การจากลา

นารากลืนก้อนเหนียวหนืดขนาดใหญ่ลงในคอ มองลึกเข้าไปในดวงตาดุดันของเขา ดวงตานี้เพียงใช้ปราดมองใครสักคน ทุกคนเป็นอันต้องหลบสายตา บ้างก็หลงใหลมัน เธอมองมันมาหลายครั้ง ทว่าไม่เคยมีครั้งไหนเจ็บปวดใจเท่าครั้งนี้

            “ฉันอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองค่ะ และมันไม่ใช่ที่นี่ ฉันอยากไปอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้ ไม่อยากอยู่กับป่ากับเขา” เกลียดเหลือเกินที่ตัวเองยิ้มทั้งๆที่กำลังโกหกออกมา

            “น่าเบื่อใช่มั้ยล่ะคะ ฉันก็เบื่อมันมากเหมือนกัน นับวันรอ รอจะได้ไป ไปอยู่ในที่ที่ควรอยู่”

            ใครบอกเธอชอบที่นี่มากต่างหาก

            “ถ้าได้ไปคงมีความสุข ทีนี้นายหัวพอจะเข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าฉันต้องการอะไร”

            นาราลุกขึ้น เพราะรู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าวจนกลัวมันไหลออกมา ใช่ แล้วเธอจะร้องไห้ทำไม ในเมื่ออยากไปจากเขาเอง

            “หวังว่าคุณจะอ่านสัญญานี้ให้ถี่ถ้วน แล้วเซ็นมันให้ฉันนะคะ ขอบคุณมากค่ะ”

            สองเท้าเดินออกมาด้วยความรวดเร็ว มันเร็วเสียจนหญิงสาวจะล้ม

            คงเกลียดที่นี่มากสินะ

            ทว่าร่างบางไม่รู้เลยว่าหลังจากเธอไปแล้ว คนที่โดนพูดอะไรก็ไม่รู้ใส่นั้นนิ่งไปราวกับโดนหยุดการเคลื่อนไหว รู้สึกคล้ายกับค้อนปอนด์หนักๆฟาดลงที่หัว ไม่ทันได้พูดอะไรทั้งนั้น คนตัวเล็กกลับรีบลุกหนีไปไม่ฟังอะไร ปล่อยเขาให้อยู่กับสัญญาบ้าๆ พร้อมกับเงินจำนวนหนึ่ง

            ใช่สิ ผืนดินที่เธออยู่ตอนนี้คงไม่สวยงามและมีสีสันเท่ากับเมื่อกรุงที่เคยเจอมา แต่เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะรังเกียจมันราวกับอยากหนีไปทุกเมื่อเชื่อวัน

            ร่างสูงหลับตาลง หลายวันมานี้งานรบเร้าจนไม่เป็นอันทำอะไร ทั้งยังต้องตามหาตัวคนร้ายที่ถูกสั่งมาฆ่าเขาอีก ยังมีเรื่องของดาราที่เข้ามาพัวพันจนทุกอย่างยุ่งยากลงไป

            ต้องทำยังไง ตอนนี้ต้องทำยังไง

            กลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวของคนที่เพิ่งออกไปยังติดตรึงอยู่ตรงปลายจมูก สูดดมมันเข้าปอดก็พบว่าสบายใจเกินกว่าจะทำอะไรได้ ทว่าวันนี้เจ้าของกลิ่นนั้นบอกว่าอยากหายไปแล้ว เขาควรทำยังไง

            ทำยังไงให้มันยังอยู่...

            เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์พอดี นาราจึงตัดสินใจว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน พอถึงเวลาเลิกงานหญิงสาวก็เก็บของตัวเองลงกระเป๋าใบเล็ก ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คู่ใจ บิดมันออกไปจากไร่ทันที

            ก่อนมาถึงเธอแวะที่ตลาดก่อน วันนี้ว่าจะหาเมนูอาหารทำ แล้วก็คิดได้ว่าตนอยากกินยำวุ้นเส้น จึงเดินไปซื้อวัตถุดิบ จากนั้นก็กลับมาที่รถ ขับกลับบ้านตัวเอง มาถึงก็ค่ำแล้ว เธอเดินเข้าไปในบ้านแล้วต้องหยุดเท้าตัวเองไว้เมื่อได้ยินประโยคคนสองคนสนทนากัน

            “คุณฉันสงสารลูก ลูกไปใช้หนี้ให้เรา จนตอนนี้หนี้ก็ยังเหลืออยู่ ฉันผิดหรือเปล่าคะ ที่ตัดสินใจแบบนี้”

            เป็นเสียงของแม่ ตามด้วยเสียงของพ่อเธอ

            “อืม ผมก็สงสารลูกเหมือนกัน เป็นความผิดเราแต่กรรมดันไปตกอยู่ที่ลูก บางครั้งผมก็คิดว่าไม่น่าทำอย่างนั้นเลย”

            เป็นความผิดของประพาที่ตัดสินใจทำแบบนั้น นั่นก็เพื่อการทดแทนสิ่งเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นในอดีต มีเพียงสิ่งนี้ที่สามารถทำให้มารดายกโทษให้

