บทที่เจ็ด

สองพี่น้องนั่งฉลองกันดูทีวีไปด้วยมู่หยางจึงบอกน้องสาวว่า

"พรุ่งนี้เสิ่นเฉินซานจะมาช่วยพี่ตัดหญ้าจนกว่าจะเสร็จน้องช่วยทำอาหารเพิ่มด้วยนะแต่ตอนเช้าพี่จะเช้าไปลาออกจากงานแต่เช้า" เขาบอกน้องสาว

พอพี่ชายเอ่ยชื่อสามีที่ได้มาแบบไม่ได้ตั้งตัวก็หน้างอบึ้งใส่พี่ชายทันทีเขาจะมาทำไมทุกวันคะ ฉันไม่ปลื้มหรอกนะคะพี่ใหญ่บอกไว้เลย

ยิ่งคิดถึงคำพูดของชายหนุ่มตอนเช้ามืดที่บอกว่าเธอวางยาเขายังไม่พอมีหน้ามาบอกอีกว่าอย่าหวังจะได้ใจเขาเลยถึงจะเป็นเมียของเขาแล้วก็ตาม ช่างกล้าพูดใครจะไปอยากได้ใจเขากันแม้แต่หน้าเธอยังไม่อยากจะมองเลยไม่ว่าจะวันไหนก็ตาม

พอเรื่องกลับตาลปัดมีการของโทษและขอรับผิดชอบเหอะเธอไม่วันใจอ่อนง่ายๆหรอกคอยดูสิยิ่งคิดยิ่งไมโหไอ้หน้าปลากะโฮ้!!!โง่แล้วยังอวดฉลาดอีกฟ่านปิงคิดด้วยใจที่เดือดดาล

"จะมาทำไมทุกวันคะพี่ใหญ่น้องบอกก่อนนะเกลียดขี้หน้าเขามากพี่ไม่เห็นเขาว่าน้องตอนที่อยู่ในบ้านร้างสองคน พอน้องรู้สึกตัวเขาก็ว่าให้น้องทันทีไม่ถามสักคำ คนอะไรไม่มีเหตุผลเอาแต่ความคิดเขาตัวเองถูกบอกเขาไปเลยนะว่าไม่ต้องมาไม่ต้อนรับ" เธอบอกพี่ชายด้วยความไม่พอใจ

"พี่ก็เข้าใจนะแต่เขาก็ขอโทษเราแล้วและยอมรับผิดต่อเราทุกอย่างแม้แต่มารดาของเขาก็ขอโทษเราด้วยความจริงใจและท่านป้าเสิ่นหนานก็ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย น้องจะให้พี่ทำเช่นไรละและคนในหมู่บ้านก็รับรู้ทั้งหมดแล้วว่าน้องเป็นเมียของเสิ่นเฉินซาน" มู่หยางบอกน้องด้วยความใจเย็น

"ก็ช่างชาวบ้านสิคะน้องไม่เห็นจะสนใจเลยดีแต่คอยเหยียบย้ำพวกเราสองพี่น้องมาโดยตลอดจะมีก็เพียงแต่ลุงหัวหน้าหมู่บ้านกับเพื่อนของพ่อกับแม่ไม่กี่หลังเอง" มู่ฟ่านปิงตอบพี่ชาย

