21

หนิงเยียนกลับมาถึงจวนอ๋องก็พลบค่ำพอดี เวยอ๋องยืนรอนางหน้าเรือน เนื่องจากเขาทราบข่าวร้ายในวัดนางชีว่าหลานของอวี้ฮองเฮาโดนข่มเหง อีกทั้งชายาหนานอ๋องเป็นบ้าแก้ผ้าต่อหน้าฝูงชนในอาราม เหตุใดนางจึงมาค่ำเยี่ยงนัก

"เจ้ากลับมาเเล้ว" เวยอ๋องมองนางมารร้ายกลับมาอย่างปลอดภัย สองคนนั้นจะเป็นอันใดก็ช่างเถอะ ขอเพียงนางมารร้ายของเขาปลอดภัยก็พอ

หนิงเยียนตั้งใจจะอาบน้ำนอนอย่างสบายใจ วันนี้ได้ช่วยเสิ่นฮูหยินทำให้นางอิ่มเอมหัวใจยิ่งนัก แต่พอเจอหน้าเจ้าอ๋องสารเลว ทำให้อารมณ์เบิกบานใจปีติด้วยบุญกุศล พลันหายไปในชั่วพริบตาเดียว

ใบหน้างามมองเขาด้วยความไม่พอใจ เวยอ๋องรับรู้ได้ ใจนางจะเเข็งประดุจน้ำแข็งพันปีเชียวรึที่จะไม่ใจอ่อนคุยกันดี ๆ กับเขารึไร

"จ้าวเชียนข้าเหนื่อย เจ้าออกไปเถอะ" นางพูดดีด้วยเเล้วนะ มิอยากมีเรื่อง วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน

"เจ้าอาบน้ำแล้ว มารับสำรับเย็นกับข้าดีรึไม่" นี่เขายังหน้าหนาอีกรึ

ฟังภาษามนุษย์ไม่ออกเลยรึไง 

"ได้ถ้าเจ้าไม่ออกไป ข้าไปเอง"

"ข้าไปเอง" เวยอ๋องเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของนาง เขาคิดว่านางคงจะเหนื่อยจริง ๆ จึงถอยออกมาจากเรือนแล้วมุ่งหน้าไปเรือนหลัก

หลังจากที่นางอาบน้ำเสร็จแล้วกำลังจะนอนมีคนเปิดประตูเข้ามาที่เรือนของนาง พบว่าเป็นเจ้าคนถ่อยคนเดิม สายตาของนางเหลือบมองถาดน้ำแกง

"เจ้าฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึ" ใบหน้าคนงามแดงก่ำ

เวยอ๋องได้ยินจากแม่นมหยงว่า ในระหว่างทางนางช่วยเหลือเสิ่นฮูหยินคลอดบุตรชายจนปลอดภัย ทำให้เขาได้มองนางในมุมใหม่อีกครั้ง อย่างน้อยนางก็เป็นคนมีน้ำใจ 

"ข้านำน้ำแกงรังนกมาให้เจ้า" น้ำเสียงเวยอ๋องอ่อนลงมาก ในยามนี้บรรยากาศเริ่มหนาวแล้วอีกทั้งเขากลัวนางจะไม่สบายด้วยเลยให้น้ำแกงรังนกแก่นางเพื่อจะได้บำรุงร่างกาย

หนิงเยียนยิ้มหวาน รอยยิ้มนี้ทำให้เวยอ๋องตาค้าง เขาเพิ่งสังเกตว่ารอยยิ้มของนางที่ยิ้มออกมาเเล้วมีเสน่ห์มาก รอยบุ๋มที่แก้มทั้งสองข้างทำให้ดูน่ารักราวกับบุปผาในเหมันต์ฤดู

น้ำแกงรังนกชามนั้นราดมาบนใบหน้าของเวยอ๋อง น้ำแกงอุ่นทำให้ใบหน้าเเสบร้อน

"หนิงเยียน !!!" เรียกชื่อแซ่ออกมาเต็ม เเสดงว่าบันดาลโทสะ ใบหน้านางมารร้ายยังคงยิ้มระรื่น เวยอ๋องแผ่กระจายไอสังหารออกมารอบห้อง 

หนิงเยียนมองเจ้าคนสารเลว มันจะทำอันใดนาง 

"โกรธข้ารึ ตบสิ ตบสิ" นิ้วเรียวงามจิ้มที่แก้มของนางอย่างท้าทายรอให้เขาตบ เหตุใดจึงไม่ทำเล่า

ชั่วพริบตาเดียวร่างงามก็พลันมากระทบอกหนาใหญ่ของเวยอ๋อง มือหนาใหญ่เชิดปลายคางคนงามขึ้นมา ประโลมจูบอย่างเร่าร้อน 

หญิงสาวกระทืบปลายเท้าเขาอย่างแรง ได้จังหวะผลักเขาออก แล้วตบหน้าไปหนึ่งฉาด

เวยอ๋องเจ็บทั้งเท้า ทั้งหน้า เมื่อวันก่อนเจ็บที่ลิ้น นางช่างเป็นอสรพิษร้ายเเรงเสียจริง

"เจ้า..."

