หลงระเริงในโลกความจริง

เป็กผู้ช่ำชองในยามราตรี เขาไม่เคยพลาดแม้แต่ศุกร์เสาร์ทุกค่ำคืน เป็นนักเที่ยวตัวยงที่ใครเห็นก็ต้องจำได้ นอกจากพ่อรวยรูปหล่อสายเปย์อีกต่างหาก จึงมีหลายคนเข้ามาพัวพันไม่ขาดสาย เมื่อเป็กพายิวมาเที่ยว จึงมีสายตาหลายคู่จ้องมองด้วยความอิจฉา แต่ยิวหาสนใจไม่ถึงแม้จะไม่ค่อยคุ้นชินในโลกปัจจุบันเท่าไรนัก แต่เขาก็ไม่หวาดหวั่นอะไรทั้งสิ้น

“เป็นไงบ้างมาเปิดหูเปิดตา” เป็กยื่นแก้วเพื่อชน

“ก็โอเคนะ เป็นครั้งแรกที่เราได้มา รู้สึกว่าน่าสนใจกว่าเมืองโบราณอีก” ยิวเผลอคำพูดที่ไม่พึงประสงค์ออกมา

“เมืองโบราณอะไร” เป็กมีสีหน้าที่มึนงง

“อ่อ เปล่า สนุกดีเราไปเต้นกันไหม”

“อะไรนะ เราไม่อยากเชื่อเลยนายจะชวนเราไปเต้น นายเปลื่ยนไปหรือว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงของนายว่ะ” เป็กหัวเราะ

“ไม่ได้เปลื่ยนนี่แหละตัวจริง ที่เห็นก่อนหน้านี้ตัวปลอม แอ๊บไว้ไงแต่ไม่เห็นมีใครชอบเลย เป็นตัวของตัวเองดีกว่า” ยิวเสแสร้งแกล้งพูดเพราะในความจริงเป็นร่างของคนอื่น เพียงแต่เขาแค่มาอาศัยอยู่ในร่างนี้เท่านั้น

“ร้ายนะ แกล้งเงียบถ้ารู้ว่านายเป็นแบบนี้เราจีบตั้งนานแล้ว”

“อะไรนะ” ยิวรู้สึกมึนงงและสับสนกับคำพูดของเป็ก

“ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วยล่ะ เราพูดจริงนี่ก็เรากำลังจีบนายอยู่นะ เมื่อก่อนเราก็อยากจะจีบนายเหมือนกัน แต่ไม่กล้าเพราะดุมาก แถมไม่ค่อยคุยกับใครอีก”

“เหรอ” ยิวรู้สึกอายนิดๆ

“เอาน่าเราจะพิสูจน์ให้นายเห็นว่าเรารักนายนะ”

“จริงเหรอ หล่อรวยขนาดนี้มาสนใจคนอย่างเรา ไม่อยากจะเชื่อเลยคงจะมาหลอกเรามากกว่ามั้ง” ยิวทำเป็นมองค้อน

“ไม่เชื่อก็ตามใจ ถ้าอย่างงั้นเราจะไปจีบคนใหม่ ในเมื่อนายไม่สนใจเราทำไมเราต้องสนใจนายด้วย” เป็กยกแก้วเหล้ากำลังจะเดินไปอีกโต๊ะ

“เดี๋ยวก่อนขี้น้อยใจไปได้ พูดแค่นี้ทำเป็นไม่พอใจ เอาน่าเราจะลองเปิดใจคบนายก็ได้” ยิวดึงมือของเป็กให้กลับมานั่งที่เดิม

“ต้องให้ได้อย่างนิสิถึงจะเหมาะเป็นแฟนเรา”

“ใครเป็นแฟนนาย เรายังไม่ยอมรับเลย นายนี่คิดไปเรื่อยอีกแล้ว”

“ไม่ได้คิดไปเรื่อยแต่คิดจริงๆ นะที่รัก”

“ว้า เลี่ยนไม่อยากฟัง” ยิวหยิบแก้วเหล้ามาดื่มต่อ

“ไม่อยากฟังก็ไม่เป็นไรหรอก แต่เราจะทำให้เห็นความหวานของเราอย่างแน่นอน”

“เราหวานพอแล้วไม่ต้องมาเติมให้เราก็ได้”

“ยังไม่พอเราจะเติมจนกว่านายจะรับรักเราให้ได้”

“อะไรกันคำก็รักสองคำก็รัก ไม่คุยกับนายแล้วออกไปเต้นดีกว่า”

ยิวหยุดพูดคุยกับเป็กและกำลังจะออกไปเต้น แต่แล้วเป็กก็จับมือของยิวไว้ พร้อมกับดึงให้ยิวมานั่งบนตักเขา

“เป็กนายอย่าทำแบบนี้อายคนเขา”

