อยากมีเมีย

           เมื่อยิวพาสองพ่อลูกขึ้นมายังบนเรือน ทั้งสามก็นั่งลงกับพื้นด้วยใจที่ระทึก ซึ่งในช่วงเวลานี้ต้องจัดการทุกอย่าง เขาจึงอึดสู้พูดเพื่อในสิ่งที่เขารับปากไว้แล้วว่าจะทำ ตามที่สองพ่อลูกต้องการในช่วงที่ผ่านมา

            “ลุง เอ่อ”ยิวอ้ำอึ่ง

            “ไม่ต้องเรียกลุงเรียกว่าพ่อกับแม่ได้แล้วโสภี เอ็งนี่กะไรไม่รู้ควมเลยรึ”อำมาตย์ใช้สายตาตักเตือนยิว

            “คือย่างนี้ค่ะพ่อ จอมเนี่ยไปน้องชายของหนู แบบว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน คือ น้องหนูอยากเป็นทหาร หนูก็เลยอยากฝากเนื้อฝากตัวให้น้องด้วย”

            “ว่าไงวิศรุฒ”อำมาตย์วิษณุหันมามองบุตรชายของเขา

            “หน่วยก้านใช้ได้ เหมาะสำหรับเป็นทหาร ว่าแต่เอ็งมีฝีมือการต่อสู้อะไรบ้าง”

            “ข้า ต่อยมวยได้ ฟันดาบ ยิงธนู ขี่ม้า”จอมเอ่ยขึ้น

            “ลูกของข้าทำได้ทุกอย่าง แต่ไม่มีโอกาสได้เข้ามารับใช้บ้านเมืองขอรับ”หัวหน้านำขบวนเอ่ยขึ้น

            “ดี ดีมาก”อำมาตย์วิษณุพูดเสียงหนักแน่น

            “ถ้าอย่างนั้นวันนี้เอ็งพร้อมไหม ข้าจะพาเอ็งเข้าไปในวังด้วย”

            “พร้อมขอรับ”จอมรับปากทันที

            “ดี มันต้องให้ได้อย่างนี้ถึงจะเป็นชายชาติทหาร”อำมาตย์วิษณุรู้สึกถูกชะตากับจอมอย่างมาก เช่นเดียวกับแม่ทัพวิศรุมก็พึ่งพอใจในตัวของจอม

            หลังจากสอบถามเรื่องราวต่างๆจบสิ้น แม่ทัพวิศรุฒและอำมาตย์วิษณุก็พาจอมเข้าไปในวัง ส่วนพ่อของจอมก็ได้กลับไปยังที่พักของตัวเองด้วยใจที่สุขยิ่ง ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นยิวก็ต้องอยู่กับแม่แม้นแม่ของวิศรุฒเพียงลำพังในเรือนหลังใหญ่โต

            ยิวนั่งอยู่เงียบๆคนเดียวจนเริ่มหวั่นกลัวแม่แม้นขึ้นมาทันที เพราะสายตาและท่าทีของนางไม่สบอารมณ์ต่อตัวของเขาอย่างมาก ยิวจึงพยายามหาทางหลบหลีกให้พ้นจากที่นี่

“หนูขอตัวเข้าไปในห้องก่อนนะคะ”ยิวยกมือไหว้เพื่อเป็นการลา

“เดี๋ยวก่อน”เสียงห้วนๆดังขึ้น

“มีอะไรเหรอคะแม่”

“อยู่บ้านท่านอย่างนิ่งดูดายปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น”แม่แม้นเสียงพูดที่ดูเย็นชา

“หนูปั้นไม่เป็นหรอกค่ะวัวควาย แต่หนูก็ไม่ได้อยู่เฉยๆนะคะ แต่หนูก็จะทำการบ้านให้ท่านแม่ทัพอยู่แล้วนี่คะ”

“การบ้านอะไร หรือว่าเป็นงานเรือน อันนั้นมันหน้าที่ของบ่าวไพร่ แต่เมื่อหล่อนเข้ามาในเรือนนี้ ในฐานะลูกสะไภ้ก็ควรทำตัวให้เป็นประโยชน์ด้วยไม่ใช่รึ”

“ค่ะ แม่จะให้ทำอะไรก็บอกมาซิคะ”ยิวรู้สึกขบขันที่แม่แม้นไม่เข้าใจในความหมายทำการบ้าน

