Chapter 24 ยอมจำนน

ภายในงานทุกคนต่างพึงพอใจ ในการชอป เพราะข้อเสนอของอาร์มันโด้ กับโปรโมชั่นช้อปครบหนึ่งล้านลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์นั้น เป็นที่พึงพอใจของเหล่าบรรดาลูกค้าทั้งขาประจำและที่เพิ่งจะได้รับเชิญมาในงาน ทุกคนต่างชอบในการออกแบบ ที่ประณีตและสวยงาม เป็นเอกลักษณ์ของบริษัทที่หาตัวจับยาก                        

เวลานี้รวีรินเครื่องดื่มให้กับอาร์มันโด้ แก้วต่อแก้ว ซึ่งเขาได้กระดกเข้าปากราวกับว่ามันเป็นน้ำเปล่า แววตาของรวีจับจ้องมองไปที่ใบหน้าคม เพื่อสื่อถึงสิ่งที่เธอต้องการ ซึ่งคิดว่าอีกไม่นานทุกอย่างต้องบรรลุตามวัตถุประสงค์ที่หล่อนได้ตั้งเอาไว้อย่างแน่นอน                                       

"นายน้อยครับ" เสียงของเจสันดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าไปมอง                                                     

"ว่าไงได้เรื่องไหมเจสัน" เสียงทุ้มถามออกไป ในขณะที่รวีเริ่มจะสงสัย เมื่อเจสันลูกน้องคนสนิทของอาร์มันโด้กระซิบลงที่ข้างหูของเขาเบาๆ จึงทำให้เธอนั้นไม่ได้ยินดีในสิ่งที่เจสันพูดออกมา                          

"นายน้อยจะกลับเลยไหมครับ" เมื่อเจสันพูดธุระสำคัญจบ เขาจึงยืนตัวตรงพร้อมกับถามออกมาเสียงดังพอที่รวีจะได้ยิน เพราะกลัวว่าหากอาร์มันโด้ดื่มมากไปกว่านี้ เขาอาจจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ จนเผลอพูดหรือแสดงความประสงค์ ที่เข้าไปเป็นหุ้นส่วนบริษัทของคุณศรเทพก็เป็นได้             

"โอเค นายไปจัดการเอาเครื่องเพชรนั่นให้ที ส่วนฉันจะไปรอที่รถ" อาร์มันโด้พูดออกมา ขณะที่เขายังคงกระดกน้ำเมาในแก้วเข้าปากอย่างต่อเนื่อง ดวงหน้าและแววตาของเขานั้นได้ฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา แต่ไม่เคยทำหน้าที่บนเตียง               

"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับพอดีมีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย ยังไงก็ขอให้ทุกคน สนุกกับงานวันนี้ คุณธีระผมวานคุณดำเนินการและดูแลความเรียบร้อยทั้งหมดด้วย ขอตัวก่อนนะครับทุกคน" อาร์มันโด้พูดพร้อมกับยกมือไหว้ผู้ใหญ่ ก่อนจะสั่งมอบหมายงานให้ธีระคนเก่าแก่ที่ไว้ใจได้ พอๆ กับเจสันให้ดูแลทุกอย่างต่อ ซึ่งงานวันนี้ธีระเองก็ได้ดำเนินการมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว                                                                                        

"ไม่ต้องห่วงครับนายน้อย ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย" ธีระพูดขึ้นทำให้อาร์มันโด้เตรียมตัวเดินออกไป แต่ได้มีมือเรียวของรวีคว้าแขนเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว                                                                   

"คุณอาร์มันโด้! รวีไม่ได้เอารถมาด้วยคุณช่วยไปส่งรวีที่บ้านได้ไหมคะ" เสียงพูดของเธอทำให้อาร์มันโด้มองไปที่ใบหน้าของรวี ที่เวลานี้เธอส่งรอยยิ้มมาที่เขาอย่างยั่วยวน เมื่อรวีอุตส่าห์มอมเหล้าอาร์มันโด้จวนจะเมา ไม่คิดว่าเจสันจะกลับมาไวขนาดนี้                                                                  

"ได้สิครับ ในเมื่อคุณเป็นพี่สาวของภรรยา  เชิญครับคุณรวี" สิ้นเสียงพูดของอาร์มันโด้ ทั้งสองได้เดินออกมาจากในงาน ท่ามกลางผู้คนที่จ้องมอง เพราะตอนมาชายหนุ่มไม่ได้ควงรวี แต่พอตอนกลับ นารีกลับหายไป นั่นยิ่งทำให้ทุกคนสงสัยรวมทั้งนักข่าวด้วย แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามอะไรออกไป เมื่ออาร์มันโด้นั้นมีสีหน้าที่เคร่งขรึมกว่าตอนมา

รถยนต์คันหรูขับเคลื่อนตรงไปที่บ้านของอาร์มันโด้ เมื่อชายหนุ่มต้องการกลับไปหานารี ก่อนจะให้เจสันไปส่งรวีที่บ้าน แม้จะสร้างความไม่พอใจให้กับหล่อนเป็นอย่างมาก แต่รวีก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้แต่พรุ่งนี้ข่าวของเธอกับอาร์มันโด้คงได้ขึ้นหน้าหนึ่งแน่                                       