“นายอายเหรอแต่เราไม่เห็นอายเลย ใครจะมองก็ช่างมันเราไม่ได้ขอข้าวใครกินซะทีไหน”

ยิวไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร แต่เขาก็พยายามที่จะลุกมานั่งในที่ของตัวเอง เพราะถ้านั่งกันอยู่อย่างนี้มีแต่คนมอง ยิวจึงรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก

“เราไม่ไปไหนแล้ว เราจะนั่งอยู่กับนายนี่แหละ”

“ต้องอย่างนิสิถึงจะน่ารักสำหรับเรา” เป็กปล่อยร่างของยิวทันที

เมื่อยิวหลุดจากอ้อมกอดของเป็กแล้ว เขาจึงมานั่งตามเดิมและไม่คิดจะไปไหนอีก ยิวจึงกระดกเหล้าแก้วต่อแก้วจึงเริ่มรู้สึกมึนอย่างมาก และหนักศีรษะจนเกินจะรับไหวในช่วงเวลานี้

“เราไม่ไหวแล้วเป็ก เราไม่ค่อยได้ดื่มเหล้า ไม่เหมือนนายนี่ที่ยังไหวอยู่ ดูเหมือนไม่เมาเลย คอคงแข็งมากน่าจะมาทุกคืนอย่างแน่นอน” ยิวพูดไปหลับตาไปด้วย

“ใช่เรามาดื่มเป็นประจำ นายดื่มครั้งแรกก็อย่างนี้แหละ อาจปวดหัวหน่อยแต่ไม่ต้องกลัวหรอก เราอยู่ด้วยจะดูแลนายเป็นอย่างดี รับรองจะไม่ทำให้ผิดหวังแต่อย่างใด”

“ขอบใจนายมากนะ นายพาเรากลับห้องด้วยเถอะ เราอยากนอนมากเลยไม่ไหวแล้ว”

“ได้ เดี๋ยวเราจะพานายกลับห้องเอง แต่ว่าไปห้องใครเหรอ”

“ก็ห้องเราไง นายมีห้องซะที่ไหนพักบ้านไม่ใช่เหรอ หรือว่าจะพาเราไปที่บ้านนาย แต่เราคิดว่าอย่าเลย เดี๋ยวพ่อแม่นายมาเห็นเราในสภาพนี้จะรังเกียจเราได้ ไม่ให้เราได้คบกับนายอีก”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ห้องมีเยอะถ้านายต้องการว่าแต่นายต้องการไหม เราไม่บังคับจิตใจใครหรอก ถ้านายอยากจะไปนอนกับเราก็ได้นะ แต่ถ้าไม่อยากไปเราก็จะไปส่งที่ห้องของนาย” ปกติเป็กไม่ใช่คนอย่างนี้ ถ้าเกิดคนที่มาด้วยกับเขาเมาอย่างนี้ แน่นอนเป็กต้องพาเข้าโรงแรม แต่สำหรับยิวเป็นความรู้สึกถึงความรักที่มีให้อย่างมาก เขาจึงไม่อยากจะทำอะไรที่เกินเลยโดยยิวไม่ชอบหรือไม่ต้องการอย่างเด็ดขาด

“ก็ต้องกลับห้องเราไง จะไปนอนทำไมที่โรงแรมไม่เอาหรอก นายพาเรากลับบ้านเดี๋ยวนี้”

ถึงแม้เป็กจะผิดหวังในคำตอบนิดหน่อย แต่มีความรู้สึกที่ดีกับยิวอย่างมาก เพราะการปฏิเสธของยิวนั้นได้บ่งบอกว่ายิวเป็นคนที่น่ายกย่องคนหนึ่ง และรู้จักการวางตัวว่าควรทำอย่างไร

“จะไปได้หรือยังล่ะ เราง่วงนอนจะแย่อยู่แล้วนะ”

“โอเคครับเจ้านาย” เป็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในความน่ารักของยิว

“ประคองเราหน่อยนะ เราเหมือนจะล้มทำไมโลกถึงหมุนอย่างนี้”

เป็กลุกขึ้นประคองร่างของยิวออกจากร้าน และพามายังรถคันหรูของเขาที่จอดอยู่ข้างร้าน เมื่อเขาดันร่างของยิวเข้าไปในรถแล้ว เป็กก็เข้าตามไปและขับรถออกไปในทันที ซึ่งใช้เวลาไม่นานก็มาถึงยังหน้าห้องเช่าของยิว

“กัส ตื่นๆ ถึงห้องนายแล้วนะ” เป็กเขย่าร่างของยิวเบาๆ

ยิวเริ่มรู้สึกตัวเขาจึงลืมตาขึ้นและเห็นเป็กยื่นหน้ามามองเขา ยิวถึงกับตกใจแต่ไม่สามารถลุกขึ้นด้วยตัวเอง เพราะความเมาจึงทำให้หนักศีรษะ

