Chapter 48 สับสน

ฉะนั้นเขาควรจัดการหายาคุมฉุกเฉินมาให้เธอ มันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดในเวลานี้ เจสันคิดเองเออเองให้กับการกระทำของตนเอง เพราะสิ่งที่เขาทำผิดพลาดไปนั้น อาจส่งผลให้รวีตั้งครรภ์ได้ และเขาก็ไม่ต้องการที่จะสร้างตราบาปหากรวีเกิดท้องขึ้นมาจริงๆ                                           

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงประตูดังขึ้นทำให้เจสันลุกเดินไปเปิด                  

"นายเป็นอะไรหรือเปล่าเจสัน ทำไมไม่ลงไปทานข้าวทุกคนรออยู่" นักรบตั้งคำถามขึ้น พร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าคมของเจสัน                         

"ผมพลาดไปมีอะไรกับรวี และที่สำคัญผมไม่ได้ป้องกัน" เจสันพูดออกไปตามความเป็นจริง เมื่อเขานั้นไม่มีความจำเป็นอะไร ที่จะต้องปิดบังชายหนุ่มตรงหน้า                                                                                      

"บรรลัยแล้ว ถ้าเกิดเธอท้องขึ้นมาจะทำยังไง แต่เห็นป้านวลบอกว่าเธอออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว บางทีรวีอาจจะไปซื้อยาคุมฉุกเฉินกินก็ได้ อย่าคิดมากผู้หญิงรักสนุกอย่างเธอ คงไม่ปล่อยให้ตัวเองตั้งท้องหรอกเจสัน" คำพูดของนักรบ ไม่ได้ทำให้ความกังวลของเจสันลดลงไปเลยแม้แต่น้อย                                            

"ช่างมันเถอะครับ นายน้อยลงไปทานข้าว เดี๋ยวผมขออาบน้ำก่อนแล้วจะตามลงไป ไม่ต้องรอนะครับนายน้อยทานก่อนได้เลย ป่านนี้นายหญิงคงรอแย่แล้ว"                                                                                          

"โอเค ฉันขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุทำนายต้องหลวมตัวไปมีอะไรกับรวี โดยไม่ได้ตั้งใจแบบนั้น" นักรบพูดออกมาอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเดินมาแตะมือลงที่บ่าของเจสันเบาๆ เพื่อเป็นกำลังใจให้เขา จากนั้นชายหนุ่มจึงเดินออกจากห้องไป                                                                                                             

เวลานี้เจสันกำลังคิดว่า ผู้หญิงอย่างรวีจะรู้จักกับคำว่าสำนึกหรือไม่ ทำไมเธอถึงได้จงเกลียดจงชังน้องสาวนักหนา ในเมื่อนารีนั้นไม่เคยที่จะทำตัวอยู่เหนือรวีเลยสักครั้ง แม้แต่บ้านหลังนี้เธอก็ยังไม่เคยแสดงตัวข่มคนในบ้าน ทุกคนจึงรัก และเคารพนารีมากพอๆ กับนักรบ    

นักรบเดินลงมาจากบนบ้านแล้วตรงไปที่โต๊ะอาหาร เมื่อนารีกำลังนั่งรอเขาอยู่ แต่เธอนั้นไม่ได้รอเพื่อทานข้าวพร้อมเขาหรอกนะ เพราะหญิงสาวได้จัดการกับข้าวในจานไปจนเกลี้ยง แล้วตามด้วยสตรอว์เบอว์รีคลุกเคล้ากับทูน่า เมนูที่นักรบเห็นแล้วขนลุกไม่กล้าคิดที่จะรับประทาน เพราะเขานั้นไม่ชอบทูน่าเอาซะเลย       

"หนูนา อร่อยไหมครับ ดูท่าทางคุณจะชอบมากเลย" นักรบพูดแซวภรรยาขึ้นมา เมื่อเธอนั่งตักกินโยเกิร์ตคลุกทูน่าไม่พูดไม่จากับใคร        

