บทที่หก

มู่ฟ่านปิงจึงออกจากในห้องมาที่ครัวทำอาหารง่ายๆให้พี่ชายของตัวเอง เธอได้ยินเสียงคนคุยกันเดินเข้ามาที่หลังบ้านคงจะเป็นพี่ชายของเธอนั้นเองแล้วอีกเสียงหนึ่งใครละ เธอจึงชะโงกหน้าออกส่องดูเห็นหน้าของสามีที่เธอไม่ต้องการเดินมากับพี่ชายของตัวเอง เธอจึงเดินกลับเข้าไปในครัวเหมือนเดิมเพราะไม่อยากพูดกับชายหนุ่ม

มู่หยางจึงหันมาชวน

"เสิ่นเฉินซานกินข้าวตอนค่ำด้วยกันก่อนก็ได้นะ"

เฉินซานมู่หยางเอ่ยปากชวนชายหนุ่มที่เดินมาด้วยกัน

"อ้อคือผมไม่ได้บอกแม่เอาไว้นะครับพี่ภรรยาว่าจะกินข้าวด้วย เอาไว้วันหน้าก็แล้วกันนะครับผมบอกแค่เอาข้าวกับยามาให้ฟ่านปิงกลัวว่าเธอจะเป็นไข้" มารดาของเขาทำกับข้าวมาฝากลูกสะใภ้

"อือต้องขอบใจนายมากนะที่มาช่วยฉันตัดหญ้าวันนี้อีกสองวันก็คงจะเสร็จแล้วช่วยได้เยอะเลย" มู่หยางบอกกล่าวขอบคุณ

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะมาช่วยตัดอีกนะครับและจะมากินข้างเที่ยงด้วย ฝากบอกฟ่านปิงด้วยว่าผมเป็นห่วงตอนนี้ยังไม่อยากให้เธอโกรธผมมากไปกว่านี้ พี่ภรรยาช่วยผมพูดด้วยนะครับ"

เสิ่นเฉินซานบอกตามความจริงว่าตอนนี้เขากลัวใจของมู่ฟ่านปิงมาก แววตาที่จ้องมองเขาด้วยความโกรธยอมรับเลยว่าใจของเขากระตุกวูบเมื่อสบตาคู่นั้น ผ่านภารกิจเฉียดตายมาก็หลายครั้งเพียงแค่สบตาของภรรยาที่ได้มาโดยไม่ได้ตั้งใจก็ใจแป๋วไปเหมือนกัน

"รอตรงนี้สักครู่เดี๋ยวพี่เข้าไปเอาถ้วยออกมาให้และจะดูว่ามีอะไรในครัวให้นายไปกินตอนค่ำได้บ้าง"

พูดจบเขาก็เดินเข้าไปหาน้องสาวในครัวที่กำลังทำอาหารรอเขาอยู่

"ปิงเอ๋อร์ทำอะไรให้พี่บ้างละพี่จะมาเอาถ้วยของเฉินซานที่เอาอาหารกับยามาให้น้องเมื่อตอนกลางวันคืนเขา เขา เขายังไปช่วยพี่ตัดหญ้าในสวนจนค่ำด้วย น้องมีอะไรฝากไปให้แม่ของเฉินซานที่มีน้ำใจเอาอาหารกับยามาให้น้องสาวของพี่บ้างละ"

"น้องอุ่นกับข้าวแล้วทำเพิ่มเพียงผัดผักใส่ไข่เพิ่มให้พี่ชายอีกจานแต่ก็เยอะมาก เดี๋ยวหนูตักใส่ถ้วยให้พี่จะแบ่งให้เขาไปให้ก็แล้วแต่พี่"

เธอบอกแล้วก็รีบไปตักใส่ถ้วยให้พี่ชายของตัวเองเลยก่อนจะยื่นถ้วยที่ใส่อาหารคืนให้พี่ชายไป

"ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ" ผู้เป็นพี่ชายได้แต่หัวเราะแห้งๆ

"แล้วพรุ่งนี้เสิ่นเฉินซานจะมาช่วยพี่ตัดหญ้าช่วยจนเสร็จน้องช่วยทำอาหารเที่ยงเพิ่มให้เขาด้วยนะ" มู่หยางบอกน้องสาวแล้วเดินออกไปเลยไม่รอฟังคำตอบจากปากของมู่ฟ่านปิง

