Chapter 43 ความขี้วีน

นักรบโอบนารีเดินลงบันไดมา ในขณะที่ทุกคนกำลังทานอาหารเช้าจวนจะอิ่มแล้ว รวีชำเลืองมองไปที่น้องสาวด้วยหางตาที่ไม่ค่อยชอบใจ เพราะยิ่งนับวันนับรบกับนารีก็ยิ่งผูกพันและดูเหมือนทั้งสองนั้นจะรักกันปานจะกลืน                                                                                                                              

"รู้สึกว่าน้องจะทำตัวติดสามีเกินไปหรือเปล่านารี แล้วเดี๋ยวนี้เดินเองไม่ได้เลยเหรอ ถึงต้องคอยให้คุณอาร์มันโด้โอบขึ้นลงบันได ไม่สบายหรือสำออยกันแน่" รวีพูดพร้อมกับทำหน้าทำตาเบ้ปากออกมา เมื่อเห็นว่าน้องสาวเริ่มจะทำตัวให้อาร์มันโด้เอาอกเอาใจ จนเธอนั้นรู้สึกหมั่นไส้และริษยาที่นารีนั้นกำลังมีความสุขมากกว่าตัวเอง                                                        

"พอดีว่านาอยากสำออยให้สามีเอาใจ ที่สำคัญวันนี้คุณนักรบต้องคอยดูแลเทคแคร์นา คุณเจสันไปทำงานคนเดียวนะคะ นาขอพาสามีออกไปหาอะไรทานชิลๆ นอกบ้านก่อน" นารีไม่พูดเปล่าเธอเอามือไปคล้องแขนของนักรบเอาไว้ พร้อมกับซบใบหน้าลงไปที่กล้ามมัดใหญ่ของเขา จากนั้นคนทั้งคู่ก็ได้เดินออกจากบ้าน               

"ว้าว! วันนี้อะไรเข้าสิงให้แม่ชีอย่างคุณนารี ต่อปากต่อคำกับแม่มดอย่างคุณได้เนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลยปีศาจกำลังจะเป็นประสาทในไม่ช้าแน่ แบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย" เจสันพูดออกมาด้วยความแปลกใจ อย่าว่าแต่เจสันเลยแม้แต่ป้านวล งามตา หรือกระทั่งตัวรวีเองก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้เช่นกัน                 

"แกว่าใครเป็นปีศาจเป็นแม่มด พูดแล้วก็อย่าเดินหนีสิ เจสัน! ไอ้บ้าเอ๊ย!" รวีโวยวายออกมาเสียงดังตามหลังเจสันที่พูดจบแล้วรีบลุกเดินออกจากบ้าน ตรงไปที่รถแล้วขับบึ่งออกไปในทันที ก่อนที่รวีจะตรงไปที่รถของเธอแล้วรีบขับตามออกไป แต่ก็ไม่ทันเจสันที่ขับพุ่งเร็วยังกับจรวด     

"ฉันว่านะสองคนนี้ถ้าได้กันลูกดกแน่ ตั้งแต่รวีเข้ามาอยู่ในบ้านรู้สึกว่าเจสันจะปากคอเราะรายขึ้นทุกวัน" พูดจบหญิงสูงวัยได้ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มบางๆ ออกมา หลายคนอาจมองว่าเจสันเป็นแค่ลูกน้องของนักรบ แต่ป้านวลที่อยู่มานานตั้งแต่คราวบิดามารดาของนักรบยังมีชีวิตอยู่ จึงรู้ดีว่าเจสันและนักรบนั้นถูกเลี้ยงมาไม่ต่างจากพี่กับน้อง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่นักรบจะเกรงใจและให้ความเคารพเจสันเหมือนกับพี่ชายคนหนึ่ง และเจสันเองก็รักนักรบมากคอยปกป้องและดูแลไม่ต่างจากน้องชายแท้ๆ ที่คลานตามกันมา                           

ทางด้านนักรบเขาพาภรรยาตรงไปที่ร้านไอศกรีม และต้องแปลกใจ เมื่อนารีสั่งทุกรสมาเรียงไว้เต็มโต๊ะไปหมด                                                      

"หนูนาคุณทานข้าวเช้าหรือยัง จะแต่กินไอศกรีมแบบนี้ไม่ได้นะ" นักรบรู้สึกเป็นห่วงภรรยาขึ้นมา เมื่อนารีตั้งหน้าตั้งตาตักไอศกรีมตรงหน้ากินรสโน้นรสนี้อย่างชอบใจ                                                                            

"อืม.. ถ้าอย่างนั้นคุณสั่งโยเกิร์ตกับทูน่าให้นาหน่อยสิ นาจะกินแทนอาหารมื้อเช้านะคะ" นารีพูดจาเสียงหวานออกมา มิหนำซ้ำเธอยังขยับเข้ามาใกล้ชายร่างกำยำ แล้วเอามือลงไปคล้องที่แขนของนักรบ พร้อมกับเอาใบหน้าซบลงที่ไหล่ของเขา คลอเคลียไปมายังกับลูกแมวขี้อ้อนก็ไม่ปาน จนชายหนุ่มต้องยอมใจอ่อนให้กับความขี้อ้อนของเธอ                   

"เอาจริงเหรอหนูนะ ทูน่าผสมกับโยเกิร์ต ผมว่าเมนูนี้มันไม่น่าจะทานได้นะ" นักรบค่อยๆ พูดจาชี้แจงออกมา เพราะกลัวว่าภรรยารับประทานเข้าไปแล้วอ้วกออกมาอีก                                                                

