บทที่สามสิบเจ็ด

ทั้งสี่คนในบ้านมู่ใช้ชีวิตด้วยความเรียบง่ายในแต่ละวันสองหนุ่มเข้าจะโรงเรือนปลูกผักและดูแลด้วยความใส่ใจ จนผ่านมาได้เกือบจะครบเดือนผักทุกอย่างพร้อมจะถึงเวลาตัดออกจากแปลงตามแต่ละชนิดที่จะทำให้มีผักหมุนเวียนกันจนครบทุกอย่างไม่ให้ติดขัดถ้าเกิดพี่ชายจื่อเซิ้นต้องการวันนี้

โรงเรือนแรกจะตัดผักบุ้ง คะน้า ผักกาดขาว กระหล่ำต้นหอม ผักชี มะเขือ พริก จะอยู่เป็นล็อคๆอย่างลงตัวทุกอย่างออกดอกออกผลอย่างงอกงามด้วยความใส่ใจของทุกคนที่ดูแลใส่ใจให้ผลผลิตของตัวเองออกมาได้ดีเป็นที่น่าพอใจ

แม้แต่แม่เสิ่นยังมาดูทุกวันในตอนเช้าเรื่องผักทำกินไม่เคยมีปัญหากับคนบ้านมู่เพราะผักทุกอย่างที่กินได้ในโรงเรือนมีครบทุกอย่างให้เก็บกินในทุกวันไม่ขาดเพราะความคิดของลูกสะใภ้คนเก่งของแม่เสิ่น

ตอนเช้ากับช่วงเย็นสี่คนจะพากันเข้าโรงเรือนทุกวันช่วงกลางวันจะทำงานในบ้านสองหนุ่มหัดสานที่ดักปลากันเองตามหนังสือที่มู่หยางหยิบออกมาจากในมิติของฟ่านปิงเองเพราะมีวิธีทำให้เข้าใจง่าย

ส่วนมากทั้งสองคนจะเข้าดูแลโรงเรือกผักมากกว่าเพราะทำได้ทั้งวันไม่ได้เหนื่อยอะไร มู่หยางชอบมากรวมทั้งเฉินซานด้วยส่วนแม่เสิ่นต้องเข้าไปเดินดูจนครบทุกโรงเรือนเช่นเดียวกันฟ่านปิงจะเข้าไปช่วยเป็นบางครั้งและไปตัดมาทำอาหารมากกว่า หน้าที่หลักจึงตกเป็นของมู่หยางกับเฉินซานแม่เสิ่นปักผ้ามากกว่า

แต่ก็ไม่หักโหมมากฟ่านปิงจะต้องให้แม่เสิ่นนอนพักช่วงบ่ายทุกวันรวมทั้งตัวของฟ่านปิงด้วยเช่นเดียวกัน ต้องนอนตอนบ่ายทุกวันในห้องโถงกับแม่สามีส่วนสองหนุ่มจะพักตอนกินข้าวเที่ยงอิ่มแต่ไม่เคร่งมากเพราะพวกเขาจะคุยกันว่าจะทำอะไรบ้างในแต่ละวัน

บางวันก็พากันไปที่ลำธารหลังสวนเพื่อตกปลามาเผาในตอนเย็นและขังเอาไว้ที่ถังน้ำในบ้านหลังเก่าที่ฟ่านปิงให้ช่างก่อปูนทำเอาไว้เป็นล็อคๆใส่ปลาใส่กุ้งเลี้ยงได้เหมือนกัน แถมยังก่อบ่อขนาดใหญ่ใส่น้ำเอาไว้ใช้สอยและสำหรับทำกิน ถ้าพี่ชายจื่อเซิ้นมารับผักตามที่นัดกันเอาไว้ก็จะให้พี่ชายไปด้วยเพราะลำพังแค่กินไปตกเอาแค่ไม่กี่ตัว

แต่ที่ขังเอาไว้ก็เพื่อจะให้พี่ชายจื่อเซิ้นนำไปขายในเหลาอาหารต่อไปนั้นเอง ปลาในอ่างมีเป็นห้าหกบ่อปูนที่หลังบ้านเก่าสองพี่น้องบ้านมู่ ฟ่านปิงจะเตรียมความพร้อมทุกอย่างไม่ให้ขาดเหลืออะไรได้เลยเฉินซานมองภรรยาด้วยความทึ่งในสมองเล็กๆมีอะไรมากมายซ่อนอยู่

สิบโมงกว่ารถกระบะพี่ชายจื่อเซิ้นวิ่งฝ่าหิมะเข้ามาในหมู่บ้านด้วยการลองล้อรถอย่างดีพวกเขารู้ดีเพราะอยู่กับหิมะมาทั้งชีวิตจึงสามารถมาถึงที่บ้านของน้องสาวด้วยความปลอดภัย