"อร่อยมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับไอศกรีม โยเกิร์ต และทูน่า แล้วคุณเจสันละคะ ทำไมยังไม่ลงมาวันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ หรือว่าเขาไม่สบาย" นารีเอ่ยถามผู้เป็นสามีออกมา ในขณะที่เธอนั้นยังคงตักโยเกิร์ตเข้าปากไปด้วย                                                                                                                             

"เจสันอาบน้ำอยู่ เห็นบ่นว่าปวดหัวนิดหน่อยเดี๋ยวก็ลงมา วันนี้ผมมีธุระต้องไปจัดการหลายที่ อาจจะกลับช้าหน่อย คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหม อยู่ได้หรือเปล่านารี" นักรบรับประทานอาหารเช้า พร้อมกับตั้งคำถามขึ้น เพราะเขาต้องการไปจัดการเรื่องที่บริษัทกสิเทพพาณิชย์                                               

"อืม... ทำไมนาจะอยู่ไม่ได้ละคะ นี่บ้านของเรานะ นาซะอีกที่ต้องขอบคุณ ที่คุณนั้นตามใจนาสารพัด ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้นารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง" ในขณะที่คนทั้งคู่สนทนากัน ป้านวลก็คอยจับสังเกตถึงอาการของนารี และถ้านางนั้นเดาไม่ผิด นารีต้องกำลังตั้งครรภ์อย่างแน่นอน เพราะดูจากอาหารการกินของเธอแล้ว ผิดแปลกไปจากเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก                                                                                         

"ขอโทษนะครับนายหญิง ป้านวลที่ลงมาช้าผมรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย" เจสันเอ่ยขอโทษออกมา ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ลงนั่น                                               

"ไม่สบายไปหาหมอหรือยังคะ คุณนักรบก่อนเข้าบริษัท นาว่าคุณควรจะพาคุณเจสันไปหาหมอก่อนนะคะ ดูใบหน้าของคุณเจสันแล้วซีดเซียวจัง" หญิงสาวยังคงห่วงใยคนรอบข้างเสมอ แม้ว่าเวลานี้อารมณ์ของเธอจะแปรปรวนไปบ้าง แต่ที่สำคัญเธอจะรู้ไหมว่า อาการไม่สบายของเจสัน และใบหน้าที่ซีดเซียวของเขานั้นเกิดจาก สาเหตุที่ไม่ได้พักผ่อนทั้งคืน เพราะมัวแต่สนองตัณหาให้รวีพี่สาวของเธอ                                                               

"ครับคุณหนูนา รีบทานสิเจสัน เรามีธุระที่จะต้องไปจัดการหลายเรื่องเลย" คำพูดของนักรบทำให้เจสันรีบก้มลงไปตักข้าวรับประทาน เมื่อเขากำลังเหม่อมองไปที่เก้าอี้ของรวี ชายหนุ่มเริ่มแปลกใจทำไมเขาถึงต้องรู้สึกใจหาย เมื่อคิดว่าเธอนั้นกำลังจะออกไปจากบ้านหลังนี้                                           

เมื่อสองหนุ่มรับประทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาจึงขึ้นรถขับรถออกไปจากบ้าน โดยมีนักรบเป็นพลขับเองเลยวันนี้                                                              

หลังจากสามีไม่อยู่ นารีต้องการสูดอากาศที่สดชื่น เธอจึงเดินตรงไปที่สวนดอกไม้ เพื่อจะเก็บมันมาร้อยพวงมาลัย เพราะกลิ่นของดอกไม้ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายหายใจโล่งขึ้น                                                                      "นารี! นารีช่วยพี่ด้วย" นารีค่อยๆ หันมองไปรอบๆ เธอมั่นใจว่าเสียงนั้น คือเสียงของคาวีพี่ชายของเธอ แต่มองซ้ายขวากลับไม่เห็นมีใคร         

