บทที่ 6 ไปเดินตลาดด้วยกันครั้งแรก

ณ คฤหาสน์ลอยฟ้าของนายพลเคิร์ฟ เขตอาณาจักรกลาง | ปี xxxxx จักรวรรดิที่ 7

งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้คือความหรูหราที่แม้แต่ผู้ทรงอิทพลคนอื่นๆ ในดาวศูนย์กลางยังต้องเหลียวมอง

กลางท้องฟ้าประดิษฐ์เหนือแกนพลังงานหลักของเมืองหลวง มีโดมลอยฟ้าขนาดมหึมาตั้งตระหง่านอยู่ในห้วงอากาศ มองจากภายนอกมันคือกลีบดอกกุหลาบโลหะที่บานสะพรั่งเหนือท้องฟ้ายามกลางคืน มองจากภายในมันคือสวรรค์จำลองที่เต็มไปด้วยความประณีตในทุกอณู

พื้นทางเดินของแต่ละห้องเป็นผลึกตัดจากควอตซ์เขียวมรกตที่ขุดได้จากดาวชั้นใน บรรดาโต๊ะจัดเลี้ยงประดับด้วยดอกไม้จริงจากระบบดาวไร้ชื่อซึ่งมีแค่สองฤดูในรอบศตวรรษ

และเหนือสิ่งอื่นใด นั่นคือการที่บรรดาพนักงานบริการทุกคน ล้วนเป็นมนุษย์ ไม่ใช่หุ่นยนต์ ไม่ใช่อวาตาร์ แต่คือคนที่นายพลเคิร์ฟจ้างมาด้วยค่าจ้างระดับวีไอพี เพียงเพื่อแสดงความใส่ใจต่อแขกคนสำคัญเพียงคนเดียวอย่างหลี่โต๋วเปา

แม้ไม่อยากมานัก แต่เพราะคำกล่าวที่ว่าเขาจะเข้าไปเยี่ยม หลี่โต๋วเปาจึงต้องมาด้วยตนเอง ยามนี้ยานส่วนตัวของเขาลดระดับลงอย่างเงียบงัน ไม่มีเสียงคำราม ไม่มีแสงสว่างเกินจำเป็น

เมื่อทุกอย่างคงที่ ชายหนุ่มในชุดสูทพลังงานสีดำสุดหรูก็เดินลงมาพร้อมเงาสะท้อนบนพื้นควอตซ์

เส้นพลังงานสีทองอ่อนบนชุดวาบวับตามจังหวะการก้าวเดิน แม้ดูเรียบง่าย แต่ออร่าบางอย่างบนตัวก็บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับใครหน้าไหนในที่นี้

ผู้คนรอบข้างต่างหันมองด้วยสายตาเก็บอารมณ์ บ้างแอบกระซิบ บ้างทำเพียงยืนนิ่ง เพราะนั่นคืออดีตจอมพลผู้ไม่เคยแพ้ในสงครามระหว่างดวงดาว และตอนนี้เขาคือเจ้าของเครือข่ายสตรีมไร้กล้อง รวมถึงธุรกิจพลังงานควอนตัม และอวาตาร์ชีวภาพที่ล้ำยุคที่สุด

หลี่โต๋วเปาไม่ได้พูด ใบหน้าหล่อเหลาแทบจะไม่มีรอยยิ้ม และไม่แสดงความสนใจต่อสิ่งใดในงาน

เมื่อก้าวเข้าสู่โดมกลางงานเลี้ยง เสียงดนตรีคลาสสิกของยุคดาวอัลเทียก็ดังขึ้นขับกล่อมพอให้บรรยากาศไม่เงียบเกินไป บรรดาโต๊ะจัดเลี้ยงต่างประดับด้วยดอกไม้ และอาหารจากดินแดนที่ห่างไกล แต่หลี่โต๋วเปากลับทำเพียงเดินผ่านพวกมันไปโดยไม่แม้แต่จะปลายสายตากลับไปมอง

เขามีเพียงความนิ่งเรียบ และความเย็นเยียบเช่นเคย

“ยินดีต้อนรับ ท่านหลี่”

เสียงของนายพลเคิร์ฟดังขึ้นจากมุมหนึ่ง ทำให้หลี่โต๋วเปารู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง ว่าในที่สุดเขาก็ไม่ต้องเสียเวลามากมายในการเดินหาเป้าหมายซึ่งก็คือคนคนนี้

