Chapter 34 ง้อเมีย

"ข้อดีของการเป็นขี้ข้า คือการซื่อสัตย์ต่อเจ้านาย แต่ข้อเสียของคุณนั้นมากมาย โดยเฉพาะการใช้ความคิดต่ำๆ เพื่อแย่งสามีน้องสาว ผู้หญิงอะไรไร้ยางอายสิ้นดี" พูดจบประโยคเจสันก็เดินขึ้นไปบนห้องทันที ในระหว่างนั้นรวีเพิ่งสังเกตได้ว่าอาร์มันโด้ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว               

"กรี๊ด! ไอ้เจสัน" รวีกรี๊ดออกมาพร้อมกับเอ่ยชื่อของเจสัน แต่เสียงไม่ดังมาก เนื่องจากเธอนั้นกำลังพยายามรักษากิริยามารยาทเอาไว้ เมื่อบ้านหลังนี้ไม่ใช่กะสิเทพ ที่เธอนั้นจะทำอะไรตามอำเภอใจได้สะดวก

นักรบเปิดประตูเข้ามาในห้อง เมื่อนารีนั้นไม่ได้ลงกลอนเขาจึงเข้ามาโดยที่ไม่ต้องปลุกเธอให้ตื่น จากนั้นชายร่างสูงใหญ่ได้เดินไปเปิดสวิตช์ไฟ ดวงที่สามารถปรับหรี่แสงลงได้ พอให้มองเห็นภรรยาที่นอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาผนัง เขาค่อยๆ เดินเข้าไปนั่งลงที่เตียงข้างๆ เธอ                    

หยดน้ำตาที่เปียกหมอนกับเสียงสะอื้นในลำคอ ทำให้ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าภรรยาของเขานั้น เพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา และเธอคงจะเห็นคลิปกับภาพเหล่านั้นให้เรียบร้อยแล้ว                                                   

"นารีผมรู้นะว่าคุณยังไม่หลับ หันหน้ามาคุยกันก่อน" นักรบพูดพร้อมกับพลิกกายภรรยานอนหงายขึ้น ใบหน้างามเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดไม่ต่างจากเธอ เพราะชายหนุ่มเคยสัญญาไว้กับตัวเอง จะไม่ทำให้นารีเสียใจจนน้ำตาไหล เมื่อเธอนั้นประสบพบมาจากบ้านกสิเทพมากพอแล้ว

"ผมอธิบายได้ ที่คุณเห็นมันไม่มีอะไรมากกว่านั้น ซอนย่าเมามากแล้วผมก็แค่ไปส่งเธอที่ห้อง จากนั้นก็รีบกลับบ้านเชื่อใจผมนะนารี" นักรบพูดออกมาพร้อมกับเอามือลูบลงไปที่ใบหน้าของนารี ก่อนที่เขานั้นจะปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลขาวผ่องอย่างเบามือ จากนั้นชายหนุ่มได้โน้มตัวลงนอน โอบกอดภรรยาสาวเอาไว้ แต่เธอกับผลักเขาออกอย่างแรง เหมือนกับไม่อยากให้เขานั้นเข้าใกล้                                                 

"เหม็น! ไปอาบน้ำแล้วค่อยมาคุยกัน ถ้ากายของคุณยังสกปรกอยู่แบบนี้จิตใจสะอาดได้อย่างไร" นารีพูดพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ก่อนที่นักรบนั้นจะรีบลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องไปในน้ำทันที ท่าทางของเขาในเวลานี้เร่งรีบ ดูเหมือนว่าคำพูดของภรรยา จะมีอิทธิพลกับเขามากกว่าสิ่งอื่นใด                                              

การอาบน้ำชำระร่างกายนั้น นักรบใช้เวลาไม่กี่นาที เพราะเวลานี้เขาอยากคุยกับนารีให้รู้เรื่อง แม้ว่าเขานั้นจะไม่ได้ทำผิดกับเธอ แต่ภาพมันก็ฟ้อง และบ่งบอกชัดเจนเกินกว่าจะห้ามใจให้นารีนั้นคิดเป็นอื่นไปได้

"หนูนาครับ... คุณยังไม่หลับผมรู้ เพราะผมอาบน้ำไม่กี่นาทีเอง ลืมตาขึ้นมาคุยกันซะดีๆ" น้ำเสียงที่ออดอ้อน กับสรรพนามที่เขาเรียกภรรยาฟังดูช่างน่ารัก ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆ คลานขึ้นมาบนเตียงกว้าง ที่มีหญิงสาวร่างอรชรนอนหลับตาอยู่บนเตียง                                                               

"นี่คุณ! ไปแต่งตัวให้มันเรียบร้อยเลยนะ อย่าคิดตุกติกกับฉัน ที่สำคัญฉันไม่ใช่ลูกไก่ในกำมือของคุณ คิดจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด" นารีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่คนฟัง พอจะเข้าใจว่าเธอนั้นกำลังงอนเขาอยู่

"โธ่หนูนา... ผมบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรเกินกว่านั้นจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อไปถามเจสันก็ได้ อย่างอนผมเลยนครับคนดี ผมไม่มีทางทำอะไรแบบนั้น เพราะหัวใจทั้งสี่ห้องของผมมันมีแค่คุณ จนไม่สามารถรับใครเข้ามาได้อีกแล้ว" นักรบยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะเสนาะหู บวกกับการกระทำของเขาที่อ่อนโยน เมื่อเวลานี้ชายร่างกำยำกำลังนั่งกุมมือภรรยาแล้วลูบไปมาเบาๆ ด้วยความรักหมดหัวใจที่มี                                                               

