แค่นางบำเรอ

            [มาหาฉันที่บ้าน] นาราหรือนาคถอนหายใจหลังจากได้ยินประโยคนั้น เธอลุกจากแปลงผัก ปาดเหงื่อบนหน้าผากออก ก่อนจะปั่นจักรยานออกมาจากแปลงดินขนาดสิบไร่

            ที่นี่คือไร่ธรภูมิ ที่ดินแปลงเกษตรเกือบห้าพันไร่ เป็นของตระกูล ธรภูมิ ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแถบนี้ และ ใช่ ตอนนี้นาราเป็นลูกหนี้ของครอบครัวนี้อยู่ และใช่ อีกนั่นแหละว่าเธอเป็นลูกหนี้ขัดดอก ใช้หนี้ยังไงก็ไม่หมดสักที

            ช่างเถอะ เรื่องนี้เธอจะมาเล่าให้ฟังทีหลัง เพราะตอนนี้ต้องไปหาใครคนหนึ่งก่อน

            พอพาหนะคู่ใจพามาถึงบ้านเรือนไทยขนาดใหญ่ ที่รอบข้างปกคลุมไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้ประดับ ร่มรื่นและเย็นสบาย นาราก็ขึ้นไปบนบ้าน เข้าไปในห้องริมฝั่งซ้ายสุด

            “ทำไมช้า” ชายที่นั่งอยู่บนเตียงมองเธอด้วยใบหน้าเรียบตึง นาราถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

            “ก็ฉันถอนหญ้าในแปลงผักอยู่ เพิ่งเห็นข้อความค่ะ” จริงๆนะ เธอไม่ได้สนใจมือถือเลย

            “เหรอ” ทว่าสิงหราช หรือนายหัวสิงที่ทุกคนในไร่ต่างเกรงกลัวกลับแสยะยิ้ม ร่างดูดีสมส่วนย่างสามขุมมาหาเธอ เพียงชั่วอึดใจเขาก็อยู่ตรงหน้านาราเสียแล้ว คนตัวเล็กสั่นไปทั้งตัว

            “แล้วไอ้ปลัดน่าโง่นั่นโผล่มาจากไหนกัน”

            “คุณ!” นาราหน้าแดง เธอโกรธ ทำไมเขาต้องเอาแต่ว่าพี่ชายเธอแบบนั้นด้วย ถึงภูริจะเป็นพี่ชายที่มหาลัยของเธอ แต่นาราไม่ชอบอยู่ดี  อีกอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเป็นแบบนี้ทุกที

            “ฉันบอกแล้วว่าพี่ภูเป็นพี่ชายของฉัน เขาแค่มาหา ทำไมต้องว่าเขาด้วย”

            “แล้วใครใช้ให้มันมา นี่ไร่ของฉันไม่ใช่ของเธอ อีกอย่างลืมแล้วเหรอว่าเธอเป็นใคร” สิงหราชตะคอก

            นาราเจ็บแปล๊บในใจ ใช่ เธอเป็นแค่ลูกหนี้เขาเท่านั้น แล้วหนี้มหาศาลมากมายไม่รู้กี่ชาติจะใช้หมด

            ครอบครัวของเธอเคยมีฐานะพอปานกลางทว่ามีปัญหาภายในครอบครัว เลยทำให้แม่ตัดสินใจเอาที่ดินมาจำนองกับเจ้าของไร่ธรภูมิคนเก่าซึ่งเป็นพ่อของสิงหราชเพื่อนำมาใช้หนี้ แต่แล้วไม่มีเงินมาไถ่คืน ด้วยความกลัวเสียที่ดินไปและไม่มีที่อยู่อาศัยทำให้ต้องใช้หนี้ทั้งหมดเพื่อความอยู่รอด

            ในตอนแรกนาราก็ไม่อยากทำ แต่เมื่อเห็นแม่ของเธอร้องไห้จนสลบไปหลายวัน สุดท้ายลูกคนที่เหลืออย่างเธอนอกเหนือจากพี่ชายที่ติดทหาร ต้องมารับกรรมกันไป

            ใช่ ไม่เพียงแต่ใช้แรงงานเท่านั้น หน้าที่ที่ทำอยู่ยังรวมถึงการเป็นนางบำเรอบนเตียงด้วย

