บทที่11 เจินเจินจะย้ายเรือน

ในช่วงเวลานี้เอง หลิวรุ่ยหลินเริ่มใช้เหยาปิงเป็นแหล่งข้อมูลสำคัญในการทำความเข้าใจสถานะใหม่ของตน นางใช้ภาษาที่ง่ายและคำถามที่ดูไร้เดียงสาเพื่อให้เหยาปิงเล่าเรื่องในอดีตของเหยาหลิงเจินตัวจริง เพื่อให้ตนเองสามารถแสดงบทบาทได้อย่างสมจริงและแนบเนียนที่สุด

ทุกครั้งที่เหยาปิงป้อนอาหารหรือคอยดูแลเสื้อผ้า หลิวรุ่ยหลินจะเรียกนางเข้ามานั่งใกล้ๆ

“ปิงปิง... เล่าเรื่อง... ท่านพ่อ... ท่านแม่... ให้ข้าฟังหน่อย”

เหยาปิงเล่าเรื่องราวความรัก ความผิดหวัง และความเสียใจของคนในตระกูลโหวอย่างละเอียด นางเล่าถึงน้ำตาที่ท่านโหวและฮูหยินเคยเสียไปเมื่อคุณหนูป่วยหนัก เล่าถึงความอ่อนโยนของพี่ชายทั้งสองคนที่ไม่เคยละทิ้งน้องสาวที่ไร้สติ หลิวรุ่ยหลินฟังทุกเรื่องเล่าอย่างตั้งใจ และวิเคราะห์ความรู้สึกเหล่านั้นอย่างลึกซึ้ง

เมื่อได้ยินว่าความรักความผูกพันของครอบครัวนี้เป็นของแท้และเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ไม่มีเงื่อนไข หลิวรุ่ยหลินก็ยืนยันกับตนเองได้ทันทีว่าร่างกายนี้ปลอดภัยจากคนในสกุลเหยา ไม่มีความจำเป็นต้องหวาดระแวงพวกเขา และจากการรวบรวมข้อมูลอย่างรอบด้าน เหยาหลิงเจินตัวจริงไม่ได้มีความลับหรือศัตรูที่สำคัญใดๆ นางเป็นเพียงเด็กหญิงที่โชคร้ายที่ป่วยมานานเท่านั้น

แต่ถึงแม้ตอนนี้นางจะกลายเป็นคุณหนูจวนโหวผู้สูงศักดิ์ กินอิ่ม นอนอุ่น ชีวิตสุขสบายไร้กังวล ไม่ต้องคอยหวาดระแวงถึงภัยคุกคาม ทว่าความทรงจำที่แตกสลายและความรู้สึกลึกๆ ที่ต้องการรู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองก่อนหน้านี้ เป็นเสมือนหนอนแมลงที่กัดกินจิตใจของหลิวรุ่ยหลิน ทำให้นางฝันร้ายแทบทุกคืน

“ขืนเป็นแบบนี้ข้าได้เป็นบ้าไปจริงๆ แน่” นางกระฟัดกระเฟียดหลังจากสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่ตามหลอกหลอน

แน่นอนว่าตัวตนเดิมของนางคือ เจ้าสำนักอสนีเมฆา ซึ่งเป็นสำนักที่ยึดถือเรื่องคุณธรรม ไม่รับงานสกปรก พิทักษ์ผู้บริสุทธิ์ ไม่สังหารคนส่งเดช จึงขึ้นชื่อและเป็นที่นับหน้าถือตาในยุทธภพ ภาพลักษณ์ที่ดีเช่นนี้ คงมีแต่พวกสำนักฝ่ายอธรรมเท่านั้นที่จะเกลียดชังนาง

หรือว่านางไปมีเรื่องกับใครสักคนแล้วถูกฆ่าตาย?

ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ก็ต้องดูว่าใครสามารถพอ เพราะถึงจะเป็นสตรี แต่วรยุทธ์ของนางนั้นก็นับว่าร้ายกาจไม่แพ้ผู้ใดในยุทธภพ หากให้ต่อสู้กันตัวต่อตัว ย่อมไม่ตกเป็นรองใครง่ายๆ และคนที่ฝีมือทัดเทียมพอจะสังหารนางได้นั้น หากนับนิ้วก็คงไม่เกินสิบนิ้ว

แต่ไม่ว่าจะพยายามเค้นความทรงจำมากแค่ไหน นางก็ยังไม่สามารถปะติดปะต่อเหตุการณ์ที่นำไปสู่การตายของตนเองได้อย่างชัดเจน มันราวกับถูกลบเลือนไปจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ

“โอ๊ย!!!” อาการปวดหัวกำเริบขึ้นทันที ราวกับสวรรค์ไม่อยากให้นางคิดเรื่องเหล่านี้ และอยากให้พอใจกับชีวิตใหม่ที่ไม่ต้องทุกข์ร้อนนี้ต่อไปเสียมากกว่า

เอาเถอะ เร่งรีบไปก็ไม่ได้ความ ยังไงสภาพในตอนนี้ก็ยังไม่พร้อมให้เคลื่อนไหวมากนัก พอคิดได้เช่นนั้นหลิวรุ่ยหลินก็สงบใจลง แล้วนอนพักให้อาการปวดหัวทุเลา

...................

การฟื้นตัวของเหยาหลิงเจินเป็นไปอย่างราบรื่น ท่านหมอจางประกาศว่าอาการของนางดีขึ้นจนไม่ต้องตรวจทุกวันแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงการพักฟื้นและบำรุงเท่านั้น

คำประกาศของท่านหมอนับว่าเป็นผลดี เพราะหลังจากที่นางฟื้นคืนสติ และทุกคนได้รู้ว่าก่อนหน้านั้นนางถูกปฏิบัติด้วยอย่างโหดร้าย ทั้งท่านโหว ฮูหยิน และคุณชายทั้งสองก็ไม่วางใจอีกต่อไป ทำให้ช่วงนี้เรือนพักของนางมีแต่คนแวะเวียนเข้าออกจนขาดความเป็นส่วนตัว นางจะต้องจัดการกับเรื่องนี้เป็นอันดับแรก เพราะการจะฟื้นฟูวรยุทธ์ต้องอาศัยสมาธิ และยังต้องหลบเลี่ยงไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้

เช้าวันหนึ่ง เหอเหมียวลี่มาเยี่ยมเยือนบุตรสาว หลิวรุ่ยหลินจึงอาศัยจังหวะนี้ ร้องขอเรือนหลังใหม่ที่สงบกว่าเดิม

“ท่านแม่ ที่นี่ไม่สวยเลย มีแต่คนผ่านไปผ่านมา เสียงก็ดัง เจินเจินปวดหัวมากเจ้าค่ะ” นางอ้อนขณะที่เหอเหมียวลี่กำลังป้อนรังนกให้

“ที่นี่ไม่สวย แถมยังเสียงดังหรือ?” เหอเหมียวลี่มองไปรอบๆ แล้วก็คิดได้ว่า หลายปีมานี้บุตรสาวต้องนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับถูกสาวใช้ตัวดีพวกนั้นละเลย นางคงจะฝังใจสะเทือนใจจนไม่อยากอยู่ที่เรือนหลังนี้อีกต่อไปเป็นแน่ นางจึงรีบตอบรับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเพราะสงสารบุตรสาวจับใจ “ได้สิเจินเอ๋อร์ เจ้าอยากอยู่เรือนไหนก็ได้ทั้งนั้น แม่จะจัดการให้เจ้าทันที”

“ท่านหมอบอกให้เจินเจินพักผ่อนมากๆ ต้องอยู่ในที่เสียงเบาๆ เจ้าค่ะ” นางเสริมเหตุผลให้น่าเชื่อถือขึ้นอีก เรือนหลังปัจจุบันนี้อยู่ใกล้กับทางเข้าออกหลักทำให้มีคนผ่านไปผ่านมาบ่อยครั้ง นางจึงอยากได้ที่สงบๆ ไกลหูไกลตาคนสักหน่อย

ฮูหยินเจิ้นหนิงโหวครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วยิ้มตอบบุตรสาวอย่างเอ็นดู “แม่ให้เจ้าย้ายไปที่เรือนซ่อนไผ่ก็แล้วกัน ที่นั่นเงียบสงบ เหมาะสำหรับการพักฟื้นที่สุด”

“ท่านแม่ใจดีที่สุดเลย เจินเจินจะได้เรือนใหม่แล้ว!” หลิวรุ่ยหลินปรบมือ ทำท่าดีอกดีใจเหมือนเด็กน้อยได้ของรางวัล

เหอเหมียวลี่ก็ไม่รอช้า นางรีบสั่งคนไปจัดการทำความสะอาดและตกแต่งเรือนซ่อนไผ่ทันที พวกเขาใช้เวลาเพียงสามวันเท่านั้น คุณหนูสี่ก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่ในเรือนใหม่ที่ทั้งสวยงาม สงบเงียบ และกว้างขวางกว่าเดิม