"มันก็ใช่พี่ก็ไม่บังคับน้องแต่หมั้นหมายกันเอาไว้ก่อนก็ได้ไหมน้องเล็ก ป้าเสิ่นก็พูดกับพี่เหมือนกันและเฉินซานก็บอกให้พี่พูดกับน้องก่อนเขาสำนึกผิดทุกอย่างและยืนยันคำเดียวว่าจะแต่งให้น้องคนเดียวเท่านั้น และเขาอยากพูดกับน้องแต่ตอนนี้เขารู้ว่าน้องกำลังโกรธตัวเขาอยู่จึงฝากให้พี่ดูแลกลัวว่าน้องจะไม่สบาย ตอนเที่ยงท่านป้าเสิ่นก็มากับลูกชายด้วยต้มยาเอามาให้น้องและทำอาหารมาให้น้องด้วยพี่บอกว่าน้องนอนพักอยู่และไม่ขอพบใครทั้งนั้นป้าเสิ่นจึงกลับบ้านไปแต่เสิ่นเฉินซานขอตัดหญ้าช่วยพี่ต่อพี่ก็ไม่ห้ามเพราะก็อยากจะเสร็จเร็วๆเหมือนกัน ขอให้น้องคิดและตึกตรองให้ดีๆก่อนมันคืออนาคตของน้องพี่ยอมรับในการตัดใจของน้องและพี่คนนี้ก็จะอยู่เคียงข้างน้องทุกวันและตลอดไป" มู่หยางบอกกับน้องสาวอย่างใจเย็นและมีเหตุผล

"พี่ยังอยากอยู่กับน้องสาวของพี่อยู่แล้วที่พี่บอกเพราะเรื่องของน้องมันดังไปทั้งหมู่บ้านแล้วพี่ไม่อยากให้คนมองว่าน้องสาวพี่ไม่ดีเพียงเท่านั้นเอง" มู่หยางบอก

"น้องยอมรับว่าโกรธผู้ชายคนนี้มากค่ะพี่ชายและถ้าเขาจริงใจกับน้องจริงๆน้องถึงจะยอมแต่งด้วยตอนนี้น้องขอดูพฤติกรรมของเขาไปก่อนและไม่อยากผูกมัดตัวเองกับใครทั้งนั้น ถึงชีวิตนี้ไม่แต่งงานน้องก็อยู่ได้หรือพี่ชายไม่อยากอยู่กับน้องสาวขี้โรคคนนี้แล้วคะ" เธอออดอ้อนพี่ชายของตัวเอง

"พี่ย่อมต้องรักน้องสาวของพี่มากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว" มู่หยางตอบน้องสาว

"น้องไม่ได้ว่าอะไรพี่สักหน่อยอีกหน่อยพี่ใหญ่ก็ต้องแต่งพี่สะใภ้เข้ามาอยู่แล้วและน้องก็อยากให้พี่เจอคนที่ดีรักเราที่ตัวไม่ใช่เงินทองและพร้อมที่จะสร้างครอบครัวไปด้วยกันสำหรับน้องหน้าตาไม่สำคัญเท่าจิตใจและขอให้เป็นคนดีก็พอค่ะพี่ชาย"

"เอาละน้องก็ลองเปิดใจให้กับเสิ่นเฉินซานดูก็ได้ถ้าคิดว่าเขาไม่ดีพอน้องก็ไม่แต่งพี่ก็ไม่ว่าอะไรหรอกเพียงแต่ว่าตอนนี้เรื่องมันดังมากเราก็ตามน้ำไปก่อน ตามที่พี่รู้จักครอบครัวเสิ่นก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรท่านป้าเสิ่นหนานก็มีน้ำใจเวลามีอะไรถ้าเจอพี่ก็แบ่งปันให้พี่ตลอด" มู่หยางบอกน้องสาว

"ก็ได้ค่ะเราเลิกพูดถึงคนอื่นกันดีกว่าตอนนี้เรามาฉลองกันให้มีความสุขดีกว่านะคะพี่ชาย" จากนั้นทั้งสองพี่น้องก็ฉลองกันด้วยความอบอุ่นในมิติของมู่ฟ่านปิง

รุ่งขึ้นสองพี่น้องดื่มกาแฟกับขนมจีบหมูกันทั้งซาลาเปาแล้วพาพี่ชายออกมาจากในมิติส่วนอาหารเธอไม่เป็นกังกลในมิติมีของสดเยอะแยะและอาหารปรุงสุกก็มีหลายอย่าง