            “ฉันอยากอาบน้ำ มาอาบให้ด้วย” เมื่อเห็นเธอนิ่งไปเขาจึงเอ่ย รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกับโชคชะตาของตน สิงหาราชก็ขึ้นเสียง เดินหันหลังนำเธอไปยังห้องน้ำที่อยู่ในห้อง

            ร่างบางถอนหายใจ ทว่าสุดท้ายต้องยอมจำใจไปอยู่ดี

            เมื่อมาถึงเห็นว่าเจ้าของไร่ธรภูมิ หรือลูกชายคนรองของที่นี่เปลื้องผ้า เดินลงไปในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำเต็มอยู่แล้ว  หญิงสาววัยยี่สิบห้าปีหลับตาลง เพราะเธอไม่อยากเห็น ทั้งๆที่เห็นมาหลายสิบครั้ง

            “ยืนอยู่ทำไม ถอดเสื้อผ้าเธอซะทีหรือให้ฉันถอดให้”

            “แต่แค่อาบน้ำ ทำไมคุณต้องให้นาคถอดด้วย”

            สายตาเย็นชาปรายมองทางเธอ “ฉันไม่ชอบกลิ่นผู้ชายคนอื่น”

            กลิ่น ผู้ชายคนอื่น? หมายถึงพี่ภูของเธอ

            นาราอยากจะบ้าตาย ทำไมเขาต้องเอาแต่ใจขนาดนี้ แต่เพราะเธอไม่อยากชวนทะเลาะ หญิงสาวจึงปลดกระดุมเสื้อลายสก็อตของเธอออก รวมถึงกางเกงวอร์มขายาว

            ร่างอวบอิ่มเหลือเพียงชุดชั้นในตัวจิ๋ว แวบหนึ่งที่นารารู้สึกใจเต้น เมื่อสิงหราชตวัดมองทางเธอ เขาหันไปทางอื่นเพียงเวลาอันรวดเร็ว

            นาราหน้าแดง ก่อนเคลื่อนกายไปนั่งบนขอบอ่าง หญิงสาวหยิบสบู่ขึ้นมาบีบใส่มือ ก่อนค่อยๆละเลงมันลงบนตัวคนกำยำ

            ภายในห้องน้ำเงียบงัน กลิ่นหอมอ่อนๆของฟองสบู่ลอยมาเตะจมูก ดวงตากลมโตไล่มองแผ่นหลังกว้างจากเบื้อง

หลัง

            เขาคงเหนื่อยมาก

            นาราคิดแบบนั้นเพราะในไร่นี้ สิงหราชเป็นคนคุมงานคนเดียว

            สาวิตว์ มีลูกชายอยู่สี่คน ลูกสาวคนโตเป็นผู้หญิงชื่อนารี ตอนนี้เธอไปอยู่ที่ต่างประเทศนานๆกลับมาที คนรองก็คือสิงหราช ชายหนุ่มอายุ สามสิบห้าปี เป็นคนที่เอาแต่ใจและดุมากๆในสายตาเธอ ถึงเขาจะหล่อจนคนงานในไร่ต่างพากันหลงใหล แต่เชื่อเถอะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้เลยสักคน นอกซะจากผู้หญิงใจกล้า ยั่วยวนเขาอย่างหน้าไม่อาย

            คนที่สามคือเหนือเมฆ อายุสามสิบสองปี ชายหนุ่มเป็นผู้ควบคุมกิจการส่งออกของธรภูมิ บริษัทของครอบครัวที่ตั้งอยู่ที่ชลบุรี ซึ่งนานๆทีเขาจะกลับมา

            คนที่สี่คิมหันต์ เขาเป็นฝาแฝดกับธันวา ทั้งสองอายุสามสิบเอ็ดปีมีหน้าที่ดูแลกิจการที่กรุงเทพ นานครั้งกลับมาอีกเช่นกัน

            คนในครอบครัวนี้ นารามีโอกาสเห็นเพียงหนึ่งครั้งในหนึ่งปี ตอนที่เกือบทั้งหมดกลับมาวันครบรอบการตายของพ่อ และ บางคนก็ไม่เคยเห็นเลย ใช่ บิดาและมารดาของสิงหราชเสียชีวิตกันหมดแล้ว และไร่นี้เขาเป็นคนคุมหมดเลยทั้งหมด

