู่ในอ่างน้ำนานเกินไป

“เจ้าไม่ควรพูด ไม่ควรคิดเรื่องการเป็นมนุษย์อีก ถึงแม้ว่าเจ้าเคยเสียสละตนเพื่อท่านอาจารย์ เรื่องราวเหล่านั้นมิอาจนับเป็นบุญคุณ ข้าเองก็ไม่ได้นับ ดังนั้นข้าจะไม่ตามใจเจ้าเป็นอันขาด”

“ข้าไม่บังอาจทวงบุญคุณท่านเจ้าค่ะ ข้ามิกล้าคิดเรื่องนั้น ล้วนเป็นความเต็มใจของข้า”

“เจ้าถูกบีบบังคับจากพวกเซียนคลั่งวินัยนั่นต่างหาก พวกมันทรมานเจ้า สังหารเจ้า”

นัยน์ตาสีชาดทอประกายก้าวร้าว ด้วยความคับแค้นอยู่ในอก อีกครู่หนึ่งยินเฟิงนึกขึ้นได้ว่าควรเลือกฝ่ายให้นางอยู่เสียเอง ในเมื่อมันไม่ได้ยากเย็นอะไร มุมปากหนาหยัดยิ้มร้ายกาจ สังเกตเห็นร่างผอมบางบนฟูก กำลังเฝ้ามองขาวคมของเขาด้วยท่าทางสงสัยว่าเขาเป็นปีศาจแน่หรืออย่างไร

“เจ้าคิดว่าอดทนไหวหรือ? ไป่ไป๋”

“อดทน... เรื่องอะไรเจ้าคะ?”

ไป๋เหม่ยหลานมีสีหน้าประหลาดใจ กระทั่งบรรยากาศในห้องเงียบงันปกคลุมด้วยอารมณ์หวามไหว ใต้แสงนวลสลัวจากเปลวเทียนในห้องนอนกว้าง ตะวันใกล้ลอยพ้นขอบฟ้าเต็มที อยู่ดี ๆ นางไม่กล้าสบตาท่านอาจารย์ ใบหน้าแดงซ่านหลบเลี่ยงไปมองผ้าม่านสีขาวบาง

ชายผู้นี้ช่างรู้ใจนาง มิอาจต้านทานเขาได้สักครั้งหนึ่ง นางจะอ่อนไหวพ่ายแพ้เสมอ

ขณะมือหนาเลื่อนมาจับกุมมือของนาง ประทับจุมพิตอ่อนโยนบนหลังมือ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวแรง ฝ่ามือเล็ก ๆ ของนางถูกดึงรั้งแนบแก้มสากที่มีหนวดเคราครึ้มขึ้นแซม

“ไป่ไป๋... ภรรยาข้า...”

เมื่อเขาเรียกนางด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เหมือนเด็กน้อยออดอ้อนขออะไรสักอย่าง นางพูดไปอีกเรื่อง

“ท่านอาจารย์ยินเฟิงไม่หมกมุ่นในราคะ คืนนั้นท่านอดทนต่อพิษราคะปีศาจ ท่านไม่ยอมแตะต้องข้าจนกระอักโลหิต จนข้าต้องจัดการท่านเสียเอง ท่านไม่เคยต่อว่าข้าแม้สักคำเดียว ท่านอาจมิใช่อาจารย์ยินเฟิง เป็นปีศาจอสรพิษปลอมตัวมา”

“มีเรื่องใดที่รู้เพียงข้าและเจ้า? ความลับของสองเรา”

คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น นางควรคิดเรื่องนี้แต่ในทีแรก นางสบนัยน์ตาสีชาด พยายามดึงมือนั้นออก ร่างกายของนางราวถูกสาปให้แข็งเป็นหิน

“ข้าเคย... ตกลงไปในบ่อน้ำประหลาด หายตัวไปในนรกภูมิ ภพภูมิที่ลึกที่สุด ข้าขอให้ท่านอาจารย์เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับกระมัง ข้าเองก็ไม่แน่ใจ”

“อืม... หลังจากนั้นเจ้าโดนลงโทษ เพราะละเลยคำสั่งผู้อาวุโสบอกให้เจ้านำกระจกไปวางไว้ ไม่ใช่ให้เจ้าเปิดมันออก เจ้าจึงตกลงไปในกับดักปีศาจเงือก”