แม้เขาจะรู้ดีว่าเธอนั้นเป็นลูกของศัตรูก็ตามที แต่เมื่อเขาให้ใจใครไปแล้ว นั่นหมายถึง เขาได้ทุ่มลงไปทั้งหมดรวมทั้งจิตวิญญาณที่มี เพราะนารีมีคุณค่าต่อจิตใจของเขามาก มันจึงยากที่จะถอดถอนออกมา และเขาควรมองข้ามเรื่องราวที่จะทำให้เป็นทุกข์ เพราะนารีนั้นไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย                                                        

"ปล่อย! ฉันชื่อนารี ไม่ใช่หนูนา หรือว่าชื่อนี้มันไปสอดคล้องกับผู้หญิงคนไหนของคุณ ถึงได้อยากเรียกออกมาแบบนี้" ภรรยาสาวยังคงพูดจาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเขาเหมือนเดิม ทั้งที่นักรบนั้นพยายามอ้อน จนในตอนนี้เสือหนุ่มได้กลายเป็นลูกแมวไปแล้ว                                               

"ผมจะเรียกคุณว่าหนูนา เพราะชื่อนี้มันเพราะดี และผมก็ห้ามคุณอนุญาตให้ใครเรียกชื่อนี้ เพราะผมสงวนลิขสิทธิ์ไว้เรียกคุณคนเดียว หนูนาของนักรบ" เวลานี้เกือบตีหนึ่งแล้ว นารีกำลังคิดว่าเขาควรไปสวมเสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยจะได้เข้านอน                                                                  

"จะพูดอะไรออกมาก็ดูหน้าตาตัวเองด้วย อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว ลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าได้แล้ว ถ้าจะนอนแบบนี้ฉันขอแนะนำให้ไปนอนที่โซฟา แล้วอย่าคิดว่าฉันจะใจอ่อนแบบวันนั้นอีก" คำพูดของนารีทำให้นักรบนึกย้อนกลับไป ในวันแรกที่แต่งงานกัน กับการที่เธอนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านของเขา ซึ่งวันแรกของการฉลองสมรส นารีก็จัดเขาจนเลือดตกยางออก นั่นคงเป็นลางบอกเหตุให้เขานั้นต้องตกอยู่ภายใต้ของอำนาจภรรยา จนชั่วกาลนานอย่างแน่นอน

ชายร่างสูงใหญ่กำลังคลานเข้าไปใกล้ภรรยาสาว ในขณะที่เธอนั้นดึงผ้าห่มแล้วนอนตะแคงหันหลังให้กับเขา บางครั้งสิ่งที่เขาพยายามอธิบายออกไปดูเหมือนนารีนั้นจะไม่ใส่ใจ ในเวลานี้นักรบเพียงแค่อยากรู้ว่าเธอนั้นหายโกรธเขาหรือยัง ทำไมเธอถึงทำเฉยชาต่างจากพี่สาวที่ดูเหมือนจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนนารีจนเกิดเหตุ                                                

"คุณหายโกรธผมหรือยัง เราดีกันนะ" ชายหนุ่มยังคงพูดจาออดอ้อน พร้อมกับเข้าไปนอนซ้อนเธอจากทางด้านหลัง ลำแขนของเขาโอบกอดไปที่เอวคอดของภรรยา และดูเหมือนว่าชายร่างกำยำจะกำลังพยายามทำอะไรบางอย่างกับชุดของเธอ                                                                   

"คุณนักรบ! ไปกินจากข้างนอกมายังไม่อิ่มเหรอ อาหารที่นี่รสชาติจืดชืด คงสู้อาหารที่เผ็ดร้อนรสชาติจัดจ้าน แถมยังจัดไว้อย่างสวยหรู หน้าตาชั่งน่ารับประทานแบบนั้นไม่ได้หรอก" คำพูดของนารีที่ประชดประชันออกมานั้น ทำให้นักรบพอจะเข้าใจ จนทำให้เขาแอบยกยิ้มที่มุมปาก อย่างน้อยความรู้สึกของเธอก็มีหึงหวงเขาอยู่บ้าง                                   

"ต่อให้เป็นอาหารเชฟระดับโลก ทำมาให้ผมทาน มันก็สู้ฝีมือภรรยาของผมไม่ได้หรอก แล้วใครบอกว่าผมชอบอาหารรสจัดจ้านพวกนั้น ในเมื่อผมมีอาหารรสชาติกลมกล่อมอยู่ในบ้าน แถมวัตถุดิบที่ใช้ก็คัดสรรมาอย่างดี มีหรือที่ผมจะหนีออกไปหากินนอกบ้าน" คราวนี้นักรบได้ตอบกลับนารีด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี ร้อยเรียงออกมาเป็นถ้อยคำ เพื่อให้เธอได้ตีความหมาย ซึ่งแน่นอนภายใต้ประโยคเหล่านั้น นารีที่นอนฟังก็พอจะเข้าใจ เพียงแค่เธอนั้นยังน้อยใจเรื่องรูปและคลิปนั่นอยู่

"เอามือปลาหมึกขอบคุณออกไปเลยนะ จะล้วงเข้ามาทำไม ฉันจะนอนแล้ว" นารีพูดพร้อมกับพยายามจับไปที่ข้อมือแกร่งของสามีหนุ่ม เมื่อเขานั้นได้สอดมาใต้ชายเสื้อของเธอ และเวลานี้อุ้งมือของเขาได้พยายามสอดไปใต้บราจนสำเร็จ ก่อนจะบีบเคล้นคลึงลงไปบัวตูมกลมโตอย่างมันมือ โดยที่ไม่สนใจคำห้ามปรามของเธอเลยสักนิด