43

ตลอดไป เคียงข้างกายท่าน”

“ถ้าหากว่ามีผู้ไม่ประสงค์ดีสังหารบุตรตัวน้อยของเจ้า สังหารสามีของเจ้า ถ้าหากว่าข้าถูกข้อหาอ๋องกบฏโดยที่ข้ามิได้กระทำความผิด ข้าถูกประหัตประหารอย่างโหดร้ายทารุณ เจ้ารับปากว่าข้าไหมเล่าว่าเจ้าจะไม่แค้นเคืองมัจจุราชผู้ปลิดชีวิตข้า”

ไป๋เหม่ยหลานสะดุ้งจากบ่ากว้าง มองเห็นแววตาเคียดแค้นชิงชังของสามี เขาถูกครอบงำด้วยความอาฆาตนับหมื่นปีจึงได้กลายเป็นเช่นนี้ นางยกปลายนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากหนาหยักได้รูปเพื่อปราม

“ท่านอย่าพูดถึงมันอีกเลย ข้าเองก็มิได้ปรารถนาจะสูญเสียท่านไป แม้สักครู่เดียวของลมหายใจข้า ท่านอาจารย์ ท่านรู้มาเสมอว่าศิษย์ไป๋มีความรู้สึกเช่นไร”

“ไม่รู้” เสียงเข้มกล่าวด้วยใบหน้าบึ้งตึงราวกับว่าเป็นคนละคน เขาสะบัดมือของนางออกด้วยท่าทางไม่พอใจ “วันนี้ข้าไม่รู้ สติข้าไม่ดี เจ้าอยากให้ข้าล่วงรู้ความในใจของเจ้า ไยไม่ลองพิสูจน์ด้วยความสามารถของเจ้าล่ะ”

ยินเฟิงมิอาจตามใจภรรยาอีกต่อไป เขากำลังคิดหาวิธีพานางเดินทางไปสำนักเหยียนเก๋อโดยปลอดภัย นางกำลังตั้งครรภ์ เขาได้ปรึกษาเรื่องนี้กับศิษย์เอกเพื่อหาช่องทางโดยเร็ว

“การมอบพลังวิญญาณให้ปีศาจ สมานบาดแผลภายใน หายเร็วขึ้นทันตาเห็น...”

“ขอบใจเจ้า ฉางฟู่ เจ้าทำดีมาก ข้ารับปากว่าจะตอบแทนเจ้าอย่างสมน้ำสมเนื้อเมื่อข้าได้กลับภพภูมิปีศาจ”

“ขอรับท่านอาจารย์ ข้าขอตัวก่อน”

ในรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มีลับลมคมใน ไอหยินพลันหายไปในอากาศ ฉางฟู่มาส่งของวิเศษให้กับท่านอาจารย์ยินเฟิง ผู้มีพระคุณทั้งในฐานะอาจารย์และผู้ช่วยชีวิต ปีศาจสุนัขคงรู้แก่ใจดีว่าแม่นางไป๋จะต้องเอาเรื่องแน่ ทั้งเรื่องหนอนปีศาจ และอีกหลาย ๆ เรื่องนั้นเป็นแผนการให้นางยอมกลับไปสำนักเหยียนเก๋อ

เจ้าของจวนอ๋องรีบกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อพบภรรยา เขาซุกซ่อนของที่ได้รับมาจากศิษย์เอกเป็นอย่างดี

“ท่านโหวขอให้หมอหลวงมาดูอาการเจ้า เพื่อให้แน่ใจว่าครรภ์แข็งแรงดี”

“จะไม่มีปัญหาหรือเจ้าคะ?” ในน้ำเสียงอ่อนแรงถาม ปรือตามองร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลสง่างาม สามีกล่าวกับนางด้วยท่าทางไม่พอใจ

“ข้าจัดการได้ เจ้าลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อย”

“ข้าขอนอนอีกสักประเดี๋ยวหนึ่งเถิด ข้ารู้สึกไม่สบายตัว ปวดหัวนัก...” พูดจบ นางหันหลังให้พร้อมกระชับผ้าห่มหนาขึ้นคลุมกายสั่นเทา

