ลูกต้องการหย่า

ทั้งคู่คิดว่าซุนเหยานางต้องเสียใจเรื่องที่ซูเซวียนทิ้งหนังสือหย่าไว้ให้นาง แต่เปล่าเลย นางเป็นห่วงว่านางจะไม่ได้สมบัติของซูเซวียนเสียมากกว่า

“มีอันใดเจ้าคะ” ใบหน้าที่ใสซื่อของซุนเหยาทำให้ทั้งสองคนพูดไม่ออก

“อาเหยา เรื่องหย่าแม่ไม่มีทางยอมเด็ดขาด”

ซุนเหยารีบโบกมือให้หลีซื่อทันที

“ยอมเถิดเจ้าค่ะ ในเมื่อท่านแม่ทัพไม่มีใจให้ข้า หากอยู่กันไปก็มีแต่จะช้ำใจเปล่าๆ ข้าเห็นด้วยกับท่านแม่ทัพ ที่ต่างคนต่างไปมีชีวิตของตนเองดีกว่าเจ้าค่ะ” เมื่อเห็นสายตาที่มุ่งมั่นของซุนเหยา หลีซื่อก็เป็นลมไปทันที

ซุนเหยานางไม่รู้ว่านางพูดอะไรผิด จึงได้แต่มองสาวใช้กับพ่อบ้านอย่างมึนงง สาวใช้ที่อยู่ในห้องโถงทั้งหมดกับพ่อบ้าน ได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจ

ตลอดเวลาที่หลีซื่อนางเป็นลม ซุนเหยานางเฝ้าดูแลอยู่ไม่ห่าง เมื่อนางตื่นขึ้นมาซุนเหยายังประคองนางลุกขึ้นเพื่อดื่มน้ำ

“อาเหยา แม่จะมีหน้าไปพบมารดาของเจ้าได้อย่างไร” หลีซื่อร่ำไห้ออกมาอย่างปวดใจ

“ท่านแม่อย่าได้กังวล เรื่องนี้ข้าจะพูดคุยกับท่านพ่อท่านแม่ด้วยตนเองเจ้าค่ะ” นางลูบหลังให้แม่สามี

“เช่นนั้น รอให้อาเซวียนกลับมาจากชายแดนเสียก่อน หากพวกเจ้าทั้งสองอยู่ด้วยกันไม่ได้จริง แม่จะยอมให้เจ้าหย่า”

ซุนเหยาเม้มปากแน่น เมื่อเห็นแววตาที่อ้อนวอนของหลีซื่อนางจำต้องพยักหน้ารับอย่างจำยอม

หลีซื่อให้พ่อบ้านซูนำสมบัติของซูเซวียนไปส่งที่จวนของซุนเหยา แต่ที่นางให้ไม่ใช่ครึ่งหนึ่งตามหนังสือหย่า แต่นางยกทั้งหมดในคลังของซูเซวียนให้ซุนเหยานางทั้งหมด

เรื่องนี้นับว่าสร้างความพอใจให้ซุนเหยาอยู่ไม่น้อย

เมื่อแต่งออกมาสามวัน ซุนเหยานางต้องกลับไปที่จวนตระกูลจ้าว วันนี้บิดาของนางไม่ได้ไปที่กรมคลัง แต่อยู่รอซุนเหยาที่จวนตระกูลจ้าว

เพียงแค่ซุนเหยาลงจากรถม้าก็เห็นบิดามารดารวมทั้งพี่ชายของนางยืนรออยู่ที่หน้าจวน ใบหน้าของทั้งสามไม่ต่างจากครอบครัวเดิมของนางเมื่อชาติที่แล้ว

ดวงตาคู่สวยของซุนเหยาน้ำตาคลออย่างน่าสงสาร นางรีบเดินเข้าไปสวมกอดมารดาด้วยความคิดถึง ไม่รู้ว่าตอนนี้ครอบครัวของนางจะเป็นเช่นไรบ้าง

แต่ตอนนี้นับว่าทั้งสามที่ยืนอยู่ต่อหน้านาง นับว่าเป็นครอบครัวของนางในชาตินี้แล้ว จ้าวกงหยวนรีบพาทั้งหมดเข้าไปห้องโถง เพื่อไม่ให้ชาวเมืองที่กำลังมองดูอยู่หน้าจวนสงสัย

"เจ้าลูกเต่าซูเซวียนทำกันเกินไปแล้ว” จ้าวหลิงเฮ่อ พี่ชายของซุนเหยา ตบที่โต๊ะเสียงดังด้วยโทสะ

“อาเฮ่อ” จ้าวกงหยวนตำหนิบุตรชาย

“ท่านพี่แล้วจะทำอย่างไรดี” เกาจิงถิงกอดบุตรสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของนางแน่น

“เหยาเออร์ ลูกคิดเห็นเช่นไร” 

“ลูกจะหย่าเจ้าค่ะ” ซุนเหยาเอ่ยขึ้นอย่างมุ่งมั่น

“พี่เห็นด้วย” สองพี่น้องพยักหน้าให้กัน

“แล้วชื่อเสียงของเจ้าเล่า” เกาจิงถิง กลัวว่าผู้อื่นจะหัวเราะบุตรสาวของนาง

“ไม่เห็นจะต้องสนคำผู้ใดเลยเจ้าค่ะ หากข้าไม่มีความสุข ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ พวกท่านทนได้หรือเจ้าคะ” ซุนเหยาแสร้งบีบน้ำตา