เคิร์ฟ ฟอน เทียร์ แม่ทัพผู้ช่ำชองแห่งแนวชายแดน ตอนนี้แต่งกายด้วยยูนิฟอร์มพิธีการอย่างที่สุด ซ้ำยังประดับยศด้วยผลึกดาวเทียม ฝีเท้าของชายวัยกลางคนแน่วแน่เช่นนายทหาร แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี

“ผมหวังว่างานคืนนี้จะพอทำให้ท่านผ่อนคลายได้บ้าง”

หลี่โต๋วเปามองเขานิ่งๆ ก่อนจะพยักหน้ารับเล็กน้อย

“ผมตั้งใจจัดทุกอย่างด้วยมนุษย์จริง เพราะรู้ว่าท่านหลี่น่ะเคารพชีวิต” นายพลเคิร์ฟพูดเสียงนุ่ม พร้อมยื่นไวน์ผลึกแสนหายากให้ “ไม่ใช่เพราะเทคโนโลยีมันขาดแคลน แต่เพราะอยากให้ท่านรู้ว่า ผมตั้งใจจัดงานนี้เพื่อท่านมากแค่ไหน ฮ่าๆๆ”

หลี่โต๋วเปารับแก้วไวน์มาถือไว้ แต่ไม่ได้จิบ

“เป็นงานเลี้ยงที่ดีมากทีเดียวครับ เพียงแต่คืนนี้ยังมีใครอีก” หลี่โต๋วเปาถามเรียบๆ

“ถึงจะมีแต่คืนนี้คงไม่มีใครสำคัญเท่าท่านหลี่อีกแล้วล่ะ” นายพลเคิร์ฟหัวเราะเบาๆ ก่อนผายมือไปยังเวทีด้านใน “แต่แน่นอน ผมคงเสียมารยาทหากไม่แนะนำบุตรสาวคนโตอย่างไอรีนให้ท่านได้รู้จัก”

ประตูโปร่งใสเปิดออก เผยให้เห็นหญิงสาวในชุดสีเงินล้ำยุค เธอยืนอย่างมั่นคง ท่วงท่าไม่อ่อนน้อมเกินงาม และไม่หยิ่งผยองจนเกินรับไม่ไหว แววตาฉลาดนั้นทอดมองตรงมาที่หลี่โต๋วเปา เป็นแววตาอย่างคนที่เรียนรู้ว่าตนเองจะไม่มีวันคาดหวังความรักหรือความสงสารจากใคร

ร่างงามเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ ก่อนจะหยุดเท้าอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกัน แล้วโน้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อทักทาย

“ฉันชื่อไอรีน ยินดีที่ได้พบตัวจริงของท่านจอมพลหลี่ค่ะ”

หลี่โต๋วเปามองฝ่ายตรงข้ามเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบรับสั้นๆ

“ยินดีที่ได้พบคุณเช่นกัน”

“ฉันได้ยินเรื่องของคุณมามากมาย เกียรติยศด้านสงคราม เทคโนโลยีที่ล้ำหน้า และความฉลาดล้ำของคุณ มันน่าสนใจและน่าทึ่งมากค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

ไม่มีบทสนทนาหวานซึ้ง

ไม่มีประกายตาระยิบระยับของคนที่ต้องการศึกษาฝ่ายตรงข้าม

เพราะภายในจิตใจของหลี่โต๋วเปาในยามนี้ มีเพียงภาพของใครคนหนึ่งที่คงกำลังก้มถอนหญ้าอยู่ในนาข้าว หรือไม่ก็กำลังขึ้นเขา เข้าป่าไปเก็บผักล่าสัตว์ เด็กหญิงเพียงคนเดียวที่เคยยื่นแกงเห็ดให้แมวอย่างเขาด้วยมือเรียวสวย และรอยยิ้มพิมพ์ใจ

เรื่องความงามของสตรี ไม่มีใครสามารถเทียบฉินอี้หนิงได้เลยสักคน…

ท่ามกลางแสงไฟเรืองรองของจักรวรรดิ หลี่โต๋วเปากำลังยืนอยู่กลางงานเลี้ยงที่หรูหราที่สุดในจักรวาล

ทว่าหัวใจของเขา…กลับยังคงล่องลอยไปยังโลกใบเดิมของมวลมนุษยชาติ โลกสีฟ้าที่มีเพียงเสียงลม ต้นไม้ ดอกไม้ เสียงไก่ขัน และเด็กหญิงที่ชื่อฉินอี้หนิง

เขาทั้งหิวและอยากกลับไปกินข้าวฝีมือเด็กคนนั้นเหลือเกิน