            ไม่แปลกที่จะเหนื่อย

            แต่น่าแปลกที่เขาไม่แต่งงานสักที เธอทำงานอยู่ที่นี่สองปี เห็นสิงหราชควงผู้หญิงอยู่แค่สองครั้ง ส่วนรายละเอียดเธอไม่รู้ เพราะไม่อยากรู้

            มือนุ่มนวดไปที่บ่ากว้าง เป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องทำให้เขาผ่อนคลาย ทว่าต่อมากลับต้องกรีดร้องเพราะเขาดึงเธอเข้าไปในอ่างเดียวกัน

            ฟองสบู่แตกกระจายเป็นวงกว้าง นารามองคนที่กำลังโอบรอบเอวบางตาโต ทุกอย่างมันเร็วไปหมด เร็วจนใจหายใจคว่ำ

            “เหนื่อย” ร่างสูงเอ่ยออกมา นารามองซ้ายมองขวายิ่งเขากอดเธอแน่น ลูบไล้ไปทั่วตัวหญิงสาวยิ่งรู้สึกขนลุกขนชัน

            “แต่นาคต้องทำงานตอนบ่ายนะคะ” รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง เพราะสิงหราชกำลังบอกเธอให้ปรนนิบัติเขาแบบที่เคยทำ

            “ไปสายก็ได้ฉันไม่ว่าหรอก” มือหนานวดคลึงปลายคางเล็ก นาราใจกระตุกวูบ เธอมีเหตุผลที่ไม่อยากไปทำงานสาย เพราะคนอื่นจะมองว่าเธอได้รับสิทธิพิเศษ พร้อมกับถูกนินทาให้ได้ยิน เธอโดนว่าว่าเป็นผู้หญิงขัดดอกของสิงหราช ปล่อยร่างกายให้นายหัวของไร่เชยชม แต่ความจริงแล้วเขาเป็นคนบังคับเธอทั้งนั้น

            “อื้อ” พอปฏิเสธไม่ได้นิ้วแข็งแกร่งก็ดึงใบหน้าของเธอเข้าไปใกล้ ริมฝีปากของคนใต้ร่างที่โอบรัดเธอ รุกรานริมฝีปากเล็กดูดเม้ม สอดลิ้นเข้ามาพัวพันแทบหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียว

            “อะ” ร่างน้อยกระตุกยามฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นมายังทรวงอกอวบอิ่ม สิงหราชบีบเคล้นมันหนักสลับเบา  เกิดความเสียวซ่านแผ่ไปทั่วสรรพางค์

            “ซี๊ด เธอสวยมาก” ชายหนุ่มครางออกมา น่าแปลกที่เขาบอกเธอแบบนั้นทุกครั้งในตอนที่ทำอะไรกัน ทว่าตอนอยู่ข้างนอกกลับเย็นชา ดุดัน โหดร้ายราวกับเป็นคนละคน

            นารารีบเกาะไหล่หนาไม่ปล่อย เมื่อร่างกายถูกอุ้มขึ้นมาจากน้ำ สิงหราชวางเธอบนอ่างล้างหน้า ก่อนที่กายหนาจะเข้ามาชิด บดเบียดเสียดสีจนผิวเนื้อติดกัน

            ร่างกายที่โดนเขาสัมผัสร้อน ใจกลางร่างของนาราปวดหนึบปะทุความต้องการออกมาอย่างเต็มเปี่ยม ไม่ต่างจากร่างสูงที่พร้อมสาดอาวุธสำคัญเต็มที

            “อยู่นิ่งๆ” เขาสั่ง ริมฝีปากฝั่งลงบนซอกคอเธอ นาราได้แต่ขยุ้มผมดกดำ เงยหน้าขึ้นด้านบน ปลายเล็บจิกเกร็งบนพื้นหินอ่อนจนเจ็บ แล้วเวลานั้นเองที่มือใหญ่จับมือของเธอออกมา

            “อย่าทำ เดี๋ยวเลือดออก” ความร้อนวูบแผ่ไปทั่วดวงหน้าเพราะสิงหราชจับมือเธอขึ้นไปจูบ ปฏิเสธไม่ได้ว่าหลงใหลความอ่อนโยนที่เขามีให้เหลือเกิน จนบางครั้งนาราหวังสูงว่าเขาจะทำแบบเดียวกันเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่เธอคงหวังมากเกินไปเพราะไม่มีวันเป็นจริง

            ด้วยสถานะแบบเธอ นาราคงเป็นได้แค่นางบำเรอเท่านั้น