จากความทรงจำของร่างเดิมทั้งสามรักนางอย่างที่สุด นางจึงลองใช้วิธีนี้ เพื่อทำให้พวกเขาเห็นด้วยกับนาง

“เช่นนั้นก็หย่าเสีย ข้าไม่สนคำผู้อื่น” กงหยวนเอ่ย บุตรีของตนอ่อนแอมาตั้งแต่น้อย นางไม่เคยแม้แต่จะได้รับความชอกช้ำ เรื่องเช่นนี้นางจะทนได้อย่างไร

“แล้วเจ้าจะกลับจวนเมื่อใด” หลิงเฮ่อ คิดจะไปช่วยน้องสาวขนของที่จวนตระกูลซู

“ท่านแม่สามี รอให้ท่านแม่ทัพกลับมาที่จวนก่อนเจ้าคะ หากเขายังคิดที่จะหย่า นางก็จะไม่เอ่ยห้าม” เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นางกังวลเช่นกัน

“รังแก กันเกินไปแล้ว เรื่องเช่นนี้ก็ต้องรอให้เจ้าลูกเต่ากลับมาอีกหรือ หากอีกห้าปี สิบปีไม่กลับมา เจ้าไม่ต้องรอจนตายอยู่ในตระกูลซูรึ” กงหยวนโมโหจนหนวดกระตุก

เขาลุกขึ้นเดินออกไปที่ห้องตำรา โดยไม่ได้บอกผู้อื่นว่าไปด้วยเรื่องอันใด

ซุนเหยานางยังนั่งคุยกับมารดาและพี่ชายอยู่ในห้องโถง นางบอกเรื่องที่หลีซื่อดูแลนางอย่างดี ทั้งซูเซวียนยังยกสมบัติให้นางครึ่งหนึ่งแต่หลีซื่อกลับยกให้นางเสียทั้งหมด

“เหอะ คุ้มกับชื่อเสียงของเจ้าเสียที่ไหน” เกาจิงถิงมองค้อนบุตรสาว นางเห็นแก่เงินตั้งแต่เมื่อใด

“ท่านแม่ ข้าอยากทำร้านอาหารเจ้าคะ” 

ซุนเหยา ในเมื่อนางคิดจะหย่าออกมาใช้ชีวิตด้วยตนเองแล้วนางจึงได้พูดเรื่องการค้าของนาง

และนางไม่คิดจะกลับมาอยู่ที่จวนตระกูลจ้าว เพื่อเป็นภาระของบิดามารดา ต่อไปเมื่อนางมีพี่สะใภ้ หากนางอาศัยอยู่ในจวนด้วย ไม่รู้ว่านางจะมีความคิดเห็นเช่นไร

“เจ้าจะทำได้อย่างไร” เกาจิงถิงร้องอย่างตกใจ เพราะบุตรสาวของนางน้อยครั้งนักที่จะออกจากจวน ยิ่งเรื่องการค้านางไม่เคยได้หยิบจับหรือเรียนรู้มาก่อนแม้แต่เพียงน้อย

“เรื่องนี้ไว้ค่อยว่ากันเถิด” เกาจิงถิงโบกมือบอกให้ซุนเหยานางหยุดพูดเรื่องนี้ก่อน

เมื่อทานมื้อเย็นกับครอบครัวแล้ว ซุนเหยานางก็กลับจวนตระกูลซูไป เพียงแค่ถึงหน้าประตูจวนก็พบหลีซื่อยืนรออย่างกระวนกระวายรอนางที่หน้าจวน

“อาเหยาเจ้ากลับมาแล้ว” หลีซื่อรีบเดินเข้ามาหาซุนเหยาพร้อมทั้งดึงมือของนางไปจับไว้แน่น

ซุนเหยานางรู้ดีว่าหลีซื่อของกังวลเรื่องหนังสือหย่า ตระกูลจ้าวจะผิดใจกับตระกูลซูด้วยเรื่องนี้

“ท่านแม่อย่าได้กังวล ท่านพ่อท่านแม่ของสะใภ้ เข้าใจเรื่องนี้ดีเจ้าค่ะ” ซุนเหยาตบไปที่หลังมือของหลีซื่อเบาๆ

“เป็นแม่ที่ไม่ดี ไม่ควรจัดการเรื่องแต่งงานของพวกเจ้า” 

“อย่าได้โทษตนเองเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวท่านล้มป่วย ข้าไม่ดูแลนะเจ้าคะ” ซุนเหยาหยอกเย้าจนหลีซื่อยิ้มออกมาได้

ทั้งคู่จึงเดินเข้าไปในเรือนด้วยกัน ซุนเหยาปรึกษาเรื่องซื้อร้านค้ากับพ่อบ้านซู เพราะที่ตระกูลจ้าวของนางไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้

พ่อบ้านซูก็รีบจัดการให้นาง เพราะเห็นว่าหากซุนเหยานางได้ทำอะไรบ้าง คงจะลืมเลือนเรื่องหนังสือหย่าไป