"ออกไปเลยนะ ข้าเกลียดเจ้า เกลียด" หรือว่าที่นางเกลียดเขา เพราะนางรักบุรุษหน้าอ่อนผู้นั้น

"เจ้าเกลียดข้า เพราะอะไร ข้าทำดีกับเจ้าเเล้ว"

"ดีกับผี เจ้าน่ะสิ รังแก ข่มเหงน้ำใจข้า แบบนี้เรียกว่าดีรึ โน่นเจ้าไปหาอนุผู้ใสซื่อของเจ้าสิ"

นางชี้ไปทางเรือนหยวนเซียง

"เจ้าขอหย่ากับข้าเพราะบุรุษคนนั้นใช่รึไม่" เวยอ๋องจำบุรุษหน้าอ่อนได้ขึ้นใจ

"ใช่ เพราะเขา ข้ารักเขามาก เอาใบหย่ามาให้ข้า"

ให้นางไปนอนฝันเอาเถอะ !!!

เวยอ๋องโอบกอดนางอีกครั้งแล้วอุ้มไปที่เตียงหลังใหญ่ หญิงสาวดิ้นพล่านหวนนึกถึงกล่องยาวิเศษ เหตุใดยามหน้าสิ่วหน้าขวานกล่องยาไม่ปรากฏออกมา

เวยอ๋องประโลมเลียนางอย่างบ้าคลั่ง เขารู้ดีว่าจะต้องต่อต้านเขา กระนั้นจึงจี้จุดนางไว้ หนิงเยียนยิ่งสาปแช่งเวยอ๋อง

"อย่าทำข้า"

"เจ้าเป็นชายาข้า ไม่ให้ทำเจ้า จะไปทำผู้ใด" ดวงตาดอกท้อจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาหงส์คู่งาม ฉายแววที่มีแต่ความแค้นมองมาที่เขาอย่างชัดเจน ทำให้เวยอ๋องปวดใจ

ในยามที่หนิงเยียนคนก่อนเอาใจเขา เวยอ๋องมัวทำอันใดอยู่ ภาพหนิงเยียนคนก่อนนำน้ำแกงรังนก ไปมอบให้เขา สุดท้ายเขาก็โยนน้ำแกงของหนิงเยียนลงพื้น 

หนิงเยียนจึงเทน้ำแกงราดบนหน้าเขา ให้เขาได้รู้สึกความรู้สึกเสียใจของหนิงเยียนคนเก่า

"ชาตินี้ ทั้งชาติ ข้าก็จะไม่ยอมหย่ากับเจ้า ให้เจ้าได้สมหวัง" 

ไฟปรารถนาร้อนเเรงยิ่งนักจึงได้เกิดขึ้น ความพองโตนางรับรู้ได้

นางไม่สามารถรักชายชั่วคนนี้ลงจริง ๆ หนิงเยียนได้แต่มองม่านมุ้งเพดานสั่นไหวไปตามแรงสั่นสะเทือน จังหวะแรงโยกของชายชั่วผู้นี้ ดูท่าจิตใต้สำนึกของหนิงเยียนคนเดิมคงจะพอใจมากกับเวยอ๋อง แต่ไม่ใช่นางที่มาจากภพปัจจุบัน 

"เสร็จรึยัง" ดวงตาคนงามแดงก่ำ มืองามจิกเข้าไปที่ผ้าปูที่นอน

คนชั่วช้าพรหมจูบทั่วใบหน้าที่มีรอยน้ำตา เขารู้สึกผิดที่ทำให้นางร้องไห้ 

แต่เขาดีใจที่นางนอนครางใต้ร่างของเขา ความโหดร้ายยังไม่จบแค่นั้น เวยอ๋องจับนางพลิกราวกับปลาย่าง ร่างกายคนงามจากที่ระบมอยู่แล้ว ระบมหนักกว่าเดิม

ความแค้นนี้นางจะจำไว้ 

"ยัง" 

"พอได้เเล้ว ข้าเหนื่อย"

ต้องบอกว่าเลยว่า ทุกครั้งร่วมรักกับนางมารร้ายมันตราตรึงเข้าไปในหัวใจของเขา

ยิ่งสั่งให้เขาหยุด เขายิ่งกระทำรุนแรงขึ้นมากกว่าเดิม จนส่วนนั้นของนางมันบวม มืองามอยากจะฟาดหน้าเขาเสียจริง ถ้าไม่ติดว่าโดนจี้จุดไว้ ปากหนาควานหาความหวานในกลีบปากงามชมพูระเรื่อ ในเมื่อร่างกายขยับมิได้ แต่ปากนางขยับได้ นางมารร้ายกัดที่ปากเขาเสียเลย 

"ชอบอย่างนี้รึ" เวยอ๋องดูดที่คอขาวงามจนเป็นรอยแดงหลายจุด หนิงเยียนร้องด้วยความเจ็บปวด

นานเเค่ไหนมิรู้กว่าเพลิงสวาทจะจบลง คนงามสลบไปก่อน บุรุษชั่วสวมอาภรณ์แล้วกอดนางไม่ยอมปล่อย