“พาเราไปที่ห้องหน่อยได้ไหม ขืนให้เราไปคนเดียวคงจะล้มนอนหน้าป้อมยามอย่างแน่นอน”

“ก็ดีไม่ใช่เหรอนอนหน้าป้อมยาม มีคนเฝ้าด้วยดีจะตายไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย” เป็กอมยิ้มด้วยความดีใจที่ได้กัดยิวนิดๆ

“ทำไมเราต้องนอนกับยามด้วย เราก็ให้ยามพาไปส่งที่ห้องแค่นี้ก็จบแล้ว”

“ไมได้นะ” เป็กรู้สึกไม่ชอบใจคำพูดนี้ของยิวอย่างมาก

“ถ้าไม่ได้นายก็ต้องไปส่งเราถึงห้อง”

“ได้” เป็กเสียงสูงขึ้นมาทันที

เป็กประคองร่างของยิวลงจากรถคันหรูของเขา และค่อยๆ พาไปยังห้องนอนของยิวที่ไม่ได้ไกลมากนัก แต่มาลำบากตรงที่ต้องขึ้นบันได้ เป็กจึงตัดสินใจอุ้มร่างของยิวไว้ใต้วงแขน

“มาอุ้มเราทำไม”

“ถ้าไม่อุ้มนายแล้วจะเดินขึ้นไหวเหรอ ทำไมไม่เช่าห้องที่มีลิฟท์ล่ะ จะได้สะดวกสบายกว่านี้”

“กัสมันเช่าเราไม่ได้เช่าสักหน่อย”

“ก็นายเช่าอยู่นี่ยังมาบอกว่าไม่ได้เช่าอีก”

“ช่างมันใครเช่าก็ช่างมัน” ยิวรู้สึกมึนหัวและอยากนอนเป็นที่สุด เขาจึงไม่ใคร่สนใจคำพูดของตัวเองเท่าใดนัก

สองแขนอันแข็งแรงของเป็กได้พาร่างบางขึ้นบนบันไดทีละขั้น ถึงแม้จะรู้สึกหนักบ้างแต่เขาก็พร้อมที่จะทำในสิ่งนี้อย่างไม่ย่อท้อและยอมแพ้ ในที่สุดเป็กก็พายิวมาถึงยังห้องนอนได้สำเร็จ

“กุญแจอยู่ไหน”

“อยู่ในกระเป๋า” ยิวล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกุญแจมาให้เป็ก

เป็กทำการไขกุญแจเข้าไปในห้องทันที เมื่อเข้าไปในห้องแล้วเป็กรีบนำร่างของยิวไปวางไว้บนเตียงนอน

“หนักไม่ใช่เล่นนะตัวเราน่ะ” เป็กแกล้งบ่นให้ยิวได้ยิน

“ไม่หนักหรอก นายไม่มีแรงมากกว่ามั้ง”

“ปากดีอีกนะขนาดเมาอย่างนี้ เอาเป็นว่าเราพานายมาถึงห้องแล้ว แต่ก่อนที่เราจะกลับนายต้องตอบแทนเราหน่อยนึงได้ไหม” เป็กยิ้มอย่างกรุ่มกริ่ม

“อะไรเหรอ แต่ถ้าให้เรายอมเป็นของนายเราไม่เอานะ”

“เมาอย่างนี้ถึงให้ฟรีก็ไม่เอา”

“เป็กนายมันบ้า” ยิวหยิบหมอนขึ้นมาได้ก็ปาใส่เป็กทันที แต่มืออันใหญ่รับไว้ได้ทัน

“แบบนี้มันต้องลงโทษสักหน่อย”

เมื่อเป็กพูดจบเขาก็วางหมอนลงบนเตียง แล้วก้มลงประกบปากของยิวทันที แต่แล้วเขาต้องถอนริมฝีปากออก เพราะยิวได้หลับไปแล้วอย่างนิ่งไม่ขยับตัว เป็กจึงเปลื่ยนมาจุมพิตที่แก้มอันขาวใสนวลหนึ่งฟอด

“นายก็น่ารักดีนะ” เมื่อเป็กหอมแก้มของยิวเสร็จแล้วเขาก็ยืนยิ้มพูดขึ้นลอยๆ

เป็กมองเรือนร่างของยิวอยู่พักหนึ่ง มองแบบเสียดายคืนนี้ยิวน่าจะเป็นของเขา แต่ความรู้สึกส่วนลึกไม่อยากจะทำอะไรเรือนร่างอันบอบบางนี้ เป็กอยากให้ยิวเต็มใจพร้อมกายให้เขามากกว่าที่จะลักหลับในยามเมา