ด้วยความเป็นห่วงนาง ยินเฟิงรีบเปิดทางข้ามภพภูมิตามไปในทันที แม้ศิษยานุศิษย์จะเข้ามาห้ามปรามก็หาได้ยอมฟังเสียงใคร เขาพบนางในบ่อดินที่พวกเงือกขุดไว้ล่อเหยื่อ ปีศาจเงือกในรูปลักษณ์บุรุษมักรูปงาม หากพบเหยื่อเป็นสตรีต้องตา ไม่สังหารทิ้งหลังรวมสัมพันธ์แล้วละก็ มักจะนำไปเป็นภรรยา พาลพาให้จิตใจของเขารุ่มร้อนดังไฟ หากไม่ได้ตัวนางกลับคืน หากต้องพบนางไปกับชายอื่น เขาไม่รู้ว่าตนจะพักฟื้นหัวใจบอบช้ำไหวหรือไม่

“เจ้าและข้า... เปียกปอนในสายฝน สบสายตา สบดวงใจ ข้าไม่อาจละวางตาจากใบหน้างดงาม ขนตาเป็นแพงอนที่เปียกชื้น ในบ่อดินของพวกเงือกราวกับว่าไม่ใช่กับดักสำหรับเหยื่อ มันทำให้ข้าได้อยู่กับเจ้านานขึ้นโดยไม่ต้องคิดคำนึงถึงกฎระเบียบไร้สาระศิษย์อาจารย์ แม้ว่าไม่นานจะมีนกตัวหนึ่งตามมาพบ มันเข้ามาขวางจังหวะ...”

ยินเฟิงเพิ่งสั่งให้เทพปักษากลับเทวโลกเพื่อไปส่งข่าวแก่สำนักเซียวเหยา จะแจ้งข่าวอะไรก็แจ้งไปอย่างวิสัยนกคาบข่าวไปฟ้องคนนั้นทีคนนี้ที

ไป๋เหม่ยหลานเห็นท่าไม่ดี เมื่อนัยน์ตาอ่อนหวานเปี่ยมไปด้วยเพลิงโทสะ หลังจากที่พูดถึงอี้เจ๋อซึ่งชอบเข้ามาขัดคอเขาและนางเสมอ ขณะที่เขายังคงจ้องมองใบหน้านาง ปานจะกลืนกินนางเข้าไปทั้งตัว นางฝืนรั้งตนขึ้นนั่งพิงแผ่นหลังไว้กับตั่งนอน นางกลัวท่านอาจารย์จะคาดโทษเทพปักษา

“ท่านอาจารย์ลืมมันเถิด ข้าขอร้องท่านอย่าทำร้ายอี้เจ๋อนะ”

“แล้วเจ้าจะทำอะไรให้ข้าพึงพอใจ เพื่อไม่ให้ข้าเปลี่ยนใจ นำกระดูกเทพปักษาไปต้มน้ำแกง แล่เนื้อไปทอดกินเป็นยาอายุวัฒนะ”

“ท่านอาจารย์ อี้เจ๋อก็เป็นศิษย์ท่าน จะนำเขาไปต้มน้ำแกงได้ลงคอเชียวหรือ?”

“ย่อมได้ทั้งนั้น จะไปยากอะไร ขนาดเจ้าศิษย์ไป๋ ศิษย์รักของข้า ยังพึ่งกลืนกินนางไม่เหลือเผื่อให้ชายใดได้แตะต้อง คืนนี้ข้าก็จะกิน...” ในน้ำเสียงเยียบเย็นหากเต็มไปด้วยความเร่าร้อน เขาปิดตาลงจูบฝ่ามือนุ่มนวล โลมเลียผิวพรรณผ่องงามบนข้อมือ “อืม... ข้าเป็นพวกกินจุเสียด้วย ภรรยา เจ้าตัวหอมนุ่มนวลถึงเพียงนี้...”

ร่างบางสะดุ้ง ไรขนลุกชูชันไปทั่วกาย เมื่อปลายลิ้นหนาลากมาถึงข้อพับตรงข้อศอก กดจุมพิตลงบนนั้น นางห้ามปรามเสียงสั่น “ให้ข้าพักผ่อนบ้างเถิดสามี คืนนี้ไม่รู้กี่สิบหนแล้ว ข้าอาจสิ้นใจตายเอานะเจ้าคะ”