            ประพาหนีออกจากบ้านเข้ามาในกรุงเทพตั้งแต่อายุสิบเจ็ด ตอนนั้นเป็นเพราะอยากเรียนหนังสือ เธอเสียใจมากที่พ่อและแม่ให้พี่สาวได้เรียน แต่เธอนั้นกลับอยากให้ทำงานช่วยที่บ้านหรือทำงานที่ไม่ต้องใช้วุติการศึกษา เมื่อเห็นว่าไม่ดีประพาจึงหนีออกมา เธอยืมเงินเพื่อนเป็นจำนวนเงินหนึ่งพันบาทเพื่อขึ้นรถทัวร์ แล้วก่อนจะพบว่าชีวิตไม่งดงามแบบนั้น เธอต้องบากหน้าหางานทำ อย่าว่าแต่เรื่องเรียนเลย เอาชีวิตตัวเองให้รอดไปวันๆยังยาก กระทั่งมาพบรักกับสังวาลย์ทั้งสองจึงค้าขายด้วยกัน

            เพียงไม่กี่ปีลูกชายคนแรกก็กำเนิด ก่อนมาถึงนารา เธอให้ลูกสาวเรียนหนังสือ ส่งลูกจนจบปริญญา แล้วข่าวร้ายก็เกิดขึ้นเมื่อมารดาโทรมาหาพร้อมกับบอกว่ามีเรื่องให้ช่วยเหลือบวกกับป่วยออดๆแอดๆอยากให้ลูกมาดูใจ ประพาจึงกลับไป ทว่ากลับพบเรื่องเลวร้ายคือแม่ของเธอเอาที่ดินไปจำนอง ซึ่งที่ดินแห่งนั้นมีส่วนของเธอกับพี่น้องคนอื่นๆอยู่ด้วย ส่วนเงินที่ได้มาก็เอามาสร้างบ้านซื้อรถให้มัลลิกาและธัญญารวมถึงค่าใช้จ่ายต่างๆภายในบ้าน

            เวลานั้นประพารู้สึกเหมือนโดนขวดฟาดเข้าที่หัว เมื่อรู้ว่าเงินที่มารดาติดหนี้อยู่คือจำนวนเงินสามล้านบาท และใช่ ธัญญาขอให้เธอใช้หนี้ให้ โดยอ้างว่าตนเองไม่มีเงิน และเงินเดือนที่ได้ทุกเดือนหายหมดเพราะต้องเอามาใช้จ่ายให้มารดา

            ตอนแรกเสนอว่าให้ลูกสาวของเธอผ่อนจ่ายโดยที่ตัวอยู่กรุงเทพส่งเงินมาทางนี้ ทว่าดูเหมือนเจ้าหนี้อย่างนายหัวสิงไม่ยอม บอกให้ส่งคนมาเจรจา และเพียงนารามา ก็เป็นอันตกลงกันได้ว่าจะให้ลูกสาวเธอทำงานในไร่เพื่อใช้หนี้

            มันอาจเป็นโชคร้ายที่ตอนนั้นลูกสาวของเธอตกงาน ชีวิตหักเหจนต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านเกิด รวมถึงเธอที่เลือกกลับมาดูแลแม่ เพื่อหวังว่าสักวันหนึ่งแม่ของเธอจะยกโทษให้ในสิ่งที่ทำไป การหนีไปครั้งนั้นยังเยาว์วัยนัก ประพาไม่รู้อะไรเลย

            “ความจริงพี่น้องคุณน่าจะช่วยผ่อนจ่ายบ้าง เพราะเขาเป็นคนกู้มาแถมยังใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย สร้างบ้านตั้งหลังใหญ่โต แต่หนี้ตกมาที่ลูกสาวเราคนเดียว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ยัยหนูจะใช้หมด ลำพังแค่เราขายของก็แทบไม่พอกินแล้ว”

            “เป็นความผิดฉันเอง ถ้าฉันไม่หนีออกจากบ้าน ลูกคงไม่มีชะตากรรมแบบนี้ นาราเป็นเด็กดี แต่ฉันกลับใช้ความเป็นคนดีของแกเพื่อล้างความผิดของตัวเอง” หวังว่าก่อนตาย แม่จะยกโทษให้เธอบ้าง

            “ไม่ต้องร้องนะคุณ เราจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว” สังวาลย์ปลอบโยนภรรยา ทว่าไม่รู้ว่าตอนนี้หลังประตูบ้านออกไปนั้นมีเด็กคนนี้ยืนฟังอยู่ ได้ยินทุกถ้อยคำ รับรู้ทุกความรู้สึก และรู้ว่าตนเองถูกหลอกมานานปี ถูกหลอกให้ใช้หนี้ให้คนที่ไม่ใช่บุพการีของตนเอง

            ที่ผ่านนารารับรู้มาโดยตลาดว่าพ่อและแม่ของเธอเป็นหนี้ครอบครัวสิงหราช ทั้งสองไม่มีเงินใช้ถึงได้ขอร้องให้เธอชดใช้ให้ ซึ่งทางนั้นไม่รับเงินผ่อนหรืออะไรทั้งนั้น บอกให้เธอทำงานที่นั่นแล้วหนี้จะลดลงไปเอง ทว่าเธอนึกไม่ถึงว่าหนี้ส่วนนั้นที่พ่อแม่เคยขอร้องไม่ได้เป็นสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นมา แต่เป็นน้ำมือของใครคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อแม่เธอ

            คนที่ใช้เงินฟุ้งเฟ้อ ขับรถหรู มองเธอต่ำต้อยและเหยียดหยาม บัดนี้กลับเป็นคนสร้างหนี้แล้วให้เธอใช้

            เห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัวจริงๆเลย

            “ลูก” ดวงตาของหญิงวัยกลางคนขยายกว้างเมื่อเห็นร่างคุ้นตาของคนเป็นลูกสาวเดินเข้ามา ประพารีบหันไปมองสามี ก่อนจะพบว่าสังวาลย์มองที่เธอด้วยความกังวลเช่นกัน ผู้เป็นมารดาเอื้อนเอ่ยจะพูดกับลูกสาว ทว่า...