บทที่ 9 - หนอนมัจจุราช

ที่โรงเตี๊ยมแคว้นหนานเจียง

หนอนมัจจุราช ถูกปลุกให้ตื่นด้วยพลังที่มันตามหาทำให้ลั่วซือมีอาการกระวนกระวายใจ ด้วยพลังบางอย่างในกายของเฟ่ยเย่ที่ดึงดูดหนอนมัจจุราช จนลั่วซือยากที่จะควบคุมสติขอตัวตัวเอง

ครั้นเมื่อตอนกราบลาอาจารย์ ได้รับปากอาจารย์ว่าจะหาคนผู้นึง อาจารย์ไม่ได้บอกกล่าวสิ่งใดนอกจาก ถ่ายหนอนมัจจุราชเข้าไปร่างกายของลั่วซือ

เมื่อมีหนอนมัจจุราชอยู่ในกาย ต้องอาศัยการดื่มเลือดผู้คน การดื่มเลือดจากผู้คน ผู้ที่ถูกดูดเลือดจะได้รับพลังเทพรักษาโรคได้หรือบางคนก็มีอาการเคลิบเคลิ้ม หรือสัมผัสเลือดแม้นเพียงเล็กน้อยจะสามารถรู้ได้ว่าใช่คนที่กำลังตามหาอยู่หรือไม่

แม้ว่าลั่วซือจะมีหนอนมัจจุราชในร่างกาย แต่ถึงกระนั้นเค้าก็ยังยินยอม เพื่อแลกกับเคล็ดวิชาที่อาจารย์สอนสั่ง แล้วอีกอย่างเค้าคิดว่ามันไม่ได้ทำอันตรายให้แก่ผู้คนแต่อย่างใด หากตามหาคนผู้นั้นพบ ถึงแม้เค้าเองจะต้องทรมาน แต่มันก็มีราคาที่ต้องจ่าย

หากลั่วซือพบคนผู้นั้นได้ เค้าคงกราบลาอาจารย์อย่างจริงจังได้ และออกท่องยุทธภพต่อไป

ประตูห้องพักของเฟ่ยเย่ ถูกกำลังภายในดันจนเปิดออก ภายในห้องพักของเฟ่ยเย่ นางกำลังหลับสบายบนเตียง นางรู้สึกตัวไว ด้วยคนที่มี วรยุทธมักจะรู้สึกตัวเร็วกว่าคนทั่วไป นางเอื้อมมือไปชักมีดสั้นใต้หมอน พอพลิกตัวหันกลับมา

แต่ก็ช้าไปกว่าผู้บุกรุกผู้นั้น

เฟ่ยเย่ถูกร่างเงาดำทะมึนในความมืด กดทับอยู่บนเตียง มือทั้งสองข้างถูกตึงไว้ด้วยมือของคนผู้นั้น เฟ่ยเย่พยายามขัดขืน แต่มือและเท้าทั้งสองก็ถูกตึงด้วยร่างกายที่กดทับบนตัวของนาง

ในความมืดสลัว แต่ในความรู้สึกที่คุ้นเคย นางจำคนผู้นั้นได้ทันที แต่ก็แปลกประหลาดใจมากอยู่ดี พี่ลั่วซือ! คิดไม่ถึงว่าจะเป็นท่าน

“ปล่อยนะ!” เฟ่ยเย่พยายามดิ้นรน ให้หลุดจากพันธการ ที่สำคัญการที่มีบุรุษ มานอนทับบนร่างของนาง ถึงแม้จะเป็นพี่ลั่วซือ แต่ก็เป็นบุรุษที่ทำให้นางตื่นกลัว ยิ่งตอนนี้ลั่วซือก็เหมือนคนแปลกหน้าที่เฟ่ยเย่เองก็ไม่เข้าใจ!

ลั่วซือก้มลงกัดที่ซอกคอเฟ่ยเย่! เลือดอุ่นๆของเฟ่ยเย่ไหลเข้าปากของลั่วซือ เมื่อลิ้นสัมผัสรสเลือดลั่วซือก็ได้สติ

ลั่วซือค่อยๆ คลายมือ นั่งเอามือลูบหน้าตัวเอง มืออันสั่นเทาเล็กน้อย

“ท่านพี่..ทำไม่ถึงกัดข้า“ เฟ่ยเย่เอามือลูบต้นคอตรงรอยแผล รู้สึกเจ็บแสบนิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับแย่

”ลั่วซือหายใจเข้าลึกๆ เจ้าเป็นสตรีรึ“ ลั่วซือหันไปถามตรงๆ

“ปกปิดตัวตนไม่ได้แล้วสินะ” เฟ่ยเย่ยิ้มมุมปาก

ลั่วซือยืนขึ้น คาราวะแบบคนในยุทธภพ “ขออภัยแม่นาง ข้าล่วงเกินแล้ว“

”ท่านคือคนที่อาจารย์ของข้าตามหา“ กล่าวจบลั่วซือก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้นหมดสติไป

“ท่านพี่ลั่วซือ! ท่านพี่ลั่วซือ!” เฟ่ยเย่เขย่าตัวสองสามครั้ง และเอาหูแนบกับหน้าอกของลั่วซือ ยังหายใจอยู่นี่!