ปล่อยให้น้องสาวทำเสียงฟึดฟัดขัดใจ จะมาทำไมทุกวันยิ่งเห็นยิ่งเกลียดขี้หน้าไอ้หน้าปลาดุกปากหมา เธอกระทืบเท้าด้วยขัดใจที่ชายหนุ่มยังจะมาหน้าด้านหาเรื่องเข้าบ้านของเธอทางพี่ชายอีก

มู่หยางเดินเอาถ้วยผัดไข่ส่งไปให้เฉินซานและจะออกไปส่งที่หน้าบ้าน เสิ่นเฉินซานพูดกับมู่หยาง     

"พี่ภรรยาช่วยผมด้วยนะครับผมอยากปรับความเข้าใจกันกับปิงเอ๋อร์และบอกเธอด้วยว่าผมเต็มใจแต่งงานกับเธอ" เสิ่นเฉินซานบอกพี่ชายของมู่ฟ่านปิงก่อนจะเดินถืออาหารที่มู่ฟ่านปิงตักให้ไปกลับบ้านไปกินกับมารดาด้วยรอยยิ้ม

มู่ฟ่านปิงยกอาหารออกมาให้พี่ชายที่โต๊ะและนั่งกินไปนิดหน่อยแล้วบอกว่าเธอยังไม่หิว ที่ไหนได้เธอแอบกินในมิติจนอิ่มแล้ว พอพี่ชายกินอิ่นเธอจึงบอกว่ามีความลับจะบอกพี่ชายต้องไปคุยในห้องสองคนเท่านั้นมู่หยางมองหน้าน้องสาวและแปลกใจความลับอะไรแต่เขาก็พยักหน้ารับ

พอทั้งสองเดินเข้ามาในห้องเธอเล่าเรื่องที่โดนโป๊ะยาจนสลบไปคิดว่าต้องตายแน่ แต่แล้วมีชายชราคนหนึ่งมาพาข้าไปดูอีกกาลข้างหน้าอีก20 ปีข้างหน้าในฝันเหมือนท่านให้น้องหัดทำและเรียนรู้เอาทุกอย่าง ให้ของที่เคยทำหรือเรียนใส่มาในมิติที่ท่านมอบให้อีกมากมายอีกทั้งจะไม่มีวันเน่าเสียแค่เราสองพี่น้องกินไปจนตายก็ไม่หมดสามารถพาคนที่อยากให้เข้าไปได้ในนั้นมีที่เค้าเรียกว่าคอนโดเหมือนบ้านหลังหนึ่งมีหลายห้องอาหารการกินมากมายเต็มไปหมดเลยแล้วก็ไม่มีวันหมดด้วย

"พี่ใหญที่จริงฉันคิดว่าคงตายไปแล้วจนเกิดใหม่นั้น แต่ท่านคงเทพสงสารจึงพากลับมาหลังที่ฉันเล่าเรียนจนจบทุกอย่างแล้ว" มู่ฟ่านปิงบอกพี่ชาย

"จริอหรือปิงเอ๋อร์พี่ขอโทษที่ดูแลน้องไม่ดีจนคนใจร้ายพาน้องไปทำร้ายจนน้องเกือบตาย"

เขาดึงน้องสาวมากอดเสียงสั่นน้ำตาคลอเพราะมีกันเพียงสองคนทั้งสองจึงรักกันมากและเขาดูแลน้องสาวมาเป็นอย่างดี ตัวพี่ชายยอมลำบากเพราะว่าน้องสาวร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไรจึงให้ทำงานที่บ้านเท่านั้น ที่นาก็ให้คนเช่าแบ่งข้าวมากินเพียงเท่านั้น อาหารเป็นเขาซื้อมาจากในเมืองเพราะต้องไปทำงานทุกวันโดยการปั่นจักรยานไปกลับทุกวันที่ร้านอาหารของเพื่อนที่เรียนรุ่นเดียวกัน