“เอาล่ะ อย่างแรกเลยคือ”แม้แม้นยังพูดไม่จบก็ได้ยินเสียงหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันดังขึ้น

“คุณพี่ วันนี้น้องพาสุจิตรามาหาคุณพี่ค่ะ”ปราณีเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อขึ้นมาถึงบนเรือนชานแล้วนั่งลงข้างๆแม้แม้น

“สวัสดีค่ะคุณป้า”สุจิตราคู่หมั้นคู่หมายท่านแม่ทัพวิศรุฒยกมือไว้แม่แม้นอย่างนอบน้อม ซึ่งเธอเป็นลูกสาวท่านอำมาตย์ไชยา

“ถ้างั้นหนูขอตัวเข้าไปในห้องก่อนนะคะ”ยิวกำลังจะยกมือไหว้แม่แม้น

“ใครเหรอคะหน้าไม่คุ้นเลยคุณพี่”ปราณีปาดสายตามองยิวอย่างมีเลศนัย

“ก็ เอ่อ”แม่แม้นอ้ำอึ่ง

“หนูเป็นเมียท่านแม่ทัพวิศรุฒค่ะ”ยิวอดรนทนไม่ไหว เพราะสายตาสองแม่ลูกนั้นดูถูกเขาอย่างมาก

“โสภี เข้าไปข้างในได้แล้ว”นางแม้นตวาดขึ้นทันที

“ก็เมื่อกี้ยังไม่ให้เข้านิคะ”

“ตอนนี้ข้าให้เอ็งเข้าไป  ถ้าไม่เข้าไปข้าจะให้บ่าวผู้ชายเฆี่ยนเองให้หลังลายเลย”

“ก็ได้ค่ะ หวัดดี”ยิวยกมือขึ้นไหว้เหนือหัว

“เด็กคนนี้ไร้มารยาทจริงๆแม่แม้นบ่นพึมพำ

“เมียท่านแม่ทัพจริงๆด้วย ที่ข่าวลือก็เป็นความจริงสินะ”แม่ปราณีเอ่ยขึ้น

“อย่าไปสนใจเลยก็เด็กชาวป่าชาวเขา จะมาสู้อะไรกับแม่สุจิตราได้ล่ะ งามทั้งหน้าตาและกิริยา ซึ่งคู่ควรเป็นเมียเอกท่านแม่ทัพลูกของพี่”

“นางคนนี้ คุณพี่จะให้อยู่ในฐานะอะไรล่ะคะ”

“เมียบ่าว คุณน้องไม่ต้องวิตกกังวลแต่อย่างใดหรอก”

“จะไม่ให้วิตกได้อย่างไรกันล่ะคุณพี่ ดูท่าทางนางน่าจะเอาเรื่องอยู่”

“เอาแบบนี้ พรุ่งนี้แม่ทัพวิศรุฒจะไปออกทัพ เราค่อยจัดการนางก็ไม่สายเกินไป”

“คุณพี่หมายความว่าอย่างไงน้องไม่เข้าใจ”

“ก็เฉกหัวมันออกไป”

“ไม่ดีหรอก เฉกหัวออกไป เดี๋ยวมันกลับมาได้อีก น้องมีวิธีการที่ไม่ให้มันได้กลับ คุณพี่สนใจหรือเปล่า”

“อย่าถึงกับฆ่าแกล้งกันนะ ถึงอย่างไงนางก็เป็นเมียบ่าวลูกวิศรุฒของพี่”แม่แม้นรู้สึกใจหาย

“ไม่ใช่อย่างคุณพี่คิดหรอก เราก็แค่หาผัวให้นางใหม่แค่นั้น เพราะท่านแม่ทัพวิศรุฒคงไปออกศึกหลายเดือนอยู่นี่”

“อือ เข้าท่าอยู่นะความคิดของน้องพี่ ตกลงเอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พี่ให้น้องปราณีเป็นคนจัดการเรื่องนี้”

“ได้เลยค่ะ คุณพี่”

ทั้งสามคนเมื่อพูดเรื่องของยิวจบเสร็จสิ้น ก็พูดคุยเรื่องราวทั่วๆไปตามภาษาผู้หญิงที่เขาคุยกัน อย่างสนุกสนามและมีความสุข โดยปล่อยให้ยิวนั้นได้อยู่ลำพังเพียงคนเดียวในห้องนอนที่แสนเงียบสงัด