พอจื่อเซิ้นเอารถเข้ามาในบ้านและวิ่งรถไปที่โรงเรือนด้วยการเปิดประตูของเฉินซาน มู่หยางกับแม่เสิ่นรวมทั้งฟ่านปิงตัดพักใส่ตระกร้ารอเอาไว้ให้พี่ชายจนครบทุกอย่างเขามองดูผักที่ต้นใหญ่และแข็งแรงด้วยความดีใจที่ฟ่านปิงบอกให้มารับในวันนี้ตามที่เขาเคยเข้ามาดูก่อนที่จะหนาวและหิมะตก

ในตอนนั้นยังพึ่งจะลงปลูกต้นอ่อนและหว่านเอาไว้แต่บางอย่างในโรงเรือนอื่นจำพวกถั่วแตงเริ่มเรื่อยขึ้นตามโครงที่พวกเขาช่วยกันทำตอนนี้มองไปทางไหนก็มีแต่ผักใบเขียวมากมาย

สร้างความดีใจให้กับจื่อเซิ้นยิ่งนักเขาไม่ผิดหวังเลยจริงๆตั้งแต่เจอฟ่านปิง ทำให้ร้านอาหารของเขาขยายไปทุกอำเภอใกล้เคียงแล้วในตอนนี้

"ปิงเอ๋อร์พี่ซื้อของมาฝากน้อง" จื่อเซิ้นขนของที่ซื้อมาจากในเมืองมาฝากน้องสาวมากมายเอาที่ไม่มีขายในหมู่บ้านส่วนมาก แล้วจะมีขายในห้างมากกว่าและยังซื้อมาฝากจนครบทั้งสี่คนเขาไม่เคยหวงของกับคนบ้านมู่เลย

"ขอบคุนค่ะพี่จื่อเซิ้น" ฟ่านปิงยิ้มจนตาหยี่ให้พี่ชายบุญธรรมก่อนที่จะเอาน้ำมาต้อนรับพี่ชายและชงกาแฟพร้อมขนมเค้กอร่อยๆมาเสริฟพี่ชายด้วยรอยยิ้มและพูดคุยกันด้วยความเป็นกันเองให้ลูกน้องขนผักขึ้นรถจนเสร็จ

แต่ของคนงานฟ่านปิงก็เตรียมให้ต่างหากอีกทั้งเตรียมใส่กล่องเตรียมเอาไว้ให้พี่ชายอีกต่างหากให้ไปกินที่ร้านในเมืองก่อนจะพากันเดินดูผักในโรงเรือนที่ยืนต้นรอให้เก็บเกี่ยวในวันต่อๆไปอีกมากมาย

เสียงพูดคุยและบอกวิธีในการปลูกและรักษาที่จะทำให้มีผักใบเขียวให้ได้กินตลอดในหนาวนี้ที่ยังอีกหลายเดือนเหมือนในทุกๆปีที่ผ่านมา

สงสารก็แต่ชาวบ้านที่ยากจนเพราะมีข่าวให้มีให้ได้ยินทุกปีกับการโดนหิมะถล่มทับคานบ้านที่ไม่แข็งแรงของชาวบ้านในทุกอำเภอ ทางการต้องเตรียมความพร้อมในการช่วยเหลือรวมถึงผู้นำของทุกหมู่บ้านที่ต้องดูแลลูกบ้านให้ผ่านพ้นหน้าหนาวในทุกๆปี

พอขนผักและพูดคุยกันจนหายคิดถึงแล้วจื่อเซิ้นจึงขอตัวกลับเข้าอำเภอเพื่อนำผักไปทำอาหารขายต่อ

เขายังได้ปลาจากน้องสาวไปอีกเกือบสามสิบโลที่มู่หยางกับเฉินซานรวมทั้งฟ่านปิงและแม่เสิ่นพากันไปนั่งตกที่ลำธาร ด้วยการทุบน้ำแข็งให้แตกก่อนจะย่อนเบ็ดที่ใส่เหยื่อจึงทำให้ได้ปลามาเยอะเช่นเดียวกันจื่อเซิ้นบอกว่าอีกสองวันจะมานั่งทำบ้างและนอนค้างกับมู่หยางเพื่อจะตกปลาด้วยตัวเอง

ส่วนพรุ่งนี้เขาติดธุระกับคุณพ่อจึงทำให้มาไม่ได้แต่จะให้ลูกน้องมารับผักทุกวันเหมือนเดิมก่อนจะขึ้นรถกลับไปที่อำเภอ

ฟ่านปิงไม่ลืมฝากผักไปให้ครอบครัวของพี่สาวเจียงหยู่เช่นเดียวกัน รวมทั้งของแห้งเห็ดหอมเห็ดหูหนูตากแห้งหน้อไม้ผักดองอีกหลายอย่าง ให้ทั้งให้พี่ชายนำไปขายหลายสิบไหเป็นเมนูหน้าหนาวนี้อีกหลายอย่าง

