บทที่ 11 ล่อลวงสตรีด้วยของกิน (3/4)

“เพ่ยตงก็ไม่ได้บอกด้วยว่าจะไปที่ใด” วาจาคล้ายสนิทสนมกันทำให้นางหันไปมองสาวใช้ของตน หากเป็นยามปกตินางคงเอ่ยหยอกเย้าแล้ว แต่ยามนี้สิ่งที่ต้องเป็นห่วงคือความปลอดภัยของหยวนลี่หมิง

วันนี้ทั้งวันหมิงเจียวซือกินข้าวได้น้อยจนน่าตกใจ ขนาดมารดาและน้องสาวยังเอ่ยปากทัก แต่นางก็ไม่อาจเอ่ยปากบอกสาเหตุได้ สุดท้ายมารดาจึงถอดใจแล้วปล่อยให้นางที่นั่งทอดถอนใจกลับเรือนแต่โดยดี

‘หากมัวแต่ครุ่นคิดถึงพี่ชายต่างสายเลือดผู้นั้น ข้าคงนอนไม่หลับเป็นแน่’

ตั้งแต่ที่หลินถงบอกว่ามีบ่าวรับใช้กล่าวว่าตั้งแต่เช้าก็ไม่เห็นเขาที่เรือน ในหัวนางก็เอาแต่ครุ่นคิดถึงความปลอดภัยของเขา หากมีคนทราบว่าแท้จริงเขาเป็นใครจะเกิดอันตรายขึ้นกับเขาหรือไม่

“หรือไปลอบดูเขาที่เรือนดีหรือไม่” ถ้าได้เห็นเขาอยู่ที่เรือนแล้ว นางจะได้วางใจและไม่ต้องกระวนกระวายเช่นนี้

‘ข้าสู้อุตส่าห์ไม่ยอมตกหลุมพรางไปหาเขาที่เรือนหลายวัน’ สุดท้ายก็พ่ายให้กับความห่วงใยที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิด

ในเมื่อเรื่องของพี่ชายต่างสายเลือดยังติดค้างในใจเช่นนี้ ต่อให้นอนไปนางก็คงนอนไม่หลั