"พี่คาวี นั่นใช่เสียงของพี่หรือเปล่า" นารีหยุดเก็บดอกไม้ ก่อนจะเดินตรงไปที่ต้นเสียง เธอมั่นใจว่าเสียงนั้นน่าจะอยู่หลังพุ่มไม้แน่ๆ      

"นารี!" เสียงของคาวีพยายามเรียกน้องสาวให้ดังที่สุด ในขณะที่ตัวเขานั้น นอนหมดสภาพอยู่หลังพุ่มไม้ ใบหน้าของคาวีเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เนื้อตัวมอมแมมเสื้อผ้าขาดว่อนไม่เหลือชิ้นดี ภาพตรงหน้าทำให้นารีถึงกับหมดแรงทรุดเข่าลงกับพื้นหญ้า                                                             

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ถึงมีสภาพแบบนี้ได้" นารีพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะโอบร่างกำยำของพี่ชายเข้ามากอดเอาไว้                               

"พวกมันจะฆ่าพี่ พี่ติดหนี้การพนันไม่มีเงินจ่าย นารีช่วยพี่ด้วยนะ แต่ตอนนี้พี่รู้สึกปวดหัวมาก" คาวีพูดพร้อมกับค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ ทำให้นารีเริ่มกระวนกระวายใจ เพราะกลัวว่าพี่ชายจะเป็นอะไรไป               

"ใครอยู่แถวนี้มาช่วยที พี่ชายของนาถูกทำร้ายร่างกายมา ช่วยด้วย!" เสียงร้องของนารี ทำให้ทุกคนในบ้านวิ่งกันออกมา ป้านวลเห็นสภาพของคาวีถึงกับเอามือทาบอกอย่างตกใจ                                                      

"งามตารีบโทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้! พี่ชายของคุณนารีโดนทำร้ายมา" ป้านวลพูดออกไป โดยที่ไม่รู้ว่าคาวีถูกใครทำร้ายมา แต่ดูจากสภาพของเขาในตอนนี้แล้วไม่ต่างจากซากศพ                                                     

"พี่คาวี! พี่หายใจเข้าลึกๆ นะ เดี๋ยวรถพยาบาลก็มา ฮึกฮื้อ! พี่คาวี" นารีพูดออกมาทั้งน้ำตา พร้อมกับเสียงสะอื้น เธอไม่รู้ว่าพี่ชายจะต้องเผชิญกับความหวาดกลัวแค่ไหน กว่าจะหนีมาได้                                          

"ใจเย็นๆ นะหนูนารี รถพยาบาลกำลังจะมา พี่ชายของหนูจะต้องปลอดภัยเชื่อป้า" ป้านวลนั่งลงข้างๆ นารี ก่อนจะค่อยๆ เอามือลูบลงที่แผ่นหลังของเธอ หญิงสูงวัยกำลังคิดว่า วัตถุประสงค์ที่นักรบต้องการมันคงใกล้เต็มทีแล้ว                                                                                                                

"ป้านวลพี่คาวีจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ"                                                    

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทำใจดีๆ ไว้นะ คุณคาวีต้องปลอดภัย” หญิงสูงวัยได้แต่พูดปลอบใจนารี เพราะดูจากสภาพของคาวีคงจะโดนมาไม่ใช่น้อย                                                                                                                       

สักพักรถพยาบาลก็วิ่งเข้ามาในบ้าน นารีเองขอติดรถไปด้วย เธอนั่งร้องไห้ไปตลอดทาง แม้คาวีจะไม่ใช่พี่ชายที่แสนดี แต่ในบ้านกะสิเทพ ถ้านับจากความผูกพันสายเลือดเดียวกัน มีเพียงแค่คาวีเท่านั้นที่พูดจาดีกับเธอ แม้เขาอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่อย่างน้อยเวลาที่เธอท้อแท้ อ้อมกอดจากพี่ชายคนนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจไม่น้อย เพราะแม้แต่บิดามารดา เธอยังไม่เคยสัมผัสของอ้อมกอดจากบุพการีทั้งสองด้วยซ้ำ