ยิวเดี๋ยวนั่งเดี๋ยวนอนจนเบื่อหน่าย เพราะไม่มีอะไรให้ทำแม้แต่อย่างเดียว ถึงใจจะอยากออกไปข้างนอกห้องสักเพียงใด ด้วยความกลัวและไม่คุ้นเคยเขาจึงไม่สามารถทำใจออกไปพบปะผู้คนได้ในช่วงเวลานี้ เขาจึงได้แต่นอนนิ่งๆนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยด้วยความกลัดกลุ้มอย่างไม่มีวันคลายทุกข์ได้

มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ยิวสงบได้ นั่นคือคิดถึงในที่จากมา ถ้าไม่ได้เข้ามาในนิยายเรื่องนี้ป่านนี้คงจะสนุกกับเพื่อนที่คณะเทคโนโลยีสารสนเทศ แล้วไหนจะพ่อแม่พี่น้องอีกเขายิ่งคิดหดหู่ใจยิ่งนัก ยิวจึงล้มตัวลงนอนคิดฝันหวานเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมา จนถึงเวลากินข้าวเขาก็ไม่ออกไปกินข้างนอก จนบ่าวรับใช้นำอาหารมาให้กินถึงห้องตามคำสั่งของแม่แม้น ถึงเธอจะไม่ชอบยิวสักเพียงใด แต่เธอก็ไม่ใจดำพอที่จะปล่อยให้ยิวอดหาร และอีกอย่างเธอกลัวท่านอำมาตย์กับวิศรุฒลูกชายสุดที่รักว่าให้ได้

เมื่อยิวกินข้าวเสร็จก็มืดค่ำพอดี เขาจึงนั่งรอการกลับมาของแม่ทัพวิศรุฒ ซึ่งยิวก็รออยู่พักใหญ่กว่าจะได้พบเจอ

“ทำไมมาช้าจัง”ยิวเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อแม่ทัพวิศรุฒมาถึงที่ห้อง

“มีเลี้ยงฉลองก่อนไปทำสงครามจากคนในวัง ข้าเลยกลับมาช้าเอ็งมีอะไรรึ”แม่ทัพวิศรุฒนั่งลงใกล้ๆยิว

“เปล่า ไม่กลับมาซะทีก็อดเป็นห่วงไม่ได้”

“เอ็งเป็นห่วงข้าด้วยรึ”

“อ้าว พูดแปลก”

“ข้ากับเอ็งไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”

“ก็เมียท่านแม่ทัพไง ใครๆเขาก็รู้กันไปทั่วแล้ว”

“เป็นแค่ในนาม แต่ข้ายังไม่เคยได้เอ็งเป็นเมียเลย นี่ก็น่าจะถึงเวลาที่เอ็งจะต้องบอกว่าซะที วเอ่อ”แม่ทัพวิศรุฒหยุดพูดทันที เพราะเขาไม่กล้าเอ่ยคำนี้ออกมา

“อะไรพูดมาสิ”

“ก็เองบอกว่าบ้านเมืองของเอ็งผู้ชายกับผู้ชายอยู่เป็นผัวเมียกัน ข้าก็อยากรู้ว่าต้องทำอย่างไรบ้าง”

“เอ่อ อ่า”ยิวไม่รู้จะพูดอย่างไรดี และเขาคิดว่าคงจะปฏิเสธไม่ได้อย่างแน่นอนในคืนนี้

“เราจะเป็นผัวเมียกันซะที ก่อนออกไปสนามรบข้าก็อยากมีความสัมพันธ์กับเอ็ง”

“เหรอ”

ยิวคิดหนักอยู่พอสมควร ถึงแม้เขาจะไม่ได้ถือตัวอะไรมากมาย และก็เคยมีความสัมพันธ์แบบนี้มาก่อน แต่ในเมื่อต้องมามีความสัมพันธ์ทางกายกับแม่ทัพวิศรุฒ ใจของเขาก็สับสนว่าจะทำอย่างไรดี แต่เท่าที่ดูยิวก็พอคาดเดาได้ว่าคงไม่พ้นคืนนี้อย่างแน่นอน

