ตอนที่ 4

          นาวินพยายามใช้มือข้างหนึ่งปลุกปลอบความเป็นชายของตนที่สิ้นฤทธิ์ราบคาบ ไม่เคยสอดใส่ได้สำเร็จเลยสักครั้ง

          “ไม่เป็นไรหรอกค่ะวิน”

          มือเรียวลูบไล้ต้นแขนของสามี นีรชาเคยอ่านมาจากหนังสือจิตวิทยาการร่วมรัก ว่าภรรยาที่ดีไม่ควรซ้ำเติมในความล้มเหลวของสามี เพราะมันเป็นเรื่องซับซ้อนอ่อนไหวที่อาจทำให้เขาคิดมากจนขาดความเชื่อมั่น เธอจึงให้กำลังใจเขา ด้วยรู้ว่าปกตินาวินก็มีอาการหลั่งเร็วอยู่บ่อยๆ ยิ่งในตอนหลังก็ต้องมาป่วยด้วยโรคเบาหวาน สมรรถภาพทางเพศของเขาจึงดูถดถอย ทุลักทุเลอย่างที่เห็น

ครู่ต่อมาเธอก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ คนข้างกายหลับลงง่ายดาย นาวินทิ้งให้เธอนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืด รวดร้าวกับอารมณ์ที่ค้างคาทรมาน  

ครู่ต่อมานีรชาก็หยัดร่างเปลือยเปล่าขึ้นจากที่นอน ก้าวเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตูแล้วล็อกลูกบิด ขังตัวเองเอาไว้ในโลกแคบๆ เปิดน้ำแล้วคว้าฝักบัวมากำแน่นเอาไว้ในมือ เหมือนรู้ว่าจะจัดการกับอารมณ์อันคั่งค้างนั้นได้อย่างไร

อีกสัปดาห์ต่อมา

          ภายในห้องนอนกว้างของบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ย่านชานเมืองของกรุงเทพฯ มหานคร  

“คราวนี้จะไปกี่วันคะ”

หลังจากจัดกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และตรวจตราจนเป็นที่แน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรตกหล่น นีรชาซึ่งอยู่ในชุดนอนสายเดี่ยวเนื้อผ้าซาตินสีชมพูบางพลิ้ว เดินเข้ามาหาสามีซึ่งกำลังคร่ำเคร่งอยู่กับแฟ้มเอกสารตรงหน้า เพราะนาวินมักจะหอบงานจากออฟฟิศเอามาทำที่บ้านเป็นประจำ มันเป็นภาพที่นีรชาเห็นจนชิน เธอเคยบอกให้เขาแยกแยะเรื่อง ‘งาน’ กับเรื่องที่ ‘บ้าน’ ออกจากกัน แต่นาวินก็ไม่เคยฟังความเห็นของเธอ

“คุณจะไปเวียดนามกี่วันคะ”

นีรชาถามอีกครั้งหลังจากนาวินนิ่งเงียบไป

“สองอาทิตย์”

เขาตอบโดยไม่ได้หันมามองหน้าเธอด้วยซ้ำ

“ไปนานจังเลยนะคะ… ไม่ไปไม่ได้หรือคะ”

มีความกังวลเจืออยู่ในน้ำเสียงของนีรชาอย่างเห็นได้ชัด เธอสืบเท้าเข้ามาใกล้เขา มือเรียวนวดเฟ้นต้นแขนของนาวินเบาๆ ถ้าเลือกได้เธออยากให้เขาอยู่ดูแลเธอกับลูก

“ไม่ไปก็โง่สิ ใช่ว่าโอกาสดีๆ แบบนี้จะมีเข้ามาในชีวิตบ่อยๆ ถ้าอยากได้ความก้าวหน้าในอาชีพการงาน อยากได้เงินเดือนเยอะขึ้นก็ต้องรีบคว้าโอกาสนี้เอาไว้ ถ้าพี่ปฏิเสธไม่ไปรับตำแหน่งผู้จัดการสาขาที่เวียดนามก็มีหลายคนพร้อมจะเสียบแทน ตำแหน่งผู้จัดการภูมิภาคใครๆ ก็อยากได้ทั้งนั้น เธอน่าจะยินดีกับพี่”

น้ำเสียงของเขาทำราวกับว่านีรชาไม่รู้จักคิด หญิงสาวได้แต่นิ่งฟัง ไม่เถียงเลยสักคำว่าสิ่งที่สามีของเธอพูดออกมานั้นถูกต้องทุกประการ แต่ที่เธอแสดงความเห็นออกมาก็ในฐานะของคนเป็นเมียและแม่ของลูก เป็นช้างเท้าหลังที่มีหน้าที่ดูแลบ้านและลูกๆ ถ้าเลือกได้ก็อยากให้เขาปฏิเสธตำแหน่ง รับเงินเดือนน้อยหน่อยก็ได้ เพื่อแลกกับการได้อยู่พร้อมหน้ากันพ่อแม่ลูก

นีรชาอยากได้ครอบครัวที่สมบูรณ์มากกว่าอยากได้สามีที่เก่งและประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานจนผู้คนอิจฉา แต่ต้องแยกไปใช้ชีวิตห่างไกลเธอกับลูก

“ไปอยู่ไกลถึงเวียดนาม… ใจคอคุณจะไม่ห่วงฉันกับลูกบ้างหรือคะ บอกตรงๆ ว่าบ้านที่ไม่มีผู้ชายมันทำให้รู้สึกเหงาพิกล ไม่อุ่นใจยังไงไม่รู้”

นีรชาบอกในสิ่งที่เธอรู้สึก

“กลัวอะไรนักหนา… อย่ามาทำตัวอ่อนแอให้ผมเป็นห่วงนักเลยน่ะ หมู่บ้านเราออกจะปลอดภัย มียามคอยตรวจตราการเข้าออกเคร่งครัด เรื่องโจรขโมยก็ไม่เคยมี คุณจะกลัวอะไร?”

เขากล่าวพลางยกนิ้วขึ้นคลึงตรงหว่างคิ้วเพื่อคลายความเครียด

“ยังไงมันก็ไม่อุ่นใจเท่ากับมีคุณอยู่ด้วย”

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เมื่อวานพี่เพิ่งคุยกับน้องชาย ไอ้มาร์คมันโทรมาบอกว่าเรียนจบแล้ว ช่วงนี้กำลังจะเข้ามาหางานทำในกรุงเทพฯ เดี๋ยวให้มันมาอยู่ที่บ้านเราไปพลางๆ ก่อนดีมั๊ย เธอกับลูกจะได้อุ่นใจในระหว่างที่พี่ต้องไปประจำที่เวียดนาม”