เฟ่ยเย่พยุงลั่วซือขึ้นเตียงแล้วจัดท่านอนให้อยู่ในท่าสบาย นางตรวจชีพจรสักพัก และก็หยิบห่อเข็มเงินคลี่ออกมา ค่อยๆ หยิบเข็มปักไปตามร่างของลั่วซือ ตามศาสตร์แพทย์ที่ได้ร่ำเรียนมา

ครึ่งชั่วยามผ่านไป นางค่อยๆดึงเข็มออกทีละเข็มจนหมด

“หนอนแปลกประหลาดอะไรกันเนี่ย“ เอาออกยากซะด้วย ถึงแม้ว่าจะไม่อันตราย แต่พี่ลั่วซือคงทรมานไม่น้อย ทำไมท่านพี่ถึงยอมได้นะ?

เฟ่ยเย่รู้สึกอ่อนล้า นางเดินไปที่โถงของโรงเตี๊ยม สั่งอาหารเช้าและน้ำชามานั่งดื่ม คำถามที่ไม่เข้าใจผุดขึ้นมาในหัวมากมายเต็มไปหมด

ข้าคิดไม่ออกจริงๆ ว่าควรทำอย่างไร?

ข้าจะช่วยท่านพี่ลั่วซือได้อย่างไร? แล้วข้าจะช่วยพี่ซานอี้ได้อย่างไร?“

คิดถึงเสร็จพ่อ! คิดถึงแม่นมจาง!

“แม่นาง” เจ้าของน้ำเสียงนั้น นั่งลงตรงหน้าเฟ่ยเย่ นางสะดุ้งตื่นจากความคิดของตัวเอง

“ท่านฟื้นก็ดีแล้ว เจ็บปวดตรงไหนหรือไม่?” เฟ่ยเย่ถามลั่วซือด้วยความเป็นห่วง

“ข้าไม่เป็นไรแล้ว ขออภัยแม่นางจูจินอีกครั้ง”ลั่วซือ กล่าวอย่างสำนึกผิด

“ข้าไม่ได้ชื่อจูจิน จริงๆแล้วข้าชื่อฟางเฟ่ยเย่”

เฟ่ยเย่บอกความจริง

“สกุลฟางมาจาก แคว้นหนานฉี่หรือไม่?”

เฟ่ยเย่พยักหน้ารับ

“ข้ามีเรื่องจะขอร้องแม่นางเฟ่ยเย่” ลั่วซือพูดอย่างวิงวอน

“เรื่องอะไรรึ” เฟ่ยเย่เลิกคิ้วแบบสงสัย

“ที่ข้ามีหนอนมัจจุราชอยู่ในกาย เพราะข้าต้อง ตามหาคนผู้นึงให้ท่านอาจารย์ ตอนนี้ข้าหาคนผู้นั้นพบแล้ว” ลั่วซือกล่าวด้วยทางท่าสงบนิ่ง

“พูดต่อสิ” เฟ่ยเย่รอฟัง!

“คนผู้นั้นที่ท่านอาจารย์ตามหาคือแม่นาง” ลั่วซือ มองลึกเข้าไปในดวงตาของเฟ่ยเย่ นางหลบตาต่ำ

“ทำไมเป็นถึงเป็นข้า แล้วข้าจะช่วยท่านได้อย่างไร?” เฟ่ยเย่จองตาลั่วซือ

“ขอเพียงแม่นางไปพบอาจารย์ของข้าสักครั้งเถอะ อาจารย์ของข้ามิใช่คนชั่วช้า ข้ารับรองความปลอดภัยของเจ้า” ลั่วซือกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่นอีกครั้ง

เฟ่ยทอดถอนใจ!

“ข้าก็อยากช่วยท่าน แต่ข้ามีเรื่องสำคัญมากต้องทำ และต้องการให้ท่านช่วยข้าด้วย“ เฟ่ยเย่ยื่นข้อเสนอ

“ตกลง! ข้ารับปาก! พูดเรื่องสำคัญของแม่นางมาได้เลย” ลั่วซือยังคงมีน้ำเสียงที่หนักแน่นเดิม

“เรียกข้าว่าเฟ่ยเย่ หรือน้องเล็กก็ได้” เฟ่ยเย่ยิ้ม

เฟ่ยเย่จึงเล่าเรื่องราวคร่าวๆ ตั้งแต่เดินทางมากับซานอี้ จนได้รับบาดเจ็บ และซานอี้ถูกจับตัวไป จนนางต้องตามมาถึงที่นี่!

“เมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้ ซานอี้คือน้องชายของข้า ยังไงข้าต้องช่วยเค้าอย่างแน่นอน” ลั่วซือไม่รู้ว่าตอนนี้ดวงจิตขององค์หญิงเหยียนหลินได้มาอยู่ในร่างเฟ่ยเย่แล้ว!

“ดี! ตกลงถามนี้” เฟ่ยเย่ยิ้มกว้างๆ พร้อมชูนิ้วก้อยยื่นออกไปข้างหน้า เกี่ยวก้อยสัญญากับข้าสิ

“เจ้านี่มันเด็กน้อยชัดๆ! ” ถึงแม้ว่าลั่วซือจะยื่นนิ้วก้อยออกมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเฟ่ยเย่ แต่ก็หันมองเมินหน้าไปทางอื่นๆ แต่กับมีรอยยิ้มที่มุมปากเล็กๆ