"พี่ใหญ่อย่าโทษตัวเองอีกเลยค่ะน้องก็ผิดที่ได้เพื่อนหน้าเนื้อใจเสือ ใครจะคิดมาหล่อนเข้ามาหาตีสนิทมีแผนการวางเอาไว้เรียบร้อย ต่อไปน้องจะไม่อ่อนแออีกต่อไปใครร้ายมาน้องจะตอบแทนอย่างสาสมเพราะน้องได้เรียนวิธีการต่อสู้มาจากโลกนั้นมากด้วย  ต่อไปเราสองคนไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วค่ะพี่ใหญ่และพี่ใหญ่ไม่ต้องเข้าไปทำงานในอำเภออีกแล้วนะ ข้าจะวาดแบบเครื่องประดับส่งให้ร้านค้าในเมืองหรือร้านค้าใหญ่ๆต่างๆแทนเองค่ะ เราเพียงออกแบบสินค้าให้เขาก็พอพี่ใหญ่มาทำสวนผลไม้ของเราที่บ้านดีกว่า น้องจะเอาปุ๋ยในมิติออกมาให้ใส่และมีอีกหลายอย่างให้พี่ได้ปลูกจนเต็มสวนเลยละ"

มู่หยางมองน้องสาวพูดจนน้ำไหลไฟดับปกติน้องสาวฟ่านปิงถามคำตอบคำเพราะเธอขี้อายมากที่ผ่านมา

"พี่ไม่เชื่อน้องใช่ไหมละ"

มู่ฟ่านปิงเอามือจับมือของพี่ชายและบอกให้หลับตา!

พรึบ!

มู่หยางลืมตาขึ้นถึงกับเซที่น้องเขาบอกมันคือเรื่องจริงหรือนี้ เขาเดินตามหลังน้องสาวที่พาเดินไปห้องนั้นห้องนี้ด้วยความเหม่อลอย ถ้าไม่เห็นกับตาเขาก็ไม่มีวันเชื่ออย่างแน่นอนข้าวของแปลกใหม่ที่ไม่มีในยุคของเขา มีหลายห้องตามที่น้องสาวบอกทุกอย่าง ห้องทำงานที่เธอบอกเขามีแบบที่วาดเอาไว้มากมายไม่ซ้ำกันสักแบบแถมที่ทำเสร็จมากมายที่ใส่ตู้เอาไว้ เขาจับขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทาแม้แต่ในห้องนอนของน้องสาวในตู้ที่เธอเรียกวาตู้เซฟมัดเงินหยวนเป็นมัดๆอัดแน่นอยู่ข้างในจะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร ตอนนี้น้องสาวเรียกพี่ชายเสียงดังจนเขาสะดุ้งตื่นมีสติและรีบบอกน้องสาวว่า

"จะให้คนรู้เรื่องนี้อีกไม่ได้มันอันตรายมากนอกจากคนที่น้องรักรับเอามาเป็นคู่ชีวิต แต่ถ้าจะให้ดีให้มั่นใจกันก่อนนะ" มู่หยางย้ำกับน้องสาว

"ค่ะเราจะรู้เรื่องนี้สองคนจนกว่าน้องจะพบคนที่รักน้องจริงถึงจะบอกเขา พี่อย่าได้เป็นห่วงไม่มีใครมองเห็นและแย่งมันไปจากน้องได้มีเพียงแค่น้องที่มีสิทธิ์ อีกอย่างถ้าซ่อนตัวไม่มีใครหาน้องเจออย่างแน่นอนคะ พี่ใหญ่มาเถอะเรามาฉลองกัน คืนนี้พี่นอนอีกห้องได้เลยนะพรุ่งนี้ค่อยออกไปตอนเช้ากินข้าวกันก่อนค่อยออกไป น้องจะทำอาหารบำรุงพี่ให้อ้วนๆเลยเพราะพี่ลำบากดูแลน้องขี้โรคคนนี้มามากพอแล้ว ขอให้น้องสาวคนนี้ได้ตอบแทนบุญคุณของพี่ชายนะคะ" มู่ฟ่านปิงบอกพี่ชายทั้งสองพี่น้องกอดกันด้วยความรัก

"ได้พี่เชื่อปิงเอ๋อร์ทุกอย่าง" มู่หยางบอกน้องสาว

วันนี้ถือว่าได้ปลดล๊อคจากความยากจนเพราะน้องสาวของเขาแลกมาด้วยชีวิตและพี่ชายคนนี้จะคอยปกป้องน้องเล็กตลอดไปมู่หยางคิดในใจ ก่อนจะชวนกันไปทานอาหารกับน้องสาวที่ห้องโถงรับแขกทั้งดูทีวีไปด้วยกันสองคน