จื่อเซินคิดไม่ผิดจริงๆที่ออกมาด้วยตัวเองหาเพื่อนรักกับน้องสาวคนที่เขาเต็มใจรับเข้าเป็นคนในครอบครัวอย่างจริงใจ

ตอนนี้ภรรยาของลุงผู้ใหญ่บ้านที่มาหัดปักผ้ากันทั้งบ้านทั้งลูกสะใภ้ของแม้แต่หลานสาวที่พอปักผ้าได้ ท่านป้าก็จับมาเรียนตามแบบวาดที่แม่เสิ่นให้ไปและจะจ่ายเงินตามผลงาน แม่เสิ่นอยากช่วยให้ทุกคนที่คอยช่วยเหลือนางมาโดยตลอดให้มีรายได้ตอนหน้าหนาวดีกว่าไม่มีอะไรทำและยึดเอาเป็นอาชีพเลี้ยงตัวเองและครอบครัวได้

ฟ่านปิงจึงให้เด็กสาวที่ยังไม่ถึงสิบปีปักผ้าเช็ดหน้าลายง่ายๆส่วนคนที่มีฝีมือเหมือนแม่เสิ่นก็จะให้อีกราคาก็ มีสามสี่คนที่เป็นลูกสะใภ้ของท่านป้าเองตามที่นำผ้าที่พวกนางปักมาให้แม่เสิ่นดู

แม่เสิ่นให้นำมาส่งทุกอาทิตย์และจดรายชื่อของแต่ละคนว่าปักได้กี่ผืนจะได้จ่ายเงินถูกหรือจะเข้าไปด้วยก็ได้ แม่เสิ่นจะพาไปขายเองกับพี่สาวเจียงหยู่ด้วยตัวเองสร้างความดีใจให้กับทุกคน เมียของลุงผู้ใหญ่บ้านจึงขอบใจแม่เสิ่นมากมายที่ช่วยให้ลูกหลานมีรายได้เพิ่มและจะได้มีเงินได้ช่วยเหลือครอบครัวต่อไป

ส่วนฟ่านปิงก็ให้เศษผ้าไปหัดปักมากมายไม่ต้องซื้อหาเองเพราะเธอมีเศษผ้ามากมายในมิติและอ้างกับแม่สามีว่าของเก่ารุ่นคุณแม่ทิ้งเอาไว้ให้

ฟ่านปิงบอกแม่สามีถึงแม้นางจะสงสัยแต่ก็ไม่เคยบีบบังคับให้ลูกสะใภ้ตอบเพราะทุกคนก็มีความลับที่ไม่อยากให้ใครรู้ก็ได้และแม่เสิ่นรู้ว่าฟ่านปิงมีความพิเศษกว่าคนอื่นแต่นางไม่รู้คืออะไรกับของที่ทั้งชีวิตที่เกิดมาแม่เสิ่นยังไม่รู้จักเลยก็มี

หลังจากพี่ชายจื่อเซิ้นกลับไปสี่คนบ้านมู่ก็หยุดพักกินมื้อเที่ยงก่อนจะแยกกันนอนพักผ่อนและนัดกันไปตกปลาในรอบเย็น ฟ่านปิงจึงเข้าในห้องไปอาบน้ำอุ่นในมิติหลังจากที่แกล้งเข้าห้องน้ำแต่แอบแวบเข้ามิติก่อนจะออกมานอนที่เตียงให้สบายตัวแต่ก็ยังมีคนหน้ามึนที่ตามเข้ามานอนกอดเธอไม่ห่างแถมยังบอก

"เรามาทำให้ตัวอบอุ่นกันดีกว่านะปิงเอ๋อร์"

ก่อนจะก้มลงปิดปากเมียรักที่อ้าปากจะห้ามสามีแต่จึงเป็นการให้เฉินซานส่งลิ้นอุ่นเข้าไปชิมริมฝีปากที่หวานปานน้ำผึ้งของภรรยา เฉินซานเฝ้าวนเวียนเติมความรักให้ภรรยาสาวขอแค่ให้มีโอกาสฟ่านปิงก็จะตกอยู่ใต้ร่างของสามีที่เฝ้าบอกรักกับร่างกายของเธอขอแค่เพียงเธอเข้าห้องนอนในที่มิดชิด เฉินซานจะกลายร่างเป็นหนุ่มน้อยผู้ไม่รู้ตายอดตายอยากมาจากไหนทั้งที่ทุกคืนเข้าจะต้องทำหน้าที่ของสามีที่ดีกับเธอทุกคืนอยู่แล้ว ฟ่านปิงได้แต่ส่งค้อนให้กับความหื่นของสามีที่ไม่เคยลดลงเลยสักคืนมีแต่ขอเพิ่มจนเธอหลับไปก่อนทุกที