“อยากลองเหรอ”

“อือ ต้องทำอย่างไร”

“นอนลงได้เลย”ยิวตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะมอบความสุขให้แก่ท่านแม่ทัพวิศรุฒ เพื่อตอบแทนสิ่งดีๆที่มอบให้ ถึงแม้ในตอนนี้เขายังจะไม่ได้รู้สึกชอบท่านแม่ทัพวิศรุฒสักเท่าไร

“ได้สิ”

ยิวนั่งมองแม่ทัพวิศรุฒล้มตัวลงนอนบนเตียง แล้วใจของเขาก็หวั่นไหวอยู่พอสมควร ด้วยรูปร่างที่กำยำล่ำสันสมชายชาตรี ยิวจึงขยับตัวเข้าไปใกล้ๆแม่ทัพวิศรุฒ พร้อมเอื่อมมือไปจับท่อนเอ็นของเขา

“หยุดนะ”แม่ทัพวิศรุฒลุกขึ้นนั่งทันที

“อะไร”ยิวมีท่าทีตกใจเมื่อได้ยินเสียงห้วนๆและดังขึ้น

“เอ็งจะทำอะไร”

“ก็ทำแบบผัวเมียทำกันไง นายอยากได้แบบนี้ไม่ใช่เหรอ”

“คือ ข้า”

แม่ทัพวิศรุฒอยากจะลองแต่ใจยังไม่กล้าพอ ถึงแม้ยิวจะหน้าตาคล้ายผู้หญิง ผิวพรรรณขาวนวลดั่งอิสตรี แต่เขาก็ยังทำใจไม่ได้ที่จะมีความสัมพันธ์ทางกายกับยิว ถึงแม้เขาจะรู้สึกชอบยิวขึ้นมาบ้างอย่างไม่รู้ตัว

“อะไรพูดมาสิ”

“เอ็งมานอนข้างๆข้าดีกว่า คืนนี้ข้าเมาอย่างหนัก ข้าง่วงนอนแล้ว”

“ใช่ พรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าไม่ใช่เหรอ”

“ใช่”

“ถ้างั้นแค่นอนกอดกันก็พอ”

ยิวล้มตัวลงนอนข้างๆแม่ทัพวิศรุฒ พร้อมกับนอนตะแครงแล้วใช้มือโอบกอดอกให้ผ่ายผึงของแม่ทัพวิศรุฒ ที่เขาสัมผัสได้หัวใจนั้นเต้นแรงอยู่พอสมควร

“พรุ่งนี้ข้าต้องไปชายแดน เอ็งอยู่คนเดียวได้ไหม”

“ได้ ไม่มีปัญหา”

“ดีมาก ข้าขอร้อยอย่าสร้างความลำบากใจให้พ่อกับแม่ข้า”

“แน่นอน ข้าสัญญา”

“สัญญากับข้าอีกอย่างได้ไหม”

“อะไร”

“อย่าหนีข้าไปไหนอีก”

“โอ๊ย ข้าจะไปไหนได้อีกล่ะ ก็ต้องอยู่กับนายนั่นแหละ นายก็ด้วยเหมือนกันต้องรบให้ชนะ แล้วกลับมาอย่างปลอดภัย”คำพูดนี้ของยิวทำให้เขารู้สึกใจพอสมควร

“ถ้าข้ากลับมาพร้อมชัยชนะ เอ็งจะมีอะไรให้ข้าบ้าง”

“นายอยากได้อะไรเราให้ทุกอย่างเลย”

“ถ้าอย่างงั้นข้าจะเอาเอ็งเป็นเมียหลังจากกลับมาจากชายแดน”

“ตกลง”ยิวตกลงไปอย่างงั้น เพราะเขาคิดว่าจะต้องหาทางกลับไปยังที่เขาจากมาให้ได้

“ถ้างั้นนอนเถอะพรุ่งนี้ข้าต้องไปแต่เช้าตรู่”แม่ทัพวิศรุฒหลับตาทันทีเมื่อพูดจบ

ยิวนอนมองหน้าแม่ทัพวิศรุฒพร้อมกับคิดถึงเหตุการณ์วันข้างหน้า เพราะเขากลัวจะมีเรื่องที่ไม่ดีเกิดขึ้นกับเขาอีกจนไม่เคยพบเจอกัน