เป็นเพราะความบาดหมางใจกัน ฝ่ายหนึ่งคงคิดไปว่านางตั้งแง่รังเกียจเดียดฉันท์ นัยน์ตาสีชาดทอประกายเมื่อนั่งลงก้มหน้าลงมองนาง ผ่านหัวไหล่ของนาง ด้วยกิริยายั่วโทสะยามนี้ท่านอ๋องมีกลิ่นอายปีศาจเต็มกาย เขาใช้โอกาสนี้ฝังลูกแก้วสีนิลลงบนแผ่นหลังบาง โดยที่นางยังคงนอนนิ่งเงียบ

“ตามหลักการของพวกเขา เจ้าควรตั้งครรภ์ มิฉะนั้นข้าจำเป็นต้องรับอนุภรรยา เพื่อการสืบทอดทายาทอ๋อง พวกเขาอาจบังคับข้า...”

พูดถึงอนุภรรยาเบื้องหน้าชายาเพียงหนึ่งเดียว ผู้เป็นที่หนึ่งมาเนิ่นนาน อาจารย์ยินเฟิงเป็นผู้สอนวิชาเวทให้นางกว่าหมื่นปี เฝ้ารอนางผู้ลาจากเขาไปอีกถึงเก้าพันปี ไป๋เหม่ยเหลานคงน้อยอกน้อยใจเขานัก แม้ว่านางจะไร้เรี่ยวแรงโต้แย้ง ตั้งแต่กลับมาจากตลาด นางก็เอาแต่นอน

“ดูเจ้าสิ พร่ำพูดว่าจะพิสูจน์ความรัก สุดท้ายก็เอาแต่นอนหันก้นให้สามี”

“ข้าไม่สบายเจ้าค่ะ ข้าจะนอนอีกสักหน่อย”

“ได้ เจ้านอน...”

สามีไม่กล้ารบกวนนาง ไม่เอ่ยอีกด้วยว่าเขาจะรับบุตรสาวผู้ดีมาเลี้ยงดูปูเสื่อในเรือนอีกสักคนสองคน เพราะนั่นคงแทงใจดำนางนัก สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าบังคับขู่เข็ญนาง

นัยน์ตาสีชาดละไปจากเรือนร่างบอบบางบนฟูกนอน หลังจากที่เสียงประตูปิดลงเหลือเพียงไป๋เหม่ยหลาน ปิดตาลงในห้องมืดมิดเงียบงัน

-----------

อาจารย์ยินเฟิงมีความผูกพันลึกซึ้งต่อนางมากมายเท่าไร มีหรือนางจะไม่รู้ คำพูดจาทดลองจิตใจเรื่องอนุภรรยาจึงไม่เป็นเรื่องจริง เขาไม่มีวันรับบุตรสาวผู้สูงศักดิ์เข้าจวนอ๋อง ต่อให้ฮ่องเต้หรือผู้อาวุโสคนใดในราชสำนักบังคับให้เขารับภรรยาเพิ่ม เพื่อสืบสานการมีทายาทต่อไป เขาก็จะไม่ยินยอม เขาจะหาสักหนทางหนึ่ง เพื่อรักษาน้ำใจนาง

ไป๋เหม่ยหลานเชื่อมั่นในสามี ขณะที่นางไม่มีเวลาใส่ใจเขามากมายนัก เมื่ออาการแปลกประหลาดเกิดขึ้นกับร่างกายนาง ปวดหนักศีรษะอย่างหนักราวถูกถ่วงด้วยหิน หากให้เปรียบเทียบแล้วนางรู้สึกเหมือนถูกยาพิษชนิดรุนแรง นางหลับ ๆ ตื่น ๆ ยามเหม่านางรู้สึกปวดเจ็บปวดร้อนไปทั่วกายเมื่อยล้าอ่อนเพลีย ขณะดวงตาพร่ามัวส่ายมองกำแพงห้อง ตั่งไม้สลักลวดลายงดงามเป็นอสรพิษสีขาวเผือกตัวเล็กตัวน้อย นับได้ประมาณกว่าสิบตัว เลื้อยไหลอยู่บนฟูกนอน พวกมันกำลังหยอกล้อนางเล่นเสียมากกว่าจะเข้ามากัดนาง จึงไม่ได้หวาดกลัว