พอมาถึงบ้านนักรบเดินขึ้นไปบนห้องทันที ซึ่งนารีไม่ได้ลงกลอน ก่อนจะวางกล่องกำมะหยี่สีแดงขนาดใหญ่ไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วเปิดไฟดวงเล็กพร้อมกันหรี่แสงลงพอสลัว แต่ก็มองเห็นหญิงสาวร่างเล็กที่นอนห่มผ้าอยู่บนเตียงได้อย่างชัดเจน                                                                                             

ชายร่างบึกบึนล้มตัวลงนอน ทำให้นารีที่ยังไม่หลับสนิทรับรู้ได้เมื่อมีใครบางคนเบียดกายเข้าใกล้เธอ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยมาแตะจมูก ทำให้เธอคิดว่าเขาคงดื่มมาไม่น้อย และอาจจะถึงขั้นเมาเลยก็เป็นได้ เธอจึงค่อยๆ พลิกกายหันหน้าเข้าหาชายหนุ่ม เพื่อที่จะประเมินสถานการณ์ แต่แล้วทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อเขาสอดแขนอีกข้างมาใต้ร่างของเธอ ส่วนอีกข้างโอบเอาไว้จนแนบชิด แทบจะสิงกันได้อยู่แล้ว                    

"นี่คุณ! ปล่อย! คุณนักรบคุณเมามากเลยนะ กลิ่นเหล้าเนี่ยหึ่งเชียว ลุกไปอาบน้ำแล้วค่อยมานอนจะได้สบายตัว" นารีพยายามพูดดีกับเขาออกไปด้วยน้ำเสียงที่ห้วนเล็กน้อย ในขณะที่หัวใจของเธอกลับเต้นแรง

"คุณหนีผมมาทำไมนารี มิหนำซ้ำยังให้แฟนเก่ามาส่งถึงที่บ้าน เอ๊ะ! หรือว่าพากันแวะที่ไหนหรือเปล่า ผมคนสู้คันเก่าของคุณไม่ได้สินะ ถึงได้เล่นตัวแบบนี้" นักรบพูดออกมาในขณะที่สายตาของเขา ก้มลงไปจ้องมองใบหน้างามของนารี เขาอยากรู้ว่าเธอนั้นจะแก้ตัวยังไง                 

"คุณพูดบ้าอะไร ธันวาเขาเป็นเพื่อนของฉัน เราเป็นเพื่อนกันและไม่สามารถพัฒนาไปเป็นอื่นได้!" นารีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น เพราะเกลียดในถ้อยคำที่นักรบนั้นกำลังใส่ร้ายเธออยู่                    

"ทำไมแค่นี้ต้องตะคอกเสียงดัง ปกป้องกันด้วย" ยิ่งอธิบายยิ่งเลยเถิด จนทำให้นารีนั้นเหนื่อยใจ รวีคงพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับเธอและธันวาแน่ แต่ที่นารีน้อยใจในเวลานี้ คือผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าสามีเขากำลังเชื่อคนอื่นมากกว่าเธอ                                                                                                    

"สำหรับคุณ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่าสินะ แค่ผู้หญิงที่คุณยอมจ่ายค่าสินสอดมากมาย จนฉันเป็นคนไร้ค่าในสายตาของคุณ ทำไม! ทำไมต้องเป็นฉัน ฉันก็เป็นคน มีหัวใจ เลือดเนื้อเชื้อไขไม่ต่างจากคุณ ถ้าคุณเลือกที่จะเชื่อคนอื่นมากกว่าฉัน ก็ตามใจ เพราะฉันจะไม่ขอพูดและอธิบายอะไร ถ้าคุณคิดว่าฉันเลวแบบนั้น พรุ่งนี้เราไปหย่ากันก็ได้!"                        

จุ๊บ! จร๊วบ! เสียงพูดของนารีได้ถูกกลืนกินอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อริมฝีปากหนาประกบลงไปที่เรียวปากบาง นักรบกดจูบอย่างดูดดื่มและเร่าร้อน ลิ้นหนาแตะกระหวัดเข้าพัวพันไปกับลิ้นของคนตัวเล็ก จนทำให้เธอนั้นสัมผัสได้ถึงรสชาติของน้ำเมาที่เขานั้นเพิ่งดื่มมา                                                          

มือของชายร่างกำยำอยู่ไม่เป็นสุข ลูบไล้ถอดชุดของนารีออกไปกองที่พื้น ในขณะที่เจ้าตัวนั้นสติได้เตลิดไปไกล เมื่อเธอกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับรสสวาทจากชายตรงหน้า ที่นารีไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเธอนั้น ก็พร้อมยอมจำนนให้กับเขาแล้ว ไม่ว่าวันนี้หรือวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอ บัดนี้ได้เวลาที่เธอจะทำหน้าที่ของภรรยาให้สมบูรณ์แบบสักที แม้ว่าวันข้างหน้าเขาจะทิ้งขว้างหรือดูแลและรักษาเอาไว้ข้างๆ กาย เหมือนอย่างวันนี้หรือไม่ก็ตาม แต่นั่นเธอก็ได้ทำหน้าที่ของภรรยาที่พึงควรกระทำจนสิ้นแล้ว