มู่หยางจึงออกจากบ้านตั้งแต่ตีห้าครึ่งเขาปั่นจักรยานไปกลับเหมือนทุกวันเพราะจะรีบกลับมากินข้าวเช้ากับน้องสาวในตอนเช้ามู่หยางเพียงจะไปลาออกจากงานเท่านั้นและวันนี้เขาต้องตัดหญ้ากับเสิ่นเฉินซานอีกด้วย

ส่วนมู่ฟ่านปิงก็ทำงานง่ายๆรอพี่ชายและรดน้ำผักให้อาหารไก่เก็บไข่กลับมาไว้ที่ห้องครัวและเริ่มทำอาหารเช้ารอพี่ชายหลังจากเสร็จจากงานบ้านเกือบหกโมงครึ่งพอทำทุกอย่างจนเรียบร้อยมู่ฟ่านปิงก็เอากระดาษออกมาวาดแบบเครื่องประดับอีกสามวันเธอจะให้พี่ชายพาเข้าไปในอำเภอหาดูลู่ทางทำเงินให้ตัวเองต่อไป

มู่หยางกลับมาถึงก่อนเจ็ดโมงนิดหน่อยสองพี่น้องนั่งกินข้าวเช้าด้วยกันยังไม่อิ่มดีได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าบ้านมู่หยางจึงเดินไปเปิดประตูสงสัยเฉินซานจะมาถึงแล้วพอเปิดประตูออกจึงมีทั้งมารดาของเสิ่นเฉินซานที่มาด้วยกันกับบุตรชาย

"สวัสดีครับป้าเสิ่นหนานเข้ามาในบ้านก่อนครับมากินมื้อเช้าด้วยกันเลยผมพึ่งจะมาจากไปลาออกจากงานในเมืองมาเลยกินข้าวสายหน่อยครับ"

"อ้อจ๊ะมู่หยางวันนี้ป้าอยากมาช่วยทำงานในสวนด้วยหลายคนจะได้เสร็จไวๆและอยากมาเยี่ยมฟ่านปิงด้วย" ป้าเสิ่นบอกชายหนุ่ม

"อ่อครับ" จากนั้นทุกคนจึงเดินเข้าไปในบ้านมู่หยางพาเดินมาที่โต๊ะนั่งกินข้าวโดยมีฟ่านปิงนั่งกินรอพี่ชายของเธออยู่

"สวัสดีฟ่านปิงหนูรู้สึกไม่สบายไหมวันนี้" ป้าเสิ่นรีบถามฟ่านมู่ปิงพอเห็นเธอนั่งกินข้าวอยู่เฉินซานเอาถ้วยที่ใส่อาหารมาจากบ้านวางบนโต๊ะและยิ้มให้มู่ฟ่างปิง

"แม่ของพี่ทำอาหารมาให้ปิงเอ๋อร์ด้วยนะครับ" เขาบอกสาวน้อยตรงหน้าที่เงยหน้าขึ้นมองเขาตาแป๋วใจของชายหนุ่มกระตุกวูบพอมองหน้ามู่ฟ่านปิงเธอน่ารักมากในชุดสีเทาอ่อน

"สวัสดีค่ะคุณป้า" มู่ฟ่านปิงเอ๋ยปากทักทายฟ้าเสิ่นหนานพระเธอเป็นเด็กมากกว่าทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้

"หนูสบายดีค่ะคุณป้า"

"ทานข้าวด้วยกันนะคะเดี๋ยวหนูไปเอาจานมาเพิ่มค่ะ" เธอชวนแล้วก็ลุกไปที่ครัวเอาจานกับถ้วยมาให้สองแม่ลูกที่มาถึงแม้จะเหม็นขี้หน้าลูกชายของท่านป้าเสิ่นก็ตามยังมีหน้ามายิ้มให้เธออีกน่ามึนจริงๆไอ้หน้าปลาหลดเอ้ยฟ่านปิงยิ่งเห็นน่าของสามีจำเป็นยิ่งเกลียดขี้น่าขึ้นมาอีกหึคนสวยเซง