"อย่าขัดใจเมียค่ะ วันนี้นาบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าให้ตามใจนาทุกอย่างไม่อย่างนั้นแล้วละก็ นาจะงอนให้คุณง้อทั้งวันเลย" คราวนี้นารีพูดออกมาพร้อมกับใบหน้าที่บึ้งตึง จนสามีหนุ่มถึงกับถอนหายใจ เขาไม่ได้รำคาญที่เธอนั้นกำลังงอแงเอาแต่ใจ แต่ที่เขาพูดขัดเธอออกไป เพราะห่วงใยเธอต่างหาก                                   

"ไม่ได้ขัดใจครับแค่เป็นห่วง ไหนดูซิปากเลอะเชียว มานี่ผมจะเช็ดออกให้ กินช้าๆ ไม่ต้องรีบก็ได้ผมไม่แย่งคุณหรอก เดี๋ยวจะเหมาทั้งร้านไปตั้งไว้ที่บ้านเลยดีไหม" คำพูดของนักรบทำให้นารีถึงกับทำตาโตตื่นเต้นออกมา พร้อมกับฉีกยิ้มร่าฉายแววดีใจออกมาอย่างชัดเจน                                  

"คุณพูดจริงหรือเปล่าคะ น่ารักที่สุดเลยค่ะคุณสามี... จุ๊บ!" การกระทำของนารีทำให้นักรบถึงกับใจเต้นแรง เมื่อเธอกล้าจุ๊บแก้มเขาในร้านไอศกรีมที่มีผู้คนแน่นร้านแบบนี้                                                                 

"ผีตนใดนะเข้าสิงเมียผม" นักรบพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับความน่ารักของภรรยา ในขณะที่นารีนั้นตั้งหน้าตั้งตาทานไอศกรีมต่ออย่างเอร็ดอร่อย                                                   

"น้องเอาโยเกิร์ตสตรอว์เบอร์รีกับทูน่ามาเพิ่มให้เมียพี่ด้วย" นักรบพูดพร้อมกับยื่นเมนูให้พนักงานดูในสิ่งที่ภรรยาของเขาต้องการจะรับประทาน                                                                                                                      

สักพักเมนูที่นารีต้องการก็ได้มาเสิร์ฟไว้ตรงหน้า หญิงสาวมองโยเกิร์ตสตรอว์เบอว์รีที่เสิร์ฟพร้อมกับทูน่าด้วยดวงตาที่ฉายแววปลื้มออกมา ในสิ่งที่สามีตามใจและไม่ขัดที่เธอนั้นอยากจะกินอะไรก็จัดให้ในทันที                                                                                                                                         

"เมนูนี้แหละค่ะที่นาต้องการ คุณจะทานด้วยกันไหมคะ" นารีเอ่ยถามผู้เป็นสามีขึ้น ในขณะที่เธอนั้นกำลังผสมทูน่ากับโยเกิร์ตคนให้มันเข้ากัน นักรบยิ้มแหยๆ ให้กับนารีเขาได้แต่หวังว่าภรรยาคงไม่บังคับให้กินเมนูนี้ด้วยกันกับเธอ                                                                                                                  

"ฮั่นแน่... อยากกินใช่ไหมล่ะ อยากกินก็สั่งเอาใหม่ค่ะ ถ้วยนี้ของนา" หญิงสาวพูดพร้อมกับตักเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย นักรบถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่รอดพ้นจากเมนูสุดแปลกของภรรยา และที่สำคัญเธอเอาท้องที่ไหนใส่ลงไป ทั้งไอศกรีมโยเกิร์ตและทูน่านั่นอีก                   

"อุ้ย! สวัสดีค่ะคุณอาร์มันโด้ ลูเซียไม่คิดว่าจะได้เจอกับคุณที่นี่ เดือนกว่าแล้วที่ลูเซียไปเดินแบบต่างประเทศ ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอคุณ" นางแบบสาวพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม พร้อมกับใช้หางตาเหลือบมองไปที่นารีอย่างเหยียดๆ

"คุณลูเซียช่วยขยับออกไปหน่อยได้ไหมครับ พอดีว่าผมเพิ่งจะพ้นโทษมาหมาดๆ และก็ไม่อยากถูกลงทัณฑ์ประหารชีวิตในเวลานี้" คำพูดที่มีนัยของชายหนุ่มนั้น ลูเซียไม่ได้ใส่ใจที่จะตีความหมายมันด้วยซ้ำ ยิ่งเขาบอกให้ขยับออกเธอกลับเถิบเข้าไปใกล้ จนแทบจะนั่งตักนักรบอยู่แล้ว  

เพล้ง!! เสียงช้อนกระทบกับถ้วยที่ใส่โยเกิร์ตทูน่าเสียงดังจนโต๊ะข้างๆ หันมามองเป็นตาเดียว ในขณะที่นารีนั้นจ้องไปที่ลูเซียราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่ต่างจากจงอางหวงไข่ในเวลานี้                                       

"นี่หล่อน! สะกดคำว่ามารยาททางสังคมไม่เป็นหรือยังไง สงสัยจะอยู่แต่ในครัวร้อยแต่มาลัย เลยไม่รู้ว่าสังคมข้างนอกเป็นยังไง"                

คำพูดของลูเซียกำลังทำให้นักรบนั้นพยายามข่มใจเอาไว้ เพราะเขาไม่อยากทำในสิ่งที่ลูกผู้ชายไม่ควรทำ เมื่อลูเซียกำลังพูดจาดูถูกภรรยาของตน แม้นารีจะชอบอยู่ในครัวมักจะร้อยมาลัย แต่นิสัยของเธอนั้นอ่อนหวานและมีมารยาทที่งดงาม มากกว่